Σήμερα καλούμαστε να συζητήσουμε για την κύρωση δύο συμφωνιών του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας με το αντίστοιχο των ΗΠΑ, για τον αμοιβαίο εφοδιασμό καυσίμων για πολεμικό ναυτικό και πολεμική αεροπορία, αντίστοιχα.
Είναι αναγκαίο να ξεκινήσω με μία επισήμανση : Με βάση τη μέχρι σήμερα πρακτική και εμπειρία, τέτοιου είδους συμφωνίες (στρατιωτικές, με ΝΑΤΟ κλπ.) δεν συνηθίζεται να έρχονται στη Βουλή για κύρωση. Είναι τουλάχιστον περίεργο, ότι, ειδικά αυτές οι δύο συμφωνίες, για κάποιο λόγο, θεωρείται ότι εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 36 παράγραφος 2 του Συντάγματος. Και έτσι, ειδικά γι’ αυτές, απαιτείται νομοθετική κύρωση, αφού, όπως ρητά αναφέρει η αιτιολογική έκθεση, θεωρούνται «ως διεθνείς συμφωνίες για το εμπόριο και την οικονομική συνεργασία». Εύλογα λοιπόν δημιουργείται το ερώτημα: Εντέλει, δεν πρόκειται για τυπικές συμβάσεις συμμαχικής /αμυντικής συνεργασίας ; Είναι εμπορικές συμφωνίες της χώρας μας με τις ΗΠΑ, τις οποίες – απλώς – συνάπτει το ΥΠΕΘΑ ;