Κύριε Πρόεδρε σας ευχαριστώ!
Η θέση μας για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο είναι απρόθυμα θετική.
Δεν θα μπορούσαμε να αντιταχθούμε στην αύξηση της κυριαρχίας μας, που βασίζεται στο διεθνές δίκαιο.
Για εμάς, όμως, το θεμελιώδες ζήτημα για κάθε πολιτική κίνηση, συνεπώς και για τη συγκεκριμένη, είναι η προοπτική διασφάλισης των ανθρώπων που ζουν σε αυτόν τον τόπο.
Θεωρούμε, λοιπόν, ότι κακώς γίνεται συζήτηση στη βάση ενός διλήμματος υπέρ ή κατά της αύξησης τους εύρους της αιγιαλίτιδας ζώνης.
Το ζήτημα για μας – και εδώ διαφέρουμε από εσάς – είναι το πώς θα ωφεληθεί ο τόπος από την επέκταση αυτή.
Ο πατριωτισμός δεν παζαρεύεται. Ούτε, όμως, εξαντλείται στις εμπορικές πτυχές της πολιτικής!
Όπως και στο θέμα των ΑΟΖ και των εξορύξεων, η πολιτική δεν εξαντλείται στο πρώτο βήμα, στον ορισμό των ΑΟΖ. Το κύριο ζήτημα είναι τι κάνεις μετά, ποια είναι η προοπτική σου. Εμείς θέλουμε να αντισταθούμε στην ενίσχυση των ντόπιων και ξένων ολιγαρχών, για τους οποίους η Ελλάδα δεν είναι μόνο «πεδίο βολής που ασκούνται ξένοι φαντάροι», αλλά και οικόπεδο για πάσα χρήση, χωρίς κανένα ουσιαστικό όφελος για τη χώρα και το λαό μας.
Η Πολιτική είναι αρχές και είναι και στρατηγική. Ποια είναι, αλήθεια, η στρατηγική σας για την αύξηση του εύρους της αιγιαλίτιδας ζώνης στο Ιόνιο και μέχρι το Ταίναρο ;
Τα δύο νομοσχέδια που θα συζητήσουμε σήμερα συνδέονται άμεσα μεταξύ τους. Και αναδεικνύουν ένα κρίσιμο πολιτικό ζήτημα : Το πως υπερασπίζεται κανείς τις αρχές του.
Σήμερα, αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού έχουν δρομολογηθεί συνομιλίες με έναν βουλιμικό γείτονα, ο οποίος, μάλιστα, έχει και τη στήριξη του επιδιαιτητή, που έχει ήδη επιλέξει η ελληνική Κυβέρνηση.
Πρέπει όμως να αιτιολογήσουμε και για ποιους άλλους λόγους η θετική μας αντιμετώπιση στην επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης δεν είναι τόσο πρόθυμη, όσο τουλάχιστον θα θέλαμε. Και να εκθέσουμε τους προβληματισμούς μας.
Πρώτα από όλα, η Κυβέρνηση έρχεται να ορίσει την Αιγιαλίτιδα ζώνη στα 12 ναυτικά μίλια (από τα υφιστάμενα 6) μόνο στην περιοχή του Ιονίου και μέχρι το Ακρωτήριο Ταίναρο. Και όχι σε όλη την επικράτεια της χώρας.
Ο περιορισμός αυτός αναδεικνύει την πολιτική αδυναμία της Κυβέρνησης, αφού η επέκταση αφορά μόνο στη δυτική πλευρά της χώρας.
Δεν περιλαμβάνει την Κρήτη, δεν περιλαμβάνει τα νησιά μας πλην αυτών του Ιονίου, δεν περιλαμβάνει καν τη χερσαία ακτογραμμή μας από το Ταίναρο και πέρα.
Εάν δεν πρόκειται για αδυναμία, που μάλιστα ομολογείται έμπρακτα, εάν, δηλαδή, υπάρχει κάποια άλλη αιτιολόγηση, έχουμε μεγάλο ενδιαφέρον να την ακούσουμε.
Μέχρι τότε, όμως, θα μιλάμε για τη διαμορφωμένη αδυναμία στην εθνική μας πολιτική και στην εθνική μας στρατηγική. Και αυτή η αδυναμία σημαίνει πολλά πράγματα. Σημαίνει, κατ’ αρχήν, αποτυχία της πολιτικής συμμαχιών της χώρας μας.
Είναι προφανές ότι κανείς από τους περίφημους συμμάχους μας, απέναντι στους οποίους προβάλλουμε με ιδιότυπη έπαρση την προθυμία και την απαράβατη προβλεψιμότητα της υποταγής μας, δεν έχει τη διάθεση και τη δυνατότητα να μας στηρίξει. Ούτε κάν σε θεμελιώδη ζητήματα κυριαρχίας.
Αυτό ισχύει για όλους τους παραδοσιακούς δήθεν μεγάλους συμμάχους μας (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία), όσο και για τους νεοπαγείς, όπως το Ισραήλ.
Ας μη μιλήσουμε καθόλου για το ΝΑΤΟ. Ούτε για την Ευρωπαϊκή Ένωση, που η Τουρκία δεν είναι κάν μέλος της.
Μήπως, άραγε, αισθανόμαστε αδύναμοι, γιατί υστερήσαμε σε εξοπλισμούς ; Ξέρετε πολύ καλά ότι, από τη μεταπολίτευση και μετά, είμαστε πολύ καλοί πελάτες όλων των εμπόρων όπλων και των βιομηχανιών των χωρών που προανέφερα. Και ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει πολύ βαριά όλες αυτές τις διαδικασίες.
