Θα ξεκινήσω με ένα ειδικό ζήτημα: Η Γερμανίδα Υπουργός Εξωτερικών, επισκέφθηκε προχθές το Κίεβο. Αφού αναφέρθηκε στις φρικαλεότητες του πολέμου, είπε ότι πρέπει να δοθεί ο λόγος τη Δικαιοσύνη - Ότι αυτό αποτελεί χρέος προς τα θύματα.
Σε κάθε πόλεμο περισσεύει – και πάντα μας εκπλήσσει δυσάρεστα – η υποκρισία.
Πάντως, η Γερμανίδα Υπουργός μπορεί να αποδείξει άμεσα ότι πιστεύει, πράγματι, αυτά που λέει : Να αποκαταστήσει, λοιπόν, τη δικαιοσύνη για τις οφειλές της χώρας της και τις αποζημιώσεις των δικών μας θυμάτων στο Δίστομο!
Ερχόμαστε, τώρα, στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας και ΗΠΑ. Είναι πολύ απλουστευτικό να νομίζει κανείς ότι οι σχέσεις μας με την Τουρκία είναι γραμμικές. Τα όποια οφέλη της Τουρκίας δεν αποτελούν αντίστοιχες ζημιές για την Ελλάδα – και το αντίστροφο.
Τα πράγματα λειτουργούν περισσότερο σύνθετα και πιο δυναμικά. Τέτοιες απλουστεύσεις απλώς αποπροσανατολίζουν.
Είναι φυσικό κάθε κράτος να θέλει να μεγιστοποιεί το ρόλο και τη σημασία του απέναντι σε κάθε τρίτο και να προσπαθεί, γι’ αυτό, να εκμεταλλεύεται τα όποια πλεονεκτήματά του.
Ας δούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα :
Οι S-400 είναι ένα αγκάθι στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Επέφεραν, μάλιστα και κυρώσεις από τις ΗΠΑ. Πιο σοβαρή η αποβολή της Τουρκίας από τη συμπαραγωγή των F-35. Όμως, αυτή η αποβολή δεν έφερε, βέβαια, αντικατάσταση, με τη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτό το πρόγραμμα. Ούτε κάν μπήκε η χώρα μας σε κάποιο ανάλογο πρόγραμμα συμπαραγωγής.
Αντίθετα, μάλιστα : Ήδη, η Κυβέρνηση Μπάιντεν, και με επίσημα έγγραφα προς το Κογκρέσο, διαμηνύει ότι η Τουρκία έχει πληρώσει πλέον σημαντικό τίμημα από τις κυρώσεις για την αγορά των S-400. Και, ακόμα, ότι η πιθανή πώληση Εφ-16 στην Τουρκία και θα είναι σύμφωνη με τα συμφέροντα εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ και θα εξυπηρετήσει τη μακροπρόθεσμη ενότητα του ΝΑΤΟ.
Οι ΗΠΑ επιβάλλουν στην Ελλάδα να έχει με την Τουρκία τις σχέσεις που εκείνες επιθυμούν να έχουμε!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα; Οι παρεμβάσεις τους στα αμυντικά συστήματα των νησιών και η ”συμμόρφωση” της κυβέρνησης, αναδεικνύουν μια ξεδιάντροπη σχέση υποταγής.
Ενώ τα νησιά μας απειλούνται, οι ΗΠΑ απαιτούν την απομάκρυνση αμυντικών συστημάτων από αυτά. Τώρα και με το νόμο Μενέντεζ.
Ο νόμος αυτός, για τον οποίο πολλοί κομπάζετε, περιλαμβάνει ειδική διάταξη, που λέει ότι : «είναι συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών να συνεχίσει η Ελλάδα να αποσύρει το στρατιωτικό εξοπλισμό της από πλατφόρμες και οπλικά συστήματα ρωσικής παραγωγής μέσω του Επενδυτικού Προγράμματος Ανακεφαλαιοποίησης».
Εδώ, όμως, υπάρχουν σοβαρά προβλήματα :
- Τόσο στην οικονομική μας επιβάρυνση για την αποκατάσταση της αμυντικής υποδομής.
- Όσο και στην αποτελεσματικότητα των αποσυρόμενων συστημάτων συγκριτικά με εκείνα που θα τα αντικαταστήσουν.
- Αλλά και στο κενό που δημιουργείται στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα, από την απόσυρση μέχρι την αντικατάσταση.
