Η χώρα μας βρίσκεται για πάνω από μια δεκαετία δέσμια ενός διττού προβλήματος χρεοκοπίας: από τη μια το Δημόσιο έχει ένα δυσθεώρητο χρέος, το οποίο αποτελεί τον μοχλό πίεσης των δανειστών και της ολιγαρχίας χωρίς σύνορα για την επιβολή των πιο ταξικών, νεοφιλελεύθερων πολιτικών που στοχεύουν στην υφαρπαγή της δημόσιας περιουσίας, στην απορρύθμιση της εργασίας και στην μετατροπή των δικαιωμάτων στην υγεία, την παιδεία και την κοινωνική πρόνοια σε προνόμια εμπορεύσιμα στην αγορά.
Από την άλλη, το Ιδιωτικό Χρέος πνίγει τα νοικοκυριά και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με την ολιγαρχία να βάζει – μέσω αυτού – στο στόχαστρο την ιδιωτική περιουσία αλλά και τα €23δισ εγγυήσεων του Ηρακλή προς τα αρπακτικά ταμεία.
Η διαχείριση των Κόκκινων Δανείων από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις αποσκοπεί στην εξάλειψη ενός βασικού χαρακτηριστικού της ελληνικής κοινωνίας: την ιδιοκατοίκηση, την ιδιωτική περιουσία των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων. Στα πρώτα χρόνια της μνημονιακής Ελλάδας, το ζήτημα των κόκκινων δανείων πάγωσε, ακριβώς επειδή το focus ήταν η υφαρπαγή της δημόσιας περιουσίας και η σωτηρία των τραπεζιτών μέσω των ανακεφαλαιοποιήσεων με δημόσιο χρήμα, που επωμίζονταν οι πολίτες.
Το σχέδιο της υφαρπαγής άρχισε να ξετυλίγεται θεσμικά με το τρίτο μνημόνιο. Στα τέλη του 2015 θεσπίστηκε η δυνατότητα πώλησης δανείων σε funds, αρχικά με κάποιους περιορισμούς για στεγαστικά δάνεια και ειδικά σε αυτά που είχαν υποθήκες α’ κατοικίες, περιορισμός που καταργήθηκε το 2017. Ταυτόχρονα, ακολούθησε η δημιουργία της πλατφόρμας ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, για να μπορούν τα αρπακτικά ταμεία να βγάζουν στο σφυρί μαζικά και χωρίς διαμαρτυρίες, τα σπίτια των νοικοκυριών και τα μαγαζιά των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Πάνω σε αυτά τα δύο θεμέλια στήθηκε το σχέδιο «Ηρακλής», η τιτλοποίηση δηλαδή των δανείων και η παροχή €12δισ + €11δισ κρατικών εγγυήσεων προς τα αρπακτικά funds, και το συμπληρωματικό του νομοθέτημα για τον Πτωχευτικό Νόμο, που τοποθετεί τα συμφέροντα της τράπεζας και των funds πρώτη προτεραιότητα. Η θεσμική αυτή αλληλουχία καταδεικνύει τον στόχο, την μεθοδική υφαρπαγή της ιδιωτικής περιουσίας και την εξάλειψη της ιδιοκατοίκησης στη χώρα, και φυσικά την συνέχεια του μνημονιακού κράτους, καθώς όπως φαίνεται από τα νομοθετήματα, θεσμικά ξεκίνησε με το τρίτο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, με τη ΝΔ να παίρνει τη σκυτάλη δυναμικά.
Τι πρέπει να γίνει
Στη θέση του «Ηρακλή» πρέπει να μπει ο «ΟΔΥΣΣΕΑΣ», μια νέα Δημόσια Εταιρεία Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους που τερματίζει την πώληση των κόκκινων δανείων στα ταμεία, καταργεί τους πλειστηριασμούς α’ κατοικίας και των εν λειτουργία μικρομεσαίων επιχειρήσεων, παγώνει τα κόκκινα δάνεια (χωρίς ο δανειολήπτης να χάνει το ποσοστό ιδιοκτησίας που έχει) και σταματά την εξαγωγή υπεραξιών από τα αρπακτικά ταμεία στο εξωτερικό.
Αναλυτικότερα τα βήματα:
- Κατάργηση του ν.4649/2019 («Ηρακλής»), τερματισμός της πώλησης των κόκκινων δανείων από τις τράπεζες σε ταμεία και αναίρεση των εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου προς αυτά.
- Ίδρυση εταιρείας, υπό την επωνυμία «ΟΔΥΣΣΕΑΣ – Εθνική Εταιρεία Διαχείρισης Ιδιωτικών Χρεών», στην οποία μεταφέρονται τα κόκκινα δάνεια και οι τίτλοι ιδιοκτησίας.
- Απόδοση στις τράπεζες τίτλων και δημόσιων εγγυήσεων από την «ΟΔΥΣΣΕΑΣ».
- Μόνιμη προστασία της κύριας κατοικίας και των μικρομεσαίων με την καταβολή μηνιαίου παγίου που δεν θα ξεπερνά το 1/5 των καθαρών εισοδημάτων και το ύψος του οποίου θα προσδιορίζεται από τις δημοτικές αρχές.
- Διατήρηση του ποσοστού ιδιοκτησίας των δανειοληπτών, έως την έναρξη της κανονικής αποπληρωμής των δανείων, μετά από τα «κουρέματα» που θα συμφωνηθούν με την «ΟΔΥΣΣΕΑΣ».
- Συγκρότηση κατά τόπο επιτροπών, σε συνεργασία με την «ΟΔΥΣΣΕΑΣ», στις οποίες συμμετέχουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι, με αντικείμενο τη διαλεύκανση των περιπτώσεων στρατηγικών κακοπληρωτών.
