Σήμερα καλούμαστε να συζητήσουμε για την κύρωση δύο συμφωνιών του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας με το αντίστοιχο των ΗΠΑ, για τον αμοιβαίο εφοδιασμό καυσίμων για πολεμικό ναυτικό και πολεμική αεροπορία, αντίστοιχα.

Είναι αναγκαίο να ξεκινήσω με μία επισήμανση : Με βάση τη μέχρι σήμερα πρακτική και εμπειρία, τέτοιου είδους συμφωνίες (στρατιωτικές, με ΝΑΤΟ κλπ.) δεν συνηθίζεται να έρχονται στη Βουλή για κύρωση. Είναι τουλάχιστον περίεργο, ότι, ειδικά αυτές οι δύο συμφωνίες, για κάποιο λόγο, θεωρείται ότι εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 36 παράγραφος 2 του Συντάγματος. Και έτσι, ειδικά γι’ αυτές, απαιτείται νομοθετική κύρωση, αφού, όπως ρητά αναφέρει η αιτιολογική έκθεση,  θεωρούνται «ως διεθνείς συμφωνίες για