Σας ευχαριστώ κυρία Πρόεδρε!
Σήμερα συνεχίζουμε τη συζήτηση επί του προσχεδίου, ως προς το οποίο οι όποιες παρεμβάσεις μας δεν έχουν ληφθεί καθόλου υπόψη. Όπως είναι επόμενο, δεν μπορούμε και να συμφωνήσουμε με το προσχέδιο που παρουσιάζεται στην Επιτροπή μας.
Έχουμε επανειλημμένα τονίσει ότι στη Θράκη δεν υπάρχει απλά μειονότητα, αλλά μειονότητες. Ο όρος μειονότητες – ή μουσουλμανικές κοινότητες – είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Η προσέγγιση ότι έχουμε μια μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη συσκοτίζει την πραγματικότητα και αποτελεί λανθασμένη βάση και για τη σκέψη μας και για την πολιτική μας. Το προσχέδιο επιμένει στις αναφορές σε “μειονότητα”.
Στο γλωσσικό πεδίο υπάρχουν οι μεγάλες κοινότητες των Τουρκογενών, των Ρομά και των Πομάκων, που μιλούν τη δική τους γλώσσα η καθεμία, πέρα από την Ελληνική.
Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τα θέματα της εκπαίδευσης των μειονοτήτων.
Έχουμε επίσης επανειλημμένα τονίσει ότι αυτή η Επιτροπή θα μπορούσε να δώσει μία νέα εκκίνηση για την ίδρυση περισσότερων σχολείων στη Θράκη, όχι μόνο για την πλειονότητα αλλά και για κάθε μειονότητα.
Ο αριθμός των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων κάθε βαθμίδας στην Θράκη είναι αναμφίβολα πολύ χαμηλός ενώ και οι ανάγκες κάθε κοινότητας είναι διαφορετικές.
Ασφαλώς και χρειάζεται να υπάρχουν εκπαιδευτικά ιδρύματα για όλες τις κοινότητες. Όμως είναι λάθος να προσεγγίζουμε με τον ίδιο τρόπο τα θέματα της εκπαίδευσης για κάθε μια από τις τρεις παραπάνω κοινότητες. Η κάθε μειονότητα, αλλά ακόμα και ομάδες μέσα στους κόλπους της καθεμιάς, δεν βιώνουν με τον ίδιο τρόπο τη διαφορετικότητά τους.
Υπάρχουν όμως και άλλες ιδιαιτερότητες:
Ενώ για την Τουρκική γλώσσα υπάρχει αρκετό διαθέσιμο έντυπο εκπαιδευτικό υλικό, δεν ισχύει το ίδιο για τη Ρομανί και την Πομακική γλώσσα, όπου κυριαρχεί ο προφορικός λόγος.
Και όμως : είναι εφικτό κάποια μαθήματα και σχολικές δραστηριότητες, να γίνονται στη μητρική γλώσσα της κάθε μειονότητας. Θα αναφέρω καταρχήν τις θεατρικές εκδηλώσεις ή και όπως η γυμναστική ή και η αριθμητική.
Πραγματικά πιστεύουμε ότι αξίζει να προσπαθήσουμε για να ενταχθεί η κάθε μειονοτική γλώσσα στην εκπαίδευση.
Σε αυτή την κατεύθυνση μπορούν – και πρέπει – να συμβάλλουν και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και η εξειδικευμένη πανεπιστημιακή μας κοινότητα.
Αλλιώς θα παραμένουμε στην ίδια θλιβερή κατάσταση περιθωριοποίησης μειονοτήτων και εκμετάλλευσής τους από τρίτους για ίδιο όφελος, την οποία, με τον τρόπο αυτό, και θα διαιωνίζουμε και θα ενισχύουμε.
Από το άλλο μέρος, πρέπει πάντα να αναγνωρίζεται ο θεμελιώδης ρόλος της βούλησης κάθε Κοινότητας. Θα πω ένα παράδειγμα : Εμείς αναθεωρήσαμε αρχικές μας απόψεις, όταν μάθαμε ότι στην πραγματικότητα οι Ρομά προτιμούν καταρχήν τα παιδιά τους να μην έχουν ξεχωριστά σχολεία, αλλά να συνυπάρχουν με τα παιδιά της πλειονότητας. Έτσι θεωρούν ότι θα επιτύχουν καλύτερη ενσωμάτωση, η οποία αποτελεί και τον κύριο στόχο τους.
Εννοείται πως δεν θα ήταν σωστό να αντιμετωπίζουμε Τουρκογενείς και Πομάκους με την ίδια προσέγγιση.
Στο θρησκευτικό πεδίο, στους μουσουλμάνους, δεν υπάρχει μόνο η κυρίαρχη κοινότητα των σουνιτών. Υπάρχουν και οι Αλεβίτες και οι Μπεκτασήδες. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει καμία απολύτως αναφορά στις σχεδόν 150 σελίδες του προσχεδίου.
Τουλάχιστον οι Αλεβίτες έχουν, πλέον, έναν Ευκτήριο Οίκο και δεν χρειάζεται να καταφεύγουν σε ιδιωτικούς χώρους. Έναν οίκο, που χτίστηκε με δωρεές από τους ίδιους!
Δεν μπορούμε να μην προσέξουμε την απόλυτη απουσία και απραξία του Ελληνικού κράτους. Παρά το χαμηλό κόστος που θα απαιτούσε η αναγκαία συνδρομή και παρέμβαση φαίνεται πως προτιμάμε να συντηρούμε της εικόνα μιας μειονότητας που παραμένει εντελώς εγκαταλελειμμένη.
