Η Ευρώπη ζει άλλον έναν πραγματικό πόλεμο, με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Οι ισορροπίες στο τρίπτυχο ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσία φαίνεται πως αλλάζουν ριζικά και μπαίνουν σε νέα ιστορική φάση.
Ειδικά για το θέμα του Πρόξενου και των ομογενών μας στην Ουκρανία, το Κόμμα μας έχει καταθέσει ειδική Ερώτηση. Και για τις ολιγωρίες μας και για το ότι ο απεγκλωβισμός εμποδίζεται από τα ναζιστικά Τάγματα του Αζόφ. Δεν θα αναφερθώ παραπάνω σε αυτό, γιατί καλύφθηκε πλήρως από τον Κοινοβουλευτικό μας Εκπρόσωπο, τον Κλέωνα Γρηγοριάδη. Πάντως, περιμένουμε τις απαντήσεις, κύριε Υπουργέ.
Έχουμε λοιπόν έναν πόλεμο στα όρια του ΝΑΤΟ. Είμαστε μέλος του και έχουμε υποχρέωση συνδρομής σε περίπτωση που εμπλακεί, με οποιονδήποτε τρόπο, στη σύρραξη, μια άλλη χώρα μέλος του.
Δεν είναι τώρα η ώρα να συζητήσουμε το ότι στο πλαίσιο αυτής της συμμαχίας η Ελλάδα παραμένει μόνη απέναντι στη διαχρονικά κλιμακούμενη επιθετικότητα ενός άλλου μέλους του ΝΑΤΟ, της Τουρκίας.
Σε σχέση με τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία, η Ελλάδα λειτουργεί – και λόγω θέσης και λόγω βάσεων – σαν ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης.
Είχαμε, μάλιστα ήδη και άμεση εμπλοκή, με την αποστολή πολεμικού υλικού προς το ένα από τα εμπόλεμα μέρη. Όχι με βάση κάποια απόφαση διεθνούς οργανισμού, αλλά μόνο με την αστόχαστη προσωπική εντολή του κ. Πρωθυπουργού.
Όταν η εθνική στρατηγική “έχει πάει περίπατο”, η εξωτερική πολιτική καθορίζεται από προσωπικές αντιλήψεις.
Ο Πρωθυπουργός εννοεί να εφαρμόζει το δόγμα του πάντα δεδομένου και πρόθυμου συμμάχου, που ενεργεί με αχρείαστο ζήλο, για να επιδείξει την προσκόλλησή του στους λεγόμενους “ισχυρούς συμμάχους”.
Δεν είναι μονοπώλιο του κ. Μητσοτάκη αυτή η αντίληψη!
Είναι η παρακαταθήκη της ιδεολογίας της εθνικής υποτέλειας, που χρονολογείται από τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους. Μπορεί να την έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά, αλλά παραμένει πάντα κυρίαρχη!
Η πιο ανόητη και ανιστόρητη πτυχή της είναι ότι επενδύει στην επίδειξη υπακοής αναμένοντας να έχει στο μέλλον, και υπό προϋποθέσεις, και κάποιο θετικό αποτέλεσμα για τη χώρα.
Σαν αντάλλαγμα, σαν αναγνώριση της υποταγής.
Όπως, παραδείγματος χάριν στην Κύπρο, θα έλεγα εγώ, για να μην πάμε παλιότερα.
Βέβαια, μάχες και νεκρούς είχαμε και πριν την εισβολή, σε περιοχές της Ουκρανίας. Και όχι μόνο στην Κριμαία. Είχα αναφερθεί σε αυτές και πέρυσι, στην “εορταστική συνεδρίαση” για τα 40 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ.
Σε εκείνες τις μάχες τα μέτωπα ήταν οι ρωσόφωνοι αυτονομιστές από τη μια και τα ναζιστικά ουκρανικά τάγματα από την άλλη, με θύματα κυρίως ρωσόφωνους πολίτες. Στην Κριμαία υπήρχε η σύγκρουση ανάμεσα στους δύο στρατούς, Ρωσίας και Ουκρανίας, όπως και σήμερα, με την εισβολή, με θύματα πολίτες και από τις δύο πλευρές, αλλά, κυρίως, μάλλον από τους Ουκρανούς.
