Να ξεκινήσουμε, για το θέμα των εξοπλισμών με μια κρίσιμη πραγματική διαπίστωση :

Σε αυτήν την χώρα, από τη μεταπολίτευση και μετά, έχουμε πληρώσει το σύνολο του κόστους των εξοπλισμών μας στις κατασκευάστριες εταιρείες.

Με τον ιδρώτα και το αίμα του ελληνικού λαού.

Επαναλαμβάνω, τα έχουμε πραγματικά πληρώσει.

Θα πρέπει, λοιπόν, κάποια στιγμή να αναρωτηθούμε ποια είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής που ακολουθήσαμε διαχρονικά στο θέμα των εξοπλισμών.

Και, για να έχουμε και μέτρο σύγκρισης, ποια είναι η θέση και η προοπτική μας σήμερα σε σχέση με τον εχθρικό γείτονά μας.

Είναι δεδομένο ότι οι εξοπλιστικές συναλλαγές συνδέονται άμεσα με τις πολιτικές συμμαχιών.

Σχεδόν οι μισές εισαγωγές μας παντός είδους οπλικών συστημάτων από το 1974 μέχρι σήμερα γίνονται από τις ΗΠΑ.

Είμαστε, λοιπόν, συνεπείς πελάτες τους.

Ας αναρωτηθούμε αν είναι αντίστοιχο το αντίκρυσμα της εκ μέρους τους συμμαχικής υποστήριξης στα κατά καιρούς προβλήματά μας, όπως αυτά που πρόσφατα αναφύονται με τη γείτονα χώρα.

Έχουμε μήπως αποκτήσει και μετά από όλα αυτά τα χρόνια συνεπούς πελατειακής σχέσης στα εξοπλιστικά με τις ΗΠΑ και ένα ανάλογο αίσθημα ασφάλειας ;

Πιστεύω ότι η αβίαστη απάντηση είναι ένα «Όχι».

Αντίστοιχο παράδειγμα μας προσφέρει και η Γερμανία.

Παρά τις παραδοσιακές και με ιστορικό βάθος σχέσεις της με την Τουρκία, σε αυτήν αντιστοιχεί το 11,81% των γερμανικών εξαγωγών και στην Ελλάδα το 9,65%.

Και εδώ είμαστε πιστοί πελάτες, χωρίς το αντίστοιχο αντίκρυσμα.

Είναι πικρή η αλήθεια, αλλά είναι αναμφισβήτητη :

Οι εντός ή εκτός εισαγωγικών Σύμμαχοί μας, κοιτάνε μόνο τα συμφέροντά τους, γιατί μας θεωρούν δεδομένους.

Από τη μεταπολίτευση και μετά στρεφόμαστε εξοπλιστικά στις ίδιες χώρες.

Δυστυχώς η εξάρτησή μας από τις εισαγωγές μεγαλώνει .

Σύμφωνα με τα πιο έγκυρα επιστημονικά στοιχεία για τις εισαγωγές οπλικών συστημάτων από το 1974 έως και το 2018 η Ελλάδα βρίσκεται στην δωδέκατη θέση στον κόσμο.

Εμείς, ένα κράτος με ξεκάθαρα αμυντικό προσανατολισμό, βρισκόμαστε πάνω και από το Ισραήλ, ένα κράτος με επιθετικό προσανατολισμό. Ένα κράτος που έχει κάνει πολέμους με όλους του γείτονές του και που επιπλέον στρέφεται εναντία σε πολίτες του. Σε έναν στους πέντε. Που είναι Παλαιστίνιοι.

Και είναι νοσηρό, το ότι δεν έχουμε αίσθημα ασφάλειας ανάλογο με τον πακτωλό χρημάτων που έχουμε ξοδέψει για εισαγωγές οπλικών συστημάτων.

Είναι επίσης νοσηρό ότι έχουμε ποινικές καταδίκες για αδικήματα που σχετίζονται με τις εξοπλιστικές προμήθειες. 

Και, μάλιστα, στην κοινωνία μας είναι διάχυτη η άποψη, ότι θα έπρεπε να είχαμε πολύ περισσότερες.

