Επεξεργασία και εξέταση του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας Κύρωση της Συμφωνίας μεταξύ του Υπουργείου Άμυνας του Κράτους του Ισραήλ και του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας της Ελληνικής Δημοκρατίας για την προμήθεια Εξοπλισμού και Υπηρεσιών Άμυνας.
Κύριε Πρόεδρε σας ευχαριστώ!
Η Συμφωνία που συζητάμε προέκυψε από διαπραγμάτευση της προηγούμενης Κυβέρνησης, του ΣΥΡΙΖΑ, και υπεγράφη στην Αθήνα την 1η Νοεμβρίου 2016.
Προκύπτει άμεσα το ερώτημα : Που οφείλεται αυτή η μεγάλη καθυστέρηση ; Αναμένουμε να το απαντήσουν και τα δύο κόμματα, Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ.
Επισημαίνω ότι από την υπογραφή της συμφωνίας αυτής και μέχρι τις περυσινές εκλογές, η προηγούμενη Βουλή ψήφισε 48 Διεθνείς Συμβάσεις. Και η Νέα Δημοκρατία, έχει ήδη φέρει προς κύρωση 20 διεθνείς συμβάσεις.
Υπήρξε, άραγε, προβληματισμός ή δισταγμός ως προς τη χρονική στιγμή κατάθεσης στη Βουλή αυτής της Συμφωνίας ; Ή μήπως η κατάθεσή της είχε συνδεθεί με άλλα θέματα μεταξύ των δύο χωρών ; Ή, μήπως, εμπλέκονται και άλλες χώρες ;
Εντέλει, μήπως έπρεπε να ωριμάσουν συγκεκριμένες συνθήκες, ή υπήρχε σύνδεση με άλλα, πρόσθετα σχέδια ;
Σε κάθε περίπτωση θα ήταν κρίσιμο – ή τουλάχιστον χρήσιμο – να έχουμε μία σχετική υπεύθυνη ενημέρωση.
Διότι, ήδη από την προηγούμενη Κυβέρνηση, οι σχέσεις μας με το Ισραήλ τοποθετούνται σε υψηλή ιεράρχηση και προτεραιότητα. Πολιτική, που συνεχίζει και η σημερινή Κυβέρνηση.
Η επιλογή της παρούσας χρονικής στιγμής έχει ιδιαίτερο συμβολισμό. Είχε δίκιο ο Πρόεδρος Μιτεράν, όταν έλεγε ότι η πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων.
Κατά χαρακτηριστική σύμπτωση, τη σημερινή ημέρα, 1η Ιουλίου 2020, έχει θέσει η Κυβέρνηση του Νετανιάχου ως εναρκτήριο ορόσημο για την επέκταση της κυριαρχίας του Ισραήλ στους οικισμούς της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης.
Αναφέρομαι ιδιαίτερα στον Νετανιάχου, γιατί δεν είναι τυχαίος ο ρόλος του. Ο ίδιος έχει μάλλον αβέβαιο προσωπικό μέλλον, λόγω των σοβαρών προβλημάτων του με τη δικαιοσύνη. Δεν έπαψε ποτέ, όμως, στην πολιτική του σταδιοδρομία να αντιτάσσεται στο Παλαιστινιακό κράτος. Επίσης, επιμένει στην πολιτική των προσαρτήσεων, ως μέσο διασφάλισης του ελέγχου του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη. Είναι, άλλωστε, ο ίδιος, σημαντικός παράγοντας των ακραίων πολιτικών τάσεων του Ισραήλ, που θεωρούν ότι αυτά τα Παλαιστινιακά εδάφη είναι, όπως λένε, η «ιστορική καρδιά του Ισραήλ». Και αν αυτά τα εδάφη είναι η καρδιά του Ισραήλ, δεν τολμάμε να φανταστούμε μέχρι που θα φτάνει όλο το σώμα του.
Αν ο Νετανιάχου μπορούσε να δράσει κατά τις επιθυμίες του, θα προσαρτούσε άμεσα τη γη που εκχωρεί στο Ισραήλ το διαβόητο σχέδιο του Προέδρου Τραμπ.
Σε κάθε περίπτωση, η επιλογή της σημερινής ημέρας, από την Ελληνική κυβέρνηση, φοβάμαι ότι δίνει ένα σαφές μήνυμα στήριξης αυτών των παράνομων σχεδίων.
