Κε Πρόεδρε,
Είχα σκοπό να μιλήσω στη σημερινή συνεδρίαση για κρίσιμα σημεία του σημερινού νομοσχεδίου.
Ένα νέο πλαίσιο απόδοσης ιθαγένειας, που χαρακτηρίζεται από πολιτικό μικρομεγαλισμό. Μια άσκοπη και αλόγιστη αυστηροποίηση της διαδικασίας αλλά και των προϋποθέσεων πολιτογράφησης. Δείχνετε σαν η Ελληνική Πολιτεία να έχει κάποιο λόγο να φοβάται κάθε αλλοδαπό. Ακόμη και αυτόν που έχει κατακτήσει τέτοιο βαθμό ενσωμάτωσης ώστε να ζητά την ελληνική ιθαγένεια. Ο φόβος και η απώθηση του ξένου, έχει συγκεκριμένο πολιτικό στίγμα, κύριοι της Συμπολίτευσης.
Όσο για τις Διοικήσεις στο Δημόσιο τομέα, η αντίθετη κατεύθυνση: Όχι αυστηροποίηση, αλλά ελαστικοποίηση. Τόσο των προϋποθέσεων όσο και της διαδικασίας. Εδώ, ο σκοπός είναι η κομματική άλωση του κράτους. Και αυτό που φοβάστε είναι η δυναμική της Δημόσιας διοίκησης. Φοβόσαστε και την ίδια τη στελέχωσή της. Και θέλετε να την υποκαταστήσετε, με την επιστράτευση εξωγενών ημετέρων, με προσόντα απολύτως υποβαθμισμένα, μέχρι τα επίπεδα της δεδομένης ανεπάρκειας.
Στα λόγια Αξιοκρατία. Στη νομοθέτηση και στην πράξη, έωλες διαδικασίες για την άλωση της δημόσιας διοίκησης. Να , κύριοι της Κυβέρνησης , ο πιο ασφαλής τρόπος για να καλλιεργούνται οι αντιδημοκρατικές αντιλήψεις στη βάση της κοινωνίας.
Έχουμε όλοι ευθύνη, κ. Συνάδελφοι. Και αισθάνομαι το χρέος, με βάση την κοινοβουλευτική μου παρουσία όλα αυτά τα χρόνια, να καταδείξω την κρισιμότητα των περιστάσεων, ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία. Δεν έχω καμία δήθεν καταγγελτική διάθεση. Αλλά υπάρχει η αίσθηση ευθύνης, που δεν μου επιτρέπει σιωπή.
Όταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας εκστομίζει ότι “δεν θα επιτραπεί διαφωνία βουλευτή”, έχει άραγε συναίσθηση ότι αναιρεί την ίδια την ουσία του Κοινοβουλευτισμού ; Η κομματική απαγόρευση για την έκφραση της γνώμης του βουλευτή αποτελεί ευθεία παράβαση (ή βαριά καταστρατήγηση) των επιταγών του Συντάγματος. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει καλύτερο δώρο προς κάθε φασίστα (κρυφό ή φανερό), για την απαξίωση και υπονόμευση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Να, λοιπόν, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα : Η ιδιοτέλεια της κομματικής άσκησης εξουσίας αλλοιώνει τη λειτουργία των θεσμών και ανοίγει κερκόπορτες στις αντιδημοκρατικές ιδεολογίες του φασισμού.
Στα λόγια, είναι για όλους εύκολη η καταδίκη του φασισμού.
Όμως, ταυτόχρονα, ο καθένας, στον δημόσιο λόγο του, μπορεί να αναζητά “πιο σοβαρούς φασίστες”, για να στηρίξουν μια συντηρητική κυβέρνηση στην Ελλάδα. Δεν ακούσαμε, μέχρι και σήμερα , ούτε ανασκευή ούτε συγγνώμη, για το ζήλο να αναγνωρισθούν οι –όποιοι- φασίστες ως θεσμικοί παράγοντες του δημοκρατικού πολιτεύματος και ρυθμιστές των εξελίξεων στη χώρα.
Υπάρχουν ακόμα και Υπουργοί σας που έχουν εκφράσει την πολιτική τους συνάφεια με τον Παπαδόπουλο ή τον Παττακό. Ο άνθρωπος έχει, βέβαια, δικαίωμα να αλλάζει. Αλλά, πρέπει να το πει. Ρητά και με απόλυτη σαφήνεια. Αλλιώς, πρέπει να μας πει, με το θάρρος της γνώμης του, που στη Δημοκρατία αποτελεί υποχρέωση, ότι βρίσκεται στη Νέα Δημοκρατία θεωρώντας ότι αυτό είναι συμβατό με τις θέσεις του υπέρ της 21ης Απριλίου. Ούτε και από αυτούς ακούσαμε ανασκευή ή συγγνώμη, μέχρι και σήμερα.
Από το άλλο μέρος, και η απάλειψη της παρεπόμενης ποινής της στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων για την εγκληματική ναζιστική ιεραρχία, έχει και αυτή υπογραφή : την υπογραφή, δυστυχώς, του ΣΥΡΙΖΑ. Θα το πω όσο πιο ευγενικά μπορώ : Αυτό ήταν απλώς μία αβλεψία, μία πρόσκαιρη έλλειψη συναίσθησης για την εξέλιξη της ιστορικής δίκης της Χρυσής Αυγής ;
Η Δημοκρατία, κύριοι Συνάδελφοι, δεν είναι μία αφηρημένη έννοια, μια εύκολη λέξη, για χρήση σε σχολικές εκθέσεις και πολιτικά λογύδρια κενά περιεχομένου. Είναι η ουσία του πολιτεύματος που απαιτεί καθημερινή και ακαταπόνητη προσπάθεια για την προστασία και τη θωράκισή της. Τα καθημερινά τραύματα σε αυτήν, για χάρη κοντόφθαλμων σκοπιμοτήτων, ακόμα και αν φαίνονται μικρά, προκαλούν ανήκεστες βλάβες. Και, κυρίως, δίνουν πρόσφορο έδαφος στην ανάπτυξη δήθεν αντισυστημικών αντιλήψεων, που στρέφονται άμεσα κατά της Δημοκρατίας και αποτελούν τη βάση για κάθε φασιστική πολιτική παρουσία.
Συνεχίζοντας σε αυτό το θέμα, θα έρθω και στη χθεσινή ημέρα.
Χθες, με απόλυτη κυβερνητική ευθύνη, αναδείχθηκε – και πάλι – αυτή η δυσάρεστη πλευρά της ελληνικής πραγματικότητας.
Αυτή ήταν η ουσία της εντελώς απρόκλητης επίθεσης των δυνάμεων της αστυνομίας, για την αδικαιολόγητη διάλυση της απολύτως ειρηνικής λαϊκής συγκέντρωσης έξω από το Εφετείο. Συγκεκριμένοι μηχανισμοί θέλησαν να δώσουν το ιστορικό τους παρόν με ένα συγκεκριμένο τρόπο : Να μην επιτρέψουν στον λαό που συγκεντρώθηκε, να γιορτάσει για τη χθεσινή απόφαση.
Δεν αξίζουν κάν διάψευσης οι ισχυρισμοί του κ. Χρυσοχοΐδη, ότι δήθεν η συγκέντρωση διαλύθηκε εξαιτίας εκατοντάδων μολότοφ. Όσοι είμασταν εκεί, κε Πρωθυπουργέ, γνωρίζουμε την πραγματικότητα. Και αυτή δεν έχει καμία σχέση με την υπουργική ψευδολογία, που αναίσχυντα απευθύνεται προς όλη την κοινωνία.
Ο Υπουργός προστασίας του Πολίτη ενεργεί ως εντολοδόχος σας, κύριε Μητσοτάκη. Και, για λόγους που δεν είναι η ώρα να αναλύσουμε, έχει κηρύξει έναν άτυπο πόλεμο κατά της κοινωνίας. Ένα απλό επεισόδιο αυτού του πολέμου ήταν και η χθεσινή επίθεση. Η δε στάση της συμπολίτευσης, σύσσωμης, δείχνει να αποδέχεται τους όρους πολέμου με την κοινωνία.
Το είπα και χθες, κ. συνάδελφοι: Τα δικαστήρια δεν καταδικάζουν ιδεολογίες. Η Δικαιοσύνη, ανταποκρινόμενη στο θεσμικό της χρέος, καταδίκασε συγκεκριμένα ακραία εγκλήματα της οργανωμένης νεοναζιστικής δράσης στην Ελλάδα. Και αυτό έχει, πράγματι ιστορική αξία. Γιατί επιβεβαίωσε, και σε αυτόν τον θεσμικό τομέα, μία δεδομένη αντικειμενική πραγματικότητα : Ότι η πολιτική δράση του ναζισμού εκφράζεται πάντοτε με εγκληματικές πρακτικές.
Όμως, δεν τελειώσαμε με το φασισμό. Το αυγό του φιδιού είναι ζωντανό. Το υποθάλπουν οι πολιτικές που βιώνουμε καθημερινά, όλα τα τελευταία χρόνια. Ο Αγώνας δεν τελειώνει και οι μάχες συνεχίζονται. Το χρέος κάθε συνειδητού πολίτη είναι η συμμετοχή. Και προεξάρχουσα είναι η ευθύνη όλων μας εδώ, στο Κοινοβούλιο.
Θέλω να κλείσω με μια αλήθεια. Η Μάγδα Φύσσα, στο άκουσμα της απόφασης ξέσπασε χθες, φωνάζοντας «Γιέ μου τα κατάφερες !».
Αυτή είναι η αλήθεια. Έπρεπε να θυσιαστεί, με τόσο αδιανόητο τρόπο, η ζωή ενός νέου ανθρώπου, για να αναδειχθεί η πραγματικότητα που έφερε το πολιτικό σύστημα σε πανικό.
Τότε, και μόνο τότε, ενεργοποιήθηκαν οι θεσμοί. Τότε ανασύρθηκαν οι παρακρατημένοι φάκελοι και άλλων εγκλημάτων.
Αυτή είναι, λοιπόν, η πραγματικότητα : Σε πείσμα του συστήματος, σε πείσμα της συνδιαλλαγής, της ανοχής ή και της υπόθαλψης των φασιστών , ο Παύλος Φύσσας τα κατάφερε!
