Σας ευχαριστώ κύριε Πρόεδρε!
Κατ’ αρχήν, πρέπει να επαναλάβω μία παρατήρηση που έχω κάνει και σε άλλη Επιτροπή. Η ακρόαση των φορέων είναι πολύ σημαντικό στοιχείο για τη διαδικασία εξέτασης και επεξεργασίας των νομοσχεδίων. Κανονικά, υπάρχει για να έχει ουσιαστική συμβολή στη διαμόρφωση θέσης και επί της αρχής και – ακόμα περισσότερο – επί των άρθρων.
Για να μην καταντά και αυτή προσχηματική, πρέπει να υπάρχει ένας στοιχειωδώς ικανός χρόνος, μέχρι την επόμενη συνεδρίαση της Επιτροπής, έτσι ώστε να υπάρχει ουσιαστική επισκόπηση και ορθή εκτίμηση των απόψεων και των παρατηρήσεων των φορέων.
Σκοπός του Κανονισμού δεν είναι να υπερισχύει ούτως ή άλλως η “αυθεντία” των συντακτών του κάθε νομοσχεδίου ούτε η έκφραση θέσεων των βουλευτών να βασίζεται στις δεδομένες θέσεις ή ακόμα και τυχόν προκαταλήψεις του καθενός από εμάς.
Εξάλλου, δεν μιλάμε για μια μηχανική διαδικασία, όπου μόλις ακούσαμε μια άποψη αυτόματα την υιοθετούμε ή την απορρίπτουμε – “και τέλος”.
Ακόμα περισσότερο, όταν οι απαντήσεις των φορέων, στο πλήθος των ερωτήσεων που μπορεί να δεχθούν, δίνονται κάτω από ασφυκτική πίεση χρόνου, ακριβώς και επειδή προβλέπεται, αμέσως μετά, η έναρξη της επόμενης συνεδρίασης. Το κενό αυτό δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί πλήρως από την μεταγενέστερη κατάθεση υπομνημάτων – την οποία, πάντως, εμείς, πάντα τη ζητάμε.
Ακόμα περισσότερο, πρέπει να συνεκτιμούμε ότι, ακριβώς λόγω των περιορισμένων χρονικών ορίων, περιορίζεται πολλές φορές και ο αριθμός των φορέων που καλούνται.
Αυτή η διαδικασία, λοιπόν, που ακολουθείτε, είναι εξ ορισμού λάθος. Είναι στοιχειώδες – και ουσιαστικό – να μεσολαβεί τουλάχιστον ένα 24ωρο ανάμεσα στις δύο συνεδριάσεις. Αλλιώς, αυτό που γίνεται είναι να λειτουργούμε προσχηματικά και καταχρηστικά, αδιαφορώντας για την ουσία των διαδικασιών.
Πρέπει να πούμε δυο βασικά πράγματα και για τη στρατιωτική θητεία.
Θεωρούμε ότι η στρατιωτική θητεία μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία για απόκτηση και βελτίωση γνώσεων και δεξιοτήτων, σε σχέση με την ειδικότητα του κάθε υπηρετούντος. Μάλιστα, θα μπορεί να παίρνει ο καθένας, μαζί με το Απολυτήριό του, και την αντίστοιχη Πιστοποίηση εξειδικευμένων γνώσεων. Έτσι θα έχουν και οι Ένοπλες Δυνάμεις ουσιαστικό ρόλο στην κάλυψη των αντίστοιχων αναγκών του κοινωνικού και επαγγελματικού ιστού της χώρας. (Είμαι βέβαιη ότι θα ήμουν πιο πειστική αν χρησιμοποιούσα τον όρο “ανάγκες της αγοράς”).
Η οργάνωση και λειτουργία των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων επηρεάζεται σήμερα από δύο καθοριστικούς παράγοντες :
Ο ένας είναι η συνολική διεθνής πραγματικότητα , που έχει, πλέον, τα βέβαια χαρακτηριστικά ενός παρατεταμένου ψυχρού πολέμου. Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν τα πάντα σε αυτήν την κατεύθυνση. Περισσότερο, όμως, και από την ψυχροπολεμική διελκυστίνδα, υπάρχουν και εστίες άμεσων πολεμικών συρράξεων, ακόμα και μέσα στην ίδια την Ευρώπη.
Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, διεξάγουν έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπου, στην Ουκρανία, έχοντας το νου τους – πέρα από τη Ρωσία – και τον σχεδιασμό αντιμετώπισης της Κίνας.
Ο δεύτερος παράγοντας είναι οι ελληνο-τουρκικές ισορροπίες, που αναπτύσσονται μέσα στο συγκεκριμένο παγκόσμιο σκηνικό και καθορίζονται από την χωρίς μέτρο κλιμάκωση της επιθετικότητας και των απειλών της Τουρκίας.