Επακόλουθο της κατάληψης ήταν οι κυρώσεις της Δύσης στη Ρωσία. Με την εισβολή και την αυξανόμενη ένταση των εχθροπραξιών οι δυτικές κυρώσεις αναβαθμίστηκαν πλέον σε κλιμακούμενο οικονομικό πόλεμο.
Ας δούμε όμως, πως κατανέμεται το κόστος, ποιος “πληρώνει το μάρμαρο” :
Ενώ οι ΗΠΑ είναι εκείνες που υψώνουν τους τόνους, εκείνοι που καλούνται να καταβάλουν το κύριο τίμημα είναι οι Ευρωπαίοι.
Για το λαό μας αυτό έχει δύο βαρύτατες επιπτώσεις.
Η μία είναι κοινωνικοοικονομική. Νέα μεταφορά πλούτου από τα κατώτερα και τα μέσα στρώματα προς την κορυφή της οικονομικής πυραμίδας. Νέα αύξηση των ανισοτήτων!
Υπάρχει, όμως, και μια ακόμα πιο προβληματική, πολιτική πτυχή : Αυτή η μεταφορά πλούτου, σημαίνει όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση του λεγόμενου “εθνικού προϊόντος” σε έναν όλο και μικρότερο κύκλο προσώπων.
Το όφελος ανήκει και πάλι στην ολιγαρχία, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό.
Έτσι, λοιπόν, αναβαθμίζεται πρόσθετα η δύναμη και ο ρόλος τους, για να μπορούν με ακόμα μεγαλύτερη άνεση και να κερδοσκοπούν και να επιβάλουν τους πολιτικούς τοποτηρητές των συμφερόντων τους.
Αυτός ο πόλεμος, όμως έχει και μία ακόμα, πολύ ανησυχητική πλευρά.
Η ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία έχει σαν απάντηση από τη Δύση έναν σχεδόν υστερικό παροξυσμό, που , πέρα από τη στρατιωτική η οικονομική δραστηριότητα, εμπλέκει ακόμα και τον πολιτισμό. Απαγορεύσεις παραστάσεων, απολύσεις καλλιτεχνών, επειδή σιώπησαν και δεν καταδίκασαν τη Ρωσία, ακόμα και περιθωριοποίηση επιστημόνων.
Τον πολιτισμό που εξ ορισμού εκφράζει πανανθρώπινες αξίες και ενώνει τους λαούς.
Τον πολιτισμό, που από τη φύση του αποτελεί το αντίπαλο άκρο του πολέμου !
Αυτή είναι μια ανεπίτρεπτη εκτροπή. Στο κάτω – κάτω, ας αναρωτηθούμε που μπορούν να οδηγήσουν τέτοιες μεθοδεύσεις. Προσεγγίζουμε επικίνδυνα τη ναζιστική πρακτική.
Επίσης, ας αναρωτηθούμε ποια ήταν η πραγματικότητα στο παρελθόν.
Για πόσα χρόνια απαγορεύονταν – τάχα – τα έργα του Μπετόβεν ή του Βάγκνερ και οι παραστάσεις των γερμανικών πολιτιστικών φορέων; Για πόσα χρόνια απαγορεύονταν, αντίστοιχα, τα αμερικανικά, για την Κούβα, για το Βιετνάμ, για το Ιράκ, κ.ο.κ. ; (είναι μακρύς ο κατάλογος! ).
Ο δήθεν «ανοιχτός» πολιτισμένος κόσμος μας υψώνει τείχη μισαλλοδοξίας!
Να θυμίσω, χαρακτηριστικά, ότι η Ελλάδα, αψηφώντας τα ψυχροπολεμικά μποϋκοτάζ, της οποιασδήποτε πλευράς, συμμετείχε, σε όλους τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η ελληνική Κυβέρνηση, το ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού, για μια ακόμη φορά – για τους λόγους που είπα παραπάνω – αποδεικνύεται πολύ κατώτερο των περιστάσεων!
Στη βαρβαρότητα του πολέμου, ο πολιτισμός είναι το αντίπαλο δέος!
Είναι απαράδεκτο να προσπαθούμε, από επιλογή, να μετατρέπουμε τον πολιτισμό σε μέρος του πολέμου!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βρισκόμαστε πλέον σε φάση βίαιης αναδιάταξης των παγκοσμίων ισορροπιών.
