Σας ευχαριστώ κύριε Πρόεδρε!

Επτά μήνες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία η διπλωματία αποδείχτηκε παντελώς απούσα. Ανύπαρκτη. Ακόμα και η μυστική.

Η έλλειψη αυτή δημιουργεί ισχυρά παράδοξα.

Ένα παράδειγμα, στην πρόσφατη κηδεία μιας εμβληματικής προσωπικότητας για την ισχυροποίηση της Δύσης, του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ παρέστη μόνο ένας ενεργός πολιτικός ηγέτης από όλη τη Δύση : ο Βίκτωρ Όρμπαν!

Από τις σημερινές ηγεσίες, από ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία ή Μεγάλη Βρετανία δεν βρέθηκε ούτε κάν ένας Υπουργός, έστω ένας Πολιτικός Σύμβουλος, για να είναι παρών.

Τι δείχνει αυτό ; Ότι η διπλωματία σήμερα είναι περισσότερο νεκρή και από τον εκλιπόντα τελευταίο σοβιετικό ηγέτη, που τόσο αγάπησε η Δύση.

Αυτό το έλλειμμα διπλωματικής λειτουργίας στη διεθνή σκηνή, εκμεταλλεύεται, ιδιοτελώς – και μάλλον με επιτυχία – η ηγεσία της Τουρκίας.

Πέρα από την όποια εργαλειοποίηση του ρόλου της Τουρκίας, μετά την πρωτοβουλία του Μαρτίου, ο κ. Ερντογάν είναι προφανώς κερδισμένος στη διεθνή κοινή γνώμη.

Και αυτό πρέπει οπωσδήποτε να μας προβληματίζει, για τα προβλήματα που δημιουργεί η τουρκική πολιτική και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Για τον πόλεμο της Ουκρανίας, η Δύση, και ιδίως η ΕΕ και τα κράτη μέλη της, θα έπρεπε εξαρχής να έχουν ως άμεση προτεραιότητα την επίτευξη ανακωχής.

Και όμως : Ανεξάρτητα από τα σχέδια της Ρωσίας, από την αρχή της κρίσης, αλλά και έμπρακτα εδώ και ένα χρόνο, η ΕΕ και τα κράτη μέλη της συνέβαλλαν, με κάθε τρόπο, ώστε η ειρήνη να χάσει κάθε ευκαιρία!

Προφανώς, ο κλιμακούμενος περιορισμός της ρυθμιστικής ισχύος της ΕΕ στις διεθνείς σχέσεις δεν είναι άσχετος με την διαχρονική πλέον αναστολή διπλωματικών πρωτοβουλιών. Ακόμα και οι διστακτικές κινήσεις του κ. Μακρόν έγινε γρήγορα φανερό ότι δεν στηρίζονταν  από την αντίστοιχα αναγκαία πεποίθηση!

Οι ευρωπαίοι ηγέτες, εγκλωβισμένοι πολιτικά και ψυχολογικά στον αντιρωσικό συνασπισμό τους δέχονται πιέσεις για να παραμένουν ενωμένοι. Και, όποιος ξεφύγει, θα γίνει ο «αποδιοπομπαίος τράγος» για τους υπόλοιπους.

Ποιες προσδοκίες μπορεί έχει ο μέσος Ευρωπαίος, όταν διαπιστώνει ότι η ΕΕ δε μπορεί να παρέμβει ούτε σε όσα συμβαίνουν στο χώρο της, στην ίδια την Ευρώπη.

Απέναντι στα μικρότερα και αδύναμα κράτη, ακόμα και σε μείζονες κρίσεις, η Ευρώπη το περισσότερο που μπορεί να πετύχει είναι η συμπεριφορά του “επιτήδειου ουδέτερου”.

Η ίδια η  Ουκρανία, σήμερα, υποστηρίζεται από την ΕΕ μόνο στο βαθμό που καθορίζουν οι ΗΠΑ.

Εντωμεταξύ ο πήχης διαρκώς κατεβαίνει. Η σημερινή ανεπαρκέστατη ηγεσία της ΕΕ κάνει τις προηγούμενες να φαίνονται μεγάλες. Ακόμα και εκείνη του αμέσως προηγούμενου, του κ. Γιούνγκερ!

Τα κράτη μέλη της ΕΕ όχι μόνο δεν εργάστηκαν και δεν συνεργάστηκαν για την ειρήνη και την ενίσχυση του διεθνούς δικαίου αλλά, με την τακτική τους, όξυναν ακόμα περισσότερο το ήδη βεβαρημένο μέτωπο του πολέμου στην Ουκρανία.

