Σας ευχαριστώ κύριε Πρόεδρε!
Υπάρχουν πολλά σημεία, για τις διαρθρωτικές παρεμβάσεις, όπου υπάρχει κοινή προσέγγιση, ή ακόμα και σύμπτωση, ανάμεσα στις προτάσεις μας και εκείνες των άλλων κομμάτων. Δεν έχει νόημα να αναφερθώ σε αυτά. Θα σταθώ κυρίως στις διαφορές μας.
Ήδη από την πρώτη συνεδρίαση της Διακομματικής Επιτροπής, στις 28 Ιουλίου του 2020 είχα αναφέρει ότι:
«… Όταν μιλάμε για ανάπτυξη μιλάμε για βιώσιμη ανάπτυξη. Ίσως θα έπρεπε για λόγους ουσιαστικούς να προσθέσουμε “για την βιώσιμη ανάπτυξη της Θράκης” ».
Είναι ενδεικτικό της όλης νοοτροπίας των κομμάτων στη Βουλή, ότι αυτή η πρόταση δεν υποστηρίχθηκε και δεν υιοθετήθηκε. Προτάχθηκαν, κυρίως, από την κυρία Πρόεδρο, διαδικαστικά κωλύματα. Εμείς πιστεύουμε ότι εάν υπήρχε πραγματική βούληση και συναίνεση, και από τα υπόλοιπα κόμματα βέβαια, θα μπορούσε να υπάρξει αυτή η αλλαγή.
Δεν πρόκειται για απλή φραστική αλλαγή στον τίτλο. Θα σηματοδοτούσε διαφορετική ουσία για το ίδιο το έργο της Επιτροπής.
Δυστυχώς, όλοι γνωρίζουμε ότι η μνημονιακή πραγματικότητα και οι ασφυκτικές δεσμεύσεις των δανειστών, έχουν επιβάλει ένα πλαίσιο, που σχεδόν απαγορεύει μια στοιχειώδη πολιτική βιώσιμης ανάπτυξης στην Ελλάδα.
Γι’ αυτό, για μια πολιτική βιώσιμης ανάπτυξης – και όταν ειδικά μιλάμε για την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη – χρειάζεται ισχυρή βούληση, στέρεος σχεδιασμός, συγκεκριμένη στοχοθεσία, αλλά και εντατική προσπάθεια.
Χωρίς πλήρη γνώση και ανάλυση των δεδομένων, χωρίς επανακαθορισμό προτεραιοτήτων και κριτηρίων, χωρίς σχεδιασμό, επενδύσεις (ιδιωτικές αλλά, κυρίως, δημόσιες), αλλά και χωρίς στοχοπροσήλωση, δεν πρόκειται να έχουμε ουσιαστικά αποτελέσματα.
Σταθήκαμε από την αρχή στη χρήση του όρου «θρησκευτικές μειονότητες», σεβόμενοι απόλυτα το άρθρο 45 της Συνθήκης της Λοζάνης.
Θυμίζω ότι στο επίσημο κείμενο της συνθήκης στα ελληνικά, όπως αυτό ισχύει στην έννομη τάξη μας, ο όρος αναφέρεται στον πληθυντικό – και όχι στον ενικό, όπως αναγράφεται στο αγγλικό και το γαλλικό κείμενο.
Στην τελευταία συνεδρίαση της Επιτροπής διάβασα και κατέθεσα το κείμενο του συγκεκριμένου άρθρου.
Θα επαναλάβω, λοιπόν, το αυθεντικό κείμενο, στην καθαρεύουσα:
«Τα αναγνωρισθέντα διά του παρόντος Τμήματος δικαιώματα εις τας εν Τουρκία μη μουσουλμανικάς μειονότητας αναγνωρίζονται επίσης υπό της Ελλάδος εις τας εν τω εδάφει αυτής ευρισκόμενας μουσουλμανικάς μειονότητας».
