Αναδημοσίευση από https://www.politikalesvos.gr/

Ολόκληρο το άρθρο εδώ

“Το προσφυγικό δεν είναι κυρίως ζήτημα Ελλάδας και Τουρκίας, αλλά, κυρίως, απηχεί το επίπεδο σχέσεων ΗΠΑ , Ε.Ε. και Τουρκίας”, λέει στα Πολιτικά η Σοφία Σακοράφα που από τον Δεκέμβρη του 18 έχει ενώσει τις δυνάμεις της με το πανευρωπαϊκό κίνημα MεΡΑ25-DiEM.

Το τελευταίο διάστημα η κατάσταση στο προσφυγικό έχει πάρει μια επικίνδυνη τροπή. Ποια πρέπει να είναι η αντιμετώπισή μας;

H απάντηση για το προσφυγικό δεν είναι καθόλου εύκολη.

Στον Έβρο και στα νησιά διαμορφώνονται εξαιρετικά σύνθετες και δύσκολες συνθήκες και καλό θα είναι ως κοινωνία να διακρίνουμε ποιος είναι ο πραγματικός ένοχος για την κατάσταση αυτή.

Για την αντιμετώπιση του μεγάλου αυτού ζητήματος πρέπει να καταλήξουμε σε μια πραγματικά πατριωτική άποψη. Σε μια αντίληψη που να ενσωματώνει το σεβασμό στο διεθνές δίκαιο, το ρεαλισμό, τη νηφαλιότητα, τον ανθρωπισμό, αλλά και τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών. Μια συνολική πρόταση που να δίνει λύσεις και να αντιπαρατίθεται στον κίβδηλο λόγο, που δομείται πάνω στην άρνηση της πραγματικότητας, τις εύκολες δημαγωγικές ακροδεξιές ρητορείες και τη βαρβαρότητα, που προσφέρουν μόνο μίσος, διχασμό και ιστορικό στίγμα.

Η αντίληψη αυτή πρέπει να ξεκινάει από το τη γεωπολιτική διαπίστωση ότι όπως και όλα τα άλλα, εκ πρώτης όψεως, ελληνοτουρκικά προβλήματα , το προσφυγικό δεν είναι ζήτημα Ελλάδας και Τουρκίας , αλλά, κυρίως, απηχεί το επίπεδο σχέσεων ΗΠΑ, Ε.Ε. και Τουρκίας. Συνήθως, ο Διεθνής Παράγοντας όταν δεν θέλει ή δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις επιδιώξεις της Τουρκίας, επιβάλλει τον κατευνασμό της Τουρκίας με ελληνικά έξοδα. Άλλοτε στο Κυπριακό, άλλοτε στο Αιγαίο, είτε, σήμερα, στο προσφυγικό.

Το παιχνίδι του Ερντογάν δεν είναι τελικά ο πραγματικός μας αντίπαλος;

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προσπαθεί να ξεπεράσει την εσωτερική κρίση, με τον παλιό δοκιμασμένο εθνικιστικό – τουρκικό τρόπο. Τη δημιουργία εξωτερικού μετώπου , την ανάδειξη εξωτερικού εχθρού, της Ελλάδας, προκειμένου να οικοδομήσει ένα αντιπαραθετικό αφήγημα εθνικής ενότητας στην Τουρκία.

Ο αντίπαλος μας, λοιπόν, δεν είναι οι χιλιάδες ξεριζωμένοι και κατατρεγμένοι, που αξιοποιούνται στο παιχνίδι του ανταγωνισμού ανάμεσα στην Τουρκία από τη μια μεριά και τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. από την άλλη. Γιατί ο αντίπαλος είναι η ιμπεριαλιστική πολιτική της Τουρκίας, των ΗΠΑ και της Ε.Ε. και οι ανταγωνισμοί τους.

Πέρα από αυτά, υπάρχουν και άλλα προβλήματα. Η κλιματική αλλαγή, η φτώχεια του Τρίτου Κόσμου, οι στρατιωτικές επεμβάσεις που διαλύουν κράτη και κονιορτοποιούν κοινωνίες, η έλλειψη του νερού, οι επιδημίες που ενδεχομένως στο μέλλον θα δημιουργούν και θα αυξάνουν ροές προσφύγων.

