Έχοντας την τιμή και την υπερηφάνεια να είμαι και εγώ Παλαιστίνια, σας καλωσορίζω.
Σήμερα είναι η 45η επέτειος της Διεθνούς Ημέρας του ΟΗΕ αφιερωμένης στην Αλληλεγγύη με τον Παλαιστινιακό Λαό.
Κατ’ αρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει η λέξη αλληλεγγύη. Αλληλεγγύη δεν είναι η ανέξοδη υποστήριξη στα λόγια.
Θέλει έμπρακτη ενεργοποίηση και δράση, μπορεί να έχει και ρίσκο, μπορεί να συνεπάγεται και κόστος – και προσωπικό ρίσκο και προσωπικό κόστος.
Αλληλεγγύη σημαίνει να έχεις μια υπεύθυνη στάση, που -όμως- θέλει και πλήρη συνείδηση των πραγμάτων και θέλει και αποφασιστικότητα.
Η αλληλεγγύη του ελληνικού λαού προς την Παλαιστίνη έχει βαθιές ρίζες στα κοινά βιώματα των λαών μας. Γι’ αυτό και είναι φυσική, είναι αυθόρμητη και πρωτογενής.
Ο Έλληνας ξεκινά από μια αφετηρία που συμμερίζεται και συμπαραστέκεται τους Παλαιστίνιους. Γνωρίζει πολύ καλά τα πάθη του Παλαιστινιακού λαού. Έχει, επίσης, ζήσει ο ίδιος και το δράμα της Κύπρου, που έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με το Παλαιστινιακό.
Βίωσαν και οι Έλληνες,
Τι σημαίνει εισβολέας, κατοχή και εποικισμός.
Τι σημαίνει σύγκρουση με τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων,
Τι σημαίνει αδυναμία επιβολής του διεθνούς δικαίου και
Τι σημαίνει μεροληπτική στάση των τρίτων , όπως και
Τι σημαίνει “ουδετερότητα”, δηλαδή αδιαφορία απέναντι στο άδικο, απέναντι έγκλημα, που είναι μάλιστα διαρκές.
Αξιοπιστία και αξιοπρέπεια, για κάθε χώρα και για όλη τη διεθνή κοινότητα, υπάρχει μόνο αν υπάρχει ανυποχώρητη στάση στην υποστήριξη του δικαίου, στην υποστήριξη και του διεθνούς δικαίου, και στην έμπρακτη καταδίκη του νόμου της βίας.
Πόσο μάλλον αφού εδώ μιλάμε για ανελέητη, καθολική και διαρκή, επί δεκαετίες, απροκάλυπτη βία εναντίον ενός ολόκληρου λαού.
Όλο τον τελευταίο καιρό στη διεθνή σκηνή κυριαρχεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, μετά τη ρωσική εισβολή.
Και πάλι έχουμε μια προκλητικά μεροληπτική στάση της Δύσης. Η στάση απέναντι στα ίδια εγκλήματα αλλάζει, ανάλογα με το ποιος είναι ο δράστης.
Εν τω μεταξύ, τα μέτρα εναντίον της Ρωσίας δημιούργησαν και επιδεινώνουν μία παγκόσμια οικονομική κρίση. Το ουκρανικό άνοιξε το δρόμο για να ανατραπεί πλήρως το παγκόσμιο ενεργειακό σκηνικό - και η αγορά ενέργειας.
Για μια ακόμη φορά, στο όνομα μιας “ρεάλπολιτίκ” παραβιάζεται και καταπατάται το διεθνές δίκαιο.
Οι λαοί εκπαιδεύονται διαρκώς για να περιορίζονται στο ρόλο ενός σιωπηλού μάρτυρα μπροστά σε «κλιμακούμενες γενοκτονίες», για να θυμηθούμε τον όρο που πρώτος χρησιμοποίησε ο Ίλαν Πάπε. Ας δούμε και τι γίνεται ακόμα και σήμερα, με τους Κούρδους…
Το Παλαιστινιακό είναι ένα επί δεκαετίες ανοιχτό παγκόσμιο πρόβλημα. Υποβαθμίζεται, όμως, όλο και πιο πολύ, για να φτάσει να αντιμετωπίζεται σαν μια περιφερειακή διαμάχη, με αυξομειούμενη ένταση.
Η ίδια η αντίληψη και η αντιμετώπιση της Δύσης και έχει χάσει τον προσανατολισμό της και αποπροσανατολίζει.