Με την έννοια αυτή, είναι πραγματικά εθνική ανάγκη η προσαρμογή της οργάνωσης και λειτουργίας των Ενόπλων μας Δυνάμεων σε αυτές τις συνθήκες.
Αυτό όμως δεν σημαίνει τη λάθος κυβερνητική προσέγγιση, που εξαντλείται, για πολύ συγκεκριμένους λόγους, στην κούρσα των εξοπλισμών.
Η ουσιαστική προσαρμογή θα σήμαινε – κυρίως – αλλαγή της ουσίας της θητείας και αλλαγή της ουσίας της μακράς θητείας.
Και εδώ είναι που μπαίνει και το ζήτημα της Εθνοφυλακής και της Παλλαϊκής Άμυνας.
Ο ίδιος ο πόλεμος στην Ουκρανία αναδεικνύει τη μεγάλη σημασία της παλλαϊκής άμυνας.
Στην πρώτη συνεδρίαση ακούσαμε και μια αναφορά συναδέλφου από τον ΣΥΡΙΖΑ… Είπε ότι αυτό «ακούγεται κάτι ωραίο. Παλλαϊκή άμυνα είναι και το μοντέλο της ισραηλινής άμυνας, του κράτους του Ισραήλ. Δεν νομίζω ότι θέλουμε να το μιμηθούμε».
Μας εντυπωσιάζει το γεγονός ότι δεν σκέφτηκε, π.χ., το μοντέλο της Ελβετίας αλλά μίλησε κατευθείαν για το Ισραήλ….
Εδώ, δεν μιλάμε για “το σπίτι του κρεμασμένου”… Εδώ προσπαθεί ο ίδιος ο κρεμασμένος να μιλήσει για το σχοινί.
Η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αναβάθμισε τις σχέσεις της χώρας με το αυταρχικό και ρατσιστικό καθεστώς του Ισραήλ , υπέγραψε εν κρυπτώ διακρατικές συμφωνίες με αυτό, οι οποίες και κυρώθηκαν από τα κόμματά σας στη Βουλή και υλοποιούνται. Εξάλλου, ακούσαμε και πολλές ένθερμες δηλώσεις για τον φίλο σας τον Μπίμπι – που τώρα μάλιστα επανήλθε – για “στρατηγική σχέση” και για “καλές χημείες” μεταξύ σας.
Μιλάμε για το κράτος που επέλεξε εξαρχής να μην έχει κάποιο Σύνταγμα πάνω από το θρησκευτικό εβραϊκό νόμο. Ένα κράτος, που καταπατά βάναυσα το διεθνές δίκαιο με εισβολές και κατοχή. Ένα κράτος που διατηρεί στη Γάζα το μεγαλύτερο στον κόσμο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ένα κράτος που στρέφεται ενάντια στο 20% του πληθυσμού του, που είναι Άραβες και δεν έχουν εβραϊκό θρήσκευμα, αλλά είναι μωαμεθανοί και χριστιανοί!
Επομένως : Αυτή η δήθεν επιχειρηματολογία περί Ισραήλ – ακόμα και αν θεωρείτε ότι έχετε ακόμα το δικαίωμα εσείς να την προβάλλετε – πάντως, δεν μπορεί να απευθύνεται προς εμάς. Και είναι άστοχη εκ μέρους σας, τουλάχιστον αν αποσκοπείτε στο να ασχοληθούμε με αυτήν και εμείς, το ΜέΡΑ25.
Σε κάθε περίπτωση : Αρχής γενομένης από την Κυβέρνηση Σαμαρά, ανατράπηκε η διαχρονική στάση της Ελλάδας και η πολιτική συμμαχιών στην Ανατολική Μεσόγειο – προφανώς κατ’ εντολή άλλων – και όχι με κάποιο ελληνικό διπλωματικό σχέδιο ή με πρωτοβουλία των ελληνικών Κυβερνήσεων.
Αυτή τη νέα πολιτική των αγαστών σχέσεων με το Ισραήλ – το γνωστό Ισραήλ, που περιέγραψα παραπάνω – υπηρετούν έκτοτε όλες οι κυβερνήσεις ( και η «πρώτη φορά Αριστερά» ). Μιλάμε για εντατικά προωθούμενες σχέσεις, που περιλαμβάνουν άμυνα, ενέργεια αλλά και οικονομία.
Εμείς, πάντως παρατηρούμε την εξέλιξη αυτών των σχέσεων, που δεν είναι τόσο ιδανικές και ανέφελες, όσο θέλει να παρουσιάζει το κυρίαρχο αφήγημά σας. Προς το παρόν, σημειώνω μόνο κάτι που γράφτηκε πρόσφατα, από γνώστη των θεμάτων : Κάτι "σάπιο" υπάρχει στο βασίλειο των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων.
