Ομιλία Σοφίας Σακοράφα στη συνεδρίαση Διαρκούς Επιτροπής ΕθνικήςΆμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων Ενημέρωση από τον Αναπληρωτή Υπουργό Μετανάστευσης και Ασύλου,
κ. Γεώργιο Κουμουτσάκο, με θέμα «Οι διεθνείς δράσεις της Ελλάδος για το μεταναστευτικό ενόψει και της νέας πολιτικής της Ε.Ε. για τη μετανάστευση και το άσυλο».
Κύριε Πρόεδρε σας ευχαριστώ!
Έχουμε επανειλημμένα επισημάνει ότι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει κρίσιμη συμμετοχή στη διαμόρφωση του προσφυγικού και μεταναστευτικού προβλήματος.
Δύο είναι οι κύριες πολιτικές πτυχές που οξύνουν τους ανταγωνισμούς σε όλο τον πλανήτη από την Λατινική Αμερική, την Αφρική, την Ασία αλλά και εδώ, στη γειτονιά μας, στην νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Αφενός μεν η εμμονή στην ενεργειακή εξάρτηση από τους υδρογονάνθρακες, για την εξασφάλιση των βιομηχανικών ισορροπιών και αφετέρου τα υπέρογκα εμπορικά ισοζύγια του κέντρου της ΕΕ.
Την κατάσταση επιδεινώνει και η στάση απέναντι σε καθεστώτα όπως αυτά της Τουρκίας και του Ισραήλ, που κινείται μεταξύ αδικαιολόγητης ανοχής και απροκάλυπτης υποστήριξης.
Πρόκειται για κράτη που ακολουθούν πρακτικές απαρτχάιντ και περιφερειακού ιμπεριαλισμού, οι οποίες οξύνουν τις εσωτερικές αντιθέσεις αλλά και τους διακρατικούς ανταγωνισμούς.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι και η εξώθηση μεγάλων πληθυσμών στην προσφυγιά ή στην αναγκαστική μετανάστευση.
Εξάλλου, έχουμε ήδη δει ότι η Τουρκία επιχειρεί επανειλημμένα να χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες, για να εκβιάζει την ΕΕ αλλά και να αποσταθεροποιεί την κατάσταση στην χώρα μας. Γι’ αυτό και θα έπρεπε να είμαστε διπλά προσεκτικοί και να αποφεύγουμε τα λάθη.
Και όμως : η απουσία της χώρας μας από την επονομαζόμενη Διαδικασία του Βερολίνου, για τα μεταναστευτικά ρεύματα, από το 2015 και μετά, είναι μεγάλο λάθος, όχι μόνο της σημερινής αλλά και της προηγούμενης κυβέρνησης.
Όπως επίσης ήταν λάθος και η απουσία της χώρας μας από την Διάσκεψη του Βερολίνου, τον Γενάρη του ‘20, για την κατάσταση στη Λιβύη.
Και, δυστυχώς, τα λάθη μας σε σχέση με τη Λιβύη συνεχίζονται.
Πρέπει να σταθούμε και στην “Επιχείρηση Ειρήνη”, για τον έλεγχο τήρησης του εμπάργκο όπλων στη Λιβύη αλλά και τις διασώσεις προσφύγων από τη Λιβύη.
Διαπιστώνουμε ξαφνικά, σαν τις μωρές παρθένες της παραβολής, ότι η “Επιχείρηση Ειρήνη” εφαρμόζεται από την Ένωση αλα καρτ – εντελώς επιλεκτικά.
Ενίοτε, μάλιστα, δεν εφαρμόζεται και καθόλου. Όπως στην περίπτωση του ύποπτου πλοίου με τασμανική σημαία, για το οποίο ο πλοίαρχος φρεγάτας τουρκικής νηοπομπής αρνήθηκε προκλητικά την νηοψία και ο Ιταλός διοικητής περιορίστηκε σε απλή παρακολούθηση.
Βέβαια, η χώρα μας τηρεί τις δεσμεύσεις του Δουβλίνου, οι οποίες, όμως, δεν ακολουθούνται από όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ.
Έτσι, έχουμε υποχρεώσει τα νησιά μας και τους κατοίκους τους να βιώνουν την απαράδεκτη κατάσταση των υπεράριθμων και επί μακρόν εγκλωβισμένων προσφύγων.
Και όχι μόνο αυτό. Ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε στην Κρήτη και τους πρόσφυγες που διασώζονται από τη Λιβύη. Γνωρίζουμε, βέβαια, καλά ότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα είναι από τη Λιβύη, αλλά από νοτιότερα.
Ας δούμε τι έχουμε ως τώρα :
(1ον) το κοινοτικό κεκτημένο εφαρμόζεται επιλεκτικά από κάποια κράτη-μέλη, και στα θέματα μετανάστευσης και ασύλου, και μάλιστα χωρίς καθόλου συνέπειες. Ενώ, επίσης,
(2ον) η Επιχείρηση Ειρήνη δεν εφαρμόζεται απέναντι σε τουρκικά πλοία.
Με αυτά τα πρόσθετα δεδομένα, αναρωτιόμαστε – και πάλι – γιατί η Ελλάδα επιλέγει να είναι πάντα υπάκουη, πρόθυμη και προβλέψιμη.
Έχουμε αυτο-υποβιβαστεί από δήθεν ισότιμοι εταίροι σε απλούς υποτακτικούς.
Και θα πρέπει να επισημάνω έναν ακόμα κίνδυνο στην κυβερνητική προσπάθεια για ανατροπή δεδομένων της ενωσιακής πολιτικής, που έχουν διαμορφωθεί σε βάρος μας.
Δεν είναι δυνατόν να αποτελέσει ποτέ λύση η Πρωτοβουλία για να συμπεριληφθεί ρήτρα έκτακτης ανάγκης στο Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου, την οποία προωθείτε μαζί (μόνο) με τη Βουλγαρία και την Κύπρο.
Είναι, κατά κύριο λόγο, λάθος, γιατί στρέφεται ενάντια στο Διεθνές Δίκαιο και πλήττει και την αξιοπιστία μας κάθε φορά που σαν χώρα το επικαλούμαστε.
Επισημαίνω ότι η επίκληση του Διεθνούς Δικαίου δεν αποτέλεσε ποτέ για την Ελλάδα μια συγκυριακή κυβερνητική επιλογή.
Είναι, αναγκαστικά, μια πάγια πολιτική για την υπεράσπιση των συμφερόντων της χώρας μας.
Συνεπώς, πλήγμα στην αξιοπιστία της προσήλωσής μας στο Διεθνές Δίκαιο στρέφεται ενάντια σε πάγιες θέσεις της χώρας μας αλλά και στο ίδιο το εθνικό συμφέρον.
Και όμως, η πρωτοβουλία αυτή ενέχει την πρόθεση παραβίασης του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. και της Σύμβαση της Γενεύης, με την επίκληση κατάστασης έκτακτης ανάγκης στα σύνορα.
Όμως, πέρα από αυτό : Αυτή η προωθούμενη πρωτοβουλία είναι, επίσης, λάθος και για λόγους πολιτικού πραγματισμού (ρεάλπολιτίκ, που λένε και οι ειδικοί).
Δεν είναι λογικό να περιμένουμε ότι θα γίνει εύκολα αποδεκτή παραβίαση του δικαίου της Ε.Ε. με βάση ένα νομικίστικο τέχνασμα.
Στην πραγματικότητα, δίνεις εσύ ο ίδιος στην Ένωση το όπλο για να σε αποκρούσει. Και το όπλο αυτό είναι το Δίκαιο.
Επιπλέον, με την επιλογή αυτής της τακτικής, επιδεικνύουμε φοβική αναποφασιστικότητα.
Είναι σαν να δηλώνουμε εκ των προτέρων ότι δεν έχουμε την πρόθεση να υπερασπιστούμε αυτήν την υπόθεση σθεναρά και με κάθε τρόπο, αφού εξαρχής καταφεύγουμε σε ημίμετρα με ευάλωτη νομιμοφάνεια.