Η βάρβαρη δράση του Ισραήλ εντάσσεται στο ιστορικό πλαίσιο του σχεδιασμού του : Να καταλάβει με κάθε κόστος, όσο περισσότερα εδάφη μπορεί.
Το Ισραήλ είναι η σύγχρονη εκδοχή ενός ανελέητου απάρτχάιντ. Αυτό βιώνει καθημερινά, εδώ και 84 χρόνια, ο Παλαιστινιακός λαός.
Στην Παλαιστίνη συντελείται μεθοδικά ένας απροκάλυπτος διωγμός συνδυασμένος με μια ανυποχώρητη νεοαποικιακή κλοπή και καταπάτηση γης !
Η Δύση, ακόμα και η Ελλάδα πλέον, αναπτύσσει τους δεσμούς της με το ρατσιστικό καθεστώς του Ισραήλ.
Δεν είναι, βέβαια, το μόνο αυταρχικό και αντιδημοκρατικό καθεστώς στην περιοχή. Κάτω από την προστασία της Δύσης βαδίζουν χέρι-χέρι οι υπερσυντηρητικοί Σουνίτες του Ουαχαμπισμού μαζί με τους Σιωνιστές.
Η ενίσχυση των αυταρχικών καθεστώτων αποτρέπει κάθε ευκαιρία για πραγματική δημοκρατία στη Μέση Ανατολή.
Χωρίς δημοκρατία, όμως, δεν υπάρχει ελευθερία. Και χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει ειρήνη !
Αυτά τα καθεστώτα ενισχύονται από ισχυρότατα οικονομικά συμφέροντα. Το ίδιο το Ισραήλ, υποστηρίζεται με κάθε τρόπο από μεγάλες πολυεθνικές ενεργειακές εταιρείες της Δύσης, αλλά και από σύσσωμο το δυτικό επικοινωνιακό κατεστημένο.
Το σύγχρονο σχετικό αφήγημα θέλει να συνδέει την οικονομικοπολιτική διαπλοκή άλλων κρατών με το Ισραήλ, με την προσδοκία κάποιου ακαθόριστου τελικού οφέλους. Για την Ελλάδα αυτό το αφήγημα σημαίνει προσδοκίες χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο.
Και όμως, οι τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις, από την Κυβέρνηση Σαμαρά και μετά, προβάλλουν διαρκώς την προσδοκία μιας -δήθεν- επωφελούς στρατιωτικής συμμαχίας με το Ισραήλ, η οποία στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, παράλληλα με μια διμερή εμπορική σχέση, που είναι πάντα ελλειμματική για την Ελλάδα.
Έτσι καταλήξαμε : Ένα μίγμα από αφελείς και μη ρεαλιστικές προσδοκίες και με βάση ιδιοτελείς εντολές (των γνωστών ισχυρών της Δύσης), προσπαθούν, με κάθε τρόπο, να αντιστρέψουν τη φυσική ελληνική αλληλεγγύη προς τον Παλαιστινιακό λαό.
Για να είμαι ειλικρινής, η βεβαιότητά μου για το μέλλον αρχίζει να κλονίζεται. Ελπίζω οι αρχές μας και οι αντοχές μας να αποδειχθούν πιο δυνατές.
Οι δυο λαοί μας, ο ελληνικός και ο Παλαιστινιακός θέλουμε να συνεχίσουν να προχωρούν στη Ιστορία μαζί. Και πρέπει να συνεχίσουν να αγωνίζονται πλάι-πλάι.
Η Αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό – και σε κάθε λαό που ζει υπό διαρκή διωγμό και συνεχή απειλή – είναι Χρέος.
Χρέος για κάθε ελεύθερο άνθρωπο, με συνείδηση που δεν την επηρεάζουν διαχωρισμοί σε φυλές ή θρησκείες αλλά ούτε και τα όποια οικονομικά συμφέροντα.
Η Αλληλεγγύη προς τους Παλαιστίνιους είναι Χρέος για όλους τους λαούς. Πρέπει, λοιπόν, όλοι, να κλείσουμε τα αυτιά μας απέναντι στις σειρήνες της κυρίαρχης διεθνούς προπαγάνδας, που θέλει να μας εκπαιδεύσει να αδιαφορούμε για τα εγκλήματα που γίνονται δίπλα μας.
Σας ευχαριστώ!
Διαβάστε ακόμα