Πάμε στο θέμα της Εθνοφυλακής. Κακά τα ψέματα: Η σημερινή κατάσταση με την Εθνοφυλακή είναι προβληματική, κυρίως γιατί δεν είναι λειτουργική. Υπάρχει και το γνωστό πρόβλημα με τη στελέχωσή της, για την οποία συχνά κυριαρχούν αρνητικά, υποτιμητικά ή και τιμωρητικά κριτήρια.
Θα πω, για παράδειγμα τον Έβρο : στους εκεί σχηματισμούς θα βρούμε αξιωματικούς με – το διατυπώνω όσο πιο ήπια μπορώ – κάπως βεβαρυμένο παρελθόν. Συνήθως μιλάμε για αξιωματικούς που δεν είναι εξελίξιμοι Διοικητές. Αυτοί κατά κανόνα πλαισιώνονται από δύο δόκιμους. Σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχει και ένας πολίτης, πρώην οπλουργός. Όλα αυτά βέβαια, χωρίς ιδιαίτερα προγράμματα εκπαίδευσης, σε μια αρκετά ρευστή κατάσταση.
Η εκπαίδευση της Εθνοφυλακής θα πρέπει να συνδέεται με ανάλογη αποζημίωση, για να προσελκύονται άνθρωποι που θα μπορούν να είναι περισσότερο χρήσιμοι στο θεσμό. Υποθέτω πως όλοι συμφωνούμε ότι έχει, και εδώ, σημασία το έμψυχο υλικό και η ποιότητά του. Η πρακτική μέχρι σήμερα είναι σαν να επιδιώκουμε το αντίθετο… Θα πρέπει, επίσης, να υπάρχουν συγκεκριμένες και αυστηρές διαδικασίες επιλογής.
Θα πρέπει, επίσης, να υπάρχει ένα νομοκανονιστικό πλαίσιο που να θέτει τα ελάχιστα όρια εκπαίδευσης. Πέρα από αυτά, να υπάρχουν και πρόσθετα προγράμματα, πάντα όμως με την προϋπόθεση της αντίστοιχης αποζημίωσης που αναλογεί. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να φύγουμε από το εντελώς υποβαθμισμένο και προσχηματικό πλαίσιο, που εξαντλείται στο σχήμα «μια βολή κάθε εξάμηνο και είμαστε εντάξει».
Οι προτεινόμενες διατάξεις δεν έχουν κατάφωρα αρνητικές προβλέψεις. Είναι, όμως άτολμες και απλώς διεκπεραιωτικές. Στην ουσία, εξαντλούνται στη διαμόρφωση ενός ανεπαρκούς γραφειοκρατικού πλαισίου.
Υπάρχουν και σημεία που απαιτούν διευκρινίσεις :.
Όπως π.χ. στο άρθρο 63 παρ. 1 περ. γ’. Διαβάζουμε ότι οι Μονάδες Εθνοφυλακής στελεχώνονται και από εθελοντές ηλικίας άνω των είκοσι ετών. Σε αυτά τα χαμηλά όρια ηλικίας, το λογικό είναι οι περισσότεροι από αυτούς να ανήκουν στο σχεδιασμό στελέχωσης για τις ενεργές Μονάδες, που αναπτύσσονται εν καιρώ ειρήνης – εκεί είναι περισσότερο απαραίτητοι, και όχι στις μονάδες που θα συγκροτηθούν και θα λειτουργήσουν σε φάση επιστράτευσης.
Επίσης : Εμείς θεωρούμε ότι ο θεσμός της Εθνοφυλακής είναι απαραίτητος πρώτιστα στα νησιά!
Για το λόγο αυτό μας προβληματίζει το εντελώς στοιχειώδες και ασαφές περιεχόμενο του άρθρο 63 παρ. 3. Εκεί διαβάζουμε: «Στις Μονάδες Εθνοφυλακής του νησιωτικού χώρου καλούνται για κατάταξη όσοι διαμένουν μόνιμα στη νήσο, όπου εδρεύει η Μονάδα, Υπομονάδα ή το Τμήμα Εθνοφυλακής». Παρενθετικά : Εννοείτε μόνο “όσοι” - ή “και όσες”;
Αυτή η γενική και αόριστη διατύπωση για τις νησιωτικές περιοχές αναδεικνύει ένα μεγάλο έλλειμα, ιδίως αν συγκριθεί με όσα εκτενώς προβλέπονται στην παράγραφο 1, του ίδιου άρθρου, για τις ηπειρωτικές περιοχές,.
