Η σημερινή ελληνική αλλά και παγκόσμια συγκυρία σημαδεύεται από τις πρωτόγνωρες συνθήκες της πανδημίας. Οι συνέπειες για τη ζωή των ανθρώπων, σε όλον τον κόσμο, είναι προφανείς και πολύ βαριές.
Η κατάσταση επιδεινώνεται δραστικά από την πολιτική διαχείριση που επιφύλαξαν και επιβάλλουν οι κυρίαρχες πολιτικές. Ζούμε ένα ακραίο αλλά αναμενόμενο παράδειγμα, της αποφασιστικότητας των ολιγαρχικών συμφερόντων, να εκμεταλλεύονται αμείλικτα, για το δικό τους όφελος, κάθε συγκυρία. Δεν αποτελεί έκπληξη το ότι έχουν αποφασισμένους και9 πρόθυμους υποτελείς συμμάχους, το πολιτικό προσωπικό και το πολιτικό σύστημα.
Μια απλή ανασκόπηση των δύο τελευταίων περίπου χρόνων, μπορεί ναι πείσει και τον πιο καλοπροαίρετο πολίτη ή ακόμα και τον πιο αδαή, για το τι σημαίνει στην πραγματικότητα και πως εφαρμόστηκε – και πως εφαρμόζεται – το δόγμα «Η πανδημία ως ευκαιρία».
Πρόκειται για μια πολιτική που εξαντλεί, εάν δεν υπερβαίνει, κάθε δυνατότητα αναδιάρθρωσης της λειτουργίας των κοινωνιών και των οικονομιών.
Με τον τρόπο αυτό, διαμορφώνεται μία δυσοίωνη, καταδικαστική πραγματικότητα για μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, προφανώς τα πιο αδύναμα, τόσο στις κοινωνικές ομάδες των μισθοσυντήρητων όσο και σε εκείνες της μικρής επιχειρηματικότητας.
Τα ποσοστά της ανεργίας θα σταθεροποιηθούν αυξημένα και το κόστος εργασίας – δηλαδή η αμοιβή για την εργασία, αν μιλάμε από την πλευρά των εργαζομένων – θα είναι δραστικά μειωμένο. Στο όλο εργασιακό πλαίσιο αποδυναμώνεται δραστικά η θέση των εργαζομένων, δηλαδή, στην ουσία, της ευρείας κοινωνικής βάσης. Αυτό σημαίνει συνολική αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις, την οποία ήδη απεργάζονται οι κυρίαρχες πολιτικές, προχωρώντας και στις αντίστοιχες νομοθετικές αλλαγές.
Οι κοινωνικές προγραφές, όμως, περιλαμβάνουν και άλλα θύματα, στον τομέα των μικρών επιχειρήσεων και των αυτοαπασχολούμενων. Τα ποσοστά όσων από αυτούς θα καταφέρουν να επιβιώσουν, όσων θα μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους, είναι πραγματικά απογοητευτικά για την αυριανή κοινωνική πραγματικότητα.
Ακόμα και η Πράσινη Ανάπτυξη διασύρεται, αφού την επικαλούνται μόνο για συγκεκριμένες επιχειρηματικές κινήσεις, χωρίς καμία προσμέτρηση του κοινωνικού αντίκτυπου.
Δυστυχώς, η ελληνική περίπτωση είναι πολύ χαρακτηριστική για όλα αυτά τα φαινόμενα, χάρη και στην Κυβέρνηση Μηττσοτάκη, που διαχειρίζεται την κατάσταση της πανδημίας.
Όμως, η πραγματικότητα είναι ακόμα πιο δυστοπική, αν συνυπολογίσει κανείς ότι η πανδημία βρήκε τη χώρα μας μετά από μία δεκαετία παρατεταμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Μιας κυρίαρχης κρίσης που επιδείνωναν διαρκώς τα αντικοινωνικά και αντεθνικά μέτρα των αλλεπάλληλων μνημονίων, με ευθύνη όλων των προηγουμένων κυβερνήσεων.
Απέναντι στην αντικοινωνική επίθεση, η κοινωνική βάση δεν έχει άλλο δρόμο, άλλη λύση, από τον αγώνα της αντίστασης στις κυρίαρχες πολιτικές. Αυτός είναι ένας αγώνας επιβίωσης. Η πραγματικότητα που θέλουν – και ήδη διαμορφώνουν – δεν αφήνει άλλα περιθώρια εφησυχασμού, αναμονής ή ανόητης ευπιστίας.
Το αντίστοιχο χρέος όλων των υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων, αν θέλουν να δικαιώσουν την ύπαρξή τους, είναι να στηρίξουν αυτόν τον κοινωνικό αγώνα, χωρίς ηγεμονισμούς, χωρίς κηδεμονίες και, κυρίως, χωρίς μικροκομματικές ιδιοτέλειες.
Πιστεύουμε πως έχει σημασία, ότι το Κόμμα μας, το ΜέΡΑ25, στο 1ο Διαβουλευτικό Συνέδριό του, μόλις το προηγούμενο Σαββατοκύριακο απηύθυνε προς όλους μία κρίσιμη Πρόσκληση (και πρόκληση), με ειδικό ψήφισμά του.
Καλούμε πολίτες, κινήματα και κόμματα, σε Παλλαϊκή Ενότητα για τη Ρήξη και Αντίσταση στη λεηλασία των μισθωτών, των μικρομεσαίων, των συνταξιούχων, της μη προνομιούχας νεολαίας και του περιβάλλοντος. Εμείς είμαστε έτοιμοι για ανοιχτό και ακηδεμόνευτο διάλογο με όλους, για τις αναγκαίες πολιτικές ρήξης, που προϋποθέτουν και άρνηση της ενσωμάτωσης στις πολιτικές της διεθνούς και εγχώριας ολιγαρχίας.
