της Σοφίας Σακοράφα
Ο Κ. Μητσοτάκης πραγματοποιεί αιφνίδια επίσκεψη στο Ισραήλ, με μια στάση στη Κύπρο. Θα φύγει από την Κύπρο, την αδελφή χώρα με κατεχόμενα εδάφη, για να πάει στο Ισραήλ, το οποίο κατέχει στρατιωτικά τα Παλαιστινιακά εδάφη, περιφρονώντας επιδεικτικά τις πολυάριθμες καταδικαστικές αποφάσεις σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς.
Το αντικείμενο της συνάντησης είναι άγνωστο, αφού τίποτε δεν έχει δημοσιοποιηθεί. Όλοι γνωρίζουμε την εμμονή του Νετανιάχου με το Ιράν. Επίσης, όλοι γνωρίζουμε ότι μόλις προχθές το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης έκρινε πως έχει δικαιοδοσία για τις εγκληματικές πράξεις του ισραηλινού στρατού σε βάρος των Παλαιστινίων. Η αντίδραση του Ισραήλ ήταν η αναμενόμενη: κατηγορούν το Διεθνές Δικαστήριο για αντισημιτισμό και ισχυρίζονται ότι οι αποφάσεις του είναι πολιτικές!
Υπάρχουν πολύ σοβαρά ερωτήματα για τον Έλληνα πρωθυπουργό: Στη συγκεκριμένη διεθνή συγκυρία, με ποιόν τρόπο υποτίθεται ότι εξυπηρετεί τα εθνικά μας συμφέροντα η εξωτερική μας πολιτική; Εντέλει, μήπως θα έπρεπε να επανεξετάσουμε την πολιτική μας, αφού οι αποτυχίες της τελευταίας πενταετίας υπερτερούν κατά πολύ των επιτυχιών; Γιατί ανατρέπουμε από μόνοι μας τη βάση που είχαμε θέσει ως λυδία λίθο της εξωτερικής πολιτικής μας, δηλαδή τις αρχές του διεθνούς δικαίου; Γιατί εγκαταλείπουμε την προτεραιότητα της ειρήνης και της συμφιλίωσης των λαών;
Η εξωτερική μας πολιτική πρέπει να έχει βάση αναφοράς την ανάπτυξη και σύσφιξη σχέσεων με δημοκρατικά κράτη και κυβερνήσεις, που σέβονται στοιχειωδώς το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι με δικτατορικά, ρατσιστικά και μοναρχικά καθεστώτα.
Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Ισραήλ, για δεύτερη φορά μέσα σε επτά μήνες, γεννά πολύ σοβαρούς προβληματισμούς. Εξάλλου, θα την συνδυάσει, και πάλι, με την άρνηση επίσημης επίσκεψης στα παλαιστινιακά εδάφη, για να μη δυσαρεστήσει τον ακροδεξιό ομόλογο του, Νετανιάχου. Οι επιλογές στην εξωτερική πολιτική έχουν πάντα και αναπόφευκτες συνέπειες.
Όλοι ξέρουμε πως το Ισραήλ έχει υπογράψει συμφωνίες με την Αίγυπτο και την Ιορδανία εδώ και πάνω από 30 χρόνια. Όμως, ακόμα και σήμερα, για να κυκλοφορήσει ένας ισραηλινός στο Κάιρο ή στο Αμμάν πρέπει να προστατεύεται από δύο διμοιρίες ΜΑΤ!
Την Ειρήνη τη χτίζουν οι λαοί. Δεν μπορούν να την επιβάλλουν οι ισχυροί, και μάλιστα με τη νομιμοποίηση αδικιών.
Είναι γελασμένος όποιος θεωρεί πως το Παλαιστινιακό ζήτημα έχει πάψει να απασχολεί τους αραβικούς λαούς. Ο δίκαιος αγώνας των Παλαιστινίων είναι πάντα ζωντανός στη συνείδηση κάθε Άραβα πολίτη, ανεξάρτητα από το κράτος στο οποίο ζει ή το καθεστώς του. Εξάλλου, η ιστορία θα δείξει και πάλι ότι υπάρχουν καθεστώτα χωρίς δυνατότητα μακρόχρονης επιβίωσης.
Η Κυβέρνηση οφείλει να είναι προσεκτική στην επιλογή των στρατηγικών συμμάχων της χώρας και να έχει συνείδηση ποιους, στην πραγματικότητα, αντιστρατεύεται η πολιτική της.
Η Ελλάδα πρέπει –και αξίζει– να έχει ένα διεθνή ρόλο που θα βασίζεται στον σεβασμό, την εκτίμηση και την ειρηνική συνύπαρξη των λαών της περιοχής.
Είναι δύσκολο αυτό για σας, κύριε Μητσοτάκη;
Αναδημοσίευση από Εφημερίδα των Συντακτών
