Θα ξεκινήσω με κάτι πραγματικά ενδιαφέρον : Στην Ανάλυση των Συνεπειών Ρύθμισης της Συμφωνίας,  διαβάζουμε με έκπληξη, ότι με αυτές επιτυγχάνονται οι στόχοι της βιώσιμης ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών (!) Ειδικότερα, οι στόχοι της Ειρήνης, της Δικαιοσύνης και οι Ισχυρότερους Θεσμοί.  

Εάν δεν είναι κακής ποιότητας χιούμορ, είναι οπωσδήποτε μία άστοχη υπερβολή, ακόμα και αν δεν υπάρχει κακή προαίρεση των συντακτών της. 

Θα μπορούσαμε, ίσως, και να προσπεράσουμε το κακό χιούμορ.  Αλλά δεν μας αφήνει το ίδιο το κείμενο, που, πιο πριν, επιλέγει να μας θυμίσει τη γνωστή επιστολή του Υπ. Εξωτερικών των ΗΠΑ, του κ. Μπλίνκεν, όπου  «χαιρετίζεται ο ρόλος της Ελλάδας ως περιφερειακού ηγέτη». 

Βέβαια, αυτές τις (μάλλον παραπλανητικές αλλά οπωσδήποτε εξοργιστικές) αβρότητες, τις είχε ξεκινήσει ο προηγούμενος Υπουργός Εξωτερικών, ο κ. Πομπέο.

Αυτός, έγραφε το φθινόπωρο του 2019: «θα συνεχίσουμε να σας υποστηρίζουμε ως ηγέτη στην Ευρώπη». (Αδιανόητα πράγματα!) Ο Μπλίνκεν απλά τα επαναλαμβάνει. 

Πιθανόν να λειτουργούν έτσι με βάση κάποιες δικές τους μελέτες, για την ελληνική ιδεολογική και ψυχολογική συγκρότηση. 

Στη διπλωματία, μπορεί οι φιλοφρονήσεις, κάποιες φορές, να είναι απαραίτητες. Όμως οι υπερβολές αναδεικνύουν τις πραγματικές πολιτικές προθέσεις. 

Και ο ελληνικός λαός δεν πρέπει σε  καμία περίπτωση να θεωρείται – και να αντιμετωπίζεται – σαν αφελής.  Το ίδιο θα θέλαμε να πιστεύουμε και για τις ηγεσίες του.

Έχουμε και άλλο λόγο να αναφερόμαστε στην ηγεσία μας : Η χρονική επιλογή για τη συγκεκριμένη κύρωση προφανώς δεν στοχεύει στο ελληνικό ακροατήριο.

Συνδέεται με την επικείμενη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ – και στοχεύει σε συγκεκριμένο ακροατήριο, εκεί. Και, κυρίως, σε αυτούς που θα ωφεληθούν από τη νέα διαμόρφωση της συγκεκριμένης Συμφωνίας. 

Ο λαός μας δεν θα έχει κανένα όφελος. Γι’ αυτό το λόγο, άλλωστε, και δεν υπολογίζεται για τις όποιες επιλογές σε σχέση με αυτή τη συμφωνία.

Θα αναφέρω, ενδεικτικά, ένα χαρακτηριστικό σημείο για τα αμερικανικά οφέλη:  

Με την κύρωση, καταργούνται οι διατάξεις της παραγράφου 2 του άρθρου 7 της Συμφωνίας του 1990. Εκεί προβλέπεται, μεταξύ άλλων, ότι εφόσον τα μέρη δεν μπορούν να λύσουν, με τις μικτές επιτροπές και μέσα σε 12 μήνες, όποιο πρόβλημα ανακύψει, τότε κάθε μέρος μπορεί να τερματίσει τη Συμφωνία, μέσα σε 6 μήνες, μετά από έγγραφη προειδοποίηση. 

Σήμερα, αυτός ο χρόνος τετραπλασιάζεται: Η Καταγγελία θα έχει αποτελέσματα μετά από 2 ολόκληρα χρόνια! Αναφέρεται στο τελευταίο εδάφιο του άρθρου 12 που θα ισχύσει μετά την κύρωση.