Εντέλει, μήπως η χώρα μας, παρά τις διακηρύξεις της, θέλει να δείξει ότι κατατάσσεται στους υποστηρικτές αυτού του σχεδίου; Θέλει στα αλήθεια να σταθεί στο πλάι των ακραίων ισραηλινών τάσεων ; Πλάι σε ακραίες θρησκευτικές τάσεις του Ισραήλ και των ΗΠΑ;
Διότι πέρα από αυτές τις πολιτικά ακραίες, δεξιές, τάσεις, δεν υπάρχει καμία διεθνής στήριξη στα έκνομα αυτά σχέδια.
Ακόμα και μέσα στο Ισραήλ υπάρχει κύμα αντιδράσεων.
Έχω διαβιβάσει σε όλα τα μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου τη σχετική επιστολή του πρώην Προέδρου της Κνεσέτ, του Αβραάμ Μπερχ, την οποία στηρίζουν πολλές σημαίνουσες φιλελεύθερες προσωπικότητες στην κοινωνία του Ισραήλ και τη συνυπογράφουν εκατοντάδες πολιτικές προσωπικότητες, διαφόρων προελεύσεων, από όλη τη διεθνή κοινότητα.
Ας δούμε που καταλήγουν για το σχέδιο αυτό οι ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ. Και διαβάζω, επί λέξει : «Η προσάρτηση κατεχόμενων περιοχών αποτελεί σοβαρή παραβίαση του Χάρτη του ΟΗΕ και των Συμβάσεων της Γενεύης και είναι αντίθετη στον θεμελιώδη κανόνα που έχει επαναλάβει πολλές φορές το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και η Γενική Συνέλευση, σύμφωνα με τον οποίο η απόκτηση περιοχών με τη βία ή μέσω πολέμου είναι απαράδεκτη».
Θα αναφέρω, μόνο και το σοβαρό ζήτημα του παράνομου εποικισμού, για το οποίο έχουμε εμπειρία και εμείς, από την Κύπρο.
Δεν θα επεκταθώ περισσότερο.
Το Ισραήλ έχει την υποχρέωση να σέβεται το διεθνές δίκαιο , όπως και το δίκαιο πολέμου και το διεθνές δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και δεν το κάνει.
Και όλα τα υπόλοιπα κράτη, δηλαδή και εμείς, ως Ελλάδα, έχουμε την υποχρέωση να μην αναγνωρίζουμε την παράνομη κατοχή και να αναπτύσσουμε εθνική και διεθνή δραστηριότητα προκειμένου να υποχρεωθεί το κράτος κατοχής, δηλαδή το Ισραήλ, να σεβαστεί το διεθνές δίκαιο και το δικαίωμα των Παλαιστινίων στον αυτοπροσδιορισμό.
Στ’ αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι με την παρούσα Συμφωνία βαδίζουμε σε αυτήν την (επαναλαμβάνω : υποχρεωτική) κατεύθυνση ;
Στ’ αλήθεια, δικαιούμαστε να παραβλέπουμε με ποιο κράτος συμβαλλόμαστε ;
Ας δούμε, ποια είναι η κρατική πολιτική του Ισραήλ. Μιλάμε για κατάσχεση γης. Για βία των εποίκων σε βάρος των Παλαιστινίων. Για υπερβολική χρήση βίας, αθρόες συλλήψεις, ακόμη και βασανιστήρια. Για περιορισμούς στην ελευθερία του λόγου και στα μέσα ενημέρωσης. Και για ένα σύστημα διακρίσεων ως προς τα πολιτικά, νομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και οικονομικά δικαιώματα, με βάση την εθνικότητα και την υπηκοότητα.
Θα επανέλθω, αναγκαστικά, στους εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ. Επισημαίνουν ότι οι περιοχές της Δυτικής Όχθης που θα απομείνουν, μετά την προσάρτηση, θα είναι ένα “Παλαιστινιακό Μπαντουστάν”. Όπως οι αποκλειστικοί θύλακες μαύρων του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.