Γράφτηκε – και δεν διαψεύστηκε – ότι το καλοκαίρι υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη, ζήτησαν απόρρητα από αρμόδιους κρατικούς αξιωματούχους να επεξεργαστούν σχέδια για την αντικατάσταση συγκεκριμένων ρωσικών συστημάτων, όπως τα ΤΟR και τα OSA.
Όμως, αυτά τα πυραυλικά συστήματα είναι η βασική αντιαεροπορική ασπίδα της χώρας μας απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα στα νησιά του Αιγαίου!
Η απόσυρσή τους, αναμφίβολα, δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα στην εθνική άμυνα.
Εδώ φαίνεται πως, με τις αποστολές όπλων στην Ουκρανία, εφαρμόζετε σχέδιο διπλής ικανοποίησης των ΗΠΑ (ή και της Γερμανίας).
Εν τω μεταξύ, οι S-400 μάλλον δεν απομακρύνονται από την Τουρκία.
Ισχύει, άραγε, το ίδιο και για τους δικούς μας S-300;
Μιλάμε για οπλικά συστήματα που τα έχουμε “χρυσοπληρώσει”. Kαι εδώ υπάρχει μια σημαντική διάσταση, που δεν έχει αναδειχθεί όσο πρέπει:
Η χώρα μας έχει όλα αυτά τα χρόνια, με το μόχθο του Ελληνικού λαού, αποπληρώσει υπέρογκα ποσά, για εξοπλισμούς. Οπωσδήποτε πολυδάπανους, ακόμα και όταν είναι απαραίτητοι. Και μέχρι το τελευταίο σεντ.
Η ανταγωνιστική Τουρκία λειτουργεί με συμπαραγωγές, τις οποίες και πάντα επιδιώκει – σε αντίθεση με εμάς. Μεγιστοποιώντας τη συμμετοχή της, ελαχιστοποιεί το τελικό κόστος προμήθειας των οπλικών συστημάτων.
Υπάρχει, λοιπόν, τεράστια διαφορά στο κόστος που πληρώνουν οι δύο χώρες!
Και ακόμα περισσότερο : Συχνά, γίνεται υπερεκτίμηση της συμβολής της Τουρκίας στις συμπαραγωγές. Έτσι, όχι μόνο μειώνονται, κι άλλο τα έσοδα των προμηθευτών, αλλά, τελικά, επιβαρύνονται και οι φορολογούμενοι των χωρών τους.
Αυτό δεν το αναδεικνύουμε όσο πρέπει!
Υποθέτουμε ότι στην επικείμενη επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον θα αναδειχθούν και τα οφέλη των ΗΠΑ από τη νεότερη διαμόρφωση της Αμυντικής Συμφωνίας.
Ενδεικτικά:
Καταργούνται οι διατάξεις που έλεγαν ότι εφόσον τα μέρη δεν μπορούν να λύσουν, με τις μικτές επιτροπές και μέσα σε 12 μήνες, όποιο πρόβλημα ανακύψει, τότε κάθε μέρος μπορεί να τερματίσει τη Συμφωνία, μέσα σε 6 μήνες, μετά από έγγραφη προειδοποίηση.
Τώρα, αυτός ο χρόνος τετραπλασιάζεται. Η Καταγγελία θα έχει αποτελέσματα μετά από 2 ολόκληρα χρόνια!
Μια πρόβλεψη που συμφέρει μόνον εκείνον που χρησιμοποιεί τις Βάσεις, που τώρα πια τις ονομάζετε Ευκολίες.
Επίσης, οι ΗΠΑ επεκτείνουν πλέον την παρουσία τους και γεωγραφικά : στη Ναυτική Βάση Σούδας, στο Πεδίο Βολής στο Λιτόχωρο, όπως και στα Στρατόπεδα Γεωργούλα στο Βόλο και Γιαννούλη στην Αλεξανδρούπολη.
Άλλο χαρακτηριστικό σημείο ασυμμετρίας : τώρα προβλέπεται ότι η συμφωνία 5 χρόνια μετά την κύρωσή της θα αποκτά αόριστη διάρκεια. Προφανώς, θα έχει ορίζοντα τον “Νέο Αμερικανικό Αιώνα”!
Κατά σύμπτωση, υπάρχει και ένα ομώνυμο νεοσυντηρητικό “Think Tank”, για την προώθηση της παγκόσμιας αμερικανικής ηγεσίας.
Μέλη του είναι ο γνωστός πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, Τζων Μπόλτον – αλλά και ο διάσημος υπέρμαχος του φιλελεύθερου παρεμβατισμού, Ρόμπερτ Κέηγκαν. Αυτός – κατά τύχη – είναι και ο σύζυγος της Υφυπουργού Εξωτερικών, που πρόσφατα υποδέχθηκε ο κ. Μητσοτάκης.
