Κάθε φορά που συζητάμε στο Κοινοβούλιο για τον Αθλητισμό, προσπαθώ να εκφράσω την προσωπική μου αγωνία για την πορεία του αθλητισμού και το μέλλον του στη χώρα μας.
Δυστυχώς, η κατάσταση, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, δεν επιτρέπει αισιοδοξία.
Όλοι γνωρίζουμε ότι μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 έχουμε μία διαρκώς καθοδική πορεία. Ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Οι Ολυμπιακές υποδομές έμειναν, σε μεγάλο μέρος, ανεκμετάλλευτες. Δυστυχώς, δεν αποτέλεσαν τις βάσεις για μία πραγματική αθλητική ανάπτυξη στη χώρα μας. Για να μην πούμε για αυτές που ρημάζουν…
Οι διαχρονικές ευθύνες, όλων των κυβερνήσεων, είναι δεδομένες. Το αποτέλεσμα είναι ότι έχουμε μία κατάσταση – σχεδόν – παρακμής.
Είναι αλήθεια ότι η κατάσταση επιδεινώθηκε και από την οικονομική κατάρρευση αλλά και από την επιβολή των μνημονιακών περιορισμών.
Όμως, η δραστική μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, μπορεί να είναι και το λιγότερο.
Υπάρχει, από όλες τις Κυβερνήσεις, μία πρωτοφανής υποτίμηση του αθλητισμού, σε όλα τα επίπεδα, από την εθνική εκπροσώπηση έως τον σωματειακό, τον σχολικό ή και τον μαζικό αθλητισμό.
Η επένδυση στον αθλητισμό θα είχε πολύτιμα κοινωνικά αποτελέσματα, τα οποία, επίσης, φαίνεται να υποτιμά το πολιτικό μας σύστημα. Ίσως και να μην αντιλαμβάνεται κάν.
Η Ελληνική Πολιτεία δείχνει να προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να αποδείξει ότι δεν έχει τίποτε να προσφέρει στον αθλητισμό, εκτός από υποχρηματοδότηση και αψυχολόγητες παρεμβάσεις.
Κανένας λόγος για εθνικό σχέδιο…. Η όλη πολιτική εξαντλείται σε αποσπασματικές ρυθμίσεις, ενταγμένες σε ένα πλαίσιο καταδικασμένο σε αποτυχία.
Και είναι καταδικασμένο σε αποτυχία, γιατί η κατακερματισμένη νομοθέτηση δεν μπορεί να προσφέρει καμία δυναμική στον αθλητισμό.
Πόσο μάλλον, όταν έχει ως μόνη βάση και κίνητρο μικροπολιτικές συγκυριακές σκοπιμότητες ή εμμονές, χωρίς καμία πραγματική αναφορά στο κοινωνικό φαινόμενο του αθλητισμού και στην προοπτική του.
Η δραστική αλλαγή των συνθηκών στον αθλητισμό την τελευταία δεκαετία, θα απαιτούσε, όπως έχω πολλές φορές πει, ένα νέο αθλητικό νόμο. Ένα αναμορφωμένο συνολικό πλαίσιο, για να αντιμετωπίσουμε αυτή τη νέα κατάσταση. Και, κυρίως, για να την υπερβούμε. Αυτή είναι η ανάγκη που θα έπρεπε να υπηρετήσουμε.
Μάλλον, όμως, μάταια το επαναλαμβάνω. Φαίνεται ότι οι δυνατότητες του ελληνικού πολιτικού συστήματος δεν φθάνουν μέχρι εκεί.
ΟΙ Κυβερνήσεις αφήνουν τα χρόνια να περνούν παρατείνοντας εν γνώσει τους μια νοσηρή κατάσταση είτε με ημίμετρα είτε με καταδικαστικές ρυθμίσεις. Καταδικάζουν τον ελληνικό αθλητισμό στη στασιμότητα και την υπανάπτυξη, στερώντας του κάθε προοπτική.
Τέτοιο παράδειγμα, αποσπασματικής και ως ένα βαθμό – θα έλεγα – συμπλεγματικής νομοθέτησης είναι και το σημερινό νομοσχέδιο.
Θα αναφέρω ενδεικτικά, σε αυτήν, την πρώτη φάση, ορισμένα χαρακτηριστικά σημεία του νομοσχεδίου.
Ένα μεγάλο μέρος του αποτυπώνει, πολύ παραστατικά, την κυβερνητική πρόθεση να παρέμβει στη διαμόρφωση του όλου διοικητικού συστήματος στον αθλητισμό. Προφανώς, θεωρείτε ότι έτσι θα καθιερώσετε ένα σύστημα ελέγχου στο αθλητικό οικοδόμημα, με βάση τη μικροκομματική σας αντίληψη.
