Το νέο κυβερνητικό νομοσχέδιο είναι μία ακόμα πρόκληση κατά της κοινωνίας. Όσα ωραία λόγια και αν χρησιμοποιήσετε, όσο και αν προσπαθήσετε να κρύψετε την αλήθεια, η πραγματικότητα είναι μία.

Θέλετε να εγγράψετε στο πολιτικό σας βιογραφικό μία ακόμη “τολμηρή μεταρρύθμιση”. Έτσι λέγεται στη γλώσσα του νεοφιλελευθερισμού η αδιανόητη αποδιάρθρωση των κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων.

Έτσι υλοποιείτε, στον τομέα της εργασίας, το κυβερνητικό δόγμα «Η κρίση και η πανδημία ως ευκαιρία».

Φέρνετε το άρθρο 55, όπου υποτίθεται ότι κατοχυρώνετε λεκτικά το 8ωρο και τις 40 ώρες την εβδομάδα στο πενθήμερο. Όλοι σας λένε ότι αυτό το άρθρο δεν χρειάζεται, γιατί όλα αυτά είναι ήδη κατοχυρωμένα. Γιατί λοιπόν το βάζετε ;

Μα, για να το έχετε να το δείχνετε στα κανάλια. Για να το χρησιμοποιείτε ως προπέτασμα, για να αποκρύψετε, αν είναι δυνατόν, τα υπόλοιπα άρθρα του νομοσχεδίου. Ένα νομοσχέδιο με σκοπό την καταστρατήγηση και αποδόμηση της προστασίας που ισχύει μέχρι σήμερα. Με τον ίδιο τρόπο, άλλωστε, χρησιμοποιείτε ως προπέτασμα και τις μεμονωμένες θετικές διατάξεις του νομοσχεδίου με δευτερεύουσα σημασία.

Θα ήσασταν πιο ειλικρινείς αν λέγατε ότι κατοχυρώνετε τα όρια (8ωρο - πενθήμερο - 40 ώρες) αλλά ως Κατώτατα – και όχι ανώτατα – όρια απασχόλησης.

Οι σκοπιμότητές σας, εάν δεν είναι ήδη γνωστές, γίνονται αμέσως προφανείς. Αλλά στη νομιμότητα, η φιλελεύθερη νομοθετική ευρηματικότητά σας είναι εντελώς προβληματική.

Σας το λέει και η Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής : Ότι η διατύπωση του άρθρου 55 είναι προβληματική, αφού προσφέρει έρεισμα για έκνομες καταστάσεις.

Αντίστοιχα, η Επιστημονική Επιτροπή, σας εκθέτει και για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και την απλήρωτη προσαύξηση της επιπρόσθετης απασχόλησης, στο άρθρο 59. Λέει ότι στο εργατικό δίκαιο αμφισβητείται η αυθεντική αξία των ατομικών συμφωνιών εργαζομένου και εργοδότη, λόγω ακριβώς της εξάρτησης του πρώτου από τον δεύτερο. Επίσης, ότι δεν προβλέπετε προηγούμενη καταχώριση της συμφωνίας στο σύστημα ΕΡΓΑΝΗ, ώστε και να γίνεται γνωστή για τον έλεγχο και να εξασφαλίζεται η τήρησή της.

Αλήθεια, μέχρι ποιο βαθμό θεωρεί η Κυβέρνηση ότι έχει τη δυνατότητα και το δικαίωμα να υποτιμά τη νοημοσύνη όλων των υπολοίπων ;

Κυρίαρχη και επικρατούσα η ατομική σύμβαση, κατόπιν –δήθεν –  αιτήματος του εργαζομένου ;

Υποκρίνεστε ότι είναι ισότιμα μέρη.

Το ξέρετε, ότι  δεν είναι – και δεν μπορούν να είναι – ισότιμα μέρη η εργοδοσία και ο εργαζόμενος – και μάλιστα ο κάθε εργαζόμενος ξεχωριστά.

Λέτε ότι, ως φιλελεύθεροι, είστε τολμηροί στις μεταρρυθμίσεις. Αν ήσασταν τολμηροί, θα είχατε το θάρρος να πείτε ευθέως και ποιος είναι ο σκοπός σας και ποια συμφέροντα επιλέγετε να εξυπηρετήσετε.

Μπορεί να έχετε και δίκιο, να το συζητήσουμε …

Ας ομολογήσετε την πολιτική σας άποψη : Ότι για το καλό της οικονομίας και της χώρας, πρέπει από τώρα, και για το μέλλον, να υπερισχύουν τα δικαιώματα και τα συμφέρονται της εργοδοσίας.

Επιχειρηματολογείστε, λοιπόν , αν έχετε το πολιτικό θάρρος , για αυτά που κάνετε. Και όχι να βάζετε τίτλο στο νομοσχέδιο για “Προστασία της Εργασίας”. Ούτε να εμπαίζετε προκλητικά τους πάντες, με δημόσιο λόγο για “προστασία” ή “ενδυνάμωση” των εργαζομένων.

