Ομιλία της ευρωβουλευτού Σοφίας Σακοράφα στην ημερίδα που συνδιοργάνωσε μαζί με τους ευρωβουλευτές, Lidia Senra και Νίκο Χουντή, με θέμα : "Η Συνταξιοδότηση σε καιρούς κρίσης.Ποιο το μέλλον των συνταξιοδοτικών συστημάτων μας;"
Σκοπός της ημερίδας ήταν η ανταλλαγή εμπειριών από τις χώρες αυτές ( Ελλάδα, Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία), που τους επιβλήθηκαν σκληρές περικοπές από την Τρόικα στο πλαίσιο της υποτιθέμενης διάσωσης. Συζητήθηκε η ανάγκη ανατροπής του κοινωνικού αδιεξόδου που βιώνει η ευαίσθητη ομάδα των συνταξιούχων συμπολιτών μας και διατυπώθηκαν προτάσεις για τη βιωσιμότητα των συνταξιοδοτικών συστημάτων .
Στην εκδήλωση έλαβαν μέρος επίσης και μίλησαν διακεκριμένοι καθηγητές πανεπιστημίου, πολιτικοί, εργατολόγοι και συνδικαλιστές:
Ramón Franquesa ARTES, Καθηγητής στην Σχολή Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης και Σύμβουλος του κ. Marea Pensionista — Καταλονία, Ισπανία
Xabier PEREZ DAVILA, συνδικαλιστής, οικονομολόγος και εκπαιδευτικός — Γαλικία, Ισπανία
Γεώργιος Ρωμανιάς, Εργατολόγος, πρώην Γενικός Γραμματέας Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Ελλάδα
Victoria PORTAS MARINO, εκπρόσωπος του Εθνικού συντονιστή για την Υπεράσπιση του δημόσιου συνταξιοδοτικού συστήματος της Γαλικίας και μέλος του Κινήματος για την Υπεράσπιση των δημοσίων συντάξεων — Γαλικία, Ισπανία
Δημήτρης Στρατούλης, πρώην Αναπληρωτής Υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας της Λαϊκής Ενότητας — Ελλάδα
Henri LOURDELLE, Σύμβουλος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Συνταξιούχων και Ηλικιωμένων Ατόμων, ETUC
Η τοποθέτηση της Σοφίας Σακοράφα:
"H σημερινή πρωτοβουλία αφορά σε ένα θέμα, το οποίο σε όλα τουλάχιστον τα κράτη μέλη, τα οποία μπήκαν σε οποιαδήποτε μορφή επιτήρησης, ανεδείχθη σε κυρίαρχο και πρωταρχικό.
Θα ήθελα από την πλευρά μου να τονίσω την ανάγκη μιας πρώτης προσέγγισης η οποία είναι αναγκαία κατά την άποψή μου, στην ανάγκη να τοποθετηθεί το πρόβλημα, στις πραγματικές του διαστάσεις, όσον αφορά στο περιεχόμενό του.
Στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνειών ή και χαλαρών ερμηνειών για το τι συμβαίνει.
Βιώνουμε μια χυδαία εκτεταμένη και απάνθρωπη επίθεση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, σε όλους τους λαούς, με αυξανόμενο γεωμετρικώς το άνοιγμα της ψαλίδας, μεταξύ των ελάχιστων που κατέχουν τον παγκόσμιο πλούτο και των υπολοίπων που τον παράγουν.
Τελευταία μελέτη έδειξε, ότι περίπου 10 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, κατέχουν όσα παράγει για να επιβιώσει, ο μισός πληθυσμός της γης.
Στα καθ’ ημάς, στην Ευρώπη, η επίθεση αυτή, ήταν αναγκαίο και συνοδεύτηκε, με επίθεση και στη Δημοκρατία, γιατί είναι δεδομένο, ότι η φτωχοποίηση, δεν συμβαδίζει με τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών.
Οι συνταξιούχοι, με δεδομένο ότι αποτελούν ίσως, την πιο αδύναμη (στο να αντιδράσει) κοινωνική ομάδα, είναι οι πρώτοι που μπήκαν στο στόχαστρο.
Δεν θα αναφερθώ ούτε στο συναισθηματικό πεδίο, όσον αφορά το χαρακτηρισμό μιας κοινωνίας από το πώς αντιμετωπίζει τους γέρους και τους άρρωστους, ούτε και στη μεθοδολογία (που ακολουθήθηκε) που θα σας αναπτύξουν εμπεριστατωμένα οι εισηγητές.