Επαναλαμβάνω, για να καταλαβαίνουμε τι λέμε : Πρωθυπουργός υποδέχτηκε Υφυπουργό Εξωτερικών.
Η Συμφωνία έχει τον τίτλο “Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας”. Αλλά σε αυτήν δεν υπάρχει καμία αμοιβαιότητα!
Βέβαια, απόλυτη αμοιβαιότητα δεν θα ήταν δυνατή, λόγω του διαφορετικού μεγέθους των δύο χωρών.
Όμως ένα πλαίσιο αμοιβαιότητας πρέπει πάντα να υπάρχει! Αλλιώς, έχουμε αμιγώς ετεροβαρείς συμφωνίες, που δημιουργούν ένα διεθνές καθεστώς ανισότητας.
Σε αυτό το καθεστώς, δεν υπάρχει δυνατότητα αυθύπαρκτης δράσης για τα μικρότερα κράτη. Κυριαρχεί πάντα η στυγνή ισχύς του μεγαλύτερου.
Και πέρα από αυτά όμως : Αυτές οι δήθεν “συμμαχίες”, έχουν και πολύ υψηλό κόστος. Για το θέμα αυτό καταθέσαμε και Κοινοβουλευτική Ερώτηση, που αφορά μόνο στο οικονομικό κόστος, γιατί μόνο αυτό μπορεί να μετρηθεί.
Η Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, που συνοδεύει το σημερινό νομοσχέδιο, διαπιστώνει ότι από τη Συμφωνία επέρχεται απώλεια εσόδων για το ελληνικό Δημόσιο, από τη λειτουργία των στρατιωτικών και βοηθητικών Ευκολιών - των Βάσεων δηλαδή – από τις ΗΠΑ, στις εγκαταστάσεις του ελληνικού στρατού:
Και «από την απαλλαγή από φόρους δασμούς, τέλη και άλλες επιβαρύνσεις, καθώς και ατέλειες για την εισαγωγή αγαθών, προμηθειών, εξοπλισμού ή προσωπικών αντικειμένων των μελών της δύναμης, του πολιτικού προσωπικού και των εξαρτωμένων προσώπων».
Γράφει δε ότι δεν μπορεί να προσδιορισθεί εκ των προτέρων το ύψος της εν λόγω απώλειας, γιατί «εξαρτάται από πραγματικά γεγονότα».
Αντίστοιχα απαράλλακτα δεδομένα και αναφορές υπήρχαν και στις προηγούμενες φάσεις κύρωσης της ΣΑΑΣ Ελλάδας-ΗΠΑ το 1990 και το 2020.
Το μέγεθος της οικονομικής επιβάρυνσης από την εφαρμογή των συμφωνιών αποτελεί κρίσιμο μέγεθος για τον ελληνικό λαό, που υφίσταται το αντίστοιχο κόστος.
Και προφανώς, αποτελεί στοιχειώδη και διαχρονική υποχρέωση, τόσο της Κυβέρνησης όσο και της Δημόσιας Διοίκησης, η παρακολούθηση, στοιχειοθέτηση και τελική αποτίμηση του κόστους και της απώλειας εσόδων του Ελληνικού Δημοσίου από την εφαρμογή και αυτών των Συμφωνιών.
Ελπίζουμε, λοιπόν να υπάρχουν και να μας δοθούν αυτά τα στοιχεία. Γιατί το αντίθετο θα ήταν απόδειξη ανεπίτρεπτης περιφρόνησης του ελληνικού λαού, που έχει απόλυτο δικαίωμα να μάθει:
Σε ποιο ύψος ανέρχεται, ανά έτος και συνολικά, η απώλεια εσόδων και το κόστος για το Ελληνικό Δημόσιο – και επομένως και για τον ελληνικό λαό – από την εφαρμογή και υλοποίηση της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας με τις ΗΠΑ (και με τις τροποποιήσεις της) από το 1990 μέχρι σήμερα;
Αναμφίβολα, βρισκόμαστε σε φάση αναδιατάξεων στο διεθνές σκηνικό, που, ως τώρα, κορυφώθηκε με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Από το άλλο μέρος, το ΝΑΤΟ λειτουργεί σαν ένας επιθετικός οργανισμός. Σχεδιάζει διεύρυνση και στη Σκανδιναβία, αφού έχει ήδη επεκταθεί – χωρίς να υπάρχει κάποια απειλή – σε χώρες της Βαλτικής, στην Ανατολική Κεντρική Ευρώπη και στα Βαλκάνια.
