Για το βίντεο της ομιλίας δείτε εδώ
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, καλούμαστε να κυρώσουμε δύο συμφωνίες της χώρας μας με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τη μια την κυρώσαμε ήδη μια φορά στη διερεύνηση των προξενικών προνομίων και ασυλιών και την άλλη στην κύρωση του Πρωτοκόλλου Τροποποίησης της Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας μεταξύ της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Παρά το ότι ψηφίσαμε την πρώτη, θα μου επιτρέψετε να πω δυο λόγια, πολύ λίγα, κύριε Πρόεδρε για τη Συμφωνία για τα προξενικά προνόμια και ασυλίες. Όπως σε όλες τις συμφωνίες έτσι και στη Συμφωνία αυτή στο προοίμιό της γίνεται αναφορά ότι τα προνόμια και οι ασυλίες δεν έχουν σαν στόχο τους τη διευκόλυνση των συγκεκριμένων ατόμων, αλλά τη διευκόλυνση της αποτελεσματικής λειτουργίας των αρχών του κράτους αποστολής στη χώρα υποδοχής.
Στην αιτιολογική έκθεση του σχεδίου νόμου γίνεται ρητή αναφορά σχετικά με τον αριθμό των επωφελούμενων μόνο στα έξι γενικά προξενεία και στα δύο προξενεία που διατηρούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Επισημαίνω όμως ότι δεν γίνεται καμία αναφορά στα Γραφεία Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων και στο προσωπικό τους. Τέτοια γραφεία διατηρούμε, σύμφωνα και με τον Οργανισμό του Υπουργείου των Εξωτερικών, σε τέσσερις από τις έξι πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών που διατηρούμε γενικά προξενεία, στην Ουάσιγκτον, στο Σαν Φρανσίσκο, στη Νέα Υόρκη και στο Σικάγο.
Είναι απαραίτητο λοιπόν να διευκρινιστεί ρητά από την πλευρά της Κυβέρνησης ότι στο πεδίο εφαρμογής της Συμφωνίας αυτής θα εμπίπτουν και τα Γραφεία Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως επίσης και το προσωπικό τους, διότι τα γραφεία αυτά δεν ανήκαν πάντα στο Υπουργείο των Εξωτερικών και διότι κάποιες φορές η σταθερότητα των διοικητικών δομών κάμπτεται απέναντι στην ικανοποίηση εσωτερικών ισορροπιών μιας κυβέρνησης.
Κυρίες και κύριοι, η συμφωνία αμοιβαίας αμυντικής συνεργασίας δεν είναι ούτε αμυντική ούτε έχει στοιχεία αμοιβαιότητας.
Προχωρώ με μία σύντομη εκτίμηση για τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή για να τοποθετηθούμε για το αμυντικό σκέλος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κλιμακώνουν τη στρατιωτική ισχυροποίησή τους στην Ευρώπη. Στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, αλλά και στα Βαλκάνια υφίσταται μία σοβαρή μεταβολή των ζωνών επιρροής υπέρ του ΝΑΤΟ. Οι γραμμές του ΝΑΤΟ μετατίθενται συνεχώς κοντύτερα στη Μόσχα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες με τη στάση τους, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο όξυναν τις ήδη υπάρχουσες εντάσεις στην περιοχή μας, αλλά δημιούργησαν και νέες εξίσου επικίνδυνες, για τη σταθερότητα και την ειρήνη ολόκληρης της περιοχής.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνώρισαν στην Τουρκία το δικαίωμα κατάληψης εδάφους της Συρίας, η οποία δεν ήταν μία συμφωνία ανακωχής, αφού ανακωχή μπορεί να υπάρξει μόνο μεταξύ των δύο εμπολέμων, της Συρίας και της Τουρκίας. Η παγκόσμια δύναμη, έτσι όπως ονομάζονται οι Ηνωμένες Πολιτείες, νομιμοποίησαν την αναθεωρητική και επιθετική βίαιη αρπαγή τμήματος επικράτειας της Συρίας χωρίς τη συναίνεση του αμυνόμενου.