Γενική και θεμελιώδης αρχή μας, σε όλα τα ζητήματα – και πόσο μάλλον για τη Θράκη – είναι ότι υπάρχει απαράβατη υποχρέωση σεβασμού της πλειονότητας αλλά και όλων των μειονοτήτων.
Θα θυμίσω και κάτι ακόμα :
Πριν τη σύσταση της Διακομματικής μας Επιτροπής, το Γενάρη του 2020, είχε γίνει η πρώτη ενημέρωση της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, από τον Έλληνα Επίτροπο, για την Προώθηση του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής. Τότε, είχα ρωτήσει για τα μέτρα που σκέπτεται να λάβει η Επιτροπή για την προστασία τέτοιων Κοινοτήτων. Ενδεικτικά, είχα αναφέρει, τότε, την Πομακική. Βέβαια, δε έλαβα καμία απάντηση, ούτε σε εκείνη τη συνεδρίαση ούτε αργότερα.
Όμως, ξέρετε, αυτά τα ζητήματα δεν παραγράφονται. Δεν γλιτώνεις από αυτά. Θα είναι πάντα μπροστά μας, ιδίως όσο η Ελληνική Πολιτεία και η Ε.Ε. υποτίθεται ότι προωθούν τον πολυδιαφημισμένο “ευρωπαϊκό τρόπο ζωής”. Γιατί χωρίς τις διαφορετικότητες, αυτός θα είναι – μόνο – ένας κενός λόγος. (Καθόλου ασυνήθιστο, θα μου πείτε, για τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα).
Ο πληθυσμός της Θράκης ανήκει σε διαφορετικές θρησκείες και δόγματα, μιλά διαφορετικές γλώσσες, και έχει ποικιλία ιδιαιτέρων παραδόσεων. Μάλιστα, τις τελευταίες δεκαετίες, έχει προστεθεί, με την εγκατάστασή της, και μια ακόμα νέα κοινότητα, αυτή των παλιννοστούντων ομογενών.
Δυστυχώς, στη Θράκη, κυριαρχούν ακόμα, στις σχέσεις των ανθρώπων και των κοινοτήτων, η δυσπιστία και ο φόβος. Και αυτό εξαιτίας, κυρίως, της καταλυτικής και διαρκούς επίδρασης εξωγενών παραγόντων. Αλλά και εξαιτίας των ανερμάτιστων πολιτικών και των διαχρονικών επιλογών μας, ως προς τη διαχείριση των ιδιαιτεροτήτων της περιοχής.
Σε κάθε περίπτωση : Σε σχέση με τις μειονότητες αυτές, οφείλουμε να λαμβάνουμε πάντα υπόψη τη διαφορετικότητα της κάθε κοινότητας ως προς τη γλώσσα της, το θρησκευτικό της δόγμα και την ιδιαίτερη πολιτιστική της παράδοση και συγκρότηση.
Και, κυρίως, οφείλουμε να δημιουργήσουμε σταθερές, βιώσιμες συνθήκες, για να αναπτυχθούν μαζί, όλοι οι πληθυσμοί που τους έλαχε να ζουν και να συνυπάρχουν στην περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Όλοι οι πληθυσμοί : Οι τουρκογενείς, οι Ρομά, οι Πομάκοι, οι σουνίτες, οι αλεβίτες, οι παλλινοστούντες Ομογενείς, οι εναπομείναντες Εβραίοι, οι Αρμένιοι και, φυσικά, η Ελληνική πλειονότητα.
Σε αυτήν την κατεύθυνση, το κύριο βάρος θα πρέπει να δοθεί, καταρχήν, στην εκπαίδευση. Η βασική υποχρέωση είναι η αντιμετώπιση του αναλφαβητισμού. Εδώ χρειάζεται η συνδρομή του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου αλλά και της εξειδικευμένης πανεπιστημιακής κοινότητας , για την υλικοτεχνική υποδομή και το διδακτικό προσωπικό. Αυτονόητα, τα προγράμματα αντιμετώπισης του αναλφαβητισμού θα αφορούν – οπωσδήποτε και τουλάχιστον – και στα Ελληνικά και Τουρκικά.