Ο Γάλλος Πρόεδρος είχε μιλήσει για το “εγκεφαλικά νεκρό” ΝΑΤΟ. Και, τώρα, το ΝΑΤΟ ξαναγεννιέται.
Βέβαια, οι μεγαλόστομες νατοϊκές δηλώσεις πριν την επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν είχαν έμπρακτη συνέχεια την ώρα της κρίσης. Μετά την εξώθηση στη ρήξη, πανηγυρική ανακολουθία!
Αυτό ας το κρατήσουμε, γιατί μπορεί να έχει μεγάλη σημασία και για εμάς. Για τις υπεραισιόδοξες, για να μην πω αφελείς, προσδοκίες για τα δικά μας θέματα!
Μέσα στην Ε.Ε., οι ισορροπίες ανατρέπονται ριζικά, με τον υπερεξοπλισμό της Γερμανίας. Η Γερμανία ακολουθεί μεθοδικά αναθεωρητική πολιτική ως προς τις συνέπειες των δύο παγκοσμίων πολέμων. Και σήμερα, πια, απροκάλυπτα. Το Παρίσι παρακολουθεί, μάλλον αμήχανα, τις εξελίξεις. Το Λονδίνο, ούτως ή άλλως, έκανε την επιλογή του Μπρέξιτ, για να αποδεσμευθεί από τη γερμανική ηγεμονία στην ΕΕ.
Ήδη ακούγονται φωνές για την παραπομπή της ρωσικής ηγεσίας στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
Δεν μπορούμε να μην προσέξουμε έναν κίνδυνο : την ενδεχόμενη ανατροπή της σχέσης ισότητας ανάμεσα στα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Υπάρχουν, εξάλλου, εδώ και κάποιες δεκαετίες, αναθεωρητικοί διεθνείς παράγοντες, που στοχεύουν στην ( ακούστε πως το λένε: ) «απαραίτητη επικαιροποίηση των συσχετισμών ισχύος» στο όργανο αυτό!
Οι ΗΠΑ, μετά την αποτυχία της εκστρατείας στη Μέση Ανατολή, που ονομάστηκε “αντιτρομοκρατική”, ανασύρουν από τα ψυχροπολεμικά τους συρτάρια τον κλασσικό εχθρό.
Προδιαγράφεται, με βεβαιότητα, κλιμάκωση της διαμάχης. Αναπόφευκτα θα υπάρξουν και συγκρούσεις «μέσω αντιπροσώπων». Δεν θα αποτελέσουν έκπληξη, π.χ., ισλαμικές εντάσεις στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας. Οι ΗΠΑ κατέχουν άλλωστε την απαραίτητη «τεχνογνωσία» και από το Αφγανιστάν, και από τις «πορτοκαλί επαναστάσεις» και την Αραβική Άνοιξη.
Είναι , εξάλλου, δεδομένη η ευκολία των ΗΠΑ, να μετατρέπει σε σημερινό εχθρό της τον χθεσινό της σύμμαχο – και το αντίστροφο !
Επίσης, και με την πρακτική των κυρώσεων, θα υπάρξουν αργά ή γρήγορα, παγκόσμιες εμπορικές ανακατατάξεις.
Η ΕΕ σύρεται ξανά πίσω από τις ΗΠΑ. Οι Ευρωπαίοι οδηγούνται σε βαρύτατη ύφεση και, μάλλον αναπόφευκτα, σε στασιμο πληθωρισμό.
Η ίδια η χώρα μας καλείται να πληρώσει το βαρύτατο τίμημα των αστόχαστων πρωθυπουργικών επιλογών αυτή τη φορά άμεσα, στην ενέργεια!
Ενδεικτικά μόνο:
Το Νοέμβριο είχε αμερικανική ενημέρωση για τις ρωσικές στρατιωτικές κινήσεις. Και αυτό δεν έχει διαψευσθεί.
Τα ΜΜΕ της Λίστας Πέτσα έχρισαν τον Πρωθυπουργό και μεσολαβητή, όταν επισκέφθηκε τη Μόσχα, αρχές Δεκέμβρη.