Το προηγούμενο παρόμοιας πράξης στην ιστορία ήταν το 1938, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, στη Συμφωνία του Μονάχου. Η τότε Τσεχοσλοβακία είναι η σημερινή Συρία και η τουρκο-συριακή μεθόριος η Σουδητία. Η τότε Γερμανία είναι η σημερινή Τουρκία. Η τότε Αγγλία και Γαλλία είναι οι σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Ιστορικά το τι ακολούθησε τότε τη Συμφωνία του Μονάχου το γνωρίζουμε όλοι, αλλά και πριν το δίδυμο Τραμπ-Ερντογάν οι σχέσεις Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και Τουρκίας δεν ήταν διαφορετικές. Η Τουρκία σαν περιφερειακή υπερδύναμη θέτει στις Ηνωμένες Πολιτείες απαιτήσεις που οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν και δεν θέλουν να ικανοποιήσουν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες όμως δεν θέλουν να δυσαρεστούν την Τουρκία με την αναβαθμισμένη γεωπολιτική θέση. Σε αυτήν την κατάσταση, το τίμημα της αμερικανοτουρκικής διαπραγμάτευσης πληρώνεται με ελληνικά έξοδα.
Για παράδειγμα: Όταν οι Τούρκοι στρατιώτες εισέβαλαν στα Ίμια το αποτέλεσμα της παρέμβασης των Ηνωμένων Πολιτειών δεν ήταν η επιβεβαίωση της ελληνικής επικυριαρχίας, αλλά, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το γκριζάρισμα της περιοχής.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ακολουθούν μια επικίνδυνη πολιτική στη Μέση Ανατολή σύμφωνα με το δόγμα «ο σημερινός εχθρός είναι ο χθεσινός μου σύμμαχος». Μόνη συνέπεια βρίσκει κανείς στην ενίσχυση της επιθετικότητας των ακραίων τάσεων του Ισραήλ. Πρόκειται για τάσεις οι οποίες επιβεβαιώθηκαν δυστυχώς και μία ακόμη φορά προχθές με την κατάπτυστη συμφωνία του αιώνα, όπως την ονόμασαν οι εμπνευστές της. Είναι μια συμφωνία που γράφτηκε στα μέτρα του Ισραήλ για καθαρά προεκλογικούς λόγους και προσωπικές σκοπιμότητες. Είναι μια συμφωνία που υπαγορεύτηκε από την ισραηλινή κυβέρνηση και το ισραηλινό αμερικανικό λόμπι. Το περιεχόμενο του σχεδίου αυτού ακυρώνει στην πράξη οποιοδήποτε θεσμικό κεκτημένου του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, περιφρονεί όλες τις αποφάσεις και τα ψηφίσματα που έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα και καταπατεί κάθε έννοια διεθνούς δικαίου έστω και προσχηματική.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες καλλιέργησαν την επιθετικότητα του Ερντογάν στον οποίο επιτρέπουν μία πρωτοφανή πολυτέλεια: Να συνομιλεί και να παίζει προνομιακά και με τις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και με τη Ρωσία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατάφεραν να γίνει πραγματικότητα η στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας.
Επιπλέον, με την πολιτική του κ. Τραμπ ενισχύονται ακραίες δυνάμεις στο Ιράν. Ο Λευκός Οίκος δρα σαν ταραχοποιός στην περιοχή μας. Με εντολή του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, και χωρίς έγκριση από το Κογκρέσο, δολοφονήθηκε ο Ιρανός Στρατηγός Κασέμ Σουλεϊμανί, κρατικός αξιωματούχος αναγνωρισμένης από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών χώρας με την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι σε πόλεμο.
Αυτή η δολοφονία καταλύει το διεθνές δίκαιο και παραβιάζει κυνικά την έννοια της εθνικής κυριαρχίας των κρατών.
Η δολοφονία αυτή συνιστά απειλή για την ίδια τη δημοκρατία και τους διεθνείς κανόνες.
