Ευχαριστώ, κ. Πρόεδρε.
Είπα και στην πρώτη μου τοποθέτηση, ότι οι μεγαλόσχημες αυτάρεσκες ρητορείες, του τύπου «εμείς μεγαλώνουμε τη χώρα» δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα αλλά είναι και ανόητες.
Θα πρέπει να ευχαριστείτε την τύχη σας, γιατί δεν έχετε απέναντί σας μία αντιπολίτευση που να αντιμετωπίζει τον καθορισμό των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο, με την ανευθυνότητα που εσείς το κάνατε, ως αντιπολίτευση.
Αλλά αυτό δεν οφείλεται καθόλου σε εσάς. Οφείλεται, απλώς, στην δική μας υπευθυνότητα.
Εσείς, οι δήθεν πάντα υπεύθυνοι, την έχετε χαρακτηρίσει ως “πρωτοφανή επιπολαιότητα”. Mία ενέργεια τμηματικής επέκτασης που “υποσκάπτει τις θεμελιώδεις θέσεις της εξωτερικής μας πολιτικής”. Kαι ότι “δίνει τη δυνατότητα στην Τουρκία να επιμένει πως το Αιγαίο αποτελεί ειδική περίπτωση, όπου δεν μπορεί να εφαρμοστεί πλήρως το Δίκαιο της Θάλασσας”.
Η πραγματικότητα είναι ότι, έστω και καθυστερημένα, έστω και τμηματικά, ασκούμε ένα δεδομένο και αυτονόητο κυριαρχικό μας δικαίωμα.
Kαι αυτό εμείς το αντιμετωπίζουμε κατ’ αρχήν θετικά.
Οπότε, δεν θα σας μιμηθούμε, να αρχίσουμε τους κανονιοβολισμούς περί μειοδοσιών και ανευθυνότητας, με υπαινιγμούς προδοσίας και όλα τα παρόμοια.
Η πραγματικότητα είναι πολύ καθαρή :
Η Ελλάδα ασκεί τώρα, έστω και καθυστερημένα, και μόνο τμηματικά, τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα που αποδίδει σε όλα τα κράτη η διεθνής σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Είναι αυτονόητο ότι η σημερινή θετική μας στάση ενέχει τη δεδομένη παραδοχή ότι η συγκεκριμένη κίνηση αποτελεί ένα πρώτο και μόνο βήμα στον κυριαρχικό καθορισμό της αιγιαλίτιδας ζώνης της χώρας.
Εάν θεωρούσαμε ότι η κίνηση αυτή δεν θα είχε συνέχεια, αν ο καθορισμός της αιγιαλίτιδας ζώνης άρχιζε και τελείωνε στο Ιόνιο, σαφώς και θα την καταψηφίζαμε.
Και δεν θα μας συγκινούσε καθόλου η πλασματική ρητορεία σας για μεγάλωμα της Ελλάδας.
Για αυτό το λόγο, και για την ουσία των πραγμάτων, έχει σημασία και η χθεσινή δήλωση του Υπ. Εξωτερικών, του κ. Δένδια, από το βήμα της Βουλής, για τον επικείμενο καθορισμό της αιγιαλίτιδας ζώνης και στην Κρήτη - Σε όλη την Κρήτη.
Θέλουμε να επισημάνουμε, και πάλι, ότι :
Στην κατεύθυνση της άσκησης των σχετικών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, θα πρέπει άμεσα, ως αναγκαία κίνηση, να δρομολογηθεί η χάραξη των γραμμών βάσης, και το κλείσιμο των κόλπων, για όλη την Επικράτεια.
Γνωρίζουμε, πάντως, ότι υπάρχει ο κίνδυνος η σημερινή επέκταση να χρησιμοποιηθεί ως προκαταβολικό αντίβαρο, για τυχόν υποχωρήσεις στις επερχόμενες συνομιλίες με την Τουρκία. Το απευχόμαστε.