Είναι απαραίτητο να εξασφαλιστεί η διαρκής παρουσία των παιδιών στα σχολεία, για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Είναι γνωστό πως, ειδικά στις κοινότητες των Ρομά, είναι ιδιαίτερα οξυμένο το πρόβλημα της αποσπασματικής εκπαίδευσης. Απαιτείται να συσταθούν σχολεία τόσο για την Ελληνόφωνη πλειονότητα, όσο και για την Τουρκόφωνη μειονότητα.
Και πέρα από αυτό : Επειδή κάποια πράγματα μάλλον δεν έγιναν κατανοητά θα επαναλάβω: «Ειδικά για την πομακική γλώσσα και τα Ρομανί, με τη συνεργασία του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και της εξειδικευμένης πανεπιστημιακής κοινότητας, να γίνει εφικτό κάποια μαθήματα, όπως λ.χ. η γυμναστική ή και η αριθμητική, αλλά και σχολικές δραστηριότητες, όπως ενδεικτικά θεατρικές εκδηλώσεις, να γίνονται στη γλώσσα της κάθε μειονότητας.»
Έχουμε την υποχρέωση και μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία, μέσα στα σχολεία, να παρέχουμε στις μειονότητες τη δυνατότητα να βιώνουν τη γλωσσική τους διαφορετικότητα και παράδοση.
Μία παρένθεση εδώ : Επιτέλους, η Ελληνική Πολιτεία έχει την υποχρέωση να ξεπεράσει τη φοβική και συμπλεγματική αντιμετώπιση απέναντι στις γλώσσες και τον ιδιαίτερο πολιτισμό των Κοινοτήτων της. Δεν απειλείται από αυτά η εθνική ομοψυχία και η υπόσταση του έθνους, ούτε από τα βλάχικα, τα αρβανίτικα ή τα σλαβομακεδόνικα. Και κανείς δεν δικαιούται να είναι υπερήφανος για το ιστορικό του ελληνικού κράτους σε αυτόν τον τομέα. Κλείνει η παρένθεση.
Στη Θράκη, πρέπει πάντα να εξασφαλίζεται η δυνατότητα μεικτού σχολικού πληθυσμού. Δεν μπορούμε να παραβλέπουμε ότι αρκετές υποθέσεις στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχουν αναδείξει ότι ο σχολικός διαχωρισμός των παιδιών Ρομά συνιστά παράνομη διάκριση. Υπάρχουν εδώ ενδιαφέρουσες προτάσεις από το Δροσερό της Θράκης, τις οποίες και καταθέτουμε στα Πρακτικά.
Επίσης, απαιτείται επιπλέον εκπαιδευτικό προσωπικό στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Είναι κρίσιμο να εξασφαλιστεί και η δυνατότητα ενισχυτικής διδασκαλίας, τόσο μετά το πέρας των μαθημάτων όσο και κατά τη θερινή περίοδο. Κρίσιμο, για να βελτιωθεί η κατάρτιση των μαθητών της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και να υπάρξουν καλύτερα αποτελέσματα στις πανελλήνιες εξετάσεις.
Ακόμα, κάναμε συγκεκριμένες προτάσεις για το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο. Τόσο γενικά, όσο και ειδικά, για τη συμμετοχή του στη σύσταση Παρατηρητηρίων Ποιότητας Προϊόντων του Πρωτογενούς Τομέα.
Πιστεύουμε ότι είναι ιδιαίτερα σημαντική – και θα άξιζε μεγαλύτερη προσοχή – τουλάχιστον μία συγκεκριμένη πρότασή μας : Για να διαχυθεί η γνώση για βιώσιμη ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα στην περιοχή, προτείναμε να συσταθεί, εδώ, Αγροτοκτηνοτροφική Σχολή, στα πρότυπα της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής Θεσσαλονίκης και της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων. Προτείναμε να λειτουργεί αυτή σε δύο τμήματα, ένα στην ελληνική και ένα στην τουρκική γλώσσα, με δυνατότητες επιμόρφωσης και σε ολιγοήμερα σεμινάρια. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα να στοχεύουν τόσο σε εναλλακτικές όσο και σε παραδοσιακές καλλιέργειες και προϊόντα της περιοχής, για τη γεωργία, την κτηνοτροφία, τη μελισσοκομία και τη σηροτροφία.