Η στοιχειώδης κατανόηση των συμφερόντων ασφαλείας της Ρωσίας, και από την αρχή ακόμα της κρίσης, θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια ουδέτερη και ειρηνική λύση στην Ουκρανία. Και η Δύση έχει, προφανώς, ευθύνες για αυτήν την παράλειψη.

Θυμίζω ότι το 2008, ο σημερινός αρχηγός της ΣιΆιΈι, Γουίλιαμ Μπερνς (τότε πρέσβης στη Μόσχα), προσκεκλημένος από τον νεότερο Μπους στο ΝΑΤΟ, δήλωνε ότι : «Η είσοδος της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ είναι η πιο ξεκάθαρη από όλες τις κόκκινες γραμμές για τη ρωσική ελίτ». Δεν μιλούσε, λοιπόν, μόνο για τον Πούτιν.

Επίσης, είχε προσθέσει και ότι:  «Δεν έχω βρει ακόμη κανέναν που να είδε την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ως οτιδήποτε άλλο εκτός από μια επίθεση στα ρωσικά συμφέροντα».

Είχε εξάλλου εκφράσει την θέση του, ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, εντελώς πρόωρη και, στη χειρότερη, μία περιττή πρόκληση. Σε αυτό συμφωνούσε και ο Ρόμπερτ Γκέιτς, τότε Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, που έβαζε στο ίδιο κάδρο και την Ουκρανία και τη Γεωργία.

Η Ρωσία, αντιμετωπίστηκε αλαζονικά από τη Δύση. Αν και είναι υπερδύναμη, και αν και ένα μεγάλο μέρος της Δύσης είχε ήδη επιλέξει να εξαρτάται ενεργειακά από αυτήν.

Τέτοιου είδους προκλήσεις, και μάλιστα χωρίς τις αναγκαίες προπαρασκευαστικές ενέργειες, δεν μπορούν παρά να έχουν αρνητικές συνέπειες. Κινδυνεύουν σοβαρά, λοιπόν, να καταγραφούν ιστορικά σαν απόλυτα αποτυχημένες επιλογές .

Τα κράτη της ΕΕ ουσιαστικά σύρθηκαν στο Ουκρανικό από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Εντωμεταξύ, όλο και περισσότερο ακούγεται πλέον στη Δύση ότι η σημερινή ηγεσία του (γηραιού πλέον) ΝΑΤΟ είναι μάλλον η πιο ανεπαρκής στην ιστορία του.

 Το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε με βάση την επίκληση, στο πλαίσιο της Χάρτας του ΟΗΕ, της υποχρέωσης για  ειρηνική διευθέτηση των διαφορών και αποχή από τη χρήση της βίας, αλλά και με τη δέσμευση για την προώθηση των «προϋποθέσεων εσωτερικής σταθερότητας και ευημερίας» στην κοινωνία.

Τότε το ΝΑΤΟ επικεντρωνόταν στην άμυνα της περιοχής Βόρειας Αμερικής, Ευρώπης, Τουρκίας και Βόρειου Ατλαντικού βόρεια του Τροπικού του Καρκίνου.

Μάλιστα, έχει ενδιαφέρον ότι το πλαίσιο αυτό δεν άλλαξε ούτε το 1991, με την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Το κομβικό σημείο μετάλλαξης του ΝΑΤΟ ήταν τον Απρίλιο του 1999, με τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Η φοβερή, απρόκλητη και καταστροφική επίθεση σε ένα ουδέτερο κράτος, και μάλιστα χωρίς οιαδήποτε εντολή από το Συμβούλιο Ασφαλείας.

Από τότε, και επί δεκαετίες, το ΝΑΤΟ αναλώθηκε σε επιθέσεις εναντίον χωρών, που δεν απείλησαν ποτέ κανένα μέλος του. Αυτό από μόνο του αρκεί για να δείξει και το μέγεθος της υποκρισίας που αποδίδει ό τίτλος του δήθεν  “Αμυντικού” Οργανισμού.

Ο τίτλος δεν είναι απλά εικονικός ούτε καν απλά παραπλανητικός. Πρόκειται περί απάτης, γιατί σηματοδοτεί το ακριβώς αντίθετο : Το ΝΑΤΟ δεν είναι αμυντικός αλλά επιθετικός Οργανισμός.

Στην Γιουγκοσλαβία το ΝΑΤΟ παραβίασε ουσιαστικά το καταστατικό του. Με τον προκλητικό, επίσης απατηλό, τίτλο της “ανθρωπιστικής επέμβασης” υλοποιήθηκε μία απόλυτα παράνομη επιχείρηση.

