Στην εξωτερική πολιτική δεν χωρούν ούτε παραπλανητικές θριαμβολογίες των κυβερνώντων ούτε αφελείς προσδοκίες των πολιτών. Και όμως, στη χώρα μας συμβαίνει συστηματικά το αντίθετο, και μάλιστα σε πείσμα της ιστορικής μας εμπειρίας.
Τελευταία, προσθέσαμε και νέο χαρακτηριστικό παράδειγμα, με την περίφημη Ελληνογαλλική Συμφωνία. Η ερμηνεία της με βάση τα παλιό σύνθημα “Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία” δεν αντέχει για μια στοιχειωδώς σοβαρή προσέγγιση. Μην ξεχνάμε ότι, για να περιορίσει την ελληνική παραταξιακή/κυβερνητική παραφιλολογία που αναπτύχθηκε για εσωτερική κατανάλωση, η Γαλλική πλευρά υποχρεώθηκε να ανακοινώσει πως η συμφωνία δεν καλύπτει προστασία της ΑΟΖ.
Εντέλει, πίσω από το κυβερνητικό επικοινωνιακό προπέτασμα, υπάρχει η θλιβερή πραγματικότητα : Η χώρα μας δεν ασκεί δική της εξωτερική πολιτική. Οι κυβερνήσεις μας ακολουθούν όσα προκαθορίζουν οι μεγάλοι δήθεν σύμμαχοι και, κυρίως, οι ΗΠΑ. Μάλιστα, ο σημερινός πρωθυπουργός έχει και δημόσια προβάλλει το δόγμα του πρόθυμου, “πάντα δεδομένου” και “προβλέψιμου” συμμάχου.
Με αυτόν τον τρόπο καθορίζονται και οι εκάστοτε σχέσεις μας με την Τουρκία και τις άλλες χώρες. Ας μην αναφερθούμε καν στις απόλυτα ετεροκαθοριζόμενες σχέσεις μας με τη Ρωσία. Εδώ αξίζει να θυμόμαστε ότι, πριν λίγα χρόνια, η αυτοαποκαλούμενη αριστερή ελληνική κυβέρνηση, υπηρετώντας τις τότε συγκυριακές μεθοδεύσεις των ΗΠΑ, έφτασε μέχρι και να απελάσει Ρώσους διπλωμάτες - κάτι που δεν είχε γίνει ούτε στους καιρούς του ψυχρού πολέμου. Με τον ίδιο τρόπο, αναβάθμισε και τη “συμμαχία” με τον “φίλο μας τον Μπίμπι”.
Παρά τα εντέχνως υπονοούμενα περί δήθεν δυσαρέσκειας της Ουάσιγκτον, ακόμα και μικρής, για την Ελληνογαλλική συμφωνία, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή έχει την πλήρη αποδοχή των ΗΠΑ, αφού προφανώς υλοποιεί την πολιτική τους στο συγκεκριμένο γεωπολιτικό πεδίο, στη σημερινή συγκυρία.
Ένας προφανής λόγος είναι η αποκατάσταση ισορροπιών μετά τη συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ, Μ. Βρετανίας και Αυστραλίας. Επίσης, η σημερινή φάση αναμονής για το νέο κυβερνητικό σχήμα στη Γερμανία, που θα επηρεάσει και τις μελλοντικές σχέσεις Βερολίνου-Μόσχας, δημιουργεί ένα κατάλληλο χρονικό παράθυρο, για να υλοποιηθούν πολύχρονοι γαλλικοί σχεδιασμοί.
Εξάλλου, και αν ακόμα φθάσει ποτέ η ώρα για την περίφημη “συνδρομή”, η όποια δράση και των δύο μερών θα καθορίζεται και πάλι από τη θέληση της Ουάσιγκτον. Όλα θα εξαρτώνται από το αν, τότε, οι ΗΠΑ θα επιτρέψουν στη Γαλλία να στηρίξει την Αθήνα, ερχόμενη σε σύγκρουση με την Άγκυρα.
Με βάση τα παραπάνω, δεν εξέπληξε κανέναν και η νέα συμφωνία Ελλάδας-ΗΠΑ. Μια συμφωνία πλήρους παράδοσης στο ΝΑΤΟ και την Ουάσιγκτον, που ενισχύει αλόγιστα την εξάρτηση της χώρας μας από διεθνή ιμπεριαλιστικά και μιλιταριστικά κέντρα και συμφέροντα. Καμία σχέση, δηλαδή, με την πραγματική ενίσχυση της άμυνας της χώρας και την προστασία των συμφερόντων του ελληνικού λαού και των λαών της περιοχής.
Πραγματική άμυνα είναι η υπεύθυνη πολιτική που δημιουργεί ζώνες ειρήνης στο χώρο και το χρόνο. Η πολιτική που αποτρέπει τις εντάσεις και δεν ακολουθεί τη στρατηγική της σύγκρουσης.
Η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να εξαντλείται στο κυνήγι των εξοπλισμών. Εκτός από τα Ραφάλ και τις φρεγάτες υπάρχει η πολιτική της αποκλιμάκωσης των εντάσεων και της ακύρωσης των συγκρουσιακών μεθοδεύσεων. Σε αυτήν την κατεύθυνση υπάρχει ο επανακαθορισμός της πολιτικής μας στη “διπλωματία των αγωγών” ή και το “Όχι στις Εξορύξεις”. Υπάρχει, ακόμα, η δυνατότητα ειρηνευτικών πρωτοβουλιών, που θα αναβάθμιζαν και τη θέση της χώρας μας.
Αυτή την εθνική ανάγκη, χωρίς δογματισμούς και χωρίς συμπλέγματα υποχρεωτικής αντίθεσης, θέλει να υπηρετήσει με τις θέσεις του και την καθημερινή του στάση το κόμμα μας, το ΜέΡΑ25.