Επομένως, αν επιθυμούμε πραγματικά να μη γίνεται η χώρα μας αποθήκη ψυχών που θα μετατρέπουν τα ελληνικά νησιά σε κάτεργα, θα πρέπει η εξωτερική μας πολιτική να προσανατολισμένοι σε πρωτοβουλίες και πολιτικές που βάζουν τις βάσεις ώστε κάθε άνθρωπος να μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη στην πατρίδα του.

Γιατί η Ελλάδα δεν πιέζει προς αυτή την κατεύθυνση;

Η πάγια κυβερνητική επιλογή στην Ελλάδα είναι αντίθετη με το εθνικό συμφέρον, όπως σας το περιέγραψα.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν πιέζουν , ενώ μπορούν, αφού η Χώρα συμμετέχει σε πολλούς διεθνικούς οργανισμούς και με δικαίωμα βέτο. Θα μπορούσαν λοιπόν να

πιέσουν για την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών των χωρών προέλευσης, για να διεθνείς ειρηνευτικές διασκέψεις, για τον έλεγχο της κλιματικής αλλαγής, για να εξισορροπηθεί η τρομακτική οικονομική ανισότητα μεταξύ της Δύσης και του Τρίτου Κόσμου, για γενναίες επενδύσεις από την πλούσια Δύση, για να σταματήσουν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές του ΔΝΤ και της παγκόσμιας τράπεζας που ληστεύουν τον πλούτο του Τρίτου Κόσμου.

Την ίδια στιγμή οι Ευρωπαϊκές χώρες που συμμετέχουν ενεργά σε τυχοδιωκτικές νεοαποικιακές επεμβάσεις για την καταλήστευση του πλούτου χωρών της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής, του αραβικού κόσμου και του Αφγανιστάν, παλεύουν να κρατήσουν τα σύνορά τους κλειστά , φλερτάροντας ανοιχτά με ακροδεξιές έως φιλονεοναζιστικές απόψεις.

Πως θα υλοποιηθεί το ελληνικό αίτημα για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, αφού ο τεράστιος όγκος των εμπορικών συναλλαγών Γερμανίας – Τουρκίας τροφοδοτεί μια διπλωματική διγλωσσία της Ε.Ε. για το προσφυγικό που είναι καταστροφική για την Ελλάδα ;

Δεν είναι λύση η αντίληψη της Ελλάδας Φρούριο. Τα σφραγισμένα σύνορα δεν θα λειτουργήσουν ούτε στο Αιγαίο ούτε στον Έβρο, όπου υπάρχει περίφραξη και τείχος, όπως δεν λειτούργησαν ούτε στα σύνορα ΗΠΑ – Μεξικού. Τα σύνορα σαφώς δεν πρέπει να είναι εξ ορισμού ανοιχτά. Τα κράτη έχουν επικράτεια και σύνορα φυλασσόμενα. Ανοιχτά σύνορα σημαίνει μη-σύνορα και μη- σύνορα σημαίνει μη-κράτη, άρα επέκταση της διάλυσης των κρατών και της ρευστοποίησης των κοινωνιών.

Πρέπει αυτή τη στιγμή να αντικρύσουμε με γενναιότητα την πραγματικότητα και να απαιτήσουμε με εθνική ευθύνη μια πολιτική που θα σέβεται ταυτόχρονα τους ανθρώπους, τις κοινωνίες και το διεθνές Δίκαιο. Το Διεθνές Δίκαιο δεν ερμηνεύεται a la carte και η προσήλωση της χώρας μας σ΄ αυτό είναι ο μόνος τρόπος η Χώρα μας να περιφρουρήσει την ύπαρξή της. Η αναστολή της διαδικασίας απονομής ασύλου συνιστά συνολική άρνηση του διεθνούς ανθρωπιστικού κεκτημένου και δεν μπορεί να υποκύπτει στο λεγόμενο δίκαιο της ανάγκης. Συνιστά θεμελιώδη απόκλιση από τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, που ισοδυναμεί με αναστολή ισχύος βασικών άρθρων του Συντάγματός μας .