Βέβαιο είναι ένα: για όποιον γνωρίζει έστω και λίγο την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, για την ιρανική πλευρά το θέμα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν είναι λήξαν. Και τι κάνει η Κυβέρνηση της χώρας; Ο Πρωθυπουργός, τη στιγμή που όλος ο κόσμος ζητούσε αυτοσυγκράτηση και αποκλιμάκωση, επικροτεί πρώτος και μόνος απ’ όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες τη δολοφονία του Σουλεϊμάνι κατά την επίσκεψή του στην Ουάσινγκτον. Αυτή, θα επιτρέψετε να πω, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν είναι εικόνα Πρωθυπουργού ανεξάρτητου κράτους. Υπενθυμίζω ότι την ίδια αστραπιαία υποχωρητικότητα, για να φανούμε πιο Αμερικανοί από τους Αμερικανούς, είχαμε δείξει και στην περίπτωση του ιρανικού τάνκερ «Grace 1», για το οποίο ο Υπουργός Ναυτιλίας διεμήνυσε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι δεν υπάρχει περίπτωση να προσεγγίσει ελληνικό λιμάνι, δεν μπορεί να δέσει σε κανέναν τόπο σε όλη την χώρα, κατά παράβαση κάθε αρχής ελεύθερης ναυσιπλοΐας. Η Κυβέρνηση παρά τις ενστάσεις μερίδας στρατιωτικών και κατόπιν πιέσεων των αμυντικών μας συμμάχων, των Ηνωμένων Πολιτειών, στέλνει συστοιχία αντιαεροπορικών-αντιβαλλιστικών «Πάτριοτ» στη Σαουδική Αραβία και φρεγάτα στον περσικό κόλπο.
Συνάδελφοι, ο Ελληνικός Στρατός δεν έχει καμμία δουλειά εκεί. Η αποστολή του είναι αποκλειστικά και μόνο η εξασφάλιση της άμυνας της χώρας και η υπεράσπιση της εθνικής μας ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας. Προκύπτουν, όμως, και ερωτήματα: Θα σταλούν μαζί με τη συστοιχία και εκατόν σαράντα στρατιωτικοί; Αδυνατίζει ή όχι η άμυνα και η προστασία της ασφάλειας της Ελλάδας, μετά την αφαίρεση της αμυντικής της συστοιχίας και της ναυτικής δύναμης που αποστέλλεται στο εξωτερικό;
Κύριοι συνάδελφοι, με το πρωτόκολλο που συζητάμε δεν διαγράφονται μόνο οι ανενεργές από καιρό αμερικάνικες βάσεις. Αναβαθμίζεται η στρατιωτική παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών με νέες βάσεις που πολλαπλασιάζονται, το είπαν αρκετοί συνάδελφοι, στο Μαράθι, στη Λάρισα, στο Στεφανοβίκειο, στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και όπου αλλού θα συμφωνηθεί δήθεν αμοιβαία.
Η αμοιβαιότητα είναι θεμελιώδης έννοια στις διεθνείς σχέσεις. Σύμφωνα με την αρχή αυτή, δικαιώματα και υποχρεώσεις από ένα κράτος αναγνωρίζονται σε ένα άλλο κράτος και υπό την προϋπόθεση της αναγνώρισης ίσων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων και από το άλλο κράτος. Στο προοίμιο όμως της συμφωνίας, οι δύο χώρες επιβεβαιώνουν ότι η συνεργασία τους στο πεδίο της άμυνας βασίζεται στις αρχές του αμοιβαίου οφέλους και του πλήρους σεβασμού της κυρίαρχης ισότητας, της ανεξαρτησίας και των συμφερόντων των δύο χωρών.