Εκεί, στις συνομιλίες του και στη συνάντηση της Μεικτής Διϋπουργικής Επιτροπής Οικονομικής Συνεργασίας, ζήτησε διεύρυνση των διμερών συναλλαγών το 2022. Θυμόμαστε όλοι ότι το 2021 η κυβέρνηση είχε εγκρίνει αύξηση των εισαγωγών για το ρωσικό φυσικό αέριο, κατά 12%.
Θυμόμαστε και τι μετέδιδε το ρωσικό πρακτορείο ΤΑΣΣ και υπερήφανα αναδημοσίευαν τα φιλοκυβερνητικά Μέσα, την προπαραμονή των Χριστουγέννων :
«Ιδιαίτερα η Ελλάδα», διαβάζαμε, «βάσει των αποτελεσμάτων του 2021, θα κάνει τις μέγιστες στην ιστορία αγορές ρωσικού φυσικού αερίου».
Και τώρα ακολουθεί ριζική απεξάρτηση! Ενισχύοντας επιπλέον την εξάρτησή μας από τις ΗΠΑ και το Κατάρ.
Κάτι ακόμα, που πρέπει να κρατήσουμε, για το θέμα της σημερινής συζήτησής μας, λόγω και της αντίθεσης ανάμεσα σε Κατάρ και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα : Το Κατάρ έχει μακροπρόθεσμα συμβόλαια παροχής φυσικού αερίου και οποιαδήποτε μεταβολή τους συνεπάγεται πολύ υψηλές τιμές για τον όποιο νέο εμπορικό τους εταίρο.
Εδώ και καιρό με την αύξηση των τιμών πετρελαίου αναμενόταν προσέγγιση των ΗΠΑ προς το Ιράν. Αυτή περισσότερο ενοχλεί Ρωσία και Ισραήλ. Κρίσιμο στοιχείο όμως αποτελεί το μέγεθος της πολιτικής βούλησης για προσέγγιση, από Ουάσιγκτον και Τεχεράνη.
Η κοινή βούληση αποτελεί κομβικό σημείο και για την κύρωση της σύμβασης που συζητάμε.
Από το 2008, που κυρώθηκε η Συμφωνία Στρατιωτικής Συνεργασίας με τα Εμιράτα, ακολούθησαν ακόμα 14 Συμφωνίες και Μνημόνια Κατανόησης, για τη συνεργασία σε διάφορους τομείς πολιτικής, μέχρι να φθάσουμε στη 15η σημερινή. (Δύο από αυτές δεν τις έχουμε ακόμα κυρώσει).
Για να υπάρξουν στέρεες συμφωνίες, και ιδιαίτερα για την άμυνα και στην εξωτερική πολιτική, απαιτείται τα συμβαλλόμενα μέρη να έχουν κοινή πεποίθηση, για κοινή αντιμετώπιση των κρίσιμων ζητημάτων που μπορεί να ανακύψουν.
Αυτή όμως η συνεργασία, όπως και εκείνη με τη Σαουδική Αραβία, δεν αποτελούν μια φυσική εξέλιξη των διεθνών σχέσεών μας. Είναι απλά προϊόν της ρητής υπαγόρευσης από τις ΗΠΑ.
Παρά την υποταγή Σύριζα και Νέας Δημοκρατίας στα σχέδια των ΗΠΑ, τέτοια δημιουργήματα δε μακροημερεύουν και για έναν ακόμα λόγο. Το δόγμα «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» δεν αποτελούν στέρεα βάση.
Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο για το πραγματικό βάθος των σχέσεων δύο χωρών, είναι το μεταξύ τους εμπόριο όπλων. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, από το 2008, που κυρώθηκε η πρώτη Συμφωνία μας με τα Εμιράτα, και μέχρι σήμερα, οι εξοπλιστικές σχέσεις μας είναι μηδενικές.
Ούτε εισάγουμε, ούτε και εξάγουμε. Τί γίνεται όμως με τα ΗΑΕ και την Τουρκία ;
Ενώ από τα Εμιράτα προς την Τουρκία δεν υπάρχει καμία ροή οπλικών συστημάτων στο ίδιο διάστημα, η ροή στην αντίθετη κατεύθυνση παρουσιάζει ενδιαφέρον.
Ήδη από το 2019 σημειώνεται σημαντική και σταθερή άνοδος των εξοπλιστικών εισαγωγών των Εμιράτων από την Τουρκία. Αυτές δε είναι τόσο υψηλές ώστε αγγίζουν πλέον τα δύο τρίτα των σχετικών τουρκικών εισαγωγών τους από το 2008.