Αυτό, πρέπει να ομολογήσετε, ότι δεν έχει καμία πρωτοτυπία. Για μία ακόμη φορά, είστε εντελώς προβλέψιμοι.
Επιβεβαιώνοντας τις εμμονές του, το Υπουργείο προσπαθεί, και πάλι, να θεσπίσει νέα όρια ηλικίας και θητειών στις διοικήσεις των Ομοσπονδιών. Ασφαλώς, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο κυβερνητικό αθλητικό όραμα.
Απλώς στοχεύετε σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Θα μπορούσε αυτό να γίνει και αποδεκτό, αν είχατε τη στοιχειώδη ευθύτητα και την πολιτική υπευθυνότητα να τα κατονομάσετε.
Να απευθυνθείτε στην κοινωνία, αλλά και στα κόμματα, εμφανίζοντας τις πραγματικές προθέσεις σας. Να παρουσιάσετε τα στοιχεία που θέλετε, Και να θέσετε στην κρίση όλων τα πεπραγμένα αυτών που θέλετε να αποκλείσετε.
Αλλά, δυστυχώς, δεν έχετε κάν αυτό το θάρρος – ούτε την πολιτική ειλικρίνεια.
Νομοθετείτε με βάση συγκυριακές επιλογές, τις οποίες αποκρύπτετε, πίσω από προσχηματικές δικαιολογίες και διάτρητες, σχεδόν εικονικές, αιτιολογικές εκθέσεις. Και αυτό δεν τιμά κανέναν !
Πέρα από τη συνολική αντίθεσή μας σε αυτά τα σημεία, η φωτογραφική σας πρόθεση καταδεικνύεται και από την πρότασή σας να θεσπίσετε διαφορετικά ηλικιακά όρια για τα άτομα Χωρίς-ή-Με αναπηρία. Το 71ο έτος όριο στους πρώτους, το 74ο στους ΑΜΕΑ ! Πως μπορείτε να στοιχειοθετήσετε – εάν μπορείτε, φυσικά – την αιτιολογία αυτής της διάκρισης ;
Η Αιτιολογική έκθεση σιωπά παντελώς. Δεν μας βοηθά καθόλου να προσεγγίσουμε μία εξήγηση. Οι ίδιοι οι παραολυμπιονίκες, εγγράφως, θεωρούν τη διάκριση ηθικά και πολιτικά απαράδεκτη και την απορρίπτουν, γιας λόγους αρχής.
Εσείς, με βάση ποια πολιτική αιτιολόγηση επιλέγετε να την θεσμοθετήσετε ; Σε τελευταία ανάλυση, έχετε την υποχρέωση να μας το εξηγήσετε. Και θα το αναμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Γιατί θεσπίζετε αυτή την επιλεκτική διάκριση, παραβλέποντας ότι προσβάλλει ευθέως όλα τα Άτομα με Αναπηρία ;
Προσβάλλετε μία ολόκληρη κοινωνική κατηγορία, με μια αδικαιολόγητη – κατά τα λοιπά – προνομιακή μεταχείριση, από την οποία θα επωφεληθεί (εντός εισαγωγικών) ευνοούμενο, ένα και μόνο άτομο ή -έστω- ελάχιστος αριθμός συγκεκριμένων ατόμων.
Γιατί εκτίθεσθε με αυτόν τον τρόπο ; Τόσο απροκάλυπτα...
Επιτρέψτε μου να πω ότι παρόμοιες νομοθετήσεις αναδεικνύουν και την ποιότητα της συμπολίτευσης.
Θα υπερψηφίσουν και αυτή τη διάταξη οι συνάδελφοι της πλειοψηφίας ;
Θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτή η – μέχρις εσχάτων – άκριτη πειθαρχία !
Φοβάμαι ότι θα είναι ένα σπάνιο δείγμα αποτίναξης κάθε προσωπικής πολιτικής αξιοπρέπειας.
Στο σημείο αυτό, με τα ηλικιακά όρια και τον αριθμό των θητειών, η Κυβέρνηση εμφανίζεται, και πάλι, να αδιαφορεί για την αντισυνταγματικότητα των διατάξεων. Της αρκεί ότι θα υπερψηφιστούν, χάρη στην περιβόητη κομματική πειθαρχία. Για σας, η προσβολή του Συντάγματος αποτελεί εντελώς δευτερεύουσα και αμελητέα παράμετρο.
Και γι’ αυτό, έχετε ευθύνη. Πόσο μάλλον αφού η παρούσα Κυβέρνηση επαναλαμβάνει αυτή την πρακτική σε διάφορα νομοσχέδια, διαφόρων υπουργείων.
Ενδεικτική της φωτογραφικής διάθεσης και της προσπάθειας απόκρυψης των κινήτρων, είναι και η διάταξη που προτείνετε ειδικά για τις εκλογές στην ΕΠΟ : Είχατε, στη διαβούλευση, τη διάταξη ότι «Για τις αρχαιρεσίες σε αυτήν εφαρμόζονται αποκλειστικά οι διατάξεις του Καταστατικού της, ακόμη και αν παρεκκλίνουν του παρόντος».
Τώρα, όμως, μετά τη διαβούλευση, προσθέσατε μία εξαίρεση. Και λέτε : «πλην του χρόνου διεξαγωγής των αρχαιρεσιών, ως προς τον οποίον ο νόμος κατισχύει κάθε διαφορετικής καταστατικής ρύθμισης»
Σημειώνω ότι στη διαδικασία της διαβούλευσης δεν υπήρχε κανένα σχόλιο που να σχετίζεται με το χρόνο εκλογών στην ΕΠΟ.
Γιατί προσθέσατε εκ των υστέρων αυτή τη διάταξη, που δεν την είχατε θέσει κάν σε διαβούλευση, και η οποία αναβάλλει τις αρχαιρεσίες στην ΕΠΟ ;
Πρόκειται για προχειρότητα ή για μεθόδευση ;
Καλόπιστα, κατέφυγα στην Αιτιολογική Έκθεση. Μάταια. Εκεί η διάταξη αιτιολογείται πολύ πρωτότυπα και υπεύθυνα από την Κυβέρνηση: Απλώς αντιγράφεται το περιεχόμενό της!
Πέρα από την προφανή υποτίμηση του Κοινοβουλίου και των θεσμικών διαδικασιών, έχετε να μας προσφέρετε μία ουσιαστική θεσμική αιτιολόγηση για αυτήν τη διάταξη, κε Υπουργέ ;
Ας προχωρήσουμε :
Στο βωμό της διαβόητης εθνικής επένδυσης του Ελληνικού θυσιάζονται πολύτιμες αθλητικές εγκαταστάσεις και ακρωτηριάζονται αντίστοιχες δυνατότητες αθλητικής δράσης.
Μάταια αναζήτησα νομοθετική πρόβλεψη για την αντικατάσταση των υποδομών ή σχεδιασμό αποκατάστασης των απωλειών.
Εσείς, προφανώς, θέλετε να περιορίσετε το κυβερνητικό σας έργο στην περικοπή και μόνο, στον ακρωτηριασμό της αθλητικής δραστηριότητας.
Ως εκεί μπορείτε ! Ως εκεί θέλετε!
Και, δυστυχώς για σας, για αυτό θα κριθείτε. Αλλά το πραγματικό τίμημα είναι πως η λέξη “δυστυχώς” αφορά πολύ περισσότερο στον ελληνικό αθλητισμό και στη χώρα μας.
Για τις ειδικότερες ρυθμίσεις των άρθρων του νομοσχεδίου θα έχουμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε στην επόμενη συζήτηση της Επιτροπής.
Κλείνοντας, θα ήθελα να διευκρινίσω κάτι :
Δεν είμαστε κακόπιστοι κύριε Υπουργέ. Αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε την ουσία των διατάξεων που προτείνετε.
Αυτό επιβάλλει η κοινοβουλευτική ευθύνη. Και η δική μας ευθύνη δεν μπορεί να έχει ως γνώμονα τις συγκυριακές κυβερνητικές σκοπιμότητες.
Εσείς θέλετε να περιορίσετε το ρόλο σας σε αυτό το επίπεδο. Εμείς θέλουμε άλλη ιστορική αναφορά για τον Αθλητισμό.
Και σας διαβεβαιώνω ότι όσοι έχουμε πραγματικά βιωματική σχέση με τον αθλητισμό δεν είναι δυνατόν να αποδεχθούμε την υποτίμηση του αθλητισμού με σπασμωδικές νομοθετήσεις, όπως αυτή του συγκεκριμένου νομοσχεδίου.
Δεν έχουμε υπέρμετρες προσδοκίες. Αλλά τα βιώματά μας και η συνείδησή μας δεν μας επιτρέπουν να συμβιβαζόμαστε με γραφειοκρατικά ημίμετρα, που δεν έχουν καμία πραγματική αναφορά στο κοινωνικό φαινόμενο του αθλητισμού, ούτε στην πολύπλευρη δυναμική του ούτε στην αναγκαία ενίσχυση της προοπτικής του, που θα ήταν πολύτιμη για τη χώρα.
