Αισθάνομαι την υποχρέωση να δημοσιοποιήσω τη θέση μου σε σχέση με τη χθεσινό θέμα συζήτησης στην Ολομέλεια της Βουλής («Προανακριτική Παπαγγελόπουλου»)

 Όλοι οι ομιλητές αναφέρθηκαν στη υπόθεση, ο καθένας από την δική του οπτική γωνία, αλλά πολύ περισσότερο όλα τα ΜΜΕ αφιέρωσαν εκατοντάδες ώρες για να «ρίξουν φως», όπως διατείνονται, σε όλες τις πτυχές της υπόθεσης.

Είναι αναγκαίο, λοιπό, να θέσουμε κάποιους προβληματισμούς για το δικό μας συγκεκριμένο ρόλο, το ρόλο του «πολιτικού προσωπικού» και της ίδιας της Βουλής.

Καταρχήν, το να εκπλησσόμεθα κάθε φορά που αποκαλύπτεται ένα σκάνδαλο και μάλιστα να προβαίνουμε σε χαρακτηρισμούς συγκριτικούς - μεγάλο, μεγαλύτερο, μέγιστο - είναι τουλάχιστον αφελές.

Το σύστημα στο οποίο ζούμε εμπεριέχει όλες τις γενεσιουργές αιτίες δημιουργίας σκανδάλων, για να μην υπερθεματίσω λέγοντας ότι «στηρίζει» τη λειτουργία του σε αυτή τη διαδικασία, με τα όρια του «νόμιμου» και του «παράνομου» να είναι δυσδιάκριτα μιας και φροντίζει να «νομιμοποιεί» είτε εκ των προτέρων είτε εκ των υστέρων.

Δεν το αναφέρω εν είδει καταγγελίας αλλά  ως αναγκαία διαπίστωση, αν θέλουμε να προσδιορίσουμε το δικό μας ρόλο.

Κι  ο δικός μας ρόλος, τουλάχιστον όπως προσωπικά τον αντιλαμβάνομαι, είναι ως νομοθετικό σώμα να προσπαθούμε να προφυλάξουμε την κοινωνία, τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, από τα τραγικά αποτελέσματα που τους επιφυλάσσουν αυτά τα λεγόμενα «σκάνδαλα».

Αυτό το σκοπό προσπαθούν να υπηρετήσουν οι θεσμοί που δημιούργησαν οι κοινωνίες των ανθρώπων, μετά και μέσα από αγώνες, αντιπαραθέσεις ακόμα και τον όλεθρο πολέμων.

Με αυτό ακριβώς το σκεπτικό - και αποδεχόμενη με τη συμμετοχή μου τους όρους και τους κανόνες της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας -  θεωρώ πρώτιστο καθήκον μου να υπερασπιστώ τον τρόπο και την ποιότητα λειτουργίας του Κοινοβουλίου, ενός από τους τρείς πυλώνες της  Δημοκρατίας και μάλιστα με τους όρους και τα χαρακτηριστικά που περιγράφονται εξελισσόμενα κάποιους αιώνες τώρα.

Και ακριβώς αυτό είναι το κυρίαρχο σημείο διαφοροποίησής μου και αντίθεσής μου με τη συγκεκριμένη διαδικασία.

Το γεγονός ότι, κατά την άποψή μου,

αντί η Βουλή, το κυρίαρχο νομοθετικό σώμα, να αφιερώσει ώρες και κόπο για να κατανοήσει το μηχανισμό που επέτρεψε τη δημιουργία αυτού του σκανδάλου, με άμεσες τραγικές επιπτώσεις για τους πολίτες,

αντί η Βουλή να αντλήσει γνώση και εμπειρία από τις μεθοδεύσεις που ακολούθησαν ιδιώτες, αλλά και δημόσιοι λειτουργοί, καταπατώντας κάθε έννοια δικαίου,

αντί η Βουλή να συνθέσει τα παραπάνω ώστε, υπηρετώντας το ρόλο της να υιοθετήσει ένα νομικό πλαίσιο που θα απέτρεπε, κατά το δυνατόν φυσικά, την επανάληψη αυτής της αλληλουχίας γεγονότων και πράξεων,

ουσιαστικά αποποιείται το ρόλο της και αναλαμβάνει ρόλο εισαγγελέα, που δεν της ανήκει.

Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό ;

Όχι φυσικά!

Είναι η πολλοστή και μάλιστα με τη διαπίστωση του αδιέξοδου και ατελέσφορου που μας δίνει η εμπειρία από όλες τις προηγούμενες.

Και σ΄ αυτό το σημείο προκαλούνται δύο τραγικά αποτελέσματα, που λειτουργούν σαν λίπασμα για την αναγέννηση όλων των ακροδεξιών ιδεολογιών που αιματοκύλησαν τον πλανήτη μας.

Πρώτον, είναι η ανοχή που δείχνουμε εμείς οι ίδιοι επιτρέποντας την εργαλειοποίηση του θεσμού που υπηρετούμε και το χειρότερο ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης συμφερόντων, που υποθετικά προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε.

Το δεύτερο, είναι επακόλουθο του πρώτου.

Η επανάληψη αυτής ακριβώς της εργαλειοποίησης δημιουργεί μια κουλτούρα απαξίωσης των θεσμών στην κοινωνία με αποτέλεσμα, λειτουργώντας ως φαύλος κύκλος, να ανατροφοδοτεί την εργαλειοποίηση των θεσμών.

Δυστυχώς η συγκεκριμένη διαδικασία υπηρετεί ακριβώς αυτά που περιέγραψα, χωρίς να έχει ούτε καν κάτι πρωτότυπο να αποκαλύψει.

Είναι βέβαιο ότι η κατάσταση τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, αυτό που ως ΜέΡΑ25 αποκαλούμε χρεοδουλοπαροικία, έχει αφαιρέσει οποιαδήποτε δυνατότητα παραγωγής και άσκησης πολιτικής από όλα τα κόμματα που αποδέχθηκαν και υπηρέτησαν τα μνημόνια.

Το τραγικό αποτέλεσμα, που αναπαράγεται σε τέτοιου είδους συζητήσεις, είναι ότι πάνω στη μηδενική πολιτική διαφοροποίηση μεταξύ των κομμάτων αυτών, γίνεται προσπάθεια να χτιστεί διαχωριστική γραμμή που αφορά στην ποιότητα και στο μέγεθος των σκανδάλων που γέννησε το καθένα από αυτά.

Υποθέτω ότι και μόνον αυτό δεν μπορεί να περιποιεί τιμή για κανέναν από εμάς.

Έχω εκφράσει επανειλημμένα την ανησυχία μου, λέγοντας ότι η απουσία του ναζιστικού μορφώματος από τη Βουλή δεν αντανακλά και την εξάλειψη των αιτιών που το δημιούργησαν.

Φοβάμαι ότι και η παρόμοιες διαδικασίες συντηρούν, αν δεν υποθάλπουν κιόλας, αυτές ακριβώς τις αιτίες.

Σαν ΜέΡΑ25 έχουμε δηλώσει εξ αρχής - κι εγώ προσωπικά το υποστήριζα πάντα καθ’ όλη τη διάρκεια της προηγούμενης κοινοβουλευτικής μου θητείας - ότι δεν συμμετέχουμε σ΄ αυτές τις διαδικασίες, ακριβώς για τους λόγους που εξέθεσα.

Είναι  το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε.

Παράλληλα καταθέσαμε και κάποιες πρώτες προτάσεις, που εκτιμούμε ότι μπορεί να είναι βάση προβληματισμού για να αποτρέψουμε την επανάληψη και τη συνέχιση αυτής της κατάστασης.

Θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε, διακατεχόμενοι από αυτήν ακριβώς την αγωνία της υπεράσπισης των δημοκρατικών θεσμών, τόσο εντός κοινοβουλίου, όσο και στην ελληνική κοινωνία, αλλά και στην Ευρώπη.

Αυτή άλλωστε η αγωνία μας,  μας οδήγησε στο να είμαστε το πρώτο ελληνικό κόμμα μέλος μιας πανευρωπαϊκής συμμαχίας, του DiEM25, που έχει για προμετωπίδα του τον αγώνα για τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης.

Βασική και αναγκαία προϋπόθεση, αν το εννοούμε, όταν ορκιζόμαστε να υπηρετούμε τα συμφέροντα του λαού μας.