Κύριε Πρόεδρε,
Θα ξεκινήσω ακολουθώντας την προτροπή του αξιότιμου κ. Υπουργού.
Μετά τις προσωπικές επιπλήξεις που μου απηύθυνε κατά τη διαδικασία στην Επιτροπή, θα έπρεπε, εισαγωγικά, να δηλώσω προς το Σώμα ότι : Δεν είχα - ούτε έχω σχέση με τον αθλητισμό. Δεν με ενδιαφέρει ο αθλητισμός. Και δεν έχω καμία αγωνία για το μέλλον του στη χώρα μας.
Τώρα, φαντάζομαι, ότι θα μου επιτραπεί να συνεχίσω.
Πάντως, αν όλα αυτά ήταν πραγματικά, τότε θα μπορούσα, ίσως, και να υπερψηφίσω, χωρίς κανένα δισταγμό, όλες τις διατάξεις αυτού του νομοσχεδίου, όπως το εισηγείται η Κυβέρνηση, δια του κ. Αυγενάκη.
Ας δούμε, όμως ποια είναι η πραγματική κατάσταση :
Ο Αθλητισμός, με διαχρονική ευθύνη όλων των Κυβερνήσεων, διέρχεται μια διαρκή πολύπλευρη κρίση, τουλάχιστον από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και μετά. Μία κατάσταση που επιβαρύνθηκε από την παρατεινόμενη οικονομική κρίση, αλλά και από την υποταγή της χώρας στις μνημονιακές πολιτικές. Ο αθλητισμός κατέληξε να αντιμετωπίζεται ως ανεπίτρεπτη πολυτέλεια, στη σύγχρονη Ελλάδα.
Για την υπέρβαση της κρίσης του αθλητισμού θα ήταν πραγματικά αναγκαία μία συνολική αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου, ένας νέος αθλητικός νόμος, που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της νέας, δυστοπικής, κατάστασης. Δυστυχώς, μάλλον αποδεικνύεται ότι οι διαθέσεις και οι δυνατότητες του ελληνικού πολιτικού συστήματος δεν φτάνουν μέχρι εκεί.
Εδώ και πολλά χρόνια, ο αθλητισμός λειτουργεί στον “αυτόματο πιλότο”, εξαντλώντας τη δική του, αυτοτελή δυναμική.
Και η Πολιτεία, το μόνο που έχει να του προσφέρει είναι η υποχρηματοδότηση και η άσκηση αδιέξοδων παρεμβατικών πολιτικών. Πολιτικές που εξαντλούνται σε αποσπασματικές, σπασμωδικές ρυθμίσεις. Έτσι, καταδικάζουν τον ελληνικό αθλητισμό σε στασιμότητα και υπανάπτυξη.
Ένα τέτοιο, χαρακτηριστικό, δείγμα, είναι και το νομοσχέδιο που συζητάμε σήμερα. Το νομοθέτημα τιτλοφορείται “Αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου αρχαιρεσιών αθλητικών φορέων κ.λ.π. κ.λ.π.”. Πρόκειται απλώς για μια συρραφή από αποσπασματικές, μεμονωμένες ρυθμίσεις σε διάφορα θέματα.
Ο Αθλητισμός, ως κοινωνικό φαινόμενο, ως κοινωνική δραστηριότητα, που έχει ανάγκη στήριξης από την Πολιτεία, δεν υπάρχει πουθενά σε αυτό το σχέδιο νόμου.
Αυτό που πρωτίστως υπάρχει, είναι η καταφανής προσπάθεια κρατικής παρέμβασης στο όλο αθλητικό διοικητικό σύστημα της χώρας. Η προφανής αγωνία για τη δημιουργία συνθηκών κομματικού ελέγχου στο αθλητικό οικοδόμημα.
Δεν θα μας εμποδίσει ο κ. Υπουργός να το πούμε. Εξάλλου, και ο ίδιος, γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτή είναι η αλήθεια. Απλώς, θεωρεί μέρος του ρόλου του, να υποκρίνεται τον θιγόμενο, απέναντι σε όλα τα κόμματα, που, απλώς, το διαπιστώνουν.
Επανέρχονται προς ψήφιση οι διατάξεις για τα όρια ηλικιών και θητειών στις διοικήσεις των Ομοσπονδιών. Βοά το σύμπαν ότι δεν νοείται η δια νόμου θεσμοθέτηση ορίων ηλικίας σε αιρετά και άμισθα μέλη αθλητικών οργάνων. Ότι αυτό αντίκειται ευθέως στο διεθνές αθλητικό κανονιστικό πλαίσιο αλλά αντιβαίνει και στο ίδιο το Σύνταγμα της χώρας. Το ίδιο και για την αναδρομική ισχύ, που αποδίδεται στη διάταξη περί θητειών. Η προσμέτρηση των θητειών που διανύθηκαν πριν την ψήφιση του νόμου, στα όρια, που θεσμοθετούνται για πρώτη φορά με αυτόν, είναι αναδρομικότητα, κύριοι της Κυβέρνησης. Ή θεωρείτε πως Όχι (δεν είναι) ; Μην παίζετε με τις λέξεις ! Είναι ένα παιγνίδι που δεν οδηγεί πουθενά…
Για το νομικό ζήτημα, απλώς, θα αναφερθώ στη Γνωμοδότηση του κ. Αλιβιζάτου, που έχει κατατεθεί στο Κοινοβούλιο κατά τη συζήτηση του προηγούμενου νόμου. Επίσης, Καταθέτω, σήμερα, στα Πρακτικά, και την πρόσφατη, από 12/09/2020, γνωμοδότηση του κ. Κονδύλη, για τα ίδια θέματα, που εκδόθηκε μετά από σχετικό ερώτημα της Ομοσπονδίας Αντισφαίρισης. Για τα νομικά θέματα, δεν έχει νόημα να προσθέσω τίποτε άλλο.
Από άποψη ουσίας, πιστεύω ότι κάλυψε πλήρως το θέμα η παρέμβαση της κ. Μπακογιάννη στην Επιτροπή. Και με πολύ συγκεκριμένα στοιχεία !
Αλήθεια, κύριοι της Κυβέρνησης, αυτό αποτελεί για σας μια συνολική πολιτική αντίληψη ;
Τότε θα αναμένουμε και τις νέες θεσμικές παρεμβάσεις σας, για όρια ηλικίας και θητειών στους βουλευτές, στους Υπουργούς ή και για τον Πρωθυπουργό.
Σκεφτείτε το ! Αν ίσχυαν τέτοια όρια ηλικίας, δεν θα είχε διατελέσει καν Πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά τη Μεταπολίτευση και ως το 1980. Ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου, στη δεύτερη θητεία του, ούτε και ο ίδιος ο πατέρας του σημερινού Πρωθυπουργού. Ο οποίος, σε πείσμα της σημερινής υπουργικής λογικής, μέχρι την τελευταία ημέρα της πολιτικής του δραστηριότητας, παρίστατο ανελλιπώς στο Κοινοβούλιο και συμμετείχε ενεργά σε όλες τις διαδικασίες του. Χαλκέντερος – και όχι υπέργηρος, κορεσμένος, ακατάλληλος και εξοβελιστέος, όπως θέλει να πιστέψουμε ο κ. Αυγενάκης. Δεν θα αναφερθώ σε τόσες άλλες πολιτικές προσωπικότητες : Ηλιού, Φλωράκης, Απ. Κακλαμάνης και τόσοι άλλοι. Όλοι αυτοί, άραγε, εμπόδισαν την πρόοδο της χώρας, λόγω της ηλικίας τους και της πολυετούς ενασχόλησής τους με τα κοινά ;
Σαν να ακούω ήδη στη σκέψη σας, την εύκολη απάντηση : Συγκρίνεις ανόμοια πράγματα - Αυτοί ψηφίζονταν από το λαό. Μα, περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Αν υπήρχαν τα όρια του κ. Αυγενάκη, δεν θα είχαν τη δυνατότητα να εκλεγούν. Θα αντιμετωπίζονταν ως άχρηστοι ή επικίνδυνοι, ακόμα και για διοικητική θέση σε αθλητική ομοσπονδία. Εξάλλου, και αυτοί για τους οποίους συζητάμε σήμερα, επίσης εκλέγονται, από τη βάση της αθλητικής κοινωνίας, με βάση τις συντεταγμένες διαδικασίες.
Το έχω ξαναπεί, και θα το ξαναπώ, γιατί αισθάνομαι ότι έχω την ηθική υποχρέωση να το κάνω : Ξεκίνησα μικρό κοριτσάκι στα Τρίκαλα. Όλη την πορεία μου στον αθλητισμό – και εγώ και όλη η γενιά μας – την οφείλουμε, σε μεγάλο μέρος, στη Διοίκηση του αείμνηστου Μισαηλίδη, τότε προέδρου του ΣΕΓΑΣ. Και του οφείλει πολλά και ο γυναικείος αθλητισμός, τον οποίο στήριξε με κάθε τρόπο. Δυστυχώς, και αυτός δεν θα κάλυπτε τα κριτήρια του κ. Αυγενάκη, περί ηλικίας και θητειών. Ευτυχώς, όμως, οι τότε υπουργοί δεν είχαν τέτοιες φωτισμένες εμπνεύσεις.
Κύριοι της Συμπολίτευσης, οι συγκυριακές στοχεύσεις δεν μπορούν να αποτελέσουν βάση για καλή νομοθέτηση – ή για χρηστή νομοθέτηση. Ούτε οι επιλεκτικές διακριτικές αντιμετωπίσεις και οι φωτογραφικές ρυθμίσεις, στις οποίες γίνεστε συμμέτοχοι – για να μην πω εντέλει συνένοχοι, εφόσον τις υπερψηφίσετε.
Δεν απορρίπτουμε συλλήβδην το σύνολο του νομοσχεδίου. Περιέχει και διατάξεις που αντιμετωπίζουν συγκεκριμένα πραγματικά ζητήματα, τις οποίες και θα υπερψηφίσουμε.
Μιλάμε, όμως, για το συνολικό πνεύμα της νομοθέτησης που προτείνεται.
Θα αναφέρω – αναγκαστικά κατ’ επιλογή, λόγω χρόνου – ορισμένα ενδεικτικά σημεία.
Ρώτησα συγκεκριμένα τον κ. Υπουργό : Αν μπορεί, να αιτιολογήσει, τόσο νομικά όσο και ουσιαστικά, γιατί επιμένει σε διαφορετικά ηλικιακά όρια για τα άτομα Χωρίς-ή-Με-Αναπηρία. Γιατί το 71ο έτος για τους πρώτους και το 74ο για τους ΑΜΕΑ ; Προφανώς, δεν έλαβα καμία απάντηση.
Ποια μεγαλύτερη απόδειξη για το ότι δεν υπάρχει κάποια δήθεν πολιτική άποψη ή συνολικός σχεδιασμός; Όλα αυτά είναι προσχήματα. Το Υπουργείο κινείται με βάση περιστασιακές επιλογές και κατά περίπτωση. Και αυτές τις επιλογές θέλει να τις κάνει νόμο του κράτους, παρασύροντας το Κοινοβούλιο σε τέτοιου είδους νομοθετήσεις. Πάντως, ακόμη και αν υποχωρήσει, έστω και τώρα, ο κ. Αυγενάκης, με μία τυχόν εξομοίωση των ορίων, η υπουργική πρόθεση έχει ήδη εκτεθεί και έχει καταγραφεί. Και, αυτοί που ξέρουν, λένε ότι και αυτό είναι κρίσιμο, για την έκβαση των υποθέσεων στα Δικαστήρια, εάν υπάρξουν προσφυγές.
Ρώτησα, τον κ. Υπουργό, και για τη ρύθμιση για την ΕΠΟ, την οποία προωθεί με μεθόδευση, που δεν τιμά κανέναν μας. Συγκεκριμένα : Είχαμε στη διαβούλευση τη διάταξη ότι «Για τις αρχαιρεσίες σε αυτήν εφαρμόζονται αποκλειστικά οι διατάξεις του Καταστατικού της, ακόμη και αν παρεκκλίνουν του παρόντος». Μετά τη διαβούλευση, τώρα, προστίθεται μία εξαίρεση. Και λέει : «πλην του χρόνου διεξαγωγής των αρχαιρεσιών, ως προς τον οποίον ο νόμος κατισχύει κάθε διαφορετικής καταστατικής ρύθμισης». Εν τω μεταξύ, στη διαβούλευση δεν υπήρχε κανένα σχόλιο που να σχετίζεται με το χρόνο εκλογών στην ΕΠΟ. Την κυοφόρησε μόνος του ο κ. Υπουργός τη νέα διάταξη, που αναβάλλει τις εκλογές στην ΕΠΟ. Ζήτησα, λοιπόν μία θεσμική αιτιολόγηση: Γιατί προστέθηκε αυτή εκ των υστέρων ; Ποιος είναι ο λόγος ; Η Αιτιολογική Έκθεση δεν μας λέει τίποτα : Απλώς αντιγράφει το περιεχόμενο της διάταξης. Εδώ είναι προφανής – έως προκλητική – η υποτίμηση του Κοινοβουλίου και των θεσμικών διαδικασιών. Είναι περιττό να πω, ότι ούτε σε αυτό το ερώτημα απάντησε ο κ. Υπουργός.
Μίλησα για τη διάταξη με την οποία θέλει να δώσει τη δυνατότητα να είναι μέλη Σωματείων του ίδιου κλάδου εν ενεργεία διαιτητές, κριτές, χρονομέτρες ή και όσοι συμμετέχουν σε διαιτητικό έργο ατομικού αθλήματος. Σε ορισμένα, μάλιστα αθλήματα να μετέχουν ακόμα και στη Διοίκηση Σωματείων. Αυτή η άρση του ασυμβίβαστου, αντιστρατεύεται κάθε αθλητική λογική και υπονομεύει ευθέως την αξιοπιστία των αθλητικών αγώνων. Ανοίγει το δρόμο για νοσηρές καταστάσεις. Και πάλι, καμία ουσιαστική απάντηση.
Μίλησα για τη διάκριση συγκεκριμένων αθλημάτων, στα οποία εκχωρεί η Πολιτεία το δικαίωμα ίδρυσης και λειτουργίας Σχολών Προπονητών. Προφανώς, δεν προκύπτει καμία αντικειμενική αιτιολόγηση για τη θέσπιση αυτών των εξαιρέσεων. Για όλα τα άλλα αθλήματα, οι Σχολές Προπονητών ανήκουν στο πεδίο αρμοδιοτήτων και ευθύνης της ΓΓΑ. Και εδώ σιωπή, από τον κ. Υπουργό.
Ρώτησα τον κ. Υπουργό, γιατί αίρεται το κώλυμα των κατασκευαστών και εμπόρων αθλητικών ειδών να συμμετέχουν στη Διοίκηση Αθλητικού Σωματείου. Ταυτόχρονα, όμως, αυτό προβλέπεται, ειδικά για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, “για τα μηχανικά και ηλεκτρονικά μέρη και πάσης φύσεως ανταλλακτικά”. Και ορθώς. Με βάση ποια λογική δεν ισχύει το ίδιο και στα άλλα αθλήματα ; Ζήτησα να μας εξηγήσει γιατί εκεί είναι θεμιτή η συμμετοχή αυτού που ασχολείται κατ’ επάγγελμα (και με σκοπό το κέρδος) με την παραγωγή και προμήθεια αθλητικών ειδών και εξοπλισμού, που σε πολλά αθλήματα είναι και εντελώς εξειδικευμένος. Και πάλι καμία απάντηση.
Δεν θα αναφερθώ καθόλου στο Μητρώο. Καθιερώνετε μία αχρείαστη γραφειοκρατική διαδικασία, ενώ η ΓΓΑ έχει όλα τα σχετικά στοιχεία. Ανικανότητα ή Σκοπιμότητα ;
Ανέφερα ενδεικτικά τα παραπάνω, για να θέσω στην κρίση σας – αλλά και στην κρίση του κόσμου που μας ακούει – αν όλα αυτά μπορούν να θεωρηθούν κακόπιστα ερωτήματα ή κακοπροαίρετη κριτική.
Στα συγκεκριμένα ερωτήματα – και όχι μόνο σε αυτά αλλά και σε άλλα ανάλογα ζητήματα – είχαμε μόνο την αμήχανη σιωπή του κ. Αυγενάκη. Αμήχανη αλλά απολύτως εύγλωττη.
Φαίνεται, όμως, ότι -μάλλον- όλα αυτά τον ενόχλησαν… Το γιατί, το θέτω και αυτό στην κρίση σας κύριοι συνάδελφοι. Και ιδίως αναφέρομαι στους συναδέλφους της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Τον ενόχλησαν μάλιστα τόσο, που προσπάθησε, άστοχα, να απαντήσει με ευθεία προσωπική επίθεση εναντίον μου. Προσωπικά ούτε με ενοχλεί ούτε με πτοεί. Αντίστοιχη απρεπή επίθεση έκανε, άλλωστε, και στον Εισηγητή του Κομμουνιστικού Κόμματος. Δεν χρειάζονται συνήγορο στο ΚΚΕ, αλλά επισημαίνω ότι , και εκεί , τον ενόχλησε και η κριτική τους.
Όλα αυτά, απλώς, δείχνουν την προσωπική του αντίληψη για τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και το μέτρο της αντοχής του στις κοινοβουλευτικές διαλογικές διαδικασίες.
Πρέπει να αναφέρω, γιατί έχει σημασία, ότι κατά τη διαδικασία της ακρόασης των φορέων, με βάση αυτή την προσωπική του νοοτροπία, δεν δίστασε να απευθυνθεί απαξιωτικά στο σύνολο των βουλευτών, υποδεικνύοντας σε όλους μας δήθεν δεοντολογία συμπεριφοράς. Θεώρησε μάλιστα σκόπιμο να υποδυθεί, χωρίς μεγάλη επιτυχία, και τον εκνευρισμένο.
Ο εκπρόσωπος του ΣΕΓΑΣ, απάντησε σε συγκεκριμένη ερώτηση συναδέλφου, αν υπήρξε άλλη φορά στην ιστορία ανάλογη περίπτωση κρατικής επέμβασης στη διοικητική λειτουργία του ΣΕΓΑΣ. Και, προς το τέλος της απάντησής του, ανέφερε ότι ούτε τον καιρό της δικτατορίας δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Ο κ. Υπουργός θεώρησε ότι βρήκε την αφορμή, επειδή άκουσε τη λέξη δικτατορία, να προσβάλει τους πάντες, εγκαλώντας μας – δήθεν – για έλλειψη δημοκρατικών αντανακλαστικών. Οδήγησε, μάλιστα, τον Πρόεδρο της Επιτροπής κ. Στύλιο, στη διαγραφή της συγκεκριμένης αναφοράς από τα Πρακτικά. Μάταια θα την αναζητήσετε. Εύλογα υπήρξε αντίδραση από αρκετούς βουλευτές και ο αντίστοιχος σχολιασμός. Και, προφανώς και από εμένα.
Ποιο είναι το δυστύχημα για τον κ. Υπουργό ; Μα, δεν του πέρασε καθόλου από το μυαλό, ότι ο εκπρόσωπος του ΣΕΓΑΣ δεν μίλησε συγκριτικά (που θα ήταν, βέβαια, απρέπεια) αλλά, απλώς, κυριολεκτούσε.
Ενημερώνω, λοιπόν, όσους δεν γνωρίζουν την αθλητική ιστορία και πραγματικά να τη μάθουν ότι : Την εποχή της Χούντας, υπήρξε πράγματι μία προσπάθεια επέμβασης στον ΣΕΓΑΣ, από τον αλήστου μνήμης Γενικό Γραμματέα Αθλητισμού, Κων/νο Ασλανίδη. Δεν τελεσφόρησε όμως, λόγω της αντίδρασης της Ομοσπονδίας και των Σωματείων. Στην αντίδραση πρωτοστάτησε ο τότε Πρόεδρος τους ΣΕΓΑΣ, ονόματι Κουνάδης, σκληρός θιασώτης του καθεστώτος. Κλείνει η παρένθεση.
Αλλά δεν τελειώσαμε εκεί…
Στην τελευταία συζήτηση στην Επιτροπή, η ύστατη, και μάλλον απελπισμένη, καταφυγή του κ. Υπουργού, ήταν να μας κατηγορήσει, και εμένα προσωπικά και το Κόμμα μας, το ΜέΡΑ25, ότι δεν έχουμε άποψη και δεν έχουμε θέση για τον αθλητισμό !
“Αφήστε τη διγλωσσία”, μας είπε, “Επιτέλους, με ποιόν είστε ; Με τις Διοικήσεις ή με τους Αθλητές” ;
Πρόκειται, βέβαια, για πρωτοφανές ψευτοδίλημμα, υπουργικής εφευρέσεως, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Απλώς η κυβερνητική εξουσία – και όχι μόνο η σημερινή – είναι συνηθισμένο να προβάλλει τέτοια πλαστά σχήματα κοινωνικού αυτοματισμού (το γνωστό : ο ένας εναντίον του άλλου), για να προωθήσει τις πολιτικές της.
Αυτά, χρησιμοποιούνται ιδίως, όταν οι συγκεκριμένες πολιτικές δεν μπορούν να δικαιολογηθούν με άλλο τρόπο ή/και, ταυτόχρονα, δεν συμφέρει να αποκαλυφθεί το πραγματικό τους κίνητρο.
Σε ανάλογο επίπεδο, θα μπορούσα και εγώ να πω, κε Υπουργέ, ότι Εσείς, λόγου χάρη, προφανώς και έχετε επιλέξει να είστε με τις παλιές Κυβερνήσεις, και όχι με το λαό που δοκιμάζεται επί δεκαετίες, επειδή υφίσταται τις πολιτικές τους, που έχουν καταδικάσει και καταδικάζουν και σήμερα τη χώρα.
Αντίστοιχο αυτοματισμό επιχειρεί να ενεργοποιήσει, ο κ. Αυγενάκης, και με την ανεπίτρεπτη εργαλειοποίηση των Ολυμπιονικών. Θέλει να δημιουργήσει και να καλλιεργήσει ένα κλίμα διχασμού στον ελληνικό αθλητισμό, μόνο και μόνο γιατί θεωρεί ότι αυτό τον συμφέρει σήμερα. Δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτό το παιγνίδι. Θα μπορούσαμε να φέρουμε πλήθος άλλων παρεμβάσεων άλλων Ολυμπιονικών, που λένε τα αντίθετα… Δεν θα μας παρασύρετε σε αυτόν τον κατήφορο. Δεν έχει κανένα νόημα.
Όμως, ας ακούγαμε και μία κουβέντα για όλους τους αθλητές, που δεν έγιναν ολυμπιονίκες. Όλους αυτούς, που καταθέτουν τη ζωή τους με καθημερινή προσπάθεια στους αγωνιστικούς χώρους.Θα ασχοληθείτε και με αυτούς ; Δεν υπάρχουν πουθενά αυτοί στο νομοσχέδιό σας ούτε στη λογική σας – Δεν έχετε κάνει ούτε μία αναφορά στην πραγματική βάση του αθλητισμού.
Μήπως ασχολείστε με τον κόσμο των εργαζόμενων στον αθλητισμό ; Ούτε αυτοί υπάρχουν πουθενά στην πολιτική σας. Όμως, χωρίς μέριμνα και για αυτούς, δεν πείθετε κανέναν ότι έχετε διάθεση να διασφαλίσετε εύρυθμη λειτουργία του αθλητισμού στη χώρα.
Οι εργαζόμενοι σε αθλητικές Ομοσπονδίες εργάζονται απλήρωτοι, εδώ και μήνες, λόγω των γνωστών δομικών προβλημάτων, που ανέφερα και στην αρχή. Στο σημείο αυτό, πρέπει να πω ότι στηρίζουμε – και πρέπει να στηρίξουμε όλοι – την τροπολογία που κατέθεσε χθες το ΚΚΕ, για τη λύση του κρίσιμου αυτού προβλήματος, που συνεπάγεται σοβαρά βιοτικά και κοινωνικά προβλήματα. Και η λύση είναι, πράγματι, η υπαγωγή της μισθοδοσίας τους στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και η καταβολή της μέσω της Ενιαίας Αρχής Πληρωμών. (Είναι η Βουλευτική Τροπολογία με αριθμό 463 και ειδικό 10). Και καλούμε και την Κυβέρνηση να την συμπεριλάβει άμεσα στο νόμο που συζητάμε. Είναι στοιχειώδης υποχρέωση της Πολιτείας.
Κάτι τελευταίο, κε Υπουργέ :
Άποψη και θέση για τον Αθλητισμό, ξέρετε, δεν μπορεί να διαμορφωθεί στους διαδρόμους των παρασκηνίων. Εκεί, η θεματολογία εξαντλείται στις επιδιώξεις εξυπηρέτησης συγκεκριμένων οικονομικών και επιχειρηματικών συμφερόντων ή/και στον διαγκωνισμό για την ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών.
Πρέπει να σας αποκαλύψουμε ότι δεν είναι αυτά τα πράγματα ο αθλητισμός – ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτά – και, πάντως, οπωσδήποτε, δεν πρέπει να είναι αυτά.
Είναι, λοιπόν, τεράστιο σφάλμα να υποτάσσετε όλη τη δράση της Πολιτείας, στον τομέα του Αθλητισμού, στη θεματολογία και την ιδιοτελή νοοτροπία της αποπνικτικής ατμόσφαιρας των παρασκηνίων και των διαδρόμων.
Γιατί, αυτό κάνετε, κε υπουργέ. Και το παρόν νομοσχέδιο είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Κλείνω :
Το πλαίσιο της κοινοβουλευτικής συζήτησης, κε Υπουργέ, το καθορίζουν τα νομοσχέδια που καταθέτει η Κυβέρνηση.
Αν θέλετε να μάθετε την άποψή μας, τη θέση μας, το όραμά μας για τον αθλητισμό (υπάρχει και η λέξη όραμα κε Υπουργέ) , αφού ισχυρίζεστε ότι δεν τα ξέρετε, δύο είναι οι πιθανοί τρόποι για να τα μάθετε : Ή θα καταθέσετε έναν πραγματικό αθλητικό νόμο, οπότε θα τα συζητήσουμε, ή , αλλιώς, μπορείτε να ζητήσετε μία συνάντηση, για να σας τα εξηγήσουμε.
Πάντως, με βάση τη συζήτηση επί της νομοθετικής σας κοπτορραπτικής, είναι βέβαιο ότι δεν θα τα μάθετε ποτέ. Γιατί η συζήτηση θα είναι πάντα αποσπασματική, ατελέσφορη και αδιάφορη για τον αθλητισμό και την προοπτική του. Όπως ακριβώς, αποσπασματικά και ατελέσφορα, είναι και τα νομοσχέδιά σας.