Τέλος, προτείναμε τη σύσταση και λειτουργία θερινών τμημάτων στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, για ομογενείς της διασποράς.
Όσα προτείναμε για την εκπαίδευση διαφέρουν ριζικά από εκείνα των προτάσεων της πλειοψηφίας. Είναι λογικό, αφού έχουμε διαφορετικές αφετηρίες αλλά, ουσιαστικά, και διαφορετική στόχευση.
Το ίδιο ισχύει για την ενέργεια, τόσο γενικά όσο και ειδικότερα. Αναφέρομαι, ιδίως, στην απλή και εντελώς συμπληρωματική εξέταση των δυνατοτήτων για τη γεωθερμία και τη βιομάζα.
Ενδεικτικά, για να γίνει πιο κατανοητή η διαφορετική προσέγγιση, σας διαβάζω από τη σελίδα 29 του Πορίσματος της πλειοψηφίας, όπου γίνεται αναφορά στη στρατηγική προοπτική της Θράκης για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειες, και συγκεκριμένα για αιολικά πάρκα και ηλιακά πάνελ. Μετά από αυτά γράφετε: «Ταυτόχρονα, δεδομένου του ορυκτού πλούτου της περιοχής, μπορούν να εξετασθούν και άλλες μορφές ενέργειας, όπως η γεωθερμία, η αιολική ενέργεια, η βιομάζα, το βιοαέριο, παράλληλα με την αξιοποίηση του φυσικού αερίου για οικιακή και επαγγελματική χρήση.»
Συγκριτικά, εμείς αναφέρουμε στη σελίδα 216 του Πορίσματος:
«Είναι απαραίτητο να διατεθούν οι απαραίτητοι πόροι ώστε το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, σε συνεργασία με τη Γενική Γραμματεία Έρευνας και Καινοτομίας, μέσω χρηματοδοτούμενων ερευνών σε βάθος 5ετίας, να εκπονήσει προγράμματα στο αντικείμενο των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και ιδιαίτερα της γεωθερμίας, βιομάζας, περιβαλλοντικά φιλικών χρήσεων ζεόλιθου, όπως και της παραγωγής και διακίνησης υδρογόνου, χρησιμοποιώντας σε μέγιστο βαθμό εγχώριους πόρους.»
Είναι προφανείς οι διαφορές!
Προτείνουμε το υδρογόνο να αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά της πράσινης μετάβασης. Το έχουμε πει πολλές φορές : Όποια Μεσογειακή χώρα δημιουργήσει πρώτη μια μεγάλη μονάδα παραγωγής υδρογόνου, και ανάλογο δίκτυο διανομής του, θα αποκτήσει σημαντικό συγκριτικό αναπτυξιακό πλεονέκτημα.
Στόχος είναι, με βάση και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, να αναδειχθεί η περιοχή στο πρώτο και κύριο Μεσογειακό Κέντρο Παραγωγής & Διακίνησης Υδρογόνου. Με χρήση ανανεώσιμης ηλεκτρικής ενέργειας, που θα παράγεται σε πλωτές φάρμες ανεμογεννητριών στις ανοικτές θάλασσες (εκτός ψαρότοπων και εκτός του οπτικού πεδίου των νησιωτών).
Ειδικά με αυτά που βλέπουμε στην Αλεξανδρούπολη, γίνεται ολοφάνερο το χάσμα που μας χωρίζει.