Σοβαρά, κύριοι της Συμπολίτευσης, ατομική συμφωνία και ελεύθερη βούληση του εργαζομένου στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και την απλήρωτη υπερεργασία ;

Στη χώρα που τα δώρα εορτών εισπράττονται με τους εργαζόμενους να πηγαίνουν στο μηχάνημα ανάληψης μαζί με το εργοδότη ή άλλον έμπιστο της επιχείρησης ή ακόμη και “μπράβο”, για να του αποδώσουν αμέσως τα χρήματα ;

Στη χώρα όπου ακόμα και μεγάλες, απρόσωπες, οργανωμένες και “υπεράνω κάθε υποψίας” επιχειρήσεις, όπως οι Τράπεζες, έχει αποδειχθεί ότι εκβιάζουν και εκμεταλλεύονται συστηματικά μαύρη υπερεργασία ;

“Προστασία της εργασίας” και στο άρθρο 58, που αυξάνετε τις υπερωρίες σε 150 (!) το χρόνο, από 96 που ισχύει μέχρι σήμερα στη βιομηχανία και 120 στους λοιπούς κλάδους.

“Προστασία της εργασίας” και οι τροποποιήσεις στο δίκαιο των απολύσεων. Και εδώ , όμως, η Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής ,σας λέει ότι διαμορφώνετε πλαίσιο εκτροπής από την επιβαλλόμενη προστασία του δικαιώματος στην εργασία (άρθρο 22 του Συντάγματος).

Με ανάλογο τρόπο, κάνετε ένα, ακόμα, μεγάλο βήμα και στην επέκταση της εργασίας την Κυριακή, σε μεγάλο αριθμό επιχειρήσεων και εργαζομένων. Μάλλον και εκεί, δεν έχετε το θάρρος να προχωρήσετε άμεσα στην κατάργηση της αργίας, στην οποία κατά βάθος πιστεύετε, ως φιλελεύθεροι. Και την προωθείτε, γιατί ξέρετε ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών της αγοράς. Γιατί ξέρετε ότι αλλάζει καταλυτικά τους όρους του ανταγωνισμού και εκμηδενίζει τις αντοχές και τη βιωσιμότητα της πιο αδύναμης επιχειρηματικότητας.

Ανάλογη, πλάγια, μέθοδος και στις απεργίες. Θα ήταν πιο ειλικρινής μια καθολική νομοθετική απαγόρευση. Δεν μπορείτε, όμως, να την κάνετε. Δεν φθάνει μέχρι εκεί το κυβερνητικό θάρρος και η πολιτική σας ειλικρίνεια. Φέρνετε τα άρθρα  91, 93 και 95. Προσθέτετε και σωρεύετε διατάξεις, για να διαμορφώσετε ένα πλαίσιο, όπου όλες – ή σχεδόν όλες – οι απεργίες θα κρίνονται παράνομες.

Ούτως ή άλλως, και πριν το σημερινό νομοσχέδιο, το 90% των απεργιών κρίνονται παράνομες. Σας το λέει και η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων !

Μπορείτε, με βάση το δόγμα της ισοτιμίας των μερών και της αξίας της «σύμφωνης γνώμης», να παρακάμψετε όλη αυτή την περιττή αντι-απεργιακή νομοθέτηση. Να την αντικαταστήσετε “με ένα νόμο και ένα άρθρο” :  Ότι απεργία επιτρέπεται μόνο μετά από συμφωνία, ή και κατόπιν αιτήματος, της εργοδοσίας (!)

Εκμεταλλεύεστε, βέβαια, ότι έχετε απέναντί σας ένα συνδικαλιστικό κίνημα αλλοτριωμένο, στην κεντρική του έκφραση. Ένα συνδικαλιστικό κίνημα, που οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις έκαναν ό,τι μπορούσαν για να απαξιώσουν. Για να έρχεστε σήμερα και να επικαλείσθε αυτή την απαξίωση, μιλώντας για “εργατοπατέρες”.

Γνωστή η μέθοδος. Έτσι απαξιώσατε επί σειρά ετών και δημόσιες επιχειρήσεις, για να επικαλείσθε μετά την απαξίωσή τους, για τα επόμενα βήματά σας. Για λόγους ταυτοπροσωπίας, κ. Χατζηδάκη, θα αναφέρω μόνο τα χαρακτηριστικά  παραδείγματα της Ολυμπιακής και της ΔΕΗ.

Και κλείνω με κάτι τελευταίο, κ. Υπουργέ :

Έχουμε, στις αρμόδιες Επιτροπές, αναφερθεί, για την ανάγκη να κυρώσει, επιτέλους, και η Ελλάδα δύο θεμελιώδεις διεθνείς εργασιακές συμβάσεις: την 131 του 1970, για τους κατώτατους μισθούς και ημερομίσθια, και την 154 του 1981, για την προώθηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Μάλιστα στην Επιτροπή, για την πρώτη, δεσμευθήκατε ότι θα το κάνετε. Ότι θα τη φέρετε στη Βουλή. Και όμως : σήμερα φέρνετε την κύρωση δύο άλλων διεθνών συμβάσεων, αλλά όχι αυτών. -