1. Το μεγαλύτερο «αγκάθι» στην ιδέα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αυτή τη στιγμή θεωρείται η άνοδος του Ευρωσκεπτικισμού, όπως μάλιστα αυτό εκφράζεται το τελευταίο διάστημα με την περίπτωση της Ιταλίας και τις αντιδράσεις που έχουν σημειωθεί με αφορμή την απόρριψη του προϋπολογισμού της για το 2019. Παρά τις διαβεβαιώσεις για παραμονή της χώρας εντός Ε.Ε. και ευρώ, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πλέον βλέπουν με κακό μάτι την Ε.Ε. υπό την υφιστάμενη λειτουργία της, γεγονός που το έχουμε δει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες στο παρελθόν. Θεωρείτε ότι το Ιταλικό στην δεδομένη χρονική στιγμή αίτημα για αλλαγή των κανόνων στην Ευρώπη είναι πιο επιτακτικό από ποτέ;

Είναι επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε να ξαναδούμε την εξέλιξη της Ενωμένης Ευρώπης από τη γέννησή της.

Οι λόγοι που γέννησαν την ιδέα ήταν καθαρά οικονομικοί.

Βιομηχανικοί κολοσσοί ήταν αυτοί που ξεκίνησαν την απόπειρα στη βάση διασφάλισης και μεγιστοποίησης των κερδών τους και αυτοί είναι που στην πορεία επέβαλλαν και τους κανόνες.

Στην ιδρυτική καταστατική πράξη της Ε.Ε. αυτό «ντύθηκε» με το όραμα της Ευρώπης των λαών, με αναφορές σε όλα τα μεγάλα και παγκόσμια ιδανικά.

«Η Ένωση βασίζεται στις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, καθώς και του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων των προσώπων που ανήκουν σε μειονότητες.», «Η Ένωση έχει σκοπό να προάγει την ειρήνη, τις αξίες της και την ευημερία των λαών της.», «Η Ένωση προάγει την οικονομική, κοινωνική και εδαφική συνοχή και την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών μελών.», «Στις σχέσεις της με τον υπόλοιπο κόσμο, η Ένωση προβάλλει και προωθεί τις αξίες της …… καθώς και στην αυστηρή τήρηση και ανάπτυξη του διεθνούς δικαίου και, ιδίως, στον σεβασμό των αρχών του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.» κλπ κλπ .

Όπως είναι φανερό, καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα που δημιούργησαν οι ίδιοι που «πούλησαν» - συγχωρείστε μου την έκφραση - αυτό το όραμα στους λαούς.

Ο τρόπος δημιουργίας του Ευρώ κι οι κανόνες για την «λειτουργία» του ήταν η οριστική ρήξη με το όραμα.

Ήταν κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα έφτανε σε αδιέξοδο.

Χωρίς βαθυστόχαστες αναλύσεις και περισπούδαστες πολιτικές προσεγγίσεις ο λόγος που οι ευρωπαϊκοί λαοί θα συνέχιζαν και θα εξέλισσαν αυτή την προσπάθεια συνύπαρξής τους είναι η διαρκής βελτίωση των συνθηκών ζωής τους.

Η πραγματικότητα όμως διέψευδε διαρκώς αυτήν την προσδοκία και δημιουργούσε αμφισβητήσεις για το μέλλον.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση απλώς επιτάχυνε τον ευρωσκεπτικισμό που ήδη είχε αρχίσει να αναπτύσσεται μετά την ήττα της Σοσιαλδημοκρατίας και την επικράτηση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού.

Οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα πράγματι ήταν ένα πείραμα εκφοβισμού των υπολοίπων.

Πλην όμως η Ιταλία είναι τεράστιο μέγεθος και φυσικός ανταγωνιστής των κυρίαρχων μέχρι στιγμής οικονομικών συμφερόντων και μπορεί να θέτει ζήτημα αλλαγής κανόνων.

Η ανάγκη όμως αλλαγής των κανόνων στην Ευρώπη πρέπει να απαντάει στο δίλλημα, ή οι κανόνες θα αλλάξουν προς όφελος της ευημερίας των λαών, ή το οικοδόμημα θα διαλυθεί όσον αφορά στην ουσία του, παρόλο που μπορεί να συνεχίσει «τύποις» να υπάρχει.