Απλώς θα τονίσω ότι πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη βαρύτητα στο τι είναι σύνταξη, γιατί η προπαγάνδα έχει φτάσει σε τέτοια σημεία, ώστε ακόμη και ανάμεσα στους ίδιους τους συνταξιούχους που επλήγησαν βάναυσα, να αναπτύσσεται η αίσθηση ότι, ευτυχώς που δε μειώνονται και άλλο οι συντάξεις και μένει κάτι για να επιβιώνουμε ή και ακόμη χειρότερο,
παίρναμε πολλά και βγαίναμε και νωρίς στην σύνταξη.
Η σύνταξη κατά την άποψή μου, αποτελείται από δύο μέρη.
Το πρώτο αφορά στο οργανωμένο κράτος και στην κοινωνία και στην παραδοχή (μια παραδοχή που στηρίχθηκε σε αγώνες και πολέμους), ότι οφείλει να διανείμει ένα μέρος του παραχθέντος πλούτου, σε αυτούς που τον παρήγαγαν, όταν για πολλούς, διάφορους αλλά ουσιαστικούς λόγους αποχωρούν από την παραγωγική διαδικασία.
Η δεύτερη συνισταμένη είναι η πραγματική και μετρήσιμη τις περισσότερες φορές παρακράτηση του δικαιώματος της υπεραξίας που παράγει ο εργαζόμενος, ώστε να του αποδοθεί, όταν πάψει να είναι ενεργός.
Και οι δύο αυτές παράμετροι, αφορούν πέρα από κάθε αμφισβήτηση, τον ίδιο τον εργαζόμενο και σε καμία περίπτωση, δεν αφαιρούν (αν θέλετε να το πούμε έτσι), από το κέρδος που αποκομίζει το κεφάλαιο από την εργασία τους.
«Η σύνταξη λοιπόν δεν είναι αποτέλεσμα ευαισθησίας, αλλά ελάχιστη επιστροφή δεδουλευμένων».
Αυτό το λέω για να πάψει η προπαγανδιστική προσέγγιση που ανέφερα παραπάνω.
Δεν επεκτείνομαι παραπέρα και θέτω το ερώτημα.
Τι κάνουμε στις σημερινές συνθήκες και μέσα σε αυτό το πολεμικό οικονομικό κλίμα που ζούμε.
Είναι ανάγκη κατ’ αρχάς να υπερασπιστούμε και να προστατέψουμε με κάθε τρόπο, τους άμεσα θιγόμενους.
Και αυτό κατά την προσωπική μου άποψη σημαίνει, μάχη και αντιπαραθέσεις σε κάθε επίπεδο, θεσμικό και εξωθεσμικό, έστω και αν πιστεύουμε ότι το θεσμικό πλαίσιο είναι άδικο και πρέπει να αλλάξει.
Γιατί η επιβίωσή τους είναι το πρώτο ζητούμενο, ώστε να μπορέσουμε να οργανώσουμε και να προωθήσουμε οποιαδήποτε αλλαγή και ανατροπή.
Το δεύτερο αφορά στην αντιμετώπιση της ιδεολογικής τρομοκρατίας και στρεβλής προπαγάνδας, που δημιουργεί αυτόν τον κοινωνικό αυτοματισμό, ανάμεσα σε εργαζόμενους και συνταξιούχους.
Και δημιουργεί ένα τεράστιο ρήγμα και απόσταση στις κοινωνικές ομάδες, που θα έπρεπε να συμπαρατάσσονταν στην ανάγκη δημιουργίας ενός μετώπου κατ΄αρχάς αναχαίτισης αυτής της επίθεσης, με προοπτική την αλλαγή.
Για αυτό και έκανα αυτή την εισαγωγή στην αρχή, για να φέρω ένα απτό παράδειγμα στο τέλος και να κλείσω με αυτό, το οποίο δυστυχώς αναπαράγεται και από εμάς τους ίδιους.
Αρνούμαι και πρέπει να το πολεμήσουμε, ως βάση προσέγγισης του συνταξιοδοτικού, τον συσχετισμό, εργαζομένων και συνταξιούχων.
Αυτή την χυδαία έκφραση:
Πόσοι εργαζόμενοι αντιστοιχούν σε κάθε συνταξιούχο, η οποία δημιουργεί αυτά τα φαινόμενα κοινωνικού αυτοματισμού τα οποία ανέφερα.
Και κλείνω με αυτό:
Οι συνταξιούχοι έχουν ήδη πληρώσει ακριβά για αυτό που δικαιούνται να λαμβάνουν σήμερα.
Και αυτόν τον αποθεματικό πλούτο τους, εκτός του ότι έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης και αισχροκέρδειας, αρνούνται να τον επιστρέψουν, έστω και σε ελάχιστο ποσοστό.
Ο αγώνας λοιπόν δεν είναι διαφορετικός, ούτε αφορά σε διαφορετικά δικαιώματα και απαιτήσεις.
Είναι κοινός και είναι αναγκαίο αυτό να σφυρηλατηθεί στην κοινωνία".