Δεν πρέπει, ακόμα, να ξεχνάμε ότι  Εξοπλισμοί δεν σημαίνει μόνο εισαγωγές.

Ή μάλλον δεν πρέπει να σημαίνει μόνο αυτό.

Τι συμβαίνει με τις βιομηχανίες μας;

Πού βρίσκεται σήμερα η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία, με υψηλή τεχνογνωσία σε τεχνολογίες αιχμής;

Αντί να έχει αναπτυχθεί ανάλογα, μέσω και των αντισταθμιστικών, βρίσκεται σε απαράδεκτο σημείο απαξίωσης.

Από το Σωματείο των Εργαζομένων στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία αναφέρεται μείωση του προσωπικού της κατά 40% και σχεδιασμός για πρόσληψη συνολικά 990 εργαζομένων μέχρι και το 2023.

Όμως, από τη  Κυβέρνηση ακούσαμε προχθές στην Επιτροπή για «στόχο προσλήψεων 300 + 100 τεχνικών».

Τελικά, δεσμεύεται η Κυβέρνηση για την υλοποίηση του σχεδιασμού προσλήψεων στην ΕΑΒ για 990 εργαζόμενους έως και το 2023 ή ήδη υπάρχουν περικοπές σε αυτόν;

Ακούσαμε επίσης ότι η πλημμελής αξιοποίηση τεχνογνωσίας και υποδομών οφείλεται σε ελλιπείς προβλέψεις των αντίστοιχων προγραμμάτων Εν Συνεχεία Υποστήριξης.

Αυτό εντοπίστηκε και στις εργασίες της Επιτροπής.

Προφανώς και δεν πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι με τις συμβάσεις υλοποίησης που έχουμε συνάψει για τα Μιράζ.

Αναφέρομαι ιδίως στην έλλειψη πρόβλεψης της αρχικής συμφωνίας για Εν Συνεχεία Υποστήριξη.

Στο γεγονός ότι από το 2012 σταμάτησε η ροή ανταλλακτικών.

Γεγονός που έπρεπε να είχε προβλεφθεί και να είχαν ληφθεί μέτρα πριν το 2012.

Να μην είχαμε αφήσει να περάσουν αυτά τα επτά χρόνια χωρίς τα αναμενόμενα υλικά.

Να μην φτάνουμε τώρα το 2019, να ρυθμίζουμε θέμα που όφειλε να έχει ρυθμιστεί τουλάχιστον επτά χρόνια νωρίτερα.

Αντίστοιχο είναι και το πρόβλημα των καθυστερήσεων για τα F-16, μετά από την αποτυχημένη απόπειρα φέτος τον Ιανουάριο.

Ακολούθησε ένα εξάμηνο αδράνειας. Και από τότε ποιες ενέργειες έγιναν; Άλλες καθυστερήσεις από τον Ιούλιο,

Για να γίνονται σήμερα οι εργασίες για τη στεγανοποίηση του στεγάστρου της Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας.

Στο ρυθμιστικό πλαίσιο για τα F-16, στις συμβάσεις υλοποίησης των αντιστοίχων προγραμμάτων δεν διασφαλίστηκε μία ολοκληρωμένη και βιώσιμη λύση.

Δεν υποχρεώθηκε η Λόκχηντ Μάρτιν να παράσχει όλη την τεχνογνωσία και τις πληροφορίες εργοστασιακού επιπέδου, στην Βιομηχανία της Χώρας, για την εμπλοκή της και στην κατασκευή του συνόλου των συστημάτων.

Και προφανώς έπρεπε να εγκριθεί πρώτα το ρυθμιστικό πλαίσιο και μετά να προχωρήσουμε στο νομοσχέδιο.

Έτσι, φτάνουμε σήμερα, με επιτακτική ανάγκη για την κάλυψη των αναγκών των Ενόπλων Δυνάμεων να προτείνεται η έγκριση του νομοσχεδίου.

Ένα άλλο κρίσιμο ζήτημα είναι αυτό του λεγόμενου «προνομίου», σύμφωνα με το άρθρο 346 της Συνθήκης, για την λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πρόκειται για την προστασία της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας από τους κανόνες του ενωσιακού ανταγωνισμού, με σκοπό την προστασία των ουσιωδών συμφερόντων ασφάλειας του κράτους-μέλους.

