«Mέχρι οκτώ χρόνων μεγάλωσα στο Γκάζι, στη Βουτάδων. Τότε υπήρχαν χαμηλές κατοικίες με λίγα δωμάτια και μεγάλες αυλές που φιλοξενούσαν πολυμελείς οικογένειες σαν τη δική μου. Έντονο είναι στη μνήμη μου το παιχνίδι με την ασετυλίνη με τα παιδιά της γειτονιάς. Χρόνια κλειστά, εντός των τειχών της γειτονιάς, της οικογένειας, του σχολείου. Ταυτόχρονα όμως χρόνια ανοικτά στην ανθρωπιά και στο μοίρασμα. Σίγουρα σε πολύ μεγάλο βαθμό με καθόρισαν· μην ξεχνάμε ότι τα προσωπικά μας βιώματα διαδραματίζουν μεγάλο ρόλο στον διάλογο που κάνουμε αργότερα με τον εαυτό μας και με την ιστορία»: η Σοφία Σακοράφα, χάρη στην οποία η σημαία μας υψώθηκε πολλές φορές σε πολλά στάδια, βουλευτής σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ, μιλά στο Τaλκ για τις αναμνήσεις της και τα παιδιά της. 

Δύσκολα ή όμορφα χρόνια; Διαφορετικά χρόνια. Με πολλές δυσκολίες, αλλά η ομορφιά του οράματος για έναν άλλον κόσμο υπερίσχυε κάθε δυσκολίας. Τότε το όραμα υπήρχε και ήταν ζωντανό.

Το ακόντιο πότε μπήκε στη ζωή σας;

 Αργότερα, σε ηλικία 14 χρόνων, στα Τρίκαλα. Επί της ουσίας όμως κατάλαβα ότι αυτή η σχέση θα πάει μακριά έναν χρόνο αργότερα, όταν έκανα πανελλήνιο ρεκόρ.

Οι γονείς σας ήταν δίπλα σας;

Ναι, αλλά με απόλυτα διακριτικό τρόπο.

Τι στερηθήκατε για τον πρωταθλητισμό; Υπήρξε στιγμή που μετανιώσατε;

Το ακόντιο το αγαπούσα πολύ. Όταν αγαπάς κάτι τόσο πολύ δεν τίθεται θέμα στερήσεων. Ο πρωταθλητισμός απαιτεί αυτονόητα σκληρή δουλειά, όχι όμως ως επιβολή, αλλά ως τρόπος ζωής. Ένα ίσως έλλειμμα είναι ότι δεν μπόρεσα να αφιερώσω χρόνο σε κάτι άλλο που αγαπώ επίσης πολύ: τη ζωγραφική.

Υπάρχουν στιγμές σκοτεινές που δεν θέλετε να θυμάστε;

Το τέλος της αθλητικής πορείας μου. Ήταν πρόωρο και βίαιο αφού προηγήθηκε ένας σοβαρός τραυματισμός. Είναι δύσκολη η απόφαση να αφήσεις κάτι επειδή –αν και το αγαπάς– δεν μπορείς να το υπηρετείς πλέον.

Στο βάθρο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας τι νιώσατε;

Χαρά, ικανοποίηση και συγκίνηση. Ένα παγκόσμιο ρεκόρ είναι μια κορυφαία επιτυχία στον αθλητισμό. Τελεία όμως. Κανένας παροξυσμός, καμία υπερμεγέθυνση. Υπάρχουν, κατά την άποψή μου, στιγμές πολύ σημαντικές για την Ελλάδα, που δυστυχώς δεν έτυχαν αντιμετώπισης ανάλογης του μεγέθους τους. Θυμίζω τα δύο Νομπέλ ποίησης, το βραβείο Unesco του Μίκη, τον Χρυσό Φοίνικα στον Θόδωρο Αγγελόπουλο.

Έχετε δύο παιδιά. Ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό;

Όχι, κανένας από τους δύο. Με το ποδήλατο ασχολείται ο μικρός.

Τι θα συμβουλεύατε τους νέους που γοητεύονται από τον πρωταθλητισμό; Υπάρχει μυστικό επιτυχίας;

Η γοητεία να μετουσιωθεί σε αγάπη και σε σκληρή δουλειά. Αυτή όμως η δουλειά να μη μετατραπεί σε περιχαράκωση και η νίκη σε αυτοσκοπό.

Τους γιους σας τους προτρέψατε να ασχοληθούν με τον αθλητισμό; Ποιο είναι το καλύτερο άθλημα για να αρχίσει ένα παιδί. Πώς μπορεί να βρει αυτό που του ταιριάζει;

Το καλύτερο άθλημα για ένα παιδί είναι αυτό που του αρέσει. Η σχέση του παιδιού με τον αθλητισμό πρέπει να προκύπτει και να μην επιβάλλεται. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, τα παιδιά δεν μπορούν να ανακαλύψουν αυτήν τη σχέση, αφού ο αθλητισμός για αρκετές οικογένειες είναι πλέον πολυτέλεια.
Δεν το έχω βιώσει ως παιδί και έχω προσπαθήσει πολύ ώστε να μην το βιώσουν τα παιδιά μου. Σίγουρα όμως υπάρχουν προβολές σε πολλά πεδία, αλλά για να ερμηνεύσουμε αυτήν τη σχέση στην ελληνική οικογένεια πρέπει να δούμε τους λόγους. Κατά την άποψή μου δεν γίνεται από αυταρχισμό ή ματαιοδοξία. Το ανεκπλήρωτο στην Ελλάδα για κάποιες γενιές υπήρξε κανόνας. 

Πώς καταλαβαίνει μια μητέρα ποιο είναι το ταλέντο του παιδιού της;

Η μητέρα πρέπει απλώς να «ακούει» το παιδί. Το ταλέντο είναι δουλειά των ειδικών να το ανακαλύψουν.

Ήσασταν υπάκουο παιδί;

Υπάκουο και πειθαρχημένο. Δεν κατέβαλα και μεγάλη προσπάθεια αργότερα ώστε να ενταχθώ στο σύστημα πειθαρχίας που απαιτεί ο αθλητισμός.

Μαθαίνεις να είσαι μητέρα ή είναι κάτι που το πετυχαίνεις εμπειρικά;

Κανείς δεν ξέρει να είναι γονιός. Το μαθαίνει μέσα από πολλαπλούς δρόμους.

Μια μητέρα πολιτικός τι χάνει; Και τι χάνουν τα παιδιά της;

Σε επίπεδο χρόνου, ό,τι χάνει κάθε εργαζόμενη μητέρα. Μπορώ να το γνωρίζω, αφού τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου αυτή υπήρξε η ιδιότητά μου, της εργαζόμενης μητέρας.

Κριτική δέχεστε από τα παιδιά σας;

Σκληρότατη. Τις περισσότερες φορές είναι και βάσιμη.

Τι λένε για την πολιτική, για τους πολιτικούς; Ζητάτε τις συμβουλές τους; Έχουν να πουν πράγματα που δεν ξέρετε;

Εννοείται ότι μαθαίνω από τα παιδιά μου. Είναι οι πιο ειλικρινείς, ζωντανοί και καταλυτικοί πομποί. Και αυτό που εκπέμπουν για την πολιτική είναι αρνητικό. Όχι με την έννοια του απολιτίκ, αλλά με την έννοια του αντιπολιτικού. Αυτό είναι, στις μέρες μας, πολιτικότατη στάση.