Αλήθεια, ποιο από τα δύο μέρη συμφέρει αυτή η επιμήκυνση; Εκείνο που παραχωρεί το έδαφός του ή εκείνο που το χρησιμοποιεί; 

Επ’ αυτού, νομίζω πως δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω πως η Ελλάδα δεν έχει βάσεις στις ΗΠΑ.

Και βέβαια, οι ΗΠΑ, επεκτείνουν πλέον την παρουσία τους και γεωγραφικά : στη Ναυτική Βάση Σούδας, στο Πεδίο Βολής στο Λιτόχωρο, όπως και στα Στρατόπεδα Γεωργούλα στο Βόλο και Γιαννούλη στην Αλεξανδρούπολη. 

Ακόμα και εκείνοι που πιστεύουν, γενικά, ότι η επιλογή των ΗΠΑ ως αμυντικού μας συμμάχου είναι εθνικά συμφέρουσα, δεν θα μπορέσουν να βρουν αμοιβαιότητα στη συγκεκριμένη Συμφωνία! 

Απόλυτη αμοιβαιότητα δεν θα ήταν, ούτως ή άλλως, δυνατή, λόγω του διαφορετικού μεγέθους της χώρας μας σε σχέση  με τις ΗΠΑ. Όμως ένα πλαίσιο αμοιβαιότητας πρέπει πάντα να υπάρχει! Αλλιώς, μιλάμε για ετεροβαρείς συμφωνίες, που δημιουργούν, σαν σύνολο, ένα πλαίσιο ανισότητας στο διεθνές δίκαιο. 

Με τέτοιες συμφωνίες, εξαφανίζεται το πεδίο για αυθύπαρκτη δράση του κάθε μικρότερου κράτους και κυριαρχεί πάντα η στυγνή ισχύς του μεγαλύτερου. 

Οι ΗΠΑ δεν ασχολούνται καν με το να τηρούν, έστω, τα προσχήματα. Έχουν κάνει ξεκάθαρο, ότι οι (δήθεν) «συμμαχίες» των ΗΠΑ βασίζονται πάντα στην επιβολή της ισχύος τους. Η Ουάσιγκτον εγκαθιδρύει, συστηματικά, συμμαχικές σχέσεις απόλυτα άνισες. 

Και η παλαιότερη Υπουργός τους, η Μαντλίν Όλμπράιτ, αυτό έλεγε. Ότι οι ΗΠΑ στις συμμαχίες τους λειτουργούν ως “απαραίτητες”. Όχι, όμως, λόγω των αξιών που υποστηρίζουν, αλλά λόγω της στυγνής επιβολής της δύναμής τους. 

Πιστεύω ότι δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να αμφισβητήσει ή να εξωραΐσει αυτήν την προφανή πραγματικότητα. 

Μάλιστα, αυτά ακριβώς έγραφε, στο προτελευταίο τεύχος του, και το έγκριτο επιστημονικό περιοδικό “Foreign Affairs”, (τόμος 101, τεύχος 2, Μάρτιος / Απρίλιος 2022. σελίδα 131-143), το οποίο κανείς δεν μπορεί να το κατηγορήσει για αντιαμερικανισμό: ότι  Οι σχέσεις των ΗΠΑ με τους δήθεν συμμάχους τους είναι σχέσεις ανισότητας, που βασίζονται στη στυγνή επιβολή ισχύος. 

Και πέρα από αυτά όμως : Αυτές οι δήθεν “συμμαχίες”, έχουν και πολύ υψηλό κόστος. Αλήθεια, πόσο έχει κοστίσει αυτή η συμμαχία με τις ΗΠΑ στο λαό μας, σε χρήμα αλλά και σε αίμα!

Ας το δούμε αυτό, για να πούμε μετά και αν πραγματικά αξίζει! 

Άλλο χαρακτηριστικό σημείο στην ασύμμετρη αυτή Συμφωνία : Τώρα, προβλέπεται ότι 5 χρόνια μετά την κύρωσή της αυτή θα αποκτά αόριστη διάρκεια. 