Για την Αλεξανδρούπολη, αξίζει να θυμηθούμε κάτι ακόμα:
Η Νέα Δημοκρατία πανηγύριζε για την απόφαση της κυβέρνησης Καραμανλή, να συνδέσει ενεργειακά την ακριτική μας πόλη με το φυσικό αέριο της Ρωσίας, στο πλαίσιο μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, όπως έλεγε τότε.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, για το ίδιο κόμμα, η ίδια πόλη, αποτελεί και πάλι ενεργειακό κόμβο, πάλι για το φυσικό αέριο, αλλά, αυτή τη φορά, όμως, από τις ΗΠΑ. Το μόνο που παραμένει σταθερό είναι η εμμονή στο φυσικό αέριο!
Για να αποδίδουμε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», για να μην είμαστε άδικοι, πρέπει να πούμε ότι καθοριστική συμβολή στην σταδιακή πρόσδεση της Αλεξανδρούπολης με τα συμφέροντα των ΗΠΑ, είχαν, με την κυβερνητική τους συμμετοχή και συνέργεια, πέρα από τη Νέα Δημοκρατία, και το ΠΑΣΟΚ, το ΛΑΟΣ, το Ποτάμι αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν ξεχνάμε επίσης, ότι όλα αυτά τα κόμματα, υποστηρίζουν ότι άσκησαν – και θέλουν – πολυδιάσταστη εξωτερική πολιτική. Αυτή, όμως, μοιάζει περισσότερο με έναν πολύ στενό μονόδρομο.
Εν τω μεταξύ, αναπτύσσεται πάλι η γνωστή φιλολογία της υποτέλειας :
Ότι, δήθεν, με την ένταξη της Αλεξανδρούπολης στους νατοϊκούς σχεδιασμούς εξασφαλίζεται η προστασία των εθνικών μας συμφερόντων απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.
Θα θυμίσω μόνο τη σχετική αναφορά του Γραμματέα του ΜέΡΑ25, Γιάνη Βαρουφάκη, εδώ, στη Βουλή, που μίλησε για την Κύπρο! Κακά τα ψέματα! Η σήμερα αμερικανοκρατούμενη Αλεξανδρούπολη είναι το ίδιο αποτρεπτική για την Τουρκία, όσο ήταν και οι βρετανικές βάσεις του Ακρωτηρίου και της Δεκέλειας στην Κύπρο το 1974. Δηλαδή μηδενική !
Η εκμετάλλευση της Αλεξανδρούπολης για τα στρατιωτικά σχέδια των ΗΠΑ θέτει σε κίνδυνο την ειρήνη και την ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Ή, πιο σωστά, τουλάχιστον σε αυτήν.
“Ηλίου φαεινότερον”, όπως έλεγαν παλιά : Η διαμόρφωση στρατιωτικών ζωνών περιορισμένης έως και ανύπαρκτης εθνικής κυριαρχίας, θέτει σε κίνδυνο την συνοχή του κράτους και την ίδια την εθνική και λαϊκή κυριαρχία.
Ανάλογες είναι οι επιφυλάξεις μας και για τις δήθεν αναπτυξιακές ζώνες “ιδιαίτερου καθεστώτος”. Πρόκειται για σχεδιασμό που θέλει να επιβάλει τη διάρρηξη του – όποιου – ιστού εργασιακών σχέσεων έχει απομείνει και οδηγεί, αναπόφευκτα, σε εργασιακό μεσαίωνα. Όπως και στο στρατιωτικό πεδίο, δημιουργούνται, και εδώ, ζώνες περιορισμένης κυριαρχίας, όπου τα εργασιακά δικαιώματα τίθενται στο περιθώριο και στην αδράνεια.
Αναρωτιέμαι αν πρέπει να μας εκπλήσσει η μεθοδικότητα με την οποία δημιουργείτε ζώνες περιορισμένης άσκησης της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας και αναστολής του δικαίου.
Μέσα στο ίδιο πλαίσιο πολιτικών επιλογών, οι κυβερνήσεις προχωρούν με θαυμαστή συνέπεια σε ιδιωτικοποιήσεις σημαντικών υποδομών, όπως ενδεικτικά λιμάνια και αεροδρόμια, έναντι ελάχιστου αντιτίμου. Ελάχιστου, ακόμα και μόνο σε σχέση με το κόστος κατασκευής τους.