Η Κυβέρνηση έχει ως στόχο να καταστήσει «μη ελκυστικό προορισμό» την Ελλάδα για τους πρόσφυγες. Με άλλα λόγια σχεδιάζει την ένταση της βίας για την αποτροπή της εισόδου προσφύγων και να εφαρμόσει συνθήκες εξαθλίωσης στις δομές. Ακόμη όμως και έτσι, ακόμη και στη Μόρια η ανθρώπινη ζωή έχει μεγαλύτερη αξία και η επιβίωση είναι πιο εύκολη από τις περιοχές από τις οποίες προσπαθούν να διαφύγουν οι πρόσφυγες.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε αυτή τη στιγμή ;

Πρέπει να επιδιώξουμε σαφή και ξεκάθαρη νομοθετική ρύθμιση για το ποιος δικαιούται άσυλο , ξεπερνώντας την αντιεπιστημονική διάκριση μεταξύ προσφύγων και μεταναστών και την επιπόλαια γενίκευση των λεγόμενων ασφαλών χωρών. Αυτό δημιουργεί τραγελαφικά περιστατικά. Παράδειγμα , Η Ε.Ε. προσπαθεί να κατηγοριοποιήσει την Τουρκία ως ασφαλή χώρα για τους Σύρους, τους Αφγανούς και άλλους , ενώ δεν αναγνωρίζει την Τουρκία ως ασφαλή χώρα σε σχέση με τους ίδιους τους Τούρκους.

Η ρύθμιση του καθεστώτος διεθνούς προστασίας απαιτεί εξατομικευμένη κρίση σε σύντομο χρονικό διάστημα με σαφείς εγγυήσεις.

Αυτό προϋποθέτει , υποδομές, προσωπικό κονδύλια και πόρους και εκεί θα πρέπει να στοχεύει κατά μέγα μέρος και η στήριξη που πρέπει να απαιτήσουμε από την Ε.Ε.

Όμως τι θα γίνει με όλους αυτούς τους ξεσπιτωμένους ανθρώπους; Υπάρχει λύση αν δεν αποσυμφορηθούν τα νησιά;

Αν δε λύσουμε το πρόβλημα με δικό μας σχέδιο δεν αρκούν οι εξωτερικές χρηματοδοτήσεις, που δεν είναι ανεξάντλητες. Τι θα γίνει, λοιπόν, αν γενικευθεί το φαινόμενο της έξωσης των προσφύγων; Που θα πάνε αυτοί οι άνθρωποι; Πώς θα ζήσουν; Θα εγκλωβιστούν πένητες και ανέστιοι στην Ελλάδα; Τι επίπτωση θα έχουν τέτοιες καταστάσεις στις τοπικές κοινωνίες;

Η πιο λογική, λοιπόν, απαίτηση είναι η απόδοση καθεστώτος διεθνούς προστασίας να γίνεται στην Ελλάδα, από τις Ελληνικές Αρχές, με τον τρόπο που περιέγραψα πιο πάνω. Τα ταξιδιωτικά έγγραφα που θα εκδίδονται με αυτές τις διαδικασίες πρέπει να γίνονται σεβαστά από όλους τους εταίρους μας.

Έτσι και οι δομές θα αποσυμφορηθούν και θα αποφευχθεί ο κίνδυνος της άρνησης από ξένα κράτη να δέχονται, όσους κατέχουν τα σχετικά , ελληνικής έκδοσης, ταξιδιωτικά έγγραφα.

Η Ελλάδα μπορεί να πιέσει ασκώντας βέτο και θέτοντας σε κίνδυνο την πραγμάτωση όποιας πολιτικής της Ε.Ε. ή του ΝΑΤΟ απαιτεί ομοφωνία. Ο αρμόδιος υφυπουργός όταν είχα εκφράσει στη Βουλή αυτή την πρόταση , μού είχε απαντήσει ότι η πρόταση είναι πρόωρη στην Ε.Ε. δεν συζητιούνται «σχετικά ζητήματα» .

Δεν καταλαβαίνω αυτή τη λογική. Γνωρίζω ότι για να είσαι αποτελεσματικός σε μια διαπραγμάτευση πιέζεις, κατ΄ εξοχήν σε «άσχετα ζητήματα»

Πολλοί κατηγορούν την άποψη αυτή ως εκβιαστική και «μη συνάδουσα σε επίπεδο εταίρων». Δεν μπορώ να καταλάβω σε τι συνίσταται ο εκβιασμός. Οι Χώρες της Ε.Ε που αρνούνται να εγκαταλείψουν τις ιμπεριαλιστικές τους πολιτικές, αρνούνται και να δεχθούν τα αποτελέσματα των πράξεών τους. Δε βρίσκω δε άλλη πιο « εταιρικά συνάδουσα» λύση από την αναλογική κατά πληθυσμό και κατά οικονομική δυνατότητα απορρόφηση των προσφύγων στα εδάφη των κρατών της ΕΕ.

