Όταν μου ζητήθηκε από την εφημερίδα να γράψω ένα κείμενο για τον αθλητισμό, μέρες που είναι, δύσκολες, οικονομικά αιματηρές για το σύνολο των ελληνικών νοικοκυριών, έπεσα προς στιγμήν στην παγίδα να θεωρήσω τον αθλητισμό ΄΄μη επίκαιρο΄΄, τις αθλητικές προτεραιότητες ΄΄ όχι πρώτης γραμμής΄΄, τον αθλητικό σχεδιασμό ΄΄ πολυτέλεια΄΄ .

Η παγίδα, ακόμη και για μένα που είμαι άνθρωπος του αθλητισμού,υπήρξε αυτονόητη : μέσα σε ένα οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον που νοσεί, νοσεί στην οικονομική πολιτική, στην κοινωνική πολιτική, στην προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος, στη διατήρηση των κοινωνικών κεκτημένων, πόσο η αθλητική ανάπτυξη απασχολεί τον Ελληνα πολίτη?

Σε αυτό ακριβώς το σημείο διαπίστωσα την επικίνδυνη κατάσταση, όχι αυτή που φαίνεται αλλά αυτή που δε φαίνεται, στην οποία έχουμε περιέλθει. Γιατί εκτός από τον κίνδυνο, τον άμεσο, τον προφανή, τον κίνδυνο που επιφέρει η οικονομική κρίση, τον κίνδυνο που επιφέρει η φορολογική ανισότητα, η αντιασφαλιστική λαίλαπα, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η διαχείριση της ελληνικής γης ωσάν να είναι τσιφλίκι, η ανεργία και η ασυδοσία των καρτέλ, κατά τη γνώμη μου υπάρχει κι ένας ακόμη κίνδυνος εξίσου μεγάλος : Να αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι γνήσιες εκφράσεις της κοινωνίας, όπως ο αθλητισμός και ο πολιτισμός, δεν είναι πρώτης γραμμής, δεν αποτελούν κοινωνικές ανάγκες πρώτης προτεραιότητας, παρά αποτελούν πολυτελείς πολιτικές.

Αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο διατρέχουν όλες οι κοινωνίες που ζουν σε παρατεταμένη παρακμή : αρχίζουν και κάνουν εκπτώσεις στο τί τους αφορά και τί όχι, στο τί τους απασχολεί και τί όχι, στο τί τελικά απαιτούν και τί όχι. Αρχίζουν με λίγα λόγια οι πολίτες και κάνουν εκπτώσεις όχι μόνο στα οράματά τους, αλλά κυρίως στην καθημερινότητά τους, στο 24ωρό τους, ακόμη και στα κεκτημένα τους.

Λόγω της σχέσης μου με τον αθλητισμό, αλλά κυρίως λόγω της πολιτικής αντίληψης που έχω για τον αθλητισμό θα ήθελα να επισημάνω ότι όποια έκπτωση γύρω από το δίπτυχο ΄΄ αθλητισμός και κοινωνία΄΄ σημαίνει ότι απεμπολούμε δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων, σημαίνει ότι αποδεχόμαστε τη στρεβλή ανάπτυξη της κοινωνίας.
Ο αθλητισμός είτε μαζικός, είτε υψηλός, που σημαίνει υποδομές στη γειτονιά, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, σημαίνει καταρτισμένο επιστημονικό προσωπικό, σημαίνει επαρκή παρακολούθηση και υποστήριξη, σημαίνει αποκέντρωση και άρση κάθε αποκλεισμού, κοινωνικού, φυλετικού, ηλικιακού, γεωγραφικού, δεν αποτελεί απλώς μια δραστηριότητα μεταξύ άλλων, αλλά το δικαίωμα μιας ολόκληρης κοινωνίας στη συμμετοχή, στη δράση, στην στοχοθέτηση, στην επίτευξη του στόχου, στην πίστη στις δυνατότητές της.
Ο αθλητισμός είτε μαζικός, είτε υψηλός, που σημαίνει χρηματοδοτική υποστήριξη από την πολιτεία, σημαίνει ορθολογικός σχεδιασμός, σημαίνει φροντίδα των αθλητικών συλλόγων, σημαίνει εκπαίδευση σε αξίες και σε ιδεώδη , δεν αποτελεί κάτι επιπρόσθετο που χαρίζει η ελληνική πολιτεία, αλλά πάγια κατάκτηση και υποχρέωση μιας πολιτείας που θεωρεί αναπόσπαστο κομμάτι της την γνήσια έκφραση της κοινωνίας των πολιτών.
Και τέλος ο αθλητισμός, είτε μαζικός είτε υψηλός, εάν παραμεληθεί από την πολιτεία και δεν αντιμετωπισθεί ως βασική προτεραιότητα, όπως συμβαίνει σήμερα, τότε έχουμε να κάνουμε με ένα μοντέλο στρεβλής ανάπτυξης της κοινωνίας μας, όχι μόνο γιατί ο αθλητισμός συνδέεται άμεσα και απευθείας με ζητήματα υγείας, αλλά και γιατί συνδέεται επίσης άμεσα και απευθείας με ζητήματα κοινωνικοποίησης, συμμετοχής, ισοτιμίας, ισότητας. Συνδέεται δηλαδή με όλα εκείνα τα πολιτικά χαρακτηριστικά που συμβάλλουν ώστε να μετατραπεί ο άνθρωπος σε πολίτης, ο μοναχικός άνθρωπος σε μέλος μιας ευρύτερης ομάδας, ο ανήλικος μαθητής σε κοινωνικό ον, η γυναίκα σε ισότιμο και ισάξιο μέλος της κοινωνίας, ο πολίτης τρίτης ηλικίας σε ενεργός πολίτης, ο εθνικός πολίτης σε παγκόσμιος πολίτης.
Γιατί αθλητισμός δεν είναι απλά μια μπάλα που παίζουμε, ένας γύρος που τρέχουμε, ένα ακόντιο που πετάμε..

Η στιγμή κάποιων δευτερολέπτων που χρειάζεται για να πάρει κάποιος την απόφαση να δώσει μια πάσα, να περάσει μπροστά σε μια κούρσα, η ανάσα στη βαλβίδα πριν τη βολή, αντανακλά μια πεποίθηση : ΜΠΟΡΩ

Η απόφαση ώστε να βγω από την αφασία του καναπέ μου και να κινητοποιήσω το μυαλό μου και το σώμα μου, μέσω της άσκησης, κάποιες ώρες τη βδομάδα, αντανακλά μια διάθεση : ΘΕΛΩ
Η υπερπήδηση δυσκολιών προκειμένου να κατακτήσω το στόχο αντανακλά μια δύναμη : ΑΝΑΤΡΕΠΩ
Βάλτε τώρα αυτά τα τρία ΜΠΟΡΩ, ΘΕΛΩ, ΑΝΑΤΡΕΠΩ που αποτελούν πεποίθηση, διάθεση και δύναμη, μέσα στο ευρύτερο περιβάλλον του αθλητισμού, όχι του αγοραίου, του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, αλλά του αθλητισμού που κάνει η γυναίκα στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη, του αθλητισμού της γροθιάς των μαύρων πανθήρων, του αθλητισμού που διέλυσε το μύθο της Άριας φυλής, και δείτε το αποτέλεσμα : Άνθρωποι που μπορούν, θέλουν και ανατρέπουν την κατοχή, το ρατσισμό, τη φασιστική θεωρία.

Όταν λοιπόν μιλάμε για αθλητισμό, μιλάμε για ζωή, μιλάμε για μικρές καθημερινές πράξεις με πολιτικά χαρακτηριστικά και με κοινωνική διάσταση. Αυτή είναι η πεποίθησή μας για τον αθλητισμό και με αυτή τη λογική αναπτύσσουμε στο ΠΑΣΟΚ ένα προγραμματικό πλαίσιο με έμφαση στην ανάπτυξη και τη στήριξη του μαζικού αθλητισμού, με αιχμή την εκπαίδευση στις αθλητικές αξίες, με σχεδιασμό για τον υψηλό αθλητισμό. Ο αθλητισμός για μας δεν αποτελεί ένα επιμέρους κομμάτι μιας αποσπασματικής πολιτικής, αλλά ένα κεντρικό ζήτημα μιας ενιαίας πολιτικής που θέλει πολίτες ενεργούς, πολίτες ζωντανούς και συμμετοχικούς, πολίτες υγιείς και κινητοποιημένους.

Και επιτέλους το στοίχημά μας ως σοσιαλιστές, είναι να μη χαρίσουμε ούτε τις εθνικές μας αθλητικές υποδομές στους επιχειρηματίες, ούτε τους αθλητές στην αγκαλιά των χορηγών, ούτε τα παιδιά μας στην αφασία της ατομικότητας, ούτε τους πολίτες στην αλεστική μηχανή του συστήματος, ούτε τον ελεύθερο χρόνο στη δεύτερη εργασία, ούτε τα συστατικά ιδεώδη του αθλητισμού στις ράβδους χρυσού της COCA COLA. Ακόμη και για τον αθλητισμό το δίλημμα παραμένει : σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.