Αυτή, μάλιστα, σηματοδότησε και μία σημαντική ανατροπή στον όλο στρατηγικό σχεδιασμό του :

Στη Γιουγκοσλαβία αποδείχθηκε έμπρακτα ότι η δράση του ΝΑΤΟ δεν περιορίζεται ούτε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ούτε από τον ΟΑΣΕ. Οι στρατιωτικές του επιχειρήσεις διενεργούνται και χωρίς καμία προηγούμενη εντολή τους.

Αυτό το απέδωσε πολύ χαρακτηριστικά το Δόγμα του (τότε) Καγκελάριου Σρέντερ :

«Με τον ΟΗΕ εάν είναι δυνατόν και χωρίς τον ΟΗΕ αν είναι απαραίτητο».

Όμως, για τους λαούς, για την παγκόσμια κοινότητα και για τη διεθνή ισορροπία παραμένει μετέωρο το ερώτημα : Ποιος, και με ποια κριτήρια, κρίνει το “απαραίτητο” ;

Η μέχρι σήμερα νατοϊκή πρακτική έχει, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεδομένα χαρακτηριστικά.

Από τη Βοσνία στο Κοσσυφοπέδιο, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, το πολιτικό πρότυπο είναι πάντα το ίδιο : Μετά την επιτυχία της στρατιωτικής επιχείρησης, οι “κατακτημένες” περιοχές μετατρέπονται σε προτεκτοράτα.

Βέβαια, στα προτεκτοράτα δεν υπάρχει χώρος ούτε για λαϊκές κυριαρχίες ούτε για δημοκρατίες. Γι’ αυτό το ΝΑΤΟ προσφέρει στην κοινή γνώμη της Δύσης τα γνωστά αφηγήματα για «χαρισματικές προσωπικότητες». Αυτές αναλαμβάνουν την κυβέρνηση, κατά κανόνα υπό καθεστώς πλήρους διαφθοράς. Παρ’όλ’αυτά, εκείνοι που χαρακτηρίζονται ως «αντιδημοκρατικοί είναι πάντα οι αντίπαλοι του ΝΑΤΟ.

Το περίφημο αφήγημα για τη ”σωστή πλευρά της ιστορίας”, εδώ, καθαγιάζει και εγκλήματα και διαφθορά.

Είναι γνωστή η διαχρονική φράση του Φρανκλίνου Ρούζβελτ για το Σομόζα στη Νικαράγουα και τους δικτάτορες γενικότερα – την παραφράζω προς το ηπιότερο, σεβόμενη το χώρο:

“Αυτοί οι δικτάτορες είναι καθάρματα αλλά είναι τα δικά μας καθάρματα”.

Παρένθεση : Όλο και συχνότερα διαβάζουμε πλέον, ακόμα και σε συστημικά μέσα, όπως το Σι-Μπι-Ες (CBS), βάσιμους προβληματισμούς για τον τελικό προορισμό των όπλων, που στέλνουμε – και εμείς – στην Ουκρανία.

Σε περίπτωση που η νατοϊκή επιχείρηση δεν έχει απόλυτη επιτυχία, αρκεί να υπάρχει πολιτική, κοινωνική, και οικονομική αποδόμηση. Μια κατάσταση διάλυσης, που θα χρειαστεί πάρα πολλά χρόνια για να αποκατασταθεί. Σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, όπως π.χ. στη Λιβύη, όλα δείχνουν ότι αυτός και μόνο ήταν, εξαρχής, ο σκοπός της επέμβασης.

Θυμίζω ότι έχουμε, ήδη, 20 χρόνια αποτυχημένης εξαγωγής δημοκρατίας (π.χ.: Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη). Και όμως οι ΗΠΑ και η Δύση ονειρεύονται, παραλογιζόμενοι, τον μονοπολικό κόσμο του 1990.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως με το ΝΑΤΟ, είναι η απειλούμενη χρήση το πυρηνικού οπλοστασίου του και η στάθμιση των αντίστοιχων πιθανών αναστολών του.

Έτσι, ο πρώην επικεφαλής της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ, Στρατηγός Καρλ Νάουμαν, στα 60 χρόνια από την ίδρυση του Οργανισμού έγραφε για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν ότι: «Η προληπτική χρήση πυρηνικών όπλων πρέπει να παραμείνει το απόλυτο εργαλείο στο οπλοστάσιο της κλιμάκωσης για την αποτροπή της χρήσης όπλων μαζικής καταστροφής»!

Οι ΗΠΑ, ποτέ, σε καμία φάση, δεν αποστασιοποιήθηκαν από την επιλογή της προληπτικής χρήσης του πυρηνικού τους οπλοστασίου. Η Κρίση της Κούβας και η εξέλιξή της, ανάδειξε πολύ χαρακτηριστικά πόσο λίγη πίστη πρέπει να έχουν οι ηγέτες χωρών με πυρηνικό οπλοστάσιο, στα γεράκια που τους περιβάλλουν.