 

Προσπάθησα να περιγράψω κάποιους άξονες άσκησης πολιτικής που να δίνουν προοπτική ουσιαστικής αντιμετώπισης του προβλήματος και κυρίως να κλείνουν τα σύνορα εκεί που χρειάζεται , στην ακροδεξιά , στο μίσους και στη βαρβαρότητα”.

 

Το 2000 εκλέγεται Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Επανεκλέγεται το 2007 και 2009. Αποχωρεί από την Κοινοβουλευτική Ομάδα το Μάη του 2010, όταν καταψηφίζει το πρώτο Μνημόνιο. Εισηγείται στη Βουλή την υιοθέτηση της πρότασης για σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους και μετέχει ως ανεξάρτητη βουλευτής στην Πρωτοβουλία συγκρότησης Ε.Λ.Ε.
Τον Απρίλη του 2012 προσχωρεί στην Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές της 6ης Μάη 2012 εκλέγεται με το ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ και επανεκλέγεται στις εκλογές της 17ης Ιούνη. Αναλαμβάνει υπεύθυνη της Επιτροπής Ελέγχου Κοινοβουλευτικού Έργου για το Υπουργείο Εσωτερικών(2012-2014).
Διετέλεσε μέλος των επιτροπών της Βουλής: Μορφωτικών Υποθέσεων, Ισότητας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Παραγωγής και Εμπορίου, Οδικής Ασφάλειας (2007-2010), Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης, Ευρωπαϊκών Υποθέσεων (2012 – 2014) ενώ ήταν μέλος στις ομάδες φιλίας της Ελληνικής Βουλής με την Παλαιστίνη, την Κούβα, την Βενεζουέλα και την Ρωσία.
Το Μάρτιο του 2015 συμμετέχει στη συγκρότηση της Επιτροπής Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος του Ελληνικού Κοινοβουλίου και αναλαμβάνει την επικοινωνία του έργου της επιτροπής στο Ευρωκοινοβούλιο, στα εθνικά κοινοβούλια και τους λαούς της Ευρώπης. Στις Ευρωεκλογές του 2014 εκλέγεται Ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αναλαμβάνει τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Αναφορών, αναπληρωματικό μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Βιομηχανίας, Έρευνας και Τεχνολογίας, Πρόεδρος της Αντιπροσωπείας του Ευρωκοινοβουλίου για τις σχέσεις της Ε.Ε με χώρες της Κεντρικής Αμερικής (DCAM).
Το Σεπτέμβριο του 2015, μετά την υπογραφή από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ του τρίτου κατά σειρά μνημονίου, αποχωρεί από την Ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζει τη δράση της ως ανεξάρτητη Ευρωβουλευτής της Ευρωομάδας της Αριστεράς (GUE/NGL).
To Δεκέμβριο του 2018, ενώνει τις δυνάμεις της με το πανευρωπαϊκό κίνημα MεΡΑ25-DiEM, στον αγώνα για μία άλλη Ευρώπη κοινής ευημερίας, ειρήνης, δημοκρατίας, δικαιοσύνης και αλληλεγγύης για όλους τους πολίτες. Εκλέγεται Βουλευτής με το ΜέΡΑ25 στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019.

Πολιτικές / Κοινωνικές Δραστηριότητες

Πρωταθλήτρια ακοντισμού από το 1982 έως το 1987, το 1982 καταρρίπτει το παγκόσμιο ρεκόρ στον ακοντισμό.
Συμμετέχει ενεργά σε κινήματα ειρήνης και πολιτικής αλληλεγγύης. Δραστηριοποιείται για μια 12ετία στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ως δημοτική σύμβουλος Αθηνών και Αμαρουσίου (1994-2006).
Το 2004 συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας με την Ολυμπιακή ομάδα της Παλαιστίνης, μια πρωτοβουλία ειρήνης που προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση.
Επισκέπτεται τον Πρόεδρο Γιασέρ Αραφάτ στην αποκλεισμένη Μουκάτα (έδρα της Παλαιστινιακής Αρχής), όπου και της απονέμει τιμής ένεκεν την Παλαιστινιακή υπηκοότητα. Συμμετέχει στην πρωτοβουλία “Ένα καράβι για τη Γάζα” και το 2009 βρίσκεται στη Γάζα κατά τη διάρκεια των ισραηλινών βομβαρδισμών.