Επαναλαμβάνουμε για να γίνει απόλυτα κατανοητό. Οι εισαγωγές τουρκικών όπλων στο Αμπού-Ντάμπι από το 2019 αποτελούν σχεδόν τα 2/3 των αντίστοιχων από το 2008!
Πιο συγκεκριμένα, ενώ από το 2000 μέχρι το 2019 οι εισαγωγές όπλων από την Τουρκία άγγιζαν μόλις το 0,8% των συνολικών σχετικών εισαγωγών των Εμιράτων, από το 2019 μέχρι και το 2021 φτάνουν πια στο 10%. Επισημαίνουμε, η αύξηση είναι πάνω από 1000%!
Θυμίζουμε ότι τέλη Νοεμβρίου ο πρίγκηπας διάδοχος επισκέφθηκε την Τουρκία. Εκεί υπέγραψε 9 μνημόνια κατανόησης συνολικού μεγέθους 10 δις δολαρίων.
Δύο μήνες μετά ακολούθησε ως επιστέγασμα νέα τονωτική ένεση από τα Εμιράτα στα συναλλαγματικά διαθέσιμα της «απομονωμένης» γείτονος, ύψους περίπου 5 δισ. Δολαρίων, τα οποία θα εισρεύσουν στα ταμεία της Τράπεζας της Τουρκίας, έναντι 64 δισ. τουρκικών λιρών που αντιστοίχως θα μεταφερθούν στην κεντρική τράπεζα των Εμιράτων.
Πριν ένα μήνα ο Πρόεδρος Ερντογάν διαβάσαμε ότι υπέγραψε στα Εμιράτα 13 Συμφωνίες.
Όλες αυτές οι κινήσεις αναδεικνύουν την αμοιβαία βούληση να βελτιώσουν και να θερμάνουν τις σχέσεις τους. Προφανώς, τα Εμιράτα δεν θέλουν η Τουρκία να καταστεί μια μη-βιώσιμη οικονομία, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι κινήσεις αυτές έχουν μακροπρόθεσμες οικονομικές και πολιτικές προοπτικές.
Το αφήγημα «ο εχθρός του εχθρού μου» καταρρέει. Αλίμονο αν σκέπτεται κανείς έτσι! Συνεπώς, οι προβλέψεις στο άρθρο 3 για δράσεις, χρήσεις παροχών εγκαταστάσεων και σταθμεύσεις δυνάμεων αποτελούν διευκολύνσεις χρήσεων στο πλαίσιο αμερικανικών σχεδιασμών και διόλου εθνικών. Ειδικά στον ορίζοντα του Ουκρανικού τέτοιες προβλέψεις προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη ανησυχία.
Επισημαίνεται δε, ότι τα Εμιράτα εξομαλύνουν τις σχέσεις τους και με το Ιράν. Παρεμπιπτόντως, ευχόμαστε να έκλεισαν οριστικά κάποιες εκκρεμότητες από ενεργειακές προμήθειες του παρελθόντος.
Μίλησε ο κύριος Υπουργός για συμφωνίες στη βάση κοινών αξιών. Κοινές αξίες με ένα καθεστώς χωρίς ελευθερία του λόγου; Κοινές αξίες με ένα καθεστώς προβολής βίας στο εσωτερικό του και στο εξωτερικό; Που επιβάλλει ξεδιάντροπα την ισχύ του στην Υεμένη προκαλώντας ανθρωπιστική κρίση; Δεν υπάρχουν εδώ κοινές αξίες!
Γι’ αυτό ψηφίζουμε όχι!
Κλείνω με μία ερώτηση στον Υπουργό: Είδαμε τον κύριο Πρωθυπουργό σε συνάντηση με τον κ. Ερντογάν. Η απουσία σας ήταν εκκωφαντική. Θα ήθελα μία απάντηση πάνω σε αυτό.
Τετάρτη 16 Μαρτίου 2022
Ολομέλεια
«Κύρωση της Συμφωνίας μεταξύ της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων σχετικά με την κοινή συνεργασία στην εξωτερική πολιτική και την άμυνα και των ρηματικών διακοινώσεων σχετικά με το ελληνικό πρωτότυπο κείμενο της Συμφωνίας»