2. Η πρόσφατη συνεδρίαση των «28» στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για το μεταναστευτικό ολοκληρώθηκε για ακόμα μία φορά χωρίς αποφάσεις για μια ολοκληρωμένη προσέγγιση του ζητήματος, παρά μόνο με γενικά συμπεράσματα, για μία κατάσταση που συνεχίζει να εξελίσσεται και διογκώνεται ελέω ψυχών που συνεχίζουν να χάνονται ή να παραμένουν «εγκλωβισμένοι» σε στρατόπεδα «συγκέντρωσης». Υπάρχει ελπίδα σε μία Ευρώπη η οποία δείχνει να ανέχεται τα κλειστά σύνορα, τις εξόφθαλμες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των προσφύγων και κατ’ επέκταση των κανονισμών που ίδια θέσπισε; Και τελικά ποια η θέση του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος για το προσφυγικό κι αυτή ισχύει για όλα τα κράτη μέλη;

Η προσφυγική κρίση ανέδειξε με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο τα ουσιαστικά δομικά προβλήματα της Ε.Ε.

Από τις μεγαλοστομίες για ενιαία ευρωπαϊκή πολιτική στο προσφυγικό στην αρχή της κρίσης, καταλήξαμε σήμερα σε μια πραγματικότητα όπου σχεδόν κάθε Κράτος-Μέλος ακολουθεί τη δική του πολιτική, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις, που έτσι κι αλλιώς δεν υφίστανται και μάλιστα καταπατώντας καταστατικές αρχές κι αξίες που υποτίθεται ότι ήταν η κορωνίδα της Ένωσης.

Αν κάνω σύνδεση με την απάντησή μου στην προηγούμενη ερώτησή σας, προσωπικά δεν με εξέπληξε αυτή η εξέλιξη.

Τα ισχυρά κράτη της Ε.Ε. ασκούσαν την δική τους εθνική πολιτική πολύ πριν την προσφυγική κρίση.

Επιπροσθέτως είναι απαραίτητο να υπενθυμίσουμε στους αναγνώστες σας ότι οι πολιτικές της Ε.Ε. με την άμεση εμπλοκή της σε όλες σχεδόν τις πολεμικές επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιοχή της Ασίας, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, είναι υπεύθυνες για το τραγικό προσφυγικό κύμα.

Δυστυχώς η Ελλάδα βρέθηκε σε αυτή τη συγκυρία εντελώς αδύναμη και υπάκουσε στους γενικότερους σχεδιασμούς των ισχυρών.

Εκτιμώ ότι η ιδιαίτερα ρευστή κατάσταση με τον έντονο ανταγωνισμό ΝΑΤΟ – Ρωσίας θα συντηρήσει για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και θα επιτείνει το πρόβλημα.

Δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξη ότι θα βελτιωθεί η κατάσταση γιατί αυτό προϋποθέτει ριζικό επαναπροσανατολισμό της πολιτικής της Ε.Ε. πράγμα το οποίο εκτιμώ ότι δεν είναι διατεθειμένα τα ισχυρά Κράτη-Μέλη να αποφασίσουν.

3. Προσφάτως καταθέσατε σχετική με την ασφάλεια των δημοσιογράφων, των bloggers και των whistleblowers, ερώτηση προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή με αφορμή την πρόσφατη δολοφονία της δημοσιογράφου Βικτόρια Μαρίνοβα. Σε μία παγκόσμια πραγματικότητα που θέλει τους δημοσιογράφους να έχουν καταστεί «φερέφωνα» των δυνατών και πολλές φορές, με πολιτική μάλιστα ανοχή και υπαιτιότητα, η πολυφωνία και η ελευθερία αυτών καθίσταται αδύνατη λόγω «περιορισμών» ποια είναι εκείνα τα μέτρα που μπορεί η Ε.Ε. να πάρει για την διασφάλιση της ασφάλειας των ανθρώπων του τύπου και την διασφάλιση της ελευθερίας και της αντικειμενικότητας του έργου τους;

Υπάρχουν δύο κατευθύνσεις προς τις οποίες μπορεί να κινηθεί η Ε.Ε.

Η πρώτη είναι η θεσμική θωράκιση της πολυφωνίας και της ελευθερίας του λόγου.

Προς αυτή την κατεύθυνση είναι αλήθεια ότι το Κοινοβούλιο έχει εκδώσει ιδιαίτερα αυστηρά ψηφίσματα κι έχει επιδείξει πολύ μεγάλη ευαισθησία στις παραβιάσεις της ελευθερίας του τύπου.

Φυσικά είναι ευθύνη του κάθε Κράτους-Μέλους να προσαρμόσει ανάλογα και το θεσμικό και νομικό του οπλοστάσιο.

Η δεύτερη κατεύθυνση αφορά στις κυρώσεις που μπορεί να επιβάλλει η Ε.Ε. σε χώρες που παραβιάζουν αυτές τις αρχές.

Εάν με ρωτάτε αν η Ε.Ε. μπορεί να επιβάλλει κυρώσεις, η απάντηση μου είναι ναι.