Σε κάθε περίπτωση, ο συγκεκριμένος γεωγραφικός περιορισμός της επέκτασης στο Ιόνιο και μέχρι το Ταίναρο αποτελεί μια ακόμα παραχώρηση, προς όφελος της Τουρκίας.
Μία πρόγευση είχαμε και με τις Συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στην περιορισμένη επήρεια των νησιών αλλά και στον περιορισμό της ΑΟΖ με την Αίγυπτο, σε περιορισμένο εύρος, μόνο δυτικά της Κρήτης και μόνο μέχρι τη μέση της Ρόδου.
Ήταν και αυτές παραχωρήσεις που εμπεριείχαν την παραδοχή ύπαρξης ιδιαίτερων συνθηκών όχι μόνο στο Αιγαίο αλλά ακόμα και στην Κρήτη, αφού μέρος της υφαλοκρηπίδας της κατελάμβανε το παράνομο Σύμφωνο της Τουρκίας με την κυβέρνηση Σάρατζ της Λιβύης.
Έχει ιδιαίτερη σημασία και η χρονική συγκυρία που κατατίθεται τούτο το νομοσχέδιο από την Κυβέρνηση, αφού βρισκόμαστε στον προθάλαμο διαπραγματεύσεων με την Τουρκία.
Εκπέμπουμε λάθος μηνύματα προς κάθε τρίτο και, ιδίως, προς κάθε κακοπροαίρετο. Αλλά, δυστυχώς, δεν το κάνουμε “κατά λάθος”.
Μία παρένθεση για την επικαιρότητα : Πρέπει να αναφερθώ και στη χρονική σύμπτωση των επισκέψεων του Αλβανού πρωθυπουργού, σε Άγκυρα και Αθήνα. Μας προβληματίζουν δημοσιεύσεις στον τύπο των Τιράνων. Ποιο ήταν το αντικείμενο και το περιεχόμενο των συνομιλιών μας με τον κ. Ράμα ; Που έχουν φθάσει οι διαπραγματεύσεις μας με αυτή τη χώρα ; Υπάρχει ήδη επεξεργασία συνυποσχετικού για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο – ή όχι ;Προχωρώντας, για τους προβληματισμούς μας, θέλω να σταθώ και στο άρθρο 4. Εδώ κατοχυρώνεται νομοθετικά μία εκ των προτέρων αδιάκριτη παραχώρηση στην άσκηση της εθνικής κυριαρχίας μας. Και, μάλιστα, χωρίς να υπάρχει καμιά υποχρέωσή μας γι’ αυτό. Ακόμη περισσότερο : Παρακάμπτοντας και τη βασική αρχή των διεθνών σχέσεων, την αρχή της αμοιβαιότητας!
Επιπλέον, η παραχώρηση αυτή μπορεί να έχει ακόμα και αόριστη διάρκεια. Ένας Υπουργός θα αποφασίζει για τη διάρκεια, που θα αφορά στα σκάφη που έχουν σημαία κράτους μέλους της ΕΕ ή είναι νηολογημένα σε κάποιο από αυτά.
Πως δικαιολογείται η τόση γενναιοδωρία προς τους ξένους αλιείς, την οποία δεν επιτάσσει κανένας κανόνας ενωσιακού ή διεθνούς δικαίου ; Με την ευκαιρία, θα ήταν χρήσιμο να ακούσουμε και τις απόψεις των Ελλήνων αλιέων, που οπωσδήποτε πλήττονται από αυτή τη ρύθμιση.
Η κυριαρχία της χώρας δεν μεγαλώνει με μεγαλόστομες ρητορικές διατυπώσεις αλλά με την καθημερινή πράξη, που θα προστατεύει τους νησιώτες και τους Έλληνες αλιείς παντού στην Ελλάδα.
Τέλος θα μου επιτρέψετε να εκφράσω κάποιες απορίες, για τις οποίες είναι αναγκαίο να μας διαφωτίσετε:
Στις γραμμές βάσης, όπως αυτές καθορίζονται στο σχετικό ΠΔ, ενώνονται ηπειρωτικές ακτές νότια του Αμβρακικού με το βόρειο τμήμα της Λευκάδας. Επίσης ενώνονται νότια σημεία της Λευκάδας με γειτονικές νησίδες στα νότια και στα ανατολικά της, φθάνοντας μέχρι – σχεδόν – το Μεσολόγγι.
Αφού λοιπόν συνδέθηκε νησί, όπως η Λευκάδα, με νησίδες και με ηπειρωτική ακτή, γιατί δεν συνδέθηκε η Λευκάδα και με την Κεφαλονιά ή την Ιθάκη ή και με τις παρακείμενες νησίδες;
Επίσης, γιατί δεν έγινε το ίδιο και στην Κέρκυρα ;
Η εικόνα που έχουμε είναι ότι, με τον τρόπο αυτό, παρακάμπτονται όλα αυτά τα νησιά και περιορίζεται το εύρος των εσωτερικών υδάτων.
Το πλαίσιο των διατάξεων των άρθρων 5, 7 και 8 της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας θεωρώ ότι το επιτρέπει, όμως είμαι έτοιμη να ακούσω τις απόψεις σας και κάποια εξήγηση για αυτό το ζήτημα.
Ευχαριστώ πολύ.
ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ
Επεξεργασία και εξέταση του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Εξωτερικών
«Καθορισμός του εύρους της αιγιαλίτιδας ζώνης στη θαλάσσια περιοχή του Ιονίου και των Ιονίων Νήσων μέχρι το Ακρωτήριο Ταίναρο της Πελοποννήσου».
