Η σημερινή συγκυρία κυριαρχείται από την επανέναρξη των συνομιλιών Ελλάδας-Τουρκίας, μετά από 5 χρόνια.
Σε αυτό το διάστημα, η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη σταθερά τις εναλλασσόμενες εξελίξεις στην περιοχή, έχει αναβαθμίσει σημαντικά τη θέση της, κερδίζοντας διαρκώς, τις κρίσιμες στιγμές, τη στήριξη ισχυρών χωρών. Το σημαντικό είναι ότι συνήθως πρόκειται για τις ίδιες χώρες στις οποίες προσβλέπει και η Ελλάδα, όπως η Γερμανία ή οι ΗΠΑ.
Η κυρίαρχη πολιτική στην Ελλάδα μιλά πάντα για “ισχυρές συμμαχίες“. Όμως, δεν είναι “ισχυρή συμμαχία” να δηλώνεις μονομερώς πλήρη υποταγή και απαράβατη προβλεψιμότητα προς οποιονδήποτε “ισχυρό”.
Γι’ αυτό, εξάλλου, και καμία συμμαχία μας δεν αποδείχθηκε πραγματικά ισχυρή, αφού δεν μας στήριξαν ποτέ στις κρίσιμες ώρες. Αυτό ισχύει για όλους τους παραδοσιακούς δήθεν μεγάλους συμμάχους μας, όπως ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, όσο και για τους νεοπαγείς, όπως το Ισραήλ. Ας μη μιλήσουμε καθόλου για το ΝΑΤΟ. Ούτε για την Ευρωπαϊκή Ένωση, που η Τουρκία δεν είναι κάν μέλος της. Εντέλει, είναι πρόκληση να παρουσιάζεται η δεδομένη εξάρτηση ως “ισχυρή συμμαχία”.
Η σχεδόν παιδαριώδης προθυμία και υπακοή μας, εφαρμόζεται και στους εξοπλισμούς. Από τη μεταπολίτευση και μετά, είμαστε εξαιρετικοί πελάτες όλων των εμπόρων όπλων και των βιομηχανιών αυτών των χωρών. Η ελληνική διπλωματία των εξοπλισμών είναι εξ ορισμού αναποτελεσματική, αν όχι και μοιραία. Και ο ελληνικός λαός την έχει πληρώσει πολύ βαριά. Αν θεωρούμε ότι με αυτόν τον τρόπο εξαγοράζουμε τη μελλοντική στήριξή τους, έχει αποδειχθεί πολλές φορές ότι δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Και η ιστορία είναι αδιάψευστος μάρτυρας γι’ αυτό.
Η εξωτερική πολιτική απαιτεί ικανότητα υπέρβασης και στοχοθεσία με βάση μια σοβαρή εκτίμηση και πρόβλεψη των επερχόμενων εξελίξεων. Η αντανακλαστική αντίδραση στα τεκταινόμενα – ή, ακόμα χειρότερα, σε τετελεσμένα – δεν μπορεί να θεωρείται εθνική στρατηγική.
Και η Ελλάδα, δυστυχώς, όλα αυτά τα χρόνια, είναι εγκλωβισμένη στα όρια και στα διλήμματα που μας θέτουν οι τρίτοι αλλά και σε όσα προβάλλει κάθε φορά η Τουρκία, κλιμακώνοντας τις απαιτήσεις της και διευρύνοντας διαρκώς τη θεματολογία που θέλει να επιβάλει.
Αν περιορίζεσαι στο να ακολουθείς τη θεματολογία και τα διακυβεύματα που επιβάλλουν οι άλλοι και δεν συμμετέχεις ενεργά στη διαμόρφωση της συγκυρίας, είσαι αναπόφευκτα καταδικασμένος σε αποτυχία.
Οι αρχές της διεθνούς νομιμότητας δεν αρκούν για την ουσιαστική στήριξη των δικαίων και των συμφερόντων της χώρας μας. Έχουν την αξία τους, για να πείσουν το εσωτερικό ή και το εξωτερικό ακροατήριο, για το δίκιο σου. Αλλά δεν πρόκειται ποτέ να καθορίσουν το μέλλον της χώρας.
Είναι, εδώ, κρίσιμες, οι δύο βασικές προτάσεις του κόμματός μας, του ΜέΡΑ25. Η πρώτη είναι η σύγκληση Διεθνούς Συνδιάσκεψης όλων των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου για τον από κοινού καθορισμό θαλασσίων ζωνών και ΑΟΖ. Και η δεύτερη, η απόλυτη αντίθεσή μας στις Εξορύξεις. Με αυτές αλλάζει όλο το σκηνικό στην περιοχή. Αναβαθμίζεται η χώρα μας ενώ, ταυτόχρονα, λειτουργούν προς όφελος των διακρατικών σχέσεων και των λαών της περιοχής, αφού μειώνουν την επίδραση της ιδιοτελούς ανάμιξης ξένων παραγόντων, είτε κρατών είτε οικονομικών παραγόντων.