Και όχι μόνο αυτό : Επιδιώκεται, παράλληλα, η συγκοινωνιακή διασύνδεσή τους, χωρίς καμία απολύτως επιβάρυνση ή συμμετοχή εκείνων που θα επωφεληθούν δραστικά, και θα δουν τις ισχνές επενδύσεις τους να εκτοξεύονται με δωρεάν υπεραποδόσεις.
Η Θράκη αποτελεί σημαντική γέφυρα ανάμεσα στην Τουρκία και στην Ευρώπη. Τουλάχιστον από πλευράς οδικών και σιδηροδρομικών συνδέσεων η λειτουργία της είναι όχι μόνο πολύτιμη αλλά και ουσιαστικά αναντικατάστατη για το διεθνές εμπόριο και την οικονομία της Τουρκίας.
Ας αναλογιστούμε πόσο αποφασιστικά επιβλήθηκε και ολοκληρώθηκε η κατασκευή της Εγνατίας οδού, παρά τις τεχνικές δυσκολίες αλλά και τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Ειδικά οι περιβαλλοντικές συνέπειες, δεν έπαιξαν κανένα ρόλο ούτε για τους δήθεν οικολογικά υπερευαίσθητους εταίρους μας, που συμμετείχαν, μάλιστα, και σε μεγάλο μέρος της χρηματοδότησης. Γιατί άραγε;
Αρκεί η σύγκριση της αποτελεσματικής υπέρβασης κάθε δυσκολίας σε σχέση, π.χ., με την κατασκευή του αυτοκινητόδρομου Αθήνας-Θεσσαλονίκης, που είχε αρχίσει πριν δεκαετίες.
Έχω την αίσθηση ότι οι πολιτικές μας ηγεσίες δεν έχουν συνειδητοποιήσει την τεράστια σημασία που έχει η Εγνατία για την Τουρκία και για συγκεκριμένα κράτη της ΕΕ.
Αναμφίβολα, η σιδηροδρομική Εγνατία θα συμβάλλει τόσο στην αποφόρτιση του αντίστοιχου οδικού άξονα, όσο και σε αποτελεσματικότερους ελέγχους. Για το λόγο αυτό, αρκούμαι να πω μόνο ένα: η σιδηροδρομική Εγνατία δεν πρέπει να περάσει σε χέρια ιδιωτών! Και “Ο νοών νοείτω”!
Κλείνοντας, θέλω να πω ότι πρέπει να σταλεί η Έκθεση της Επιτροπής μας σε όλους όσοι μας προσέγγισαν με σκέψεις, προβληματισμούς και προτάσεις, ώστε να μπορέσουμε να την επαναξιολογήσουμε στη βάση ενδεχόμενων παρατηρήσεων. Χωρίς ανατροφοδότηση κανένα σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά.
Και τελειώνω με μία ειδική παρατήρηση, για τη θρησκευτική κοινότητα των Αλεβιτών : Είναι θετικό ότι θα έχουν, πλέον, έναν Ευκτήριο Οίκο, για να μην υποχρεώνονται να καταφεύγουν σε ιδιωτικούς χώρους. Είναι οίκος που χτίστηκε με δικές τους δωρεές!
Η επίσημη αναγνώρισή τους από την Ελληνική Πολιτεία ήταν και αυτονόητη και επιβεβλημένη. Είναι μία κοινότητα αριθμητικά μικρή. Ίσως και γι’ αυτό παραμελημένη. Αξίζει να συνδιαλλαγούμε μαζί της και να τους ακούσουμε με προσοχή. Και αξίζει επίσης να υπάρξει κάθε συνδρομή της Πολιτείας για την προστασία της ιδιαιτερότητάς της.
Σας ευχαριστώ!
Τετάρτη 6-4-2022 Ώρα: 11.00΄
ΕΙΔΙΚΗ ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ
Συζήτηση επί της Εκθέσεως της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής «για την ανάπτυξη της Θράκης»