Εντέλει : Έχουμε, πραγματικά συνείδηση και συναίσθηση με ποιο κράτος συνάπτουμε τέτοιες συμφωνίες; Τι είδους κράτος είναι αυτό ; Ποια είναι τα σύνορά του; Πώς αυτοκαθορίζεται αυτό το κράτος ; Για τι κράτος δικαίου μιλάμε ; Πώς κατοχυρώνονται τα ανθρώπινα δικαιώματα μέσα σε αυτό ;
Αναφέρομαι στα ελάχιστα διεθνή και ευρωπαϊκά κεκτημένα, τα οποία παραβλέπουμε στην ειδική περίπτωση του Ισραήλ. Την ίδια ώρα, θέλουμε να τα επικαλούμαστε, συντασσόμενοι και με την Ε.Ε., έναντι άλλων χωρών.
Αυτή η επιλεκτική πολιτική (στα ελληνικά συνηθίζεται να τη λένε “αλα καρτ”), αυτή η ανακόλουθη στάση, μας εκθέτει όλους.
Πιστεύει κανείς ότι μετά τις προσαρτήσεις θα μειωθούν οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θα παύσει το καθεστώς του απαρτχάιντ ;
Υπάρχει κανείς που εθελοτυφλεί για τις συνέπειες ;
Εκτός από τη βέβαιη διεθνή καταδίκη.
Θα επιφέρει σοβαρές αναταράξεις των διεθνών συμμαχιών και ανακατατάξεις στο άμεσο περιβάλλον μας, στη Μεσόγειο.
Ποια θα είναι η αντίδραση στον αραβικό κόσμο;
Πόσο θα αναβαθμιστεί ο ρόλος της Τουρκίας σε μια τέτοια προοπτική ;
Η συμφωνία αυτή, έχει σημασία και όσον αφορά στην παράμετρο της Τουρκίας. Τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, όπου το θερμόμετρο των σχέσεών μας ανεβαίνει και οι ανάγκες για προμήθειες εξοπλισμού ή υπηρεσίες άμυνας δείχνουν επιτακτικότερες. Ποιος θα είναι ο αντίκτυπος αυτής της συμφωνίας σε αυτό το επίπεδο ;
Με βάση όσα είπαμε ως τώρα, είναι δεδομένη η αντίθεσή μας με την υπογραφή τέτοιου είδους συμφωνίας με το κράτος του Ισραήλ, με τη συγκεκριμένη κρατική οντότητα, που έχει πολύ συγκεκριμένη εσωτερική και εξωτερική πολιτική.
Με αυτό το κράτος συνάπτουμε συμφωνία “για την Προμήθεια Εξοπλισμού και Υπηρεσιών Άμυνας”.
Δεν είναι δυνατόν να αγνοήσουμε όλα όσα είπαμε για το αντισυμβαλλόμενο κράτος. Ακόμη και αν το κάναμε, έστω για μια στιγμή, το ίδιο το περιεχόμενο της σύμβασης μας επαναφέρει στη σκληρή πραγματικότητα, αφού διαπνέεται από μια συγκεκριμένη αντίληψη.
Διαβάζουμε στην Αιτιολογική Έκθεση, ότι η Συμφωνία περιγράφει τη διαδικασία και τους γενικούς όρους προμήθειας αμυντικού εξοπλισμού της χώρας μας από το Ισραήλ και αντιστρόφως.
Θα σταθώ στις δύο τελευταίες λέξεις : Τι σημαίνει αυτό το «και αντιστρόφως» ; Προβλέπουμε ότι θα προμηθεύεται και το Ισραήλ αμυντικό εξοπλισμό από την Ελλάδα;
Επειδή μέχρι σήμερα διαβάζουμε μόνο για εξοπλιστικές προμήθειες της χώρας μας, είναι αναγκαία μια συγκεκριμένη διευκρίνιση: Υπάρχει συγκεκριμένος σχεδιασμός για προμήθεια εξοπλισμού από την Ελλάδα προς το Ισραήλ;
Και εάν ναι, για ποιους σκοπούς και εναντίον τίνων θα χρησιμοποιηθεί αυτός ο εξοπλισμός ;
Είναι δεδομένο ότι το Ισραήλ μπορεί να τον χρησιμοποιήσει εναντίον οιασδήποτε από τις γειτονικές του χώρες, αφού με όλες έχει εχθρικές σχέσεις, εναντίον οιασδήποτε αραβικής χώρας, και οπωσδήποτε και εναντίον του Παλαιστινιακού λαού.
Άραγε, αυτόν το ρόλο θέλουμε να έχει η Ελλάδα στη διεθνή σκηνή ; Θυμίζω, επ’ ευκαιρία, και την ατυχή εγκατάσταση των ελληνικών Πάτριοτ στη Σαουδική Αραβία προκειμένου να χρησιμοποιηθούν εναντίον της Υεμένης.