Στα νησιά οι Εθνοφυλακή κινδυνεύει να μοιάσει με «ένα αδειανό πουκάμισο» που λέει και ο ποιητής Γ. Σεφέρης, ότι υπερασπίζονταν οι Τρώες. Όμως, έτσι, όπως λέει ο άλλος ποιητής, ο Καβάφης, ο Καβάφης ακόμα και γενναίες προσπάθειες υπεράσπισης θα καταλήξουν σαν «των Τρώων» και «η πτώσις θα είναι βεβαία».
Κύριε Υπουργέ, χθες μας επεσήμαναν, με μια επιστολή, ότι από αυτόν τον μήνα πλέον φορολογούνται οι αποδοχές των παθόντων εν υπηρεσία και ένεκα ταύτης. Κάτι τέτοιο δεν ίσχυε μέχρι σήμερα. Θα μπορούσατε να μας δώσετε κάποιες εξηγήσεις για τη συγκεκριμένη αλλαγή στην αντιμετώπισή τους;
Κατά την άποψή μας, θα πρέπει σε τούτο το νομοσχέδιο, που επικαλείται τη μέριμνα για το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων, να φέρετε – άμεσα – τροπολογία που να διορθώνει αυτήν την ξαφνική και αδικαιολόγητη αδικία.
Θα επισημάνουμε ότι είναι θετική η απόσυρση της επίμαχης διάταξης για τους αντιρρησίες συνείδησης. Η διάταξη που αναρτήθηκε στη δημόσια διαβούλευση ήταν εντελώς προβληματική. Ήταν σαφώς αντίθετη με τις διεθνείς υποχρεώσεις μας για τα ανθρώπινα δικαιώματα βάσει του διεθνούς δικαίου, όπως και με τις συστάσεις της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ και του Επιτρόπου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Πρέπει να σας θυμίσουμε ότι όλοι αυτοί έχουν απευθύνει θεσμικές προσκλήσεις προς την Ελλάδα : ότι οι ελληνικές αρχές πρέπει να θέσουν την αξιολόγηση των αιτήσεων για το καθεστώς αντιρρησία συνείδησης υπό τον πλήρη έλεγχο πολιτικών αρχών – και εξολοκλήρου εκτός του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Αυτό, όμως, δεν έχει υλοποιηθεί.
Με τις ισχύουσες διατάξεις, ο Υπουργός Άμυνας είναι πάντα αρμόδιος για την έκδοση της σχετικής απόφασης, με μόνο την προηγούμενη γνωμοδότηση Επιτροπής που αξιολογεί τις σχετικές αιτήσεις και συγκροτείται από:
α. Τρεις (3) καθηγητές ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της Περιφέρειας Αττικής με ειδικότητα στη φιλοσοφία ή στις κοινωνικές – πολιτικές επιστήμες ή στην ψυχολογία ή στη νομική.
β. Έναν σύμβουλο ή πάρεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.
γ. Έναν (1) ανώτερο αξιωματικό του Κοινού Νομικού Σώματος των Ενόπλων Δυνάμεων.
Νομίζω ότι αξίζει, τελειώνοντας, να σταθώ σε μια φράση ενός ανώτατου αξιωματικού. Ο πολιτικός λόγος , ίσως δεν μπορεί να είναι τόσο αξιόπιστος όσο εκείνος των ανθρώπων που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην άμυνα της χώρας και έχουν οπλιστεί με όλη αυτή την πολύτιμη εμπειρία.
Ο απελθών Ναύαρχος Λυμπέρης, λοιπόν, κατά την τελετή παράδοσης καθηκόντων του, είπε : «Χωρίς αλλαγή οι οιωνοί δεν θα είναι καλοί. Το αύριο απαιτεί περισσότερη ηθική για να ενισχυθεί το ηθικό και το αποτέλεσμα».
Σας ευχαριστώ!
Διαβάστε ακόμα
- Στα 3,5 χρόνια αυτής της Κυβέρνησης, επικεντρωθήκατε σε ένα εξοπλιστικό κυνήγι : 14 δις το κόστος για τα μεγάλα προγράμματα, συν λίγο λιγότερα για τα πιο μικρά.
- Δεν έχετε ούτε την πρόθεση ούτε την τόλμη να ανταποκριθείτε στις πραγματικές ανάγκες των καιρών.
Πέμπτη 02 Φεβρουαρίου 2023, ώρα 17.00΄
Αίθουσα Γερουσίας
Συνέχιση της επεξεργασίας και εξέτασης του σχεδίου νόμου
του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας
«Μέριμνα υπέρ του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων, εξορθολογισμός της νομοθεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, οργάνωση της Εθνοφυλακής και άλλες διατάξεις».
(4η συνεδρίαση – β’ ανάγνωση)