Όμως, όλα αυτά θέλουν να τα παραβλέπουν οι (αδιόρθωτοι) ηγέτες τις Δύσης. Και άπαντες υποτάσσονται  στην κυρίαρχη πολιτική των ΗΠΑ του κ. Μπάιντεν, που δεν θέλει καμία ειρηνευτική λύση στην Ουκρανία, γιατί επιδιώκει να “γονατίσουν” τη Ρωσία.

Θεωρούν, μάλλον, ότι θα καταφέρουν να την τιμωρήσουν χειρότερα από όσο τιμωρήθηκε η Γερμανία με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών.

Και όμως : Η ιστορική μνήμη λέει ότι η Ρωσία άντεξε σε επιθέσεις όπως του Ναπολέοντα αλλά και του Χίτλερ.

Ποιος μπορεί να πιστεύει, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ότι η σημερινή πίεση της Δύσης θα υποτάξει τη Ρωσία ;

Ότι θα την αποδυναμώσει τόσο ένας πόλεμος δι’ αντιπροσώπου, ώστε να είναι στο μέλλον αδύναμη για επιθετικές ενέργειες ;

Ή θεωρούσαν ότι μπορεί ακόμα και να ηττηθεί στην Ουκρανία;

Ξέρετε, ίσως η δαιμονοποίηση του αντιπάλου να προσφέρει ένα άλλοθι για παραλείψεις οφειλομένων ενεργειών. Αναφέρομαι στις διπλωματικές προσπάθειες που δεν έγιναν.

Τώρα πια, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ρωσία θέλει να επιβάλει την ειρήνη με τους δικούς της όρους.

Αξίζει να ακούσουμε τον Τζέρεμι Κόρμπιν. Είπε ότι :

«Πρέπει να υπάρξει άμεση κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία, ακολουθούμενη από την αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων και συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας για μελλοντικές ρυθμίσεις ασφαλείας. Όλοι οι πόλεμοι τελειώνουν με κάποια μορφή διαπραγμάτευσης, οπότε γιατί όχι τώρα;»

Αντί για όλα αυτά τα προφανή, καλούμαστε να ψηφίσουμε για τη σκανδιναβική διεύρυνση του ΝΑΤΟ.

Να ποιο είναι , λοιπόν, το κρίσιμο ερώτημα : Θέλουμε να ενισχύσουμε ένα τέτοιο επικίνδυνο Οργανισμό;

Για να κλιμακωθεί η σύγκρουση Δύσης με Ρωσία πλέον και στη Βόρεια Ευρώπη.

Για να περικυκλωθεί ακόμα περισσότερο η Ρωσία, τώρα και με νατοϊκές δυνάμεις στα σύνορα με τη Φινλανδία.

Για να περιοριστεί η Ρωσία στη Βαλτική.

Για να διευρυνθεί η νατοϊκή παρουσία και στον Αρκτικό Ωκεανό – και μάλιστα τώρα, που λιώνουν οι πάγοι και ανοίγονται νέοι στρατηγικοί δρόμοι.

Για να ενισχυθεί περισσότερο το κύρος του Πούτιν και του Μπάιντεν, διότι το κύρος είναι κυρίαρχο στη σκέψη των υπερδυνάμεων.

Για να ενταθούν ακόμα περισσότεροι οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί.

Για να συνδεθεί εξοπλιστικά όλη η Δύση με συστήματα που θα μπορούν να πλήξουν Ρωσία και Κίνα, που είναι οι πρωτεύοντες εχθροί.

Για να ενισχυθούν  ακόμα περισσότερο τα αυταρχικά και καταπιεστικά καθεστώτα που στηρίζουν τη λεγόμενη “σωστή πλευρά της ιστορίας”, όπως λ.χ. το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία.

Όποιος έχει επίγνωση της ευθύνης μας για όλες αυτές τις συνέπειες της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, δεν μπορεί να ψηφίσει ΄Ναι΄. Ψηφίζουμε ‘Όχι’ !

Σας ευχαριστώ!

Πέμπτη, 8 Σεπτεμβρίου 2022 και ώρα 10.00 ́
Αίθουσα Γερουσίας
Επεξεργασία και εξέταση των σχεδίων νόμων
του Υπουργείου Εξωτερικών:
Α. «Κύρωση του Πρωτοκόλλου στη Συνθήκη του Βορείου Ατλαντικού για την προσχώρηση της Δημοκρατίας της Φινλανδίας» και
Β. «Κύρωση του Πρωτοκόλλου στη Συνθήκη του Βορείου Ατλαντικού για την προσχώρηση του Βασιλείου της Σουηδίας».