Συνάδελφοι, ας δούμε επίσης, επί της ουσίας αν η συγκεκριμένη συμφωνία ισχυροποιεί την άμυνά μας, διότι στα πλαίσια της αμοιβαιότητας δεν θα εγκατασταθούν ελληνικές βάσεις στο αμερικανικό έδαφος. Λέγεται ότι η συμφωνία του 1990 είχε ενισχύσει το αίσθημα ασφάλειας της Ελλάδας. Αυτό έπρεπε να αποτυπώνεται στο οικονομικό αποτέλεσμα του συνόλου των αγορών μας για εξοπλισμούς. Αυτό σημαίνει ότι θεωρητικά θα έπρεπε να υπάρχει μείωση των δαπανών για εξοπλισμούς μετά τη συμφωνία του 1990. Η πραγματικότητα όμως, διαψεύδει αυτήν την άποψη. Από το 1990 έως το 2018 οι εξοπλιστικές μας δαπάνες αυξήθηκαν από το 87% στο 105% του μεταπολιτευτικού μέσου όρου. Θα αυξάνονταν και περισσότερο χωρίς την οικονομική κρίση.
Συνεπώς, η αμυντική συμφωνία του 1990 δεν ενίσχυσε το αίσθημα ασφάλειας της χώρας μας. Αντίθετα, εντάθηκε το αίσθημα ανασφάλειας και αντί να οδηγηθούμε σε μείωση των εξοπλισμών, οι εξοπλισμοί μας αυξήθηκαν. Ήταν ετεροβαρής η συμφωνία σε βάρος της Ελλάδος, όπως ετεροβαρής είναι η συμφωνία που συζητάμε σήμερα, που δεν παρέχει πρόνοιες ούτε εγγυήσεις κατά της απειλής της ασφάλειας της ελληνικής κυριαρχίας. Το αντίθετο, θα έλεγα. Ενώ η χώρα μας διευκόλυνε τα σχέδια των Ηνωμένων Πολιτειών για την ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ, όχι μόνο δεν ενίσχυσε την ασφάλεια της, αλλά υποχρεώθηκε σε υποχωρήσεις σε εθνικά ζητήματα. Άλλωστε, το άρθρο 5 της συμφωνίας δεν προβλέπει ενεργοποίηση της συμμαχίας για προστασία μέλους του εναντίον μελών του.
Ο Υπουργός Εξωτερικών στάθηκε στην επιτροπή στα οφέλη που η συμφωνία έχει ως προς τον εκσυγχρονισμό των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, μέσω της αξιοποίησης τεχνογνωσίας των Αμερικανών. Αυτή η τεχνογνωσία όμως, αφορά σε υλικό που δεν έχουμε ή που θα όφειλε να την παράσχει ο κατασκευαστής σαν αντισταθμιστικό όφελος για τα ελληνικά αμυντικά συστήματα. Από την άλλη είναι οικονομικά και παραγωγικά σωστό να αποκτήσουμε τεχνογνωσία σε υλικό που δεν έχουμε και δεν είναι γνωστό αν θα το αποκτήσουμε και ποτέ; Ο ίδιος δε ο Υπουργός τόνισε ότι η αντίληψη ανταλλαγμάτων αυτής της συμφωνίας δεν είναι μια αντίληψη μεταφοράς μεταχειρισμένου, πεπαλαιωμένου υλικού. Σχετικά επικαλέστηκε σαν τέτοιο αντάλλαγμα το παράδειγμα των τεσσάρων αντιτορπιλικών, που δόθηκαν το 1990 από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αναφέρθηκε στα ηλικιωμένα αντιτορπιλικά που βυθίστηκαν τελικά για να οδηγήσει σε αντιπαραθετικούς συνειρμούς με τεθωρακισμένα, που πολλοί στην Αθήνα έβλεπαν θετικά, να τα λάβουμε σαν ανταλλάγματα.
Εγώ θέλω να ρωτήσω: Μήπως αυτή η συζήτηση γίνεται για να φορτωθούμε, όπως δημοσιεύεται στον τύπο, τα πεπαλαιωμένα θωρηκτά κλάσης Ticonderoga που έχουν τεράστιο κόστος λειτουργίας και δεν χωρούν να ναυλοχηθούν στο ναύσταθμο; Δεν θα αναφερθώ στις συγκρίσεις που γίνονται ανάμεσα στα ηλικιωμένα Toma Bradley, που δεν έχουμε και τα Τομπ Μ113, τα οποία χρησιμοποιούνται από το πεζικό μας και είναι τουλάχιστον 55 ετών.