Προβλέπεται άλλωστε από σειρά άρθρων της καταστατικής Συνθήκης της Ε.Ε.

Το αν θέλει, το απαντά περίτρανα η στάση της, μόλις προχθές, στην υπόθεση δολοφονίας του Κασόγκι. Περιττεύει οποιαδήποτε περεταίρω ανάλυση.

4. Προσφάτως συνεδρίασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα η αρμόδια ειδική επιτροπή για την ψήφο των Ελλήνων του Εξωτερικού. Πάγιο και χρονίζον αίτημα των Ελλήνων που ζουν ή εξαναγκάστηκαν να ζουν εκτός ελληνικών συνόρων και πιο επίκαιρο από ποτέ λόγω της «φυγής» των νεαρότερων συμπολιτών μας. Ποιες οι προτάσεις- το μοντέλο εκείνο, ενδεχομένως με πρακτικές του εξωτερικού που κρίνεται ότι θα μπορούσε το ελληνικό κράτος να υιοθετήσει για την επίλυσή του; Και τελικά θα ευδοκιμήσει ή θα «κακοφορμίσει» η νέα αυτή προσπάθεια μιας και έχει καταστεί σαφές ότι είναι ζήτημα πολιτικής θέλησης παρά τεχνολογικών μέσων, Συντάγματος κ.ο.κ.;

Η αντιμετώπιση αυτού του χρονίζοντος αιτήματος όπως το αναφέρετε, έχει περάσει από πολλά κύματα και δυστυχώς δεν είναι ζήτημα πολιτικής θέλησης, αλλά υπακούει σε πολιτικές σκοπιμότητες.

Η προσωπική μου θέση είναι ότι κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να συμμετέχει ενεργά με την ψήφο του στην επιλογή αυτών που διαχειρίζονται την καθημερινότητά του και αυτών που αποφασίζουν για το μέλλον του.

Με αυτή την προσέγγιση εκτιμώ ότι μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος όλων ένα μοντέλο που θα δίνει αυτή τη δυνατότητα στους πολίτες.

Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολλές και διαφορετικές προσεγγίσεις γι΄ αυτό το θέμα από διάφορα κράτη και μάλιστα εκ διαμέτρου αντίθετες.

Επειδή ευτυχώς σήμερα η τεχνολογία μπορεί να αντιμετωπίσει σχεδόν όλα τα προβλήματα και παράλληλα να «απαντήσει» σε όλες τις επιφυλάξεις και τα ερωτήματα, επανέρχομαι και λέω ότι το απαραίτητο αντιμετώπισης αυτού του αιτήματος το ακυρώνει μόνο η πολιτική σκοπιμότητα.

5. Σχόλιο ως προ της επιλογή της ταινίας. Την προσωπική σημασία για εσένα και το μήνυμα που θες να περάσεις.

Δεν είναι τυχαία η επιλογή του ντοκιμαντέρ ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε. που αποφάσισα να επαναφέρω στην επικαιρότητα σαν προσφορά στους αναγνώστες σας. Με πάρα πολύ απλό τρόπο περιγράφει και το περιβάλλον και την σκοπιμότητα της ανάπτυξης του φασισμού και του ναζισμού στην Ευρώπη. Και αυτό που πιστεύω ότι είναι απαραίτητο στη σημερινή συγκυρία, είναι να κρατήσουμε ζωντανή την ιστορική μνήμη.

Η γνώση της Ιστορίας είναι το μόνο όπλο μας για να μην ξαναζήσουμε τη φρίκη της.

Αυτό όμως όσο εύκολο κι αν ακούγεται, χρειάζεται μια διαρκή προσπάθεια και τις περισσότερες φορές βρίσκεται στον αντίποδα και σε σύγκρουση με τη λήθη που προσπαθεί να επιβάλλει το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο.

Όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη και μας ανησυχούν δεν είναι ούτε πρωτόγνωρα ούτε νεότευκτα.

Τα ίδια ωμά συμφέροντα που ανέβασαν τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ στην εξουσία πρωταγωνιστούν και σήμερα.

Είναι εντυπωσιακό ότι είναι οι ίδιες εταιρείες, όπως μπορούν να διαπιστώσουν οι αναγνώστες σας παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ, που επιβάλλουν τις πολιτικές που τις εξυπηρετούν.

Φυσικά με μέσα πιο εκλεπτυσμένα και «αποδεκτά», αλλά το ίδιο αποτελεσματικά.

Το που μας οδηγούν είναι φανερό.

Είμαστε υποχρεωμένοι να αντιδράσουμε έγκαιρα και αποφασιστικά.