Όπως απευχόμαστε και το ενδεχόμενο να θεσπίζεται σήμερα η μεταβλητότητα των χωρικών μας υδάτων όχι προσωρινά αλλά μόνιμα.
Θα επαναφέρουμε, για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, την απόλυτη αντίθεσή μας στο άρθρο 4, που αφορά την αδιάκριτη και a priori εκχώρηση δικαιώματος εκμετάλλευσης στον χώρο της εθνικής μας κυριαρχίας, προς την ξένη αλιεία, και μάλιστα χωρίς αμοιβαιότητα.
Θα επισημάνουμε και πάλι τον σοβαρό προβληματισμό μας για τον συγχρονισμό των συνομιλιών με Τουρκία και Αλβανία για θαλάσσιες ζώνες.
Γιατί η πρώτη μπορεί να χρησιμοποιήσει τη δεύτερη σαν πρόσθετο μοχλό για την επίτευξη των δικών της στόχων, και υπάρχει το ενδεχόμενο να αντιμετωπίσουμε και σκόπιμες παρελκύσεις.
Μίλησα και στην πρώτη μου τοποθέτηση για την αποτυχία και την αναποτελεσματικότητα της ελληνικής πολιτικής συμμαχιών.
Δεν μπορεί κανείς να παραβλέπει την προκλητική σιωπή του Υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας στις απειλές πολέμου που εκτόξευε μπροστά του ο Τούρκος ομόλογός του.
Πρέπει να σας θυμίσω τον κεντρικό τίτλο της ιστοσελίδας του Υπουργείου του, στο Βερολίνο, το βράδυ της Καθαρής Δευτέρας πέρυσι.
Θυμάστε όλοι πολύ καλά τι συνέβαινε τότε στον Έβρο.
Ξέρετε τι έγραφε ;
«Αλληλεγγύη με την Τουρκία». Αυτό έγραφε !
Το χειρότερο είναι ότι δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η σιωπή του Γερμανού Υπουργού των Εξωτερικών.
Αυτό που, μάλλον, πρέπει να φοβόμαστε περισσότερο, είναι η στιγμή που θα σπάσει τη σιωπή του.
Τα γεωστρατηγικά συμφέροντα Γερμανίας και Τουρκίας είναι πάντα αλληλένδετα και οι ισχυρές οικονομικές τους αλληλεξαρτήσεις είναι διαχρονικές.
Σήμερα, συμπίπτει να έχουν και οι δύο αναθεωρητικές στοχεύσεις.
Η ανάληψη ρόλου επιδιαιτησίας από το Βερολίνο για τον ελληνοτουρκικό διάλογο δεν δίνει βάση για καμία ελληνική αισιοδοξία.
Παράλληλα, κανείς από εμάς δεν μπορεί να παραβλέπει ότι στον συγκυριακό συγχρονισμό εντάσσεται και η διαρκής επιδείνωση των δεδομένων για το Κυριακό.
Τα μηνύματα είναι, και εκεί, πολύ ανησυχητικά με τις παντός είδους πιέσεις προς την Κυπριακή πλευρά.
Πόσο μάλλον, αφού ακόμα και από τον ΟΗΕ γίνονται κινήσεις υποβάθμισης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Επισημαίνω ότι στην έκθεση της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, γίνεται συνεχώς αναφορά σε «ελληνοκυπριακές αρχές» και «τουρκοκυπριακές αρχές» ενώ αποφεύγεται η χρήση της επίσημης ονομασίας Κυπριακή Δημοκρατία.
Εξισώνεται, πλέον, ένα επίσημα αναγνωρισμένο κράτος, με το προϊόν μιας παραβίασης της διεθνούς νομιμότητας.
Οι καιροί δεν είναι εύκολοι και δεν επιτρέπουν επανάπαυση σε ανέξοδες αυτοεπιβεβαιώσεις και – θα το επαναλάβω – σε ανόητους πανηγυρισμούς.
Ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.
