Από όταν η Σοφία Μπεκατώρου με γενναιότητα προχώρησε στην καταγγελία για το βιασμό της, είδαμε πολλές γυναίκες να παίρνουν θάρρος και να μιλάνε ανοιχτά για περιπτώσεις αντίστοιχης κακοποίησης και εκμετάλλευσης. Η γενναιότητα της στάσης έχει μεταδοτικά αποτελέσματα, γι’ αυτό και από την πρώτη στιγμή ευχαρίστησα ως γυναίκα τη Σοφία για την υπηρεσία που προσφέρει με το θάρρος της και στις υπόλοιπες γυναίκες. Της ζήτησα όμως και συγνώμη καθώς, ως γυναίκα λίγο παλιότερης γενιάς, σκέφτομαι πως με αυτό και πολλά ακόμα περιστατικά αποδεικνύεται ότι δεν έχουμε καταφέρει να καταπολεμήσουμε δύο συστημικές αντιλήψεις που διαφαίνονται στη συγκεκριμένη περίπτωση: Πατριαρχία και Εξουσιαστική Αντίληψη.

Στην ακραία της μορφή η πατριαρχία είναι η αιτία των βιασμών. Χωρίς ναι μεν αλλά και υποσημειώσεις, η συναίνεση είναι αδιαπραγμάτευτη. Το ελπιδοφόρο είναι ότι η πλειοψηφία των ανδρών και ειδικά οι νεότεροι, το αντιλαμβάνονται αυτό και συμπαραστέκονται. Είναι κατάκτηση του φεμινιστικού κινήματος, η οποία απομένει να αποτυπωθεί και καθαρά στη νομολογία μας.

Παράλληλα,αν δούμε το πιο ακραίο στοιχείο της Πατριαρχίας, τη σεξουαλική εκμετάλλευση ως την πιο ακραία, ίσως, μορφή εκμετάλλευσης γενικά, θα δούμε ότι εντάσσεται και σε ένα ολόκληρο πλέγμα εξουσιαστικών σχέσεων και συμπεριφορών. Σχέσεις και συμπεριφορές που καταπιέζουν και ευτελίζουν την ανθρώπινη υπόσταση και από τις οποίες πρέπει να απαλλαγούμε. Στον αθλητισμό, στην εκπαίδευση, στα μέσα ενημέρωσης, στην πολιτική, στην οικονομία, παντού.

Από την πολιτική δραστηριότητα μέχρι την καθημερινή ζωή οφείλουμε να δίνουμε καθημερινά τη μάχη εναντίον αυτών των αντιλήψεων. Για να φτάσουν τα ιδανικά του σεβασμού και της συνεργασίας, που ειδικά στον αθλητισμό πολλοί τα επικαλούνται, να μην είναι κενό γράμμα. Για να επικρατήσουν έναντι της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, θα χρειαστεί ακόμα πολύς αγώνας και μέσα μας και συλλογικά. Μέχρι να γίνει αυτό, κάθε φορά που κάποια από εμάς βρίσκει το κουράγιο να βγει να μιλήσει, να την ακούμε, να μιλάμε, να κάνουμε φασαρία.