Και όμως, η κατασκευή του θρησκευτικού αυτού οίκου δεν πέρασε απαρατήρητη για κανέναν από όσους ασχολούμαστε με θέματα της Θράκης.
Θέλω μάλιστα, να πω ότι τιμά και τον Υφυπουργό, τον κ. Συρίγο, όχι απλά η επίσημη αναγνώριση, η οποία μπορεί και να ήταν αυτονόητη και επιβεβλημένη, αλλά κυρίως το γεγονός ότι ο ίδιος επισκέφθηκε, πριν 7 μήνες, το Τζεμ Εβί.
Και θεωρώ δεδομένο ότι θα έπρεπε η Ελληνική Πολιτεία να προστατεύσει την ύπαρξη και την ιδιαιτερότητα αυτής της μειονότητας
Έχω θέσει, πριν 20 μήνες, σχετικό ερώτημα και προς τον αρμόδιο Επίτροπο κύριο Σχοινά. Για τα μέτρα που σκέπτεται να λάβει η Επιτροπή για την προστασία τέτοιων Κοινοτήτων. Ενδεικτικά είχα αναφέρει την Πομακική. Βέβαια, δε έλαβα κάποια απάντηση σε εκείνη τη συνεδρίαση ούτε και σε μεταγενέστερη. Όμως, το ζήτημα παραμένει! Και πάντα υποτίθεται ότι τόσο η Πολιτεία μας όσο και η ΕΕ οφείλουν να προωθούν τον περίφημο “ευρωπαϊκό τρόπος ζωής”.
Το κείμενο του προσχεδίου αναδεικνύει πολύ χαρακτηριστικά τις πολιτικές προτεραιότητες στην κατάρτισή του.
Στο επίκεντρο της ενεργειακής πολιτικής για τη Θράκη έχετε θέσει το φυσικό αέριο. Αφήνετε στο περιθώριο άλλες μορφές ενέργειας, που θα μπορούσαν κάλλιστα να αναπτυχθούν στην περιοχή, και μάλιστα με μεγαλύτερες ωφέλειες. Αναφέρομαι κυρίως στη γεωθερμία αλλά και στη βιομάζα.
Μάλιστα, στο συγκεκριμένο Προσχέδιο υπάρχει μία εμμονή με το φυσικό αέριο, στο βαθμό που άλλες μορφές ενέργειας –τις οποίες αλλού επιβάλλετε παρά και τις σφοδρές αντιδράσεις των ντόπιων πληθυσμών – όπως η αιολική, εδώ αναφέρονται σπάνια.
Το Πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής για την Ανάπτυξη της Θράκης υπαινίσσεται, όσο πιο καταδεικτικά μπορεί, ότι θέλει να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους επιχειρηματικούς σχεδιασμούς. Προτάσσει, λοιπόν, συνδέσεις και δίκτυα, ενεργειακά και μεταφορικά, με σιδηροδρόμους σε λιμάνια και σε αεροδρόμια τα οποία ή έχουν ήδη πουληθεί ή βρίσκονται προς πώληση.
Το έχω ξαναπεί, θα το επαναλάβω και σήμερα:
Λιμάνια και αεροδρόμια γίνονται ιδιωτικά με πολύ χαμηλό κόστος, και ιδίως σε σχέση ακόμη και με το κόστος της κατασκευής τους.
Οι επιδιωκόμενες συνδέσεις θα απογειώσουν τη δυναμική και την αποδοτικότητα των ιδιαίτερα χαμηλών επενδύσεων των εκμεταλλευτών, που απέκτησαν λιμένες και αερολιμένες με ευτελή τιμήματα. Έτσι, οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται πραγματικές δωρεές.
Με την έννοια αυτή, θα ήταν εύλογο, ίσως και αντικειμενικά επιβεβλημένο, οι ωφελούμενοι επενδυτές να συνεισφέρουν στο κόστος των συνδέσεων, το οποίο προορίζετε να επιβαρύνει μόνο τον φορολογούμενο.
Τελειώνοντας, πιστεύω πως πρέπει να προσέξουμε ένα ακόμα ζήτημα : της Εγνατία. Διέρχεται από τη Θράκη, και αποτελεί , αν όχι την κυριότερη, τουλάχιστον μια από τις κυριότερες αρτηρίες του εξωτερικού εμπορίου της Τουρκίας. Μια αρτηρία που τη συνδέει με τα ευρωπαϊκά κέντρα συναλλαγών της.
Αυτό είναι ένα κρίσιμο στοιχείο που δεν πρέπει ποτέ να ξεφεύγει από την προσοχή μας.
Επομένως, δεν κατανοώ τι ακριβώς εννοεί το προσχέδιο όταν αναφέρεται σε «κανονικοποίηση» των διασυνοριακών διαδικασιών. Μπορεί κάποιος να μας εξηγήσει τι εννοείτε εδώ; Ποιοι και πώς ωφελούνται από την προτεινόμενη κανονικοποίηση;
Αντιθέτως, ακόμα και τα ειδικά μέτρα προφύλαξης και αντιμετώπισης της πανδημίας, που υφίστανται όλοι όσοι ζουν στη χώρα μας, επιβάλλουν τη λήψη σοβαρών μέτρων και μάλιστα με ιδιαίτερη αυστηρότητα.
Σας ευχαριστώ!