Βέβαια, μην ξεχνάμε ότι αυτό το προνόμιο είχαν και τα Ελληνικά Ναυπηγεία όταν πωλήθηκαν στην Χα Ντε Βε.

Και έτσι αυτό το προνόμιο βρέθηκε στην γερμανική εταιρεία.

Ελληνική εταιρεία έχασε το προνόμιο αυτό για να το πάρει μια γερμανική.

Και γερμανικές εταιρείες βρέθηκαν να διαχειρίζονται και να κερδίζουν και από το προνόμιο της δικής μας αμυντικής βιομηχανίας.

 

Για όλους τους παραπάνω λόγους, που αναδεικνύουν πόσο ελλειμματική είναι η πολιτική μας στο θέμα των εξοπλισμών διαχρονικά, δηλώσαμε ότι θα ψηφίσουμε ΠΑΡΩΝ επί της αρχής του παρόντος νομοσχεδίου.

 

Ας έλθουμε τώρα, στις υπόλοιπες διατάξεις :

Με τις προτεινόμενες διατάξεις του άρθρου 3 δίδεται ένα τέλος σε δικαστικές υποθέσεις που χρόνιζαν.

Για το άρθρο 4: Αναφορικά με τα στρατιωτικά νοσοκομεία, ένα πρόβλημα που λόγω της κρίσης έγινε εντονότερο, ιδίως λόγω των χρεών που δημιουργήθηκαν στον ΕΟΠΥΥ, τα οποία έχουν συσσωρευτεί και αυτή τη στιγμή, μιλάμε για χρέη 270 εκατ.

Σε κάθε περίπτωση, η λύση πρέπει να είναι οριστική.

Αναφορικά με το άρθρο 5: Με τις προτεινόμενες ρυθμίσεις γίνεται κάποιος εξορθολογισμός στο νομικό πλαίσιο για να υπάρχει ενιαία αντιμετώπιση.

Για τη ρύθμιση του άρθρου 6 παρ. 1 είχα τονίσει και στην Επιτροπή την επιφύλαξή μας για την επιφόρτιση ενός προσώπου με τη συμμετοχή του σε ένα ακόμα συλλογικό όργανο επιλογής προϊσταμένων.

Με την παράγραφο 2 του άρθρου 6, οι ρυθμίσεις που γίνονται για τους υπαλλήλους του ΥΠΕΘΑ, κινούνται σε θετική κατεύθυνση.

Αναφορικά με τις προτάσεις του άρθρου 7 για τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα κατανοούμε ότι έτσι λύνονται πρόσκαιρα τα χέρια της εταιρείας και κυρίως δίνεται τη δυνατότητα να πληρωθούν οι εργαζόμενοι, χωρίς φυσικά να λύνει το πρόβλημα των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων.

Τέλος θα ήθελα να σταθώ σε ένα θέμα αρχής και αυτό αφορά στη νομοθετική κανονικότητα, η οποία μετά από πέντε μήνες διακυβέρνησης δεν ακολουθείται.

Η κυβέρνηση υποθετικά έθεσε κανόνες για την καλή νομοθέτηση με το νόμο για το Επιτελικό Κράτος.

Η δημόσια διαβούλευση, όμως, όπως φαίνεται περιορίζεται στα Υπουργικά Γραφεία.

Οι διαδικασίες που προβλέπονται στο άρθρο 61 του νόμου για το Επιτελικό Κράτος που εσείς ψηφίσατε δεν τηρούνται ούτε από εσάς.

Και αυτό αφορά και σε αυτό αλλά και στα προηγούμενα νομοσχέδια, που έχετε υποβάλλει.

Έχοντας επίγνωση του επείγοντος και της αναγκαιότητας θα σταθούμε θετικά στα άρθρα, με όλες τις επιφυλάξεις που εκφράσαμε, με κυριότερη την επιφύλαξη που αναφέρεται στην απουσία μακρόχρονου εθνικού σχεδιασμού, όπως τονίσαμε και στην Επιτροπή.

Και κυρίως, είμαστε επιφυλακτικοί γιατί δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι η κατάσταση που περιγράψαμε θα βελτιωθεί.