Προφανώς θα έχει ορίζοντα το Νέο Αμερικανικό Αιώνα! 

Φυσικά και αναφέρομαι στο ομώνυμο νεοσυντηρητικό “Think Tank”, που προωθεί την παγκόσμια αμερικανική ηγεσία. 

Έχει μέλη τον γνωστό και μη εξαιρετέο πρώην Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, Τζων Μπόλτον, αλλά και τον διάσημο υπέρμαχο του φιλελεύθερου παρεμβατισμού, Ρόμπερτ Κέηγκαν. Μάλλον γνωρίζετε ότι αυτός τυχαίνει να είναι και ο σύζυγος της Υφυπουργού Εξωτερικών, που πρόσφατα υποδέχθηκε ο κ. Μητσοτάκης. 

Επαναλαμβάνω, για να καταλαβαίνουμε τι λέμε :  Πρωθυπουργός υποδέχτηκε Υφυπουργό Εξωτερικών. 

Κάπως έτσι φτάνουμε να παρομοιάζεται πλέον, εύστοχα, η σημερινή ελληνική πραγματικότητα με εκείνη της εποχής του Παπάγου!

Εντωμεταξύ, είναι βέβαιο ότι αν συνεχιστούν έτσι τα πράγματα, θα έχουμε ακόμα χειρότερες συνέπειες! 

Το ΝΑΤΟ είναι ένας επιθετικός οργανισμός. Ετοιμάζει διεύρυνση και στη Σκανδιναβία, αφού έχει ήδη διευρυνθεί, χωρίς την ύπαρξη απειλής, στις χώρες της Βαλτικής, της Ανατολικής Κεντρικής Ευρώπης αλλά και στα Βαλκάνια.

Εφευρίσκει νέους εχθρούς και τους πολεμά με πολύ βαρύ κόστος, σε ψυχές και σε χρήμα, μέχρι να εγκαταλείψει το πεδίο, ακόμα και ηττημένο.

Δεν ξεχνάμε ούτε τις στυγνές πολεμικές επιχειρήσεις ούτε τις δήθεν ειρηνικές παρεμβάσεις τους, ακόμα και στη γειτονιά μας. Δεν έχουμε το δικαίωμα να ξεχνάμε π.χ. τις καταστροφές στη Γιουγκοσλαβία. 

Η , μήπως, πρέπει να θυμίσουμε άλλες παρεμβάσεις, όπως την περίφημη συμφωνία των Πρεσπών, που επιβλήθηκε για δικούς τους λόγους, βεβιασμένα και χωρίς ουσιαστική λαϊκή υποστήριξη σε κανένα από τα δύο μέρη ; 

Οι Συμφωνίες για να “περπατήσουν”, για να λειτουργήσουν ουσιαστικά,  χρειάζονται λαϊκή υποστήριξη και συναίνεση στο κοινό αίσθημα. 

Να θυμηθούμε άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα : 40 χρόνια μετά το Καμπ Ντέιβιντ, μήπως σήμερα πηγαίνουν πούλμαν με Εβραίους τουρίστες στην Αίγυπτο; Και εάν ποτέ πήγαιναν, θα αντιμετωπίζονταν, άραγε, φιλικά; 

Ίδια μοίρα θα έχουν και οι πολυδιαφημισμένες Συμφωνίες του Αβραάμ, για την επαναπροσέγγιση των μοναρχιών του Κόλπου με το Ισραήλ. Υπογράφηκαν με τυμπανοκρουσίες αλλά οι λαοί, στην καλύτερη περίπτωση, θα τις αντιμετωπίσουν με αδιαφορία.

Και η συγκεκριμένη Αμυντική Συμφωνία της Ελλάδας με τις ΗΠΑ δεν θα “περπατήσει”, όπως θέλουν να παρουσιάζεται.

Οι ΗΠΑ αξιολογούν σήμερα τη ρωσική επιθετικότητα στην Ουκρανία ως σοβαρή απειλή για την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Ταυτόχρονα, όμως, παραβλέπουν, σκόπιμα και προκλητικά, την απειλή πολέμου της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας, που είναι μέλος και των δύο οργανισμών. Της Τουρκίας, που εδώ και σχεδόν 50 χρόνια κατέχει και το έδαφος μιας άλλης χώρας, της Κύπρου, που είναι μέλος της ΕΕ. 

Η αυξημένη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην Ελλάδα αποτελεί, απλά, επιβαρυντικό παράγοντα σε μια εποχή ξέφρενου και ανεξέλεγκτου μιλιταριστικού παροξυσμού. 

Και μάλιστα, αυτή η γενικότερα επικίνδυνη κατάσταση δεν αντισταθμίζεται καθόλου, ούτε με στοιχειώδεις εγγυήσεις ασφάλειας. Φτάνουμε να αναρωτιόμαστε και αν ακόμα ζήτησε – καν – η Ελλάδα τέτοιες εγγυήσεις !

Παραχωρούνται και άλλα εδάφη για χρήση από τις ΗΠΑ. Μπορεί και να πλημμυρίσει η Αλεξανδρούπολη από άρματα και Τζι-Άις. 

Όμως, ο Ελληνικός λαός έχει κρίση. Αυτή η κρίση, μάλλον, δεν απασχολεί καθόλου την ελληνική Κυβέρνηση. Αλλά, εδώ, υπάρχει πραγματική και εύλογη ανησυχία : 

(1) Παρά τις διαφημισμένες αμυντικές συμφωνίες με τις ΗΠΑ, τη Γαλλία ή και τα Εμιράτα, για τις οποίες περισσεύει ο κυβερνητικός κομπασμός, ότι δήθεν ενισχύουν τη γεωπολιτική θέση της χώρας, 

(2) Παρά την τεράστια αύξηση των κονδυλίων και των εξοπλισμών για την Άμυνα, για την οποία επίσης κομπάζετε, θεωρώντας ότι έτσι αναδεικνύετε τις διαφορές σας με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ,

(3) Παρά την ελληνοτουρκική ένταση στον Έβρο το 2020 και την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, με συμμετοχή και του στρατού, για την οποία, επίσης, για τον ίδιο λόγο, κομπάζετε:

Η εμπιστοσύνη των Ελλήνων στο στρατό, ως θεσμό, φθίνει δραματικά σε μικρό χρονικό διάστημα. 

Αυτό δείχνουν και οι σχετικές πρόσφατες δημοσκοπήσεις, με συγκριτικά στοιχεία από εταιρείες που έχουν πιστοποιητικά φιλοκυβερνητικού έργου.

Τι λένε αυτά τα στοιχεία;  “ Πτώση 25% η εμπιστοσύνη του κόσμου στον Στρατό με κυβέρνηση ΝΔ. Από το 89% που ήταν επί ΣΥΡΙΖΑ έχει πέσει στο 65% ”.

Όσο και αν επιμένουν, λοιπόν, τα καλοπληρωμένα και διαπλεκόμενα Μέσα στην πλύση εγκεφάλου, ο λαός δεν πείθεται! 

Παρά τους κομπασμούς σας για “σωστές πλευρές της ιστορίας”, ο κόσμος καταλαβαίνει ότι έχετε πάρει λάθος δρόμο! 

Η πανάκριβη εξοπλιστική σας διπλωματία, αποδεικνύεται, εκ του αποτελέσματος, αντιπαραγωγική.

Οι προειδοποιήσεις από γνώστες των αμυντικών θεμάτων είναι συνεχείς. 

Διαβάζουμε, ενδεικτικά, σε πρόσφατο άρθρο: 

«Όταν το σύνολό ή το μεγαλύτερο μέρος των Ενόπλων Δυνάμεων μιας χώρας έχουν απωλέσει ικανό ποσοστό της δύναμης τους, η κυβέρνησή της επικεντρώνεται στην πρόβλεψη της αναλογίας κόστους/οφέλους που θα προκύψει από την επικείμενη συμμετοχή της σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων». 

Επιτέλους, πόσο πιο ξεκάθαρα πρέπει να σας μιλήσουν;

Για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, η Ανατολική Μεσόγειος, δηλαδή και οι Ελλάδα, Κύπρος και Τουρκία – και το Αιγαίο – αποτελούν ενιαίο χώρο. Η δε ελληνοτουρκική διαμάχη αποτελεί μια πτυχή – και μόνο – στο πλέγμα συμφερόντων τους σε αυτόν τον χώρο. Δεν βλέπουν χώρες, αλλά χώρο! 

Θέλει σοφία για να το καταλάβει κανείς αυτό ; Ή ηθελημένα παρουσιάζετε άλλη εικόνα ; 

Είναι παράδοξο, και οπωσδήποτε αντιπαραγωγικό, να εντάσσουμε το συμφέρον της χώρας μας στο πεδίο αποφάσεων των ΗΠΑ, που αντιμετωπίζουν ενιαία το χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, και είναι απόλυτα αδιάφορες για τη δική μας οντότητα. Πόσο μάλλον για τα εθνικά μας συμφέροντα! 

Οι ΗΠΑ επιβάλλουν στην Ελλάδα να έχει με την Τουρκία τις σχέσεις που εκείνες επιθυμούν να έχουμε! 

Χαρακτηριστικά, οι παρεμβάσεις τους στα αμυντικά συστήματα των νησιών και η ”συμμόρφωση” της κυβέρνησης, αναδεικνύουν μια ξεδιάντροπη σχέση υποταγής. Ενώ τα νησιά μας απειλούνται, οι ΗΠΑ απαιτούν την απομάκρυνση αμυντικών συστημάτων από αυτά. 

Όλα αυτά γίνονται πλέον και με τον αμερικανικό  νόμο, μετά την πρόταση του Γερουσιαστή Μενέντεζ. Και για αυτό, ακόμα, υπερηφανεύεστε!

Σε αυτό το νόμο (κεφάλαιο 3 παράγραφος 4) αναφέρεται ότι: «είναι συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών να συνεχίσει η Ελλάδα να αποσύρει το στρατιωτικό εξοπλισμό της από πλατφόρμες και οπλικά συστήματα ρωσικής παραγωγής μέσω του Επενδυτικού Προγράμματος Ανακεφαλαιοποίησης».

Υπάρχουν εδώ σοβαρά προβλήματα : 

Και η οικονομική επιβάρυνση για τη χώρα μας, για την αποκατάσταση της αμυντικής υποδομής. 

Και η αποτελεσματικότητα των αποσυρόμενων συστημάτων σε σύγκριση με εκείνα που θα τα αντικαταστήσουν. 

Και το κενό στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα, από την απόσυρση μέχρι την αντικατάσταση.

Γράφτηκε ότι, από το τέλος του καλοκαιριού, υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη, ενημερώνοντας – κεκλεισμένων των θυρών – αρμόδιους κρατικούς αξιωματούχους, τους ζήτησαν να επεξεργαστούν σενάρια για την αντικατάσταση των ρωσικών συστημάτων ΤΟΡ-Μι-1 και Ο-Ες-Έι. 

Τα πυραυλικά αυτά συστήματα αποτελούν τη βασική αντιαεροπορική ασπίδα της χώρας μας έναντι της τουρκικής επιθετικότητας στα νησιά του Αιγαίου. Είναι προφανές ότι η απόσυρσή τους δημιουργεί μείζον πρόβλημα στην εθνική άμυνα. 

Καθώς φαίνεται, μάλλον εφαρμόζετε σχέδιο διπλής ικανοποίησης των ΗΠΑ, με τις αποστολές όπλων στην Ουκρανία.

Για να μη θυμηθούμε και τα Πάτριοτ, και την παραχώρηση στη Σαουδική Αραβία!

Μάλιστα, μόλις χθες διαβάσαμε, σε προφανώς φιλοκυβερνητική εφημερίδα, ότι η Ελλάδα στέλνει στην Ουκρανία και τεθωρακισμένα, επίσης ρωσικής κατασκευής.

Εντωμεταξύ, για χάρη της κυβερνητικής μυθολογίας, έχουμε και πάλι, μία ακόμα, αντιστροφή της πραγματικότητας : Η ενισχυμένη παρουσία αμερικανικών δυνάμεων στο ελληνικό έδαφος, ενώ αποτελεί σχέδιο και επιθυμία των ΗΠΑ, εμφανίζεται ως δήθεν ελληνικό αίτημα. 