Η προοπτική εξαγωγών από μέρους μας έχει άμεσα σχέση με το ρόλο και το μέλλον των ελληνικών βιομηχανιών που παράγουν αμυντικό εξοπλισμό. Όλοι γνωρίζουμε ότι η ανάπτυξη του συγκεκριμένου τομέα αποτελεί εθνική ανάγκη. Πρωτίστως για τον περιορισμό του υψηλού κόστους των εξοπλισμών μας – αλλά όχι μόνο γι’ αυτό.
Υπάρχει εντέλει σχεδιασμός αμοιβαίων προμηθειών μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ ;
Ας προσγειωθούμε στη ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων. Μιλάμε, ουσιαστικά, για μια συμφωνία με ετεροβαρή λειτουργία, που θα υλοποιηθεί μέσω προμηθειών από το Ισραήλ προς την Ελλάδα.
Ας δούμε, τώρα και ειδικότερες προβλέψεις της Σύμβασης.
Για να επιστρέψουμε στο κρίσιμο ζήτημα της ανάπτυξης των ελληνικών βιομηχανιών, επισημαίνουμε ότι η ίδια η σύμβαση (άρθρο 2 παράγραφος 3) αποκλείει τη λειτουργία αντισταθμιστικών παροχών.
Ίσως διαφαίνεται μία δυνατότητα, στη βάση και μόνο συγκεκριμένης διάταξης (άρθρο 3 παράγρ. 1 περίπτωση η), που προβλέπει ότι : ο Αγοραστής θα μπορεί να ορίσει στην Επίσημη Επιστολή Αίτησης, δηλαδή στο αρχικό στάδιο, και το επιθυμητό ποσοστό συμμετοχής τοπικών του βιομηχανιών.
Ο καθορισμός του κόστους των προϊόντων των τοπικών βιομηχανιών του Αγοραστή, σε σχέση με το τελικό αντικείμενο πώλησης, θα είναι αντικείμενο αναγκαίας –και μάλλον σκληρής – διαπραγμάτευσης. Και ο Πωλητής, από την πλεονεκτική του θέση, θα έχει τη δυνατότητα καθορισμού του κόστους των τοπικών βιομηχανιών του Αγοραστή, δηλαδή θα μπορεί, σύμφωνα με το συμφέρον του, και να υποκοστολογήσει την συμβολή τους.
Αναφερόμαστε σε πλαίσιο που αφορά κυρίως σε προμήθειες από το Ισραήλ προς την Ελλάδα. Οπότε, πρέπει να σταθούμε και στο άρθρο 9. Αυτό προβλέπει ότι δεν θα είναι δυνατή εξαγωγή ή μεταπώληση, χωρίς τη γραπτή έγκριση του Πωλητή. Ένας προφανώς ετεροβαρής όρος, που προκαλεί πρόσθετες δυσκολίες για τον Αγοραστή. Οποιαδήποτε σχετική πρόθεσή του θα αποτελεί, στην καλύτερη περίπτωση, αντικείμενο νέας διαπραγμάτευσης.
Το μόνο σημείο, που θα μπορούσε να θεωρηθεί κατ’ αρχήν ως θετικό, είναι στη διάταξη του άρθρου 5 παράγρ. 2. Αυτή ορίζει ότι οι καθορισμένες τιμές Εξοπλισμού και Υπηρεσιών, που θα οριστούν από τις διαπραγματεύσεις για τις Συμβάσεις, θα είναι σταθερές και αμετάβλητες για ολόκληρη την περίοδο της εκτέλεσης της κάθε Σύμβασης. Και αυτό, όμως αναιρείται στη συνέχεια της διατύπωσης, αφού προστίθεται η φράση «εκτός αν συμφωνηθεί διαφορετικά». Αυτό, δυστυχώς, μας επαναφέρει σε αρνητικές προβλέψεις και επιβάλλει ιδιαίτερη προσοχή στην κατάρτιση των Συμβάσεων που θα ακολουθήσουν.
Κλείνοντας επαναλαμβάνω ότι είναι δεδομένη η πλήρης αντίθεσή μας στην υπογραφή τέτοιου είδους συμφωνίας με το κράτος του Ισραήλ. Και, προφανώς, την Καταψηφίζουμε.