Θέλω να δώσω ένα άλλο παράδειγμα. Τα Τομπ Μ113 τα χρησιμοποιεί και ο ισραηλινός στρατός, τα έχει ανακατασκευάσει και τα έχει αναβαθμίσει σε πλατφόρμες μεταφοράς διαφόρων οπλικών συστημάτων προς όφελος της αμυντικής βιομηχανίας του Ισραήλ. Εμάς, τι μας εμποδίζει να κάνουμε ακριβώς το ίδιο; Δεσμευόμαστε για το αντίθετο;
Κυρίες και κύριοι, οι ΗΠΑ δεν είναι διατεθειμένες να προσφέρουν κανένα αντάλλαγμα. Τη συμφωνία αμοιβαίας αμυντικής συνεργασίας μεταξύ των κυβερνήσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, το πρωτόκολλο της οποίας τροποποιείται στη σημερινή συνεδρίαση, δεν διέπει καμμία αμοιβαιότητα. Η συμφωνία αυτή δεν προστατεύει τα σύνορά μας. Η χώρα μας οφείλει να προστατεύσει τα σύνορά της, με τις δικές της δυνάμεις, για να μην ζούμε αυτό που ζούμε σήμερα, μια Ελλάδα με de facto μειωμένα κυριαρχικά δικαιώματα, η άσκηση των οποίων εξαρτάται από το τι ανέχονται οι Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν οφείλουμε να συμπορευόμαστε με τις Ηνωμένες Πολιτείες ως άβουλος εντολοδόχος. Ενίσχυση της ασφάλειας μας δεν εξασφαλίζουμε ως δεδομένοι σύμμαχοι με τυφλή αφοσίωση σε ΗΠΑ και Γερμανία, διότι οι τελευταίοι θα πιέζουν για υποχωρήσεις, προκειμένου να παγιωθούν οι σχέσεις μας με την Τουρκία, όπως αυτές οι χώρες επιθυμούν. Στις αμυντικές μας συμφωνίες, οφείλουν να αποτυπώνονται τα εθνικά μας συμφέροντα.
Το πρωτόκολλο που συζητάμε το επεξεργάστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποχώρησε στην πιο ακραία εκδοχή αποδοχής του ατλαντισμού. Το μέγιστο μέρος της επιζήμιας συμφωνίας που συζητάμε είναι έργο ΣΥΡΙΖΑ. Μην το ξεχνάμε. Μετά το διαπραγματεύτηκε και για ένα δίμηνο η Νέα Δημοκρατία και να τα αποτελέσματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, αλλά και η σημερινή κυβέρνηση δείχνουν ότι δεν είναι σε θέση να προωθήσουν τα εθνικά μας συμφέροντα. Έχουμε, λοιπόν καθήκον να μην εθελοτυφλούμε. Οι σύμμαχοι αξίζουν για μας όσο αξίζουμε εμείς για εκείνους.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, από τότε που θυμάμαι πολιτικά τον εαυτό μου, ακούω τον Κίσινγκερ να αναφέρεται στην Ελλάδα σαν μια πολύ σημαντική σύμμαχο χώρα και στην Τουρκία σαν μια χώρα αναντικατάστατη για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ίδιο ακριβώς ισχύει ακόμα και σήμερα. Τι δεν καταλαβαίνετε, όταν μας αποκλείουν από διασκέψεις που μας αφορούν, όπως η διάσκεψη του Βερολίνου;
Κυρίες και κύριοι, πρέπει να αυξήσουμε το ειδικό μας βάρος. Η άμυνά της χώρας απαιτεί μια ακμαία εθνική οικονομία, όχι οικονομία άθυρμα της πλέον παρασιτικής ολιγαρχίας, ελληνικής και διεθνούς που ήταν πάντα ισχυρή στην Ελλάδα, αλλά ενισχύθηκε στον υπέρτατο βαθμό με τα μνημόνια. Όχι, κύριοι συνάδελφοι. Εμείς, αυτήν τη συμφωνία αρνούμαστε να την ψηφίσουμε.
Σας ευχαριστώ.