Εφευρίσκει νέους εχθρούς και τους πολεμά με βαρύ κόστος, σε ψυχές και σε χρήμα, μέχρι να εγκαταλείψει το πεδίο, ακόμα και ηττημένο.
Δεν ξεχνάμε ούτε τις στυγνές πολεμικές επιχειρήσεις ούτε τις δήθεν ειρηνικές παρεμβάσεις του, ακόμα και στη γειτονιά μας. Δεν μπορούμε να ξεχνάμε π.χ. τις καταστροφές στη Γιουγκοσλαβία ούτε τις συμφωνίες που επέβαλαν, για δικούς τους και μόνο λόγους.
Οι Συμφωνίες για να “περπατήσουν”, για να λειτουργήσουν ουσιαστικά, χρειάζονται λαϊκή υποστήριξη και συναίνεση στο κοινό αίσθημα.
Και η συγκεκριμένη Αμυντική Συμφωνία δεν θα περπατήσει, όπως παρουσιάζεται.
Ακόμα και εσείς, εύκολα μπορείτε να διαπιστώσετε ποιο είναι το κοινό αίσθημα γι’ αυτήν. Μην απευθυνθείτε στα Μέσα της Λίστας Πέτσα ή σε δημοσκόπους. Μιλήστε απευθείας με τον απλό κόσμο. Αν βέβαια έχετε κάποια στοιχειώδη επαφή μαζί του!
Εξηγείστε τους αυτό το φαινόμενο :
Οι ΗΠΑ αξιολογούν σήμερα τη ρωσική επιθετικότητα στην Ουκρανία ως σοβαρή απειλή για την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Όμως, την ίδια ώρα – και εδώ και καιρό – παραβλέπουν, σκόπιμα και προκλητικά, την απειλή πολέμου της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας, που είναι μέλος και των δύο οργανισμών. Της Τουρκίας που εδώ και σχεδόν 50 χρόνια κατέχει και το έδαφος μιας άλλης χώρας, της Κύπρου, που είναι μέλος της ΕΕ.
Προσπαθήστε να τους το εξηγήσετε… Θα δείτε τι θα σας πουν!
Η αυξημένη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην Ελλάδα αποτελεί επιβαρυντικό παράγοντα, σε μια εποχή ξέφρενου και ανεξέλεγκτου μιλιταριστικού παροξυσμού.
Ο Υπουργός, ο κ. Παναγιωτόπουλος, είπε ότι πρέπει να δείξουμε υπομονή, για λίγο καιρό, όσον αφορά στην άσκηση των δικαιωμάτων. Εμείς, όμως, σήμερα, συζητάμε με βάση τα δεδομένα που έχουμε
Ποιες εγγυήσεις ασφάλειας έχουμε από τις ΗΠΑ;
Αναλογιστείτε, μόνο για μια στιγμή, ποια είναι η κρίση του Ελληνικού λαού γι’ αυτά τα πράγματα.
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η κρίση, μάλλον, δεν απασχολεί καθόλου την Κυβέρνηση. Είναι μία πολύ μικρή παράμετρος, που μόνο περιθωριακά λαμβάνεται υπόψη στην πολιτική σας. Όχι μόνο εδώ, σε όλα τα θέματα!
Εδώ, όμως, δημιουργείται πραγματική ανησυχία:
Η εμπιστοσύνη των Ελλήνων στο στρατό, ως θεσμό, φθίνει δραματικά. Να τι δείχνουν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις και τα συγκριτικά στοιχεία που παρέχουν πηγές μάλλον φιλοκυβερνητικές:
“Πτώση 25% η εμπιστοσύνη του κόσμου στον Στρατό με κυβέρνηση ΝΔ. Από το 89% που ήταν επί ΣΥΡΙΖΑ έχει πέσει στο 65%”.
Όσο και αν επιμένουν, λοιπόν, τα καλοπληρωμένα και διαπλεκόμενα Μέσα στην πλύση εγκεφάλου, ο λαός δεν πείθεται ! Παρά τους κομπασμούς σας για “σωστές πλευρές της ιστορίας”, ο κόσμος καταλαβαίνει ότι έχετε πάρει λάθος δρόμο!
Είναι παράδοξο, και οπωσδήποτε αντιπαραγωγικό, το να εντάσσουμε το συμφέρον της χώρας μας στο πεδίο αποφάσεων των ΗΠΑ. Αυτές αντιμετωπίζουν όλη την Ανατολική Μεσόγειο, δηλαδή και την Ελλάδα, την Τουρκία, την Κύπρο, και το Αιγαίο, σαν έναν ενιαίο χώρο. Δεν βλέπουν χώρες αλλά χώρο! Αδιαφορούν απολύτως για τη δική μας οντότητα. Πόσο μάλλον για τα εθνικά μας συμφέροντα!
Και έχουμε ένα ακόμα κυβερνητικό κατόρθωμα: Η ενισχυμένη παρουσία αμερικανικών δυνάμεων στο ελληνικό έδαφος, ενώ αποτελεί σχέδιο και επιθυμία των ΗΠΑ, εμφανίζεται ως δήθεν ελληνικό αίτημα.
Όπως γράφτηκε, χαρακτηριστικά, “Η Ελλάδα εμφάνισε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης ως δικό της αίτημα αυτό που επεδίωκε η άλλη πλευρά!”
Και τώρα, που έχουμε έναν συστηματικό καταιγισμό παραβιάσεων και υπερπτήσεων στο Αιγαίο και στα νησιά μας, οι ΗΠΑ απλώς μας προτρέπουν “Nα τα βρούμε”.
Όταν, όμως, θέτουμε την Τουρκία στο επίκεντρο των αποσπασματικών μας απευθύνσεων προς στις ΗΠΑ, πέρα από την αναποτελεσματικότητα, κινδυνεύουμε να “κάψουμε” και τα όποια άλλα θέματα θα θέλαμε να θέσουμε, από τη δική μας ατζέντα.
Και ερχόμαστε πάλι στο αμείλικτο, για την εθνική σας πολιτική, ερώτημα : Υπάρχουν τέτοια θέματα; Και, εάν ναι, ποια είναι αυτά;
Τα κράτη – τουλάχιστον υποτίθεται ότι – συνάπτουν, αμυντικές συμφωνίες για να προστατεύσουν την ακεραιότητά τους.
Το κρίσιμο είναι το αν θα αποδειχθεί ότι ο σύμμαχος είναι πραγματικός.
Και οι ΗΠΑ, ιστορικά και διαχρονικά, έχουν αποδειχθεί επ’ αυτού αναξιόπιστες: Πολύ εύκολα ο χθεσινός εχθρός γίνεται σημερινός σύμμαχός τους - και το αντίστροφο.
Επειδή ειπώθηκε από τον Υπουργό Άμυνας ότι η Τουρκία ενοχλείται επειδή ο Έλληνας Πρωθυπουργός θα μιλήσει στο Κογκρέσο, θα πούμε μόνο : “Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε”!
Ιστορικά, πάντως, αξίζει, να ανατρέξετε τη μακριά λίστα των ξένων ομιλητών στο Κογκρέσο. Ο πρώτος ήταν, το 1874, ο τότε Βασιλιάς της Χαβάης. Ο τελευταίος, ο διάσημος πλέον Ουκρανός, ο Ζελένσκι. Ανάμεσα έχουν παρελάσει και πολλοί δικτάτορες.
Στάθηκα σε έναν, που μίλησε στο Κογκρέσσο το 1957 : ήταν ο Ντιέμ, τότε πρόεδρος του Βιετνάμ.
Αυτός στη συνέχεια ήρθε σε ρήξη και οι ΗΠΑ τον ανέτρεψαν με πραξικόπημα που υποκίνησαν το 1963. Μάλιστα, για την ακρίβεια, δολοφονήθηκε.
Δεν θέλω, βέβαια να κάνω καμία σύγκριση του Έλληνα Πρωθυπουργού με τον Ντιέμ.
Στέκομαι σε αυτόν, γιατί ο περίφημος Χένρι Κίσινγκερ είπε μία μνημειώδη φράση, μιλώντας για τους “δεδομένους”, τότε, φίλους της Αμερικής στη Σαϊγκόν, τον Ντιέμ και τον Θιέου.
Είπε ότι : «Μπορεί να είναι επικίνδυνο να είσαι εχθρός των ΗΠΑ, αλλά το να είσαι φίλος τους είναι μοιραίο».
Είναι πολύ διδακτικό, δεν νομίζετε;
Σας ευχαριστώ!
Πέμπτη, 12 Μαΐου 2022 και ώρα 10.00΄
Ολομέλεια
«Κύρωση του Δεύτερου Πρωτοκόλλου Τροποποίησης
της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας μεταξύ της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και
της Κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής».