Όπως γράφτηκε, χαρακτηριστικά, “Η Ελλάδα εμφάνισε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης ως δικό της αίτημα αυτό που επεδίωκε η άλλη πλευρά!” .

Ο θρίαμβος της διπλωματίας – αλλά και η ευτυχία ενός πρεσβευτή – είναι, πράγματι, όταν, μέσα από δεξιώσεις, χαμόγελα και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, οι πολιτικοί της χώρας στην οποία υπηρετεί, συγχέουν συστηματικά την εξωτερική πολιτική με τις δημόσιες σχέσεις. 

Και, ακριβώς, έναν τέτοιο «ευτυχισμένο πρεσβευτή» των ΗΠΑ αποχαιρετήσατε πρόσφατα!

Πέρα, όμως, από τις δημόσιες σχέσεις, θα έπρεπε να υπάρχει και μια δική μας “ατζέντα” εθνικής πολιτικής. 

Αλλά θα πρέπει να κουραστεί πολύ κάποιος, για να βρει έστω και ψήγματα τέτοιας πολιτικής, που να επηρεάζει κάπως – έστω και ελάχιστα – τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.

“Μια φορά κι έναν καιρό”, υπήρχε ένα εμπάργκο, υπήρχε και το 7 προς 10. 

Σήμερα υπάρχει – και ισχύει ακόμα, μόνο το αμερικανικό εμπάργκο για τον εξοπλισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

Σήμερα έχουμε, επίσης, έναν συστηματικό καταιγισμό παραβιάσεων και υπερπτήσεων στο Αιγαίο και τα νησιά μας.  Και, ταυτόχρονα, μόνο αμερικανικές προτροπές, “Nα τα βρούμε”. 

Όταν, όμως, θέτουμε την Τουρκία στο επίκεντρο των αποσπασματικών μας απευθύνσεων προς στις ΗΠΑ, πέρα από τη αναποτελεσματικότητα, κινδυνεύουμε να “κάψουμε” και τα όποια άλλα θέματα θα θέλαμε να θέσουμε, από τη δική μας πλευρά.

Και ερχόμαστε πάλι στο αμείλικτο ερώτημα : Υπάρχουν τέτοια θέματα ; Και, εάν ναι, ποια είναι αυτά ;

Κλείνω :

Τα κράτη – τουλάχιστον υποτίθεται ότι – συνάπτουν, κάποιες φορές,  αμυντικές συμφωνίες για να προστατεύσουν την ακεραιότητά τους, όταν αυτή κινδυνεύει.

Και τις συνάπτουν για δύο κυρίως λόγους. Είτε για να έχουν την ώρα του κινδύνου την διασφάλιση ότι ο σύμμαχός τους θα παρέμβει άμεσα και καταλυτικά. Είτε προληπτικά, για να αποτραπεί ο εχθρός να κάνει το επικίνδυνο βήμα την ώρα της πιθανής κρίσης.

Το κρίσιμο, λοιπόν, πάντα, είναι το αν θα αποδειχθεί – την οποιαδήποτε κρίσιμη ώρα – ότι ο σύμμαχος είναι πραγματικός. 

Οι ΗΠΑ, μέχρι σήμερα, το μόνο που έχουν αποδείξει, και μάλιστα με απίθανη συνέπεια, είναι η μεγάλη ευκολία τους ο σημερινός εχθρός να είναι ο χθεσινός σύμμαχός τους και ο σημερινός σύμμαχος ο χθεσινός εχθρός τους. 

Καταψηφίζουμε Κύριε Πρόεδρε.

Σας ευχαριστώ!

---

Τρίτη, 10 Μαΐου 2022 και ώρα 10.00΄  -    Αίθουσα Γερουσίας
Επεξεργασία κ εξέταση του σχεδίου νόμου Υπουργείου Εξωτερικών
«Κύρωση του Δεύτερου Πρωτοκόλλου Τροποποίησης
της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας μεταξύ της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και
της Κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής».