Όπως ξέρετε, δεν συνηθίζω να παίρνω το λόγο στις συνεδριάσεις της Κ.Ε. του Κόμματος.

Πιστεύω ότι σε αυτές τις διαδικασίες είναι πιο σημαντικό οι βουλευτές να δίνουν περισσότερο βάρος στο να ακούν.

Σήμερα, όμως, νομίζω ότι έχει σημασία να σας μεταφέρω την εμπειρία από την υπόθεση των υποκλοπών, που τώρα τις λένε επισυνδέσεις.

Και, ιδίως, την εμπειρία από την Εξεταστική Επιτροπή. Αυτήν την περίφημη “κλειστή” και “απόρρητη” παρωδία. Εύκολα θα χρησιμοποιούσα τη λέξη Αίσχος για όλη αυτή τη διαδικασία.

Η υπόθεση των υποκλοπών, όπως αποκαλύφθηκε – ή για να το πούμε πιο σωστά, όπως “μισο-αποκαλύφθηκε” απέδειξε, χωρίς καμία αμφιβολία, τη λειτουργία ενός αδίστακτου παρακράτους, υπό το  άμεσο έλεγχο του ίδιου του Πρωθυπουργού.

Υποτίθεται ότι η Εξεταστική είναι το ανώτατο όργανο κοινοβουλευτικού ελέγχου. Αποτελεί την πιο άμεση έκφραση της αρχής της Λαϊκής Κυριαρχίας.

Στον Κανονισμό της Βουλής λέει ότι έχει και τις αρμοδιότητες που έχει και ένας ανακριτής και ένας εισαγγελέας. Λέει, επίσης, ότι πρέπει ενεργεί “κάθε αναγκαία κατά την κρίση της έρευνα για την επίτευξη του σκοπού για τον οποίο συστάθηκε”.

Εδώ έγινε το ακριβώς αντίθετο : ο σκοπός ήταν να μην υπάρξει καμία έρευνα.  Προφανώς η παραμικρή αποκάλυψη, ακόμα και ενός στοιχείου από την πραγματικότητα, θα σήμαινε το πολιτικό τέλος του  κ. Μητσοτάκη.

Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι θα είδατε το Πόρισμα που καταθέσαμε, σαν ΜέΡΑ25, στην Επιτροπή – ή τουλάχιστον το Δελτίο Τύπου, που είχε περιληπτικά τα κυριότερα σημεία. Ίσως κάποιοι να ακούσατε και την Ομιλία μου στην Ολομέλεια, την Παρασκευή.

Δεν έχει νόημα να επαναλάβω τα ίδια.

Νομίζω , όμως , ότι αυτά τα στοιχεία αξίζει να είναι κτήμα των στελεχών αλλά και των μελών του κόμματος.

Πιστεύω ότι θα είναι κρίσιμα – και χρήσιμα – και για την προεκλογική διαδικασία.

Η συγκεκριμένη μεθόδευση των παρακολουθήσεων πλήττει τη δημοκρατία στον ίδιο της το πυρήνα.

Γι’ αυτό είπαμε, απ’ την αρχή, ότι, επειδή εδώ υπάρχει διακύβευμα για την ίδια τη δημοκρατία, δεν ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας αλλά τεκμήριο Ενοχής.

Και η σκληρή κυβερνητική άμυνα, πίσω από το δήθεν απόρρητο, απλώς απέδειξε αυτή την ενοχή.

Η διαδικασία μέσα στην Εξεταστική ήταν επιεικώς άθλια.

Υπήρχε, κατ’αρχήν, το μονοκομματικό προεδρείο. Ήταν προφανές ότι η Κυβέρνηση δεν ήθελε να αφήσει καμία χαραμάδα, κανένα κενό. Πήγαινε με σκληρή γραμμή, απόλυτου ελέγχου, για να διεκπεραιώσει γρήγορα – και  ανώδυνα γι’ αυτήν – την όλη  διαδικασία, αφού δεν μπορούσε πια να την αποφύγει.

Εκτός από το Προεδρείο υπήρχε και η επιλογή των μελών της Εξεταστικής. Μιλάμε για συγκεκριμένη επιλογή βουλευτών, έτοιμων να αναπαράγουν τραμπουκισμούς αμφιθεάτρου, αντάξια της ΕΚΟΦ, και τεχνάσματα φτηνής ποινικής δικηγορίας μέσα στην Εξεταστική.

Με την παραμικρή ρωγμή που φαινόταν ότι μπορεί να υπάρξει στο σχέδιο της πλήρους συσκότισης, άρχιζαν οι προπηλακισμοί, η φτηνή δήθεν “πολιτική” αντιπαράθεση… Υπήρχαν και συγκεκριμένες φάσεις όπου επικρατούσε ένα χάος –  αν πω “χάβρα” θα είναι λίγο.

Τα άλλα κόμματα ;

Το ΠΑΣΟΚ ήθελε να δώσει πολιτικές προεκτάσεις, αλλά, μέσα στις δικές του αντιφάσεις και αδυναμίες, δεν μπορούσε στην πραγματικότητα να το κάνει.

Τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στον συμβιβαστικό κυβερνητισμό του, τον ενδιέφερε μόνο η αντιπαράθεση με την Κυβέρνηση και το Μαξίμου – αλλά χωρίς να θέλει να αγγίζει την ουσία… Γιατί η ανάδειξη της ουσίας θα έπληττε και τον δικό του συστημικό προσανατολισμό.

Το ΚΚΕ, τέλος, ασχολήθηκε κυρίως μόνο με τη δική του μόνο υπόθεση.

Η συγκεκριμένη υπόθεση απέδειξε ότι στην πραγματικότητα, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα δεν αφήνει πλέον τίποτα όρθιο. Οι θεσμοί γίνονται εργαλεία για να υπηρετούν την παραεξουσία τους.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με αντικοινωνικά οικονομικά μέτρα.

Μου έρχεται στο νου ο τίτλος ενός βιβλίου του Ανδρέα Παπανδρέου : «Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα». Περί αυτού ακριβώς πρόκειται… Το ίδιο αδίστακτα, αλλά σε νέες φάσεις, με άλλους τρόπους.

Ακριβώς επειδή, σε μία Αποικία δεν μπορεί – και δεν πρέπει – να υπάρχει καθεστώς Λαϊκής κυριαρχίας, η καταρράκωση των δημοκρατικών θεσμών είναι αναγκαίο συμπλήρωμα της υπόλοιπης πολιτικής τους.

Τί σημαίνουν , λοιπόν όλα αυτά ;

Σημαίνουν ότι η «Ρήξη» δεν είναι απλά ένα σύνθημα του ΜέΡΑ25.

Είναι επιτακτική, απόλυτη ανάγκη , στο σημείο που βρίσκεται πια η χώρα μας.

Είναι, πραγματικά, η Μόνη Απάντηση στην πραγματικότητα που διαμορφώνει το προσωπικό του κυρίαρχου πολικού συστήματος που «δεν ορρωδεί προ ουδενός».

Αλλιώς , να ξέρουμε ότι δεν υπάρχει καμία σωτηρία…

Και εδώ είναι η δική μας ευθύνη – αλλά και η δική μας δύναμη !

Αυτό είναι το πολιτικό μήνυμα του ΜέΡΑ25 και αυτό πρέπει να μεταφέρουμε προς τα έξω, με όλες μας τις δυνάμεις. Αν θέλουμε και μπορούμε να εκπληρώσουμε αυτό το χρέος ( όσο μπορούμε ) τότε μόνο έχει νόημα να είμαστε όλοι εδώ!

Για να το πω αλλιώς : Μόνο γι’ αυτό αξίζουμε να υπάρχουμε ! Αυτό δικαιώνει την ύπαρξή μας και αυτό δίνει νόημα στην προσπάθειά μας, δίπλα και μαζί με την κοινωνία που αγωνίζεται !

.................................................................................................................................................................................................................................................................................

Ομιλία στην 4η Συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΜέΡΑ25