Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη :

*Πώς αντιμετωπίζεται η χώρα από τους ευρωπαίους εταίρους. Ως ισότιμο μέλος ή ως χώρα βαρίδι, που δημιουργεί διαρκώς προβλήματα;
Σημασία έχει η εικόνα που έχεις εσύ για τη χώρα σου, εννοώ φυσικά η Κυβέρνηση της χώρας σου και προβάλλεις στους εταίρους σου.
Αυτή η στρεβλή εικόνα της Ελλάδας που προβάλλουν οι υπεύθυνες (!) κυβερνήσεις της, τις τελευταίες δεκαετίες, είναι λογικό να έχει δημιουργήσει και μια στρεβλή εικόνα στους εταίρους μας.

Εδώ όμως χρειάζεται να πούμε λίγα πράγματα παραπάνω.
Η γνώση που είχαν οι εταίροι μας και εννοώ τα θεσμικά όργανα φυσικά, για την ελληνική πραγματικότητα ήταν πλήρης, όπως συμβαίνει και για κάθε Κράτος – Μέλος.
Απλά όταν ξέσπασε η κρίση ο ένας έδειχνε τον άλλον εντός Ευρώπης.
Σήμερα είναι περισσότερο από φανερό ότι η Ελλάδα δεν ήταν ούτε το καίριο ούτε και το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης.
Οι ίδιες οι εκλεγμένες κυβερνήσεις της ήταν αυτές που αποδέχθηκαν την όποια κατηγορία με αποτέλεσμα η Ελλάδα να μπει στο στόχαστρο.
Οι λόγοι έχουν αποκαλυφθεί και πολυσυζητηθεί.
Διαπλοκή οικονομικών συμφερόντων με πολιτική και συλλογική απόφαση να σωθούν αυτά – βλέπε τραπεζίτες – εις βάρος ενός ολόκληρου λαού.
Αφού επέβαλλαν όσα επέβαλλαν σήμερα ξεδιάντροπα και το παραδέχονται και το σχολιάζουν σαν μια «ατυχία».
Το πρόβλημα όμως και πάλι αφορούσε και αφορά στην πολιτική ηγεσία της Ελλάδας.
Κι αν οι κυβερνήσεις μέχρι το 2015 υποθέσουμε ότι ήταν εξαρτημένες και ελεγχόμενες από τα οικονομικά συμφέροντα, η τελευταία κυβέρνηση διατυμπάνιζε ότι δεν έχει καμία τέτοια εξάρτηση.
Επειδή έχουν γίνει πολλές συζητήσεις θα τοποθετηθώ από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη στιγμή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση είχε τη δυνατότητα και την έγκριση των Ευρωπαίων να προβεί άμεσα σε απόλυτα συστημικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες το ελάχιστο που θα εξασφάλιζαν ήταν δεκάδες δις αλλά και τον έλεγχο νευραλγικών τομέων.
Αυτό το λέω μετά λόγου γνώσεως, που δεν είναι της παρούσης να επεκταθώ, μιας και ήμουνα στον στενό πυρήνα των σχεδιασμών μέχρι τις Ευρωεκλογές.
Αναφέρομαι ενδεικτικά αλλά και αποκαλυπτικά στο θέμα των τραπεζών.
Οι διοικήσεις τους, που ήταν υπεύθυνες για το πρώτο μνημόνιο και υπόλογες για την εγκληματική διαχείριση, έμειναν ανέγγιχτες και είναι τα ίδια πρόσωπα που πρωταγωνιστούν και σήμερα.
Η δε ανακεφαλοποίησή τους έγινε με τον χειρότερο τρόπο, καθ’ υπαγόρευσιν αυτών των ιδίων, με ζημιά δεκάδες δισεκατομμύρια σε βάρος του Ελληνικού λαού.
Με σειρά άρθρων το 2015 είχα προβλέψει τις σημερινές εξελίξεις.
Είναι ένα παράδειγμα για το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμβιβάστηκε απόλυτα με το κατεστημένο πριν καν διαπραγματευτεί.
Αυτός είναι και ο κύριος λόγος της διαφοροποίησής μου.
Η συνθηκολόγηση με το σύστημα χωρίς ούτε μια- το τονίζω- θεσμική και συστημική παρέμβαση που να έχει άλλη κατεύθυνση και να δημιουργεί προϋποθέσεις αλλά και πίστη ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.
Επαναλαμβάνω, αναφέρομαι σε απόλυτα αποδεκτές- συστημικές πρωτοβουλίες και κινήσεις.
Σήμερα πλέον που η Ελλάδα αποδέχθηκε και υπέγραψε τα πάντα, απλά δεν είναι στο κάδρο, αλλά σίγουρα δεν αντιμετωπίζεται ως ισότιμο μέλος.
Η Ευρώπη των δύο, τουλάχιστον, ταχυτήτων είναι πραγματικότητα κι Ελλάδα σίγουρα δεν ανήκει στην πρώτη ταχύτητα.

*Υπάρχει ποτέ πιθανότητα να υψώσουν το ανάστημα έναντι της Τουρκίας, που διαρκώς παραβιάζει όχι μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα, καταπατά και «ακυρώνει» συμφωνίες και κινείται απειλητικά και ιμπεριαλιστικές διαθέσεις εναντίον του μέλους της ΕΕ, την Ελλάδα.
Αντιλαμβάνεστε η Ευρώπη, όπως και η Ρωσία και η Αμερική, που τελικά, βρίσκουν πάντα διόδους και διαύλους επικοινωνίας με την Τουρκία, λόγω γεωπολιτικής θέσης και συμφερόντων, να κινείται στο ίδιο μοτίβο, αδιαφορώντας για τα ανατολικά της σύνορα;
Αν θυμηθούμε τους λόγους που επικαλέστηκαν όλοι οι πολιτικοί, με προεξάρχοντα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, για τους οποίους ήταν συμφέρουσα και οραματική η ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε. ίσως να απογοητευθούμε πλήρως.
Μιλούσαν για σύγκλιση οικονομιών, ανάπτυξη, ειρήνη, ασφάλεια κλπ.
Δύσκολα βρίσκεις τομείς στους οποίους να εκπληρώθηκαν αυτοί οι στόχοι.
Μετά από σαράντα και πλέον χρόνια εξέλιξης της Ε.Ε. αντιμετωπίζουμε προβλήματα συνοχής, άνισης οικονομικής ανάπτυξης, επιβολής του δίκιου του ισχυρότερου, λες και βρισκόμαστε σε πόλεμο και γενικά η Ε.Ε. δίνει την εικόνα ενός οικοδομήματος εύθραυστου και ασταθούς.
Όλα αυτά τα δομικά προβλήματα αναδείχθηκαν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο με την προσφυγική κρίση.
Θα ήταν ιδανικό αν τα σύνορά μας, επίγεια, θαλάσσης κι αέρος, θεωρούνταν ουσιαστικά τα Ανατολικά σύνορα της Ε.Ε., υπερασπίζονταν ανάλογα από την Ε.Ε. και η ακεραιότητα τους ή η προσβολή τους από οποιονδήποτε τρίτο, θεωρείτο εχθρική πράξη απέναντι στην Ε.Ε.
Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η Ε.Ε. στήθηκε για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ και υπακούει σ΄ αυτά.
Και πολύ απλά και κυνικά η Τουρκία είναι μια τεράστια αγορά και, λόγω της θέσης της, χρήσιμος εταίρος στους σχεδιασμούς των οικονομικών συμφερόντων.
Αναφέρεστε στους διαύλους επικοινωνίας της Ρωσίας και της Αμερικής με την Τουρκία.
Δεν υπάρχει έκπληξη. Το ίδιο ακριβώς κάνουν μεμονωμένα και για δικό τους εθνικό συμφέρον και η Γερμανία και η Γαλλία κ.α.
Στην Ελλάδα πρέπει να αντιληφθούμε ότι μας σέβονται και μας υπολογίζουν όταν κι εμείς σεβόμαστε και υπολογίζουμε την πατρίδα μας όπως της αξίζει.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφερθώ πιο αναλυτικά στο Σκοπιανό ζήτημα που είναι απόλυτα επίκαιρο και παράλληλα είναι παράδειγμα για το πως μπορείς να διεκδικείς και να πετυχαίνεις πράγματα για τη χώρα σου.
Όπως γνωρίζετε είμαι μέλος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Τα τέσσερα αυτά χρόνια είχα την ευκαιρία να μελετήσω και να αποκωδικοποιήσω εν μέρει τον τρόπο που ασκούν την εξωτερική τους πολιτική τόσο τα μεγάλα και ισχυρά όσο και τα μικρά και θεωρητικά ανίσχυρα κράτη της Ε.Ε..
Η εξωτερική πολιτική ενός κράτους αντανακλά και την γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό του.
Μια στιβαρή και αποτελεσματική εξωτερική πολιτική ασκείται από μια στιβαρή και αποτελεσματική Κυβέρνηση και έχει ανάγκη την εμφανή στήριξη του λαού της.
Εάν κάποια από αυτές τις συνθήκες δεν ισχύει , τότε απλά δεν έχεις «ταυτότητα».
Η «ταυτότητα» όμως είναι απαραίτητη για το χτίσιμο συμμαχιών ώστε να μπορείς να περνάς τις θέσεις σου.
Η έλλειψη αυτής της ταυτότητας στο Σκοπιανό ήταν καταλυτική.
Από την πρώτη στιγμή ανακήρυξης της Π.Γ.Δ.Μ. η Ελλάδα έτρεχε πίσω από τις εξελίξεις και βρισκόταν συνεχώς στη θέση του αιτούντος. Παρά τη δυσμενή διαμορφωμένη κατάσταση - πάρα πολλές χώρες είχαν αναγνωρίσει την Π.Γ.Δ.Μ. ως Μακεδονία - η Ελλάδα δεν είχε κανένα λόγο να είναι επισπεύδουσα.
Οι εξελίξεις των τελευταίων ετών δε, ανέτρεψαν άρδην το σκηνικό και η Ελλάδα από τη θέση του αιτούντος βρέθηκε στη θέση να της ζητούν.
Ήταν η χρυσή ευκαιρία να απαιτήσει η Ελλάδα λύση που να μην αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας και στην πραγματικότητα να σφυρηλατεί την ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών.
Δυστυχώς αυτή τη συγκυρία βρέθηκαν να την διαχειριστούν υπάκουοι και πρόθυμοι διαγκωνιζόμενοι.
Από κάθε άποψη – και μακριά από μένα οι εθνικιστικές κορώνες- η Ελλάδα βγαίνει χαμένη και τακτικά και στρατηγικά από αυτή την διαπραγμάτευση.
Αυτή η διαχείριση από πλευράς Ελλάδας απαντά και στο ερώτημά σας για το αν θα υψώσει η Ευρώπη το ανάστημά της απέναντι στη Τουρκία για να υπερασπιστεί τα ελληνικά συμφέροντα.
Όσο είσαι βολικός και υπάκουος κανένας δεν θα αναλάβει να υπερασπιστεί τα συμφέροντά σου.

*Ας μην ξεχνάμε και τον ρόλο της Τουρκίας στο μεταναστευτικό – προσφυγικό.
Τελικά αναρωτιόμαστε: ανήκουμε στην οικογένεια της Ευρώπης; Είμαστε ισότιμα μέλη της;
Η Ελλάδα και δη τα νησιά μας είναι τα σύνορα της ΕΕ. Κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος θα θεωρούσε ότι μέσα στα μελήματα της μαμάς Ευρώπης, είναι να φροντίζει και να προασπίζεται τα σύνορά της. Δεν το πράττει όμως . Αντίθετα λειτουργεί αδιάφορα και προκλητικά. Η αποστολή της frontex δεν προασπίζεται τα συμφέροντα της χώρας. Δεν αποτρέπει. Τις περισσότερες φορές περισυλλέγει τους αλλοδαπούς που λάθρα έρχονται στην Ευρώπη.

Αυτή είναι η στήριξη της Ευρώπης; Έτσι θα εφαρμοστεί η ίση κατανομή των προσφύγων και μεταναστών;
Είναι δίκαιο και ηθικό όλοι να κουνάν το δάχτυλο στην Ελλάδα να μιλάν για φυλακές ψυχών στα υπερπληθή hotspot των νησιών για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να προτάσσουν απαιτήσεις από μια χώρα που βασανίζεται και βρίσκεται σε κρίση εδώ και μία δεκαετία περίπου, την ίδια στιγμή που όλοι εκείνοι εμφανίζονται ως οι χειρότεροι βιαστές της ανθρώπινης ύπαρξης, κλείνοντας τα σύνορα, διώχνοντας εκείνους που θεωρούν «παράνομους», «υπεράριθμους», «ανεπιθύμητους»;
Στην ερώτησή σας θίγετε σχεδόν το σύνολο των προβλημάτων της Ευρώπης που ανέδειξε η προσφυγική κρίση.
Αναφέρθηκα προηγούμενα στο εύθραυστο και ασταθές οικοδόμημα της Ε.Ε.
Η εικόνα που περιγράφετε αντανακλά ακριβώς αυτό.
Πλην όμως υπάρχει ένα σοβαρότερο πρόβλημα το οποίο δεν έχει αναδειχθεί όσο και όπως θα έπρεπε.
Ας ξεκινήσουμε από το σαφές.
Κανένας άνθρωπος δεν εγκαταλείπει το σπίτι του και την πατρίδα του στα καλά καθούμενα για να πάει στο άγνωστο βάζοντας τη ζωή του σε κίνδυνο.
Οι τρεις βασικές αιτίες της μετανάστευσης είναι ο πόλεμος , η κλιματική αλλαγή και η αβάσταχτη φτώχια.
Και για τις τρεις αιτίες υπεύθυνοι είναι αυτοί που ονομάζουμε πολιτισμένος κόσμος. Αγανακτώ λοιπόν όταν η ενωμένη Ευρώπη αντιμετωπίζει τόσο τους πρόσφυγες όσο και τους οικονομικούς μετανάστες σαν φυσικό φαινόμενο για το οποίο δεν έχει καμία ευθύνη.
Η Ευρώπη είτε συνολικά, είτε μεμονωμένα κράτη, συμμετείχε ενεργά σχεδόν σε όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιοχή της Ασίας, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, ακολουθώντας ή υποστηρίζοντας την πολιτική των Η.Π.Α.
Είναι πρόκληση λοιπόν να αντιμετωπίζει την προσφυγική κρίση σαν «καιρικό φαινόμενο» και να χρησιμοποιεί τις χώρες υποδοχής, Ελλάδα και Ιταλία, σαν «φυσική ασπίδα» και οιωνοί στρατόπεδα συγκέντρωσης των απελπισμένων που η ίδια η Ε.Ε. με την πολιτική της εξώθησε και εξόρισε από τις πατρίδες τους, ενώ παράλληλα οι Η.Π.Α. αρνούνται να αντιμετωπίσουν και να επωμισθούν το βάρος των ενεργειών τους.
Η κατηγοριοποίηση δε αυτών των ανθρώπων υποθάλπει την έξαρση του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και την άνοδο της άκρας δεξιάς.
Το πρώτο ζητούμενο λοιπόν είναι η αντίδραση λαών και κυβερνήσεων στις αιτίες που προκαλούν αυτό το τραγικό φαινόμενο.
Η σημερινή κυβέρνηση εμπλέκεται ενεργά και μάλιστα με τον πιο χυδαίο τρόπο – αναφέρομαι στις πρόσφατες δηλώσεις για βάσεις κλπ- στην συντήρηση και έξαρση αυτών των αιτιών, των πολεμικών συρράξεων δηλαδή στην περιοχή μας.
Η πρώτη αντίδραση του λαού μας λοιπόν θα έπρεπε να είναι η απαίτηση της πλήρους απεμπλοκής της χώρας μας από οποιουδήποτε είδους συμμετοχή στις πολεμικές συρράξεις.
Η επίκληση της συμμετοχής της χώρας για «λόγους ασφαλείας» εκ μέρους της κυβέρνησης είναι τουλάχιστον προσχηματική και σίγουρα δεν έχει καμία επιβεβαίωση από ιστορικό προηγούμενο.
Δεν μπορούμε να μένουμε ουδέτεροι απέναντι στις αιτίες που γεννούν αυτά τα τραγικά φαινόμενα, με τα νησιά μας «αποθήκες ψυχών» και τη Μεσόγειο ένα απέραντο νεκροταφείο.
Όσο κι αν ακούγεται ουτοπικό η αντίδραση των λαών θα πρέπει να προσανατολιστεί στην αναβίωση του παγκόσμιου κινήματος ειρήνης.
Χωρίς βαθυστόχαστες αναλύσεις η απαίτηση για άμεση παύση των συρράξεων μπορεί και πρέπει να γίνει σημαία του κινήματος.

* Τα κονδύλια για το μεταναστευτικό – προσφυγικό αποτελούν για την Ευρώπη άφεση αμαρτιών. Θεωρούν οι εταίροι ότι δίνουν στην Ελλάδα την λύση. Αυτό όμως δεν είναι λύση για το πρόβλημα, αλλά… «λύση» για το τέλος της χώρας. Και μόνο το γεγονός ότι οι οργανώσεις τους, οι ύποπτες, απρόσωπες αγνώστου δράσης ΜΚΟ, λειτουργούν με ύφος κατακτητή, «διακηρύσσοντας» το περιβόητο: «σας έχουμε αγοράσει», είναι το λιγότερο επιτιμητικό για τον λεσβιακό – τουλάχιστον λαό που δύσκολα το ανέχεται. Πώς αφήνετε να διασύρεται η χώρα ως κράτος υπό επικυριαρχία; Γιατί η Ευρώπη διερωτάται πού οφείλεται η αύξηση των ακροδεξιών δυνάμεων, την στιγμή που μετατρέπεται σε …Βαβελική ήπειρο, που ουδείς γνωρίζει τις συνέπειες;Η πολιτική της Ε.Ε. είναι ακριβώς όπως την περιγράφετε.
Αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες με οικονομικά κριτήρια.
Θεωρεί ότι η χρηματική αρωγή προς τα κράτη υποδοχής μπορεί να αντιμετωπίσει όλο το πρόβλημα.
Χρειάζεται να θυμηθούμε όλα τα στάδια από τα οποία πέρασε αυτή η πολιτική.
Ξεκίνησε με ισχυρισμούς για ενιαία αντιμετώπιση του προβλήματος.
Αμέσως διαφοροποιήθηκαν οι χώρες του Βίσεγκραντ, αν θυμάστε με το κλείσιμο του λεγόμενου Βαλκανικού διαδρόμου, δηλαδή μην περάσουν σε εμάς οι πρόσφυγες.
Η αντίδραση της Ε.Ε. περιορίστηκε σε ανταλλαγή δηλώσεων κι από τις δύο πλευρές.
Η μεν Ε.Ε. για την αλληλεγγύη και το ανθρώπινο πρόσωπο της Ευρώπης κλπ., κλπ. τα δε Κράτη-Μέλη για την ασφάλεια των πολιτών τους αλλά και θρασύτατα επικαλούμενοι και την ασφάλεια των προσφύγων κλπ., κλπ.
Στη συνέχεια είχαμε αντιδράσεις από μεμονωμένα Κράτη-Μέλη με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Ουγγαρία.
Με τη στάση της – με την οποία διαφωνώ φυσικά – απέδειξε ότι μπορείς να κάνεις εθνική πολιτική εντός Ε.Ε. και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερο κόστος.
Και πάλι η αντίδραση της Ε.Ε. περιορίστηκε σε δηλώσεις.
Όλες αυτές οι εξελίξεις κατέληξαν στο να απομένει στην Ε.Ε. σαν ενιαία ευρωπαϊκή πολιτική, η διαχείριση της κρίσης μόνο με οικονομικά κριτήρια.
Σε αυτό το περιβάλλον είναι δεδομένο ότι εμπλέκονται όλοι όσοι διαβλέπουν πεδίο κερδοσκοπίας, με πολλές από τις ΜΚΟ, βάσει καταγγελιών, να ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.
Η Ε.Ε. προσχηματικά διερωτάται για την άνοδο των ακροδεξιών δυνάμεων και των νεοναζιστικών μορφωμάτων.
Γνωρίζουν όλοι πολύ καλά ότι είναι η πολιτική της Ε.Ε. που βοηθά σε αυτή την άνοδο.
Το ζητούμενο είναι τι κάνει η Ελλάδα και η ελληνική Κυβέρνηση.
Χωρίς καμία εκ των προτέρων κρίση, τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η πολιτική που ακολουθεί η Ελλάδα είναι σίγουρα λάθος.
Είτε αυτό οφείλεται σε σκοπιμότητα είτε σε ανικανότητα τα αποτελέσματα είναι το ίδιο τραγικά.
Παράλληλα όμως είμαστε υποχρεωμένοι να διαβάσουμε ξανά την ιστορία για να δούμε ότι η άνοδος του φασισμού δεν είναι αποτέλεσμα μιας μεμονωμένης κρίσης.
Αυτή ακριβώς την ανάγκη προσπάθησα να ικανοποιήσω με το ντοκιμαντέρ «ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΑΕ» που μου δίνετε τη δυνατότητα να διανείμω μέσω της εφημερίδας σας στους αναγνώστες σας.
Όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη και μας ανησυχούν δεν είναι ούτε πρωτόγνωρα ούτε νεότευκτα.
Τα ίδια ωμά συμφέροντα που ανέβασαν τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ στην εξουσία πρωταγωνιστούν και σήμερα.
Είναι εντυπωσιακό ότι είναι οι ίδιες εταιρείες, όπως μπορούν να διαπιστώσουν οι αναγνώστες σας παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ, που επιβάλλουν τις πολιτικές που τις εξυπηρετούν.
Φυσικά με μέσα πιο εκλεπτυσμένα και «αποδεκτά», αλλά το ίδιο αποτελεσματικά.
Η προσφυγική κρίση είναι αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών.
Το που μας οδηγούν είναι φανερό.
Το ερώτημα είναι αν θα αντιδράσουμε, πόσο έγκαιρα και κυρίως πόσο αποφασιστικά.
Η γνώση της ιστορίας είναι το μόνο όπλο μας για να μην ξαναζήσουμε τη φρίκη της.

*Δεν θεωρείτε ότι η αναλογία 1:3 αν όχι 1:1 στη Μυτιλήνη και 1:7 μεταξύ αλλοδαπών και γηγενών στη Λέσβο, είναι άκρως επικίνδυνη κατάσταση κοινωνικά, αλλά πρωτίστως εθνικά;
Θεωρείτε ότι δεν είναι φυσικό επακόλουθο η αντίδραση και δυσφορία του ντόπιου πληθυσμού, που βιώνει καθημερινά την διάσπαση του κοινωνικού ιστού, και την πληθυσμιακή αλλοίωση;
Η κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο ή καλύτερα αδιαφορεί.
Ποιος όμως ο απόηχος του κινδύνου, στα έδρανα της ευρωβουλής και ιδιαίτερα των Ελλήνων αντιπροσώπων μας μεταξύ αυτών και εσείς;

Το πραγματικό πρόβλημα στα νησιά μας, που είναι νησιά υποδοχής, είναι η βίαιη εξέλιξη του φαινομένου.
Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα κλήθηκαν να φιλοξενήσουν ένα δυσανάλογα μεγάλο αριθμό προσφύγων.
Η συμπεριφορά των κατοίκων έχει εξυμνηθεί από την παγκόσμια κοινότητα.
Αυτό όμως δεν μπορεί να χρησιμεύει σαν άλλοθι ώστε η κατάσταση να παραμένει αμετάβλητη, βαίνουσα συνεχώς προς το χειρότερο.
Είναι απόλυτα αναμενόμενο να εξαντλούνται και τα αποθέματα αλληλεγγύης και κατανόησης των κατοίκων, αλλά και τα αποθέματα υπομονής κι αντοχής των προσφύγων.
Η κατάσταση στη Μόρια έχει γίνει αντικείμενο προβολής σε όλα τα διεθνή μέσα δημιουργώντας μια πολύ αρνητική εικόνα για την Ελλάδα, με ένταση όμως στο νησί που φιλοξενεί αυτή την απαράδεκτη εγκατάσταση.
Δυστυχώς και λυπάμαι που το λέω, η προσέγγιση όλων των αρμοδίων και θεσμικών παραγόντων είναι «εκ του μακρόθεν», δηλαδή αυτό είναι κάτι που συμβαίνει μακριά από μας, περιορισμένο σε 1, 2, ή 3 νησιά.
Περίπου ίδια συμπεριφορά φαίνεται να υιοθετεί κι η ελληνική κυβέρνηση.
Ανέφερα προηγουμένως ότι η περίπτωση της Ουγγαρίας απέδειξε ότι μπορείς να κάνεις εθνική πολιτική εντός της Ε.Ε. και μάλιστα με το πλέον αρνητικό πρόσημο ερχόμενος σε σύγκρουση με καταστατικές αξίες κι αρχές της Ε.Ε.
Αρνούμαι κατ’ επέκτασιν να αποδεχθώ την επίκληση ως άλλοθι εκ μέρους της κυβέρνησης των συμφωνιών που υπέγραψαν στην αρχή της κρίσης.
Δεν είναι δυνατόν να κρύβεσαι πίσω από διατυπώσεις κι άρθρα και να παρακολουθείς ως παρατηρητής να καταστρέφονται οικονομίες και κοινωνίες στα νησιά σου και όχι μόνο.
Όσον αφορά στον απόηχο αυτής της κατάστασης στην Ευρωβουλή, δεν θέλω να σας παραπλανήσω αλλά σε όσες συζητήσεις έχουν γίνει η προσέγγιση είναι η ίδια με αυτή που περιέγραψα παραπάνω.
Θέλω να τονίσω όμως ότι όλοι οι Έλληνες Ευρωβουλευτές προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν, συναδέλφους και θεσμούς, ξεπερνώντας τις πολιτικές διαφοροποιήσεις τους.

*Με την υιοθέτηση της Οδηγίας 2006/112/ΕΚ για τον ΦΠΑ στους νομούς Λέσβου, Χίου, Σάμου, Δωδεκανήσου, Κυκλάδων και στα νησιά Θάσος, Βόρειες Σποράδες, Σαμοθράκη και Σκύρος, η Ελλάδα είχε δικαίωμα να εφαρμόζει χαμηλότερους συντελεστές ΦΠΑ έως 30% από τους αντίστοιχους συντελεστές που εφαρμόζονται στην ηπειρωτική χώρα.
Το δικαίωμα αυτό μπήκε στη μέγγενη της τρόικας η οποία στοχοποιώντας τα νησιά του Αιγαίου επέβαλε με τη συναίνεση των μνημονιακών κυβερνήσεων, αυξημένο ΦΠΑ
Από 1.1.2019 θα καταργηθεί οριστικά και για τα πέντε εναπομείναντα νησιά που δέχονται αυξημένες μεταναστευτικές ροές, μεταξύ αυτών και η Λέσβος με αποτέλεσμα να εκτοξευθεί στο 24%.
Και ενώ η τρόικα αρνείται πλέον κάθε συζήτηση για χαμηλό ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου, παραδόξως βρέθηκε λύση για παντελή εξαίρεση από την καταβολή ΦΠΑ στην περιοχή του ιταλικού δήμου Καμπιόνεντ Ιτάλια και των ιταλικών υδάτων της λίμνης Λουγκάνο. (Και δεν είναι η μόνη περίπτωση με μηδενικό ή ελάχιστο που δεν ξεπερνά το 7% φόρο προστιθέμενης αξίας).
Και ας μην ξεχνάμε τις σχέσεις της Ευρώπης με την Ιταλία, η οποία και αυτή αντιμετωπίζει σοβαρά –ίσως και μεγαλύτερα προβλήματα- χρέους και ελλειμμάτων
Θεωρείτε ότι είναι απλά θέμα κυβερνητικών χειρισμών και συμφωνιών;
Θα απαντήσω κατευθείαν στην τελική ερώτησή σας.
Ναι, θεωρώ ότι είναι αποτέλεσμα φοβικών και υποχωρητικών κυβερνητικών χειρισμών.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει ασχοληθεί με πολύ μεγάλη ευαισθησία και ιδιαίτερα θετική προσέγγιση με το θέμα της «νησιωτικής πολιτικής» εντός Ε.Ε..
Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτή τη συζήτηση και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον την προκάλεσαν κράτη που έχουν ένα ή δύο νησιά.
Η Ελλάδα, η μοναδική χώρα της Ε.Ε. με τέτοιας έκτασης νησιωτικά συμπλέγματα, δεν κατέθεσε καμία ολοκληρωμένη και τεκμηριωμένη πρόταση.
Παρακολουθούσε τις πρωτοβουλίες των άλλων και προσπαθούσε να περάσει περιστασιακές ρυθμίσεις, αποσπασματικά και σχεδόν παρακλητικά.
Το παράδειγμα της Ιταλίας που αναφέρετε δεν είναι το μοναδικό.
Ειδικό καθεστώς έχει και η Κορσική.
Είναι τραγικό να μην μπορείς να εκμεταλλευτείς την ευνοϊκή συγκυρία όταν το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο προσπαθεί να διαμορφώσει ένα πλαίσιο για τη «νησιωτική πολιτική», για να μπορέσεις να περάσεις την πολιτική σου προς όφελος της ανάπτυξης και της ενίσχυσης των αδύναμων αυτών τοπικών κοινωνιών.
Αυτό όμως προϋποθέτει να έχεις ολοκληρωμένο και συγκροτημένο σχέδιο...

*Πώς θα στηριχθεί η επιχειρηματικότητα όταν ουσιαστικά εκδιώκονται οι επιχειρήσεις και η γραφειοκρατία αποτρέπει κάθε νέα προσπάθεια; Όταν η νησιωτικότητα αποτελεί γράμμα κενό και νεκρό;
Το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας το απάντησα πιο πάνω.
Τώρα ως προς την επιχειρηματικότητα.
Νομίζω ότι κι εδώ ισχύουν οι ίδιες παρατηρήσεις.
Ένα ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο για το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας είναι η προϋπόθεση για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας.
Έχουμε παραδείγματα όπου αρκετές χώρες της Ευρώπης διαθέτουν μια ας την πούμε «ταυτότητα» χωρίς αυτό να σημαίνει και μοναδική κατεύθυνση.
Η Ελλάδα μέχρι σήμερα ήταν «λίγο απ΄όλα» χωρίς να έχει εκμεταλλευτεί την ιδιαίτερη απήχηση που είχαν τα ελληνικά προϊόντα στην ευρωπαϊκή αγορά.
Να θυμίσω τον χειρισμό στην περίπτωση της φέτας για την κατοχύρωση της ονομασίας Π.Ο.Π.
Είχαμε ένα προϊόν που ήταν παγκοσμίως γνωστό κι αναγνωρίσιμο, ως μοναδικό ελληνικό προϊόν από τους καταναλωτές και στη διαδικασία κατοχύρωσης «καταφέραμε» να χάσουμε αυτό το προνόμιο σε συγκεκριμένες αγορές, λόγω απλής ανικανότητας.
Μπορούμε να αναφέρουμε πολλά παραδείγματα όπου τα ελληνικά προϊόντα χαίρουν διεθνούς αναγνώρισης και εκτίμησης αλλά το τελικό όφελος το καρπώνονται άλλες χώρες ακριβώς γιατί δεν έχουμε φροντίσει για την καθετοποίηση της παραγωγής προϊόντων του πρωτογενούς τομέα και την ισχυροποίηση των προϊόντων Π.Ο.Π. του πρωτογενούς αλλά και του μεταποιητικού τομέα.
Η αλήθεια είναι ότι τις τελευταίες δύο δεκαετίες η είσοδος νέων, καταρτισμένων και επιστημονικά αρτίων επιχειρηματιών, κάλυψε σε μεγάλο βαθμό πολλές από τις ελλείψεις και βελτίωσε ικανοποιητικά τη θέση των ελληνικών προϊόντων στις διεθνείς αγορές.
Και πάλι όμως η απουσία του κράτους ήταν εκκωφαντική κι η παρουσία του ανασταλτική.
Να αναφερθώ στο μπρος-πίσω για τον ειδικό φόρο στο κρασί και τα παράγωγά του που αναστάτωσε χωρίς αιτία την αγορά σε μια κρίσιμη περίοδο;
Να θυμίσω το αλαλούμ με τις μικρές ελληνικές ζυθοποιίες που είχαν ήδη αναγνωριστεί ποιοτικά και είχαν κατακτήσει ένα μεγάλο μέρος της αγοράς;
Η επιχειρηματικότητα δεν είναι κάτι αφηρημένο και το πλαίσιο που απαιτείται για να την βοηθήσει και να την στηρίξει περιγράφεται με λίγες λέξεις: καθαρό και σαφές όσον αφορά στους κανόνες του και σταθερό σε μεγάλο βάθος χρόνου φορολογικό σύστημα.
Αυτές οι δύο προϋποθέσεις υποχρεωτικά θα απλοποιήσουν και τις γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Είναι αυτονόητο ότι το μόνο που χρειάζεται είναι πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα.

*Πώς βλέπετε με το μάτι του ευρωπαίου, αλλά με ελληνική ψυχή, τις εξελίξεις στην χώρα;
Στη σημερινή εποχή δεν νομίζω ότι μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα.
Η παγκόσμια κατάσταση είναι τόσο ρευστή κι οι ισορροπίες αλλάζουν τόσο γρήγορα και με τόσο μεγάλη ένταση λες και προσπαθούν να επιβεβαιώσουν με κάθε τρόπο το φαινόμενο της πεταλούδας.
Η τελευταία δεκαετία ήταν ιδιαίτερα τραυματική για την πατρίδα μας με τη «γειτονιά» της, Βαλκάνια και Τουρκία, σε αναβρασμό και την «οικογένειά» της, την Ε.Ε., σε πλήρη σύγχιση.
Οι αιτίες έχουν αναλυθεί από πάρα πολλούς και από όλες σχεδόν τις οπτικές γωνίες.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι σε αυτή την κρίσιμη περίοδο το πολιτικό προσωπικό αποδείχθηκε πολύ κατώτερο των περιστάσεων, είτε λόγω σκοπιμοτήτων, είτε λόγω απλής ανικανότητας.
Βρισκόμαστε σε κρίσιμη συγκυρία και περίοδο και ανησυχώ γιατί αφενός αυτή η παγκόσμια ρευστή κατάσταση θα συνεχιστεί για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα κι αφετέρου γιατί στο εσωτερικό της χώρας η παρούσα κυβέρνηση, αλλά κι η αντιπολίτευση, εξαντλούν τις όποιες ικανότητές τους σε μικροκομματικά παιχνίδια.
Ο λαός μας όμως απέδειξε με ιδιαίτερη ένταση τα τελευταία δέκα χρόνια και μάλιστα με έναν «αυθορμητισμό» που έφερε σε αμηχανία το κατεστημένο πολιτικό σύστημα, ότι έχει κουράγιο να αγωνίζεται και πίστη ότι μπορεί να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον.
Είναι αλήθεια ότι σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα απογοητεύτηκε από τις επιλογές του.
Μην ξεχνάμε όμως ότι και η απογοήτευση και ο θυμός είναι κινητήριες δυνάμεις για να προχωρήσεις.
Λένε ότι η αισιοδοξία είναι θέμα θέλησης.
Θέλω να πιστεύω ότι η μέχρι τώρα πορεία μου αποδεικνύει ότι έχω απεριόριστη θέληση και αισιοδοξία.
Το «νέο» γεννιέται καθημερινά από την αγωνία μας για το σήμερα και το όνειρό μας για το αύριο.
Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη σε αυτή την «παρεξηγημένη» νέα γενιά, που χωρίς τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες του παρελθόντος, μπορεί να γεννήσει και κυρίως να υποστηρίξει το «νέο» και να ξαναστήσει την πατρίδα μας στα πόδια της.