Στην εξωτερική πολιτική δεν χωρούν ούτε παραπλανητικές θριαμβολογίες των κυβερνώντων ούτε αφελείς προσδοκίες των πολιτών. Και όμως, στη χώρα μας συμβαίνει συστηματικά το αντίθετο, και μάλιστα σε πείσμα της ιστορικής μας εμπειρίας.
Ένα από τα πιο διάσημα θύματα του νέου κορωνοϊού είναι, αναμφισβήτητα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Η πιο σημαντική, η πιο προβεβλημένη, διεθνής αθλητική διοργάνωση, αφού υπέστη μια ετήσια αναβολή, θα ξεκινήσει σε λίγες ημέρες, μέσα σε πρωτοφανείς συνθήκες.
Ασφαλώς, η πιο σημαντική αλλαγή είναι το πρωτόγνωρο φαινόμενο της απουσίας θεατών. Βέβαια, για όλον τον φίλαθλο κόσμο, παντού στη γη, υπάρχει η παρηγοριά ότι θα μπορούμε, τουλάχιστον, να δούμε του Ολυμπιακούς Αγώνες από το σπίτι μας. Όμως δεν είναι το ίδιο.
Τούτο τον καιρό, το διαρκές έγκλημα του κράτους του Ισραήλ κατά του παλαιστινιακού λαού βρίσκεται και πάλι σε φάση παροξυσμού, όπως αυτές που κάθε τόσο επιφυλάσσει στην ιστορία η πολιτική του ηγεσία. Η διαχρονική πολιτική των εποικισμών, με την εκδίωξη των παλαιστινίων από τις εστίες τους, και των καθημερινών διωγμών και διακρίσεων, συνδυάζεται αναγκαστικά και με αυτές τις φάσεις των ανοιχτών πολεμικών επιχειρήσεων κατά του τμήματος αυτού των πολιτών του.
Τα παιδιά και τα εγγόνια της γενιάς που υπέστη τους ναζιστικούς διωγμούς και το Ολοκαύτωμα κατάφεραν μέσα σε πολύ λίγα χρόνια να αλλάξουν την ιστορία : από αθώα θύματα έγιναν πια οι ίδιοι αδίστακτοι θύτες. Το όπλο τους για αυτή την ιστορική εξέλιξη είναι μία εθνική ιδεολογία και μια συγκεκριμένη αντίληψη για την τύχη που αξίζουν οι «αλλόφυλοι» συμπολίτες ή γείτονές τους. Οι αναλογίες είναι πραγματικά φρικιαστικές.
Αυτό που έχει αλλάξει σήμερα, είναι ότι υπάρχει, πλέον, μία συντονισμένη διεθνής προσπάθεια να υποβαθμιστεί η ηθική πλευρά του παλαιστινιακού ζητήματος και να παραγνωρισθεί το δεδομένο δίκαιο της αυτοάμυνας ενός αγωνιζόμενου λαού. Μία εκστρατεία διαβολής και συκοφάντησης, που φαίνεται ότι έχει αρχίσει να έχει αποτελέσματα. Δυστυχώς, εμφανίζονται πολλοί που, είτε είναι – είτε υποδύονται τους εύπιστους ή, ακόμα περισσότερο, είναι πρόθυμοι και να αναπαράγουν αυτή την προπαγάνδα.
Έτσι, λοιπόν, ακούμε συχνά τη γνωστή επιχειρηματολογία που, όταν δεν τολμά να υποστηρίζει ευθέως την εγκληματική πολιτική του Ισραήλ, πάντως τη δικαιολογεί, ως αναγκαστική, δήθεν, αντίδραση στην “τρομοκρατία” των Παλαιστινίων.Στα δελτία ειδήσεων επαναλαμβάνονται διαρκώς δημοσιογραφικά σχόλια και δήθεν αναλύσεις, αλλά και δηλώσεις μεγάλων ηγετών της παγκόσμιας σκηνής, που θέλουν να εξομοιώσουν τα δύο μέρη, καταδικάζοντας δήθεν τη “βία και από τις δύο πλευρές”.
Τα πράγματα είναι απλά και η ταύτιση αυτών των παραλλαγών είναι προφανής: Όταν καταδικάζεις (και) τη βία ενός λαού που αμύνεται και αντιστέκεται, ενός λαού που αντιμετωπίζει κατάσταση κατοχής και δίνει απελευθερωτικό αγώνα επιβίωσης, παίρνεις θέση υπέρ του καταπιεστή του.
Πρόκειται για το γνωστό, δοκιμασμένο από παλιά, σχήμα της παραχάραξης της πραγματικότητας. Η απροκάλυπτη βία της κρατικής εξουσίας αποσιωπάται απόλυτα. Αποκρύπτεται ποιος είναι στ’ αλήθεια αυτός που κήρυξε τον πόλεμο. Το Ισραήλ όχι μόνο «ήρξατο χειρών αδίκων» αλλά συνεχίζει επί δεκαετίες έναν αμείλικτο διαρκή πόλεμο κατά των Παλαιστινίων.
Δεν γίνεται πρώτη φορά αυτό στην ιστορία. Η αντίσταση των λαών πολύ συχνά, σχεδόν πάντα, παρουσιάζεται ως εγκληματική, αντικοινωνική ή αναρχική και οπωσδήποτε αδικαιολόγητη συμπεριφορά, απρόκλητη ως δήθεν προϊόν παρθενογένεσης.
Εμείς οι Έλληνες, άλλωστε, γνωρίζουμε ποια ήταν η αντιμετώπιση που είχε η Ελληνική Επανάσταση του 1821 – ή τέλος πάντων αξίζει να τα θυμηθούμε, τώρα, που γιορτάζουμε και την επέτειο των 200 χρόνων. Η Ελληνική Επανάσταση ήταν “απειλή για την καθολική ειρήνη”, μέσα σε μια “επιδημία” από “ολέθριες επαναστάσεις” που κινούνται από “επινοητές της αναρχίας” που “θεμελίωσαν πάνω σε εγκληματιές οργανώσεις μια ακόμα πιο εγκληματική ελπίδα”. Αυτά έλεγε η Διακήρυξη του Λάιμπαχ το 1821, όπου οι ηγέτες της εποχής τόνιζαν πως “η αντίσταση στην έννομη εξουσία είναι μάταιη”. To 1822, στη Βερόνα, επιβεβαίωσαν την “σταθεράν απόφασιν να απωθήσωσιν την αρχήν της επαναστάσεως” επιβεβαιώνοντας ότι “έσπευσαν να την καταδικάσουν εκ συμφώνου” μιλώντας για “ασύνετο και εγκληματικό επιχείρημα”. Είναι κανείς που εκπλήσσεται μπροστά στις προφανείς αναλογίες;
Ο ίδιος ο γνωστός Μέτερνιχ, πιστός στο δόγμα του – που επιζεί μέχρι σήμερα – ότι «Μόνο οι ηγεμόνες έχουν το δικαίωμα να καθορίζουν τις τύχες των λαών, έλεγε, επίσης για την ελληνική Επανάσταση : «Πέρα από τα ανατολικά σύνορά μας. τριακόσιες ή τετρακόσιες χιλιάδες κρεμασμένοι, στραγγαλισμένοι, παλουκωμένοι, δεν είναι και σπουδαίο πράγμα».
Μα, αυτός είναι ακριβώς ο τρόπος που αντιμετωπίζονται και σήμερα οι Παλαιστίνιοι.
Υπάρχει και μία ακόμα πλευρά στη μεροληπτική ή υποκριτική αντιμετώπιση του παλαιστινιακού ζητήματος : Πολλοί στη διεθνή κοινότητα μπορεί να καταδικάζουν με ευκολία τον φονταμενταλισμό του Ισλάμ αλλά σιωπούν απολύτως απέναντι σε αυτόν των ακραίων “υπερορθόδοξων” Εβραίων. Και όμως, αυτοί αυξάνουν διαρκώς και σταθερά την επιρροή τους στο πολιτικό σύστημα του Ισραήλ. Έχουν φτάσει να ελέγχουν ουσιαστικά την Κνεσέτ, την ισραηλινή Βουλή, αλλά και τις πολιτικές εξελίξεις στο κράτος του Ισραήλ. Η αγαστή συνεργασία τους και με τον πιο σκληρό πυρήνα της ισραηλινής στρατοκρατίας, και με τη συμμετοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας του πολιτικού προσωπικού αυτής της χώρας, έχει τα αποτελέσματα που βλέπουμε σήμερα.
Το Ισραήλ, εκμεταλλευόμενο εξαντλητικά την απαράδεκτη ανοχή της διεθνούς κοινότητας, παραβιάζει συστηματικά κανόνες διεθνούς δικαίου και ανθρώπινα δικαιώματα, με τρόπους που θα έπρεπε να αποτελούν οριστικά παρελθόν για την ανθρωπότητα.
Αυτό που γίνεται στην Παλαιστίνη είναι ένα αξεπέραστο Άγος για τη σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα, με αυτουργό το Κράτος του Ισραήλ και συνεργούς όλη τη διεθνή Κοινότητα, που του το επιτρέπουν. Και αυτό θα συνεχίζεται όσο οι αδύναμοι της διεθνούς σκηνής δεν μπορούν και οι δυνατοί δεν θέλουν να το αποτρέψουν. Η ελπίδα είναι, και πάλι, να ακουστεί η φωνή των λαών.
Αναδημοσίευση από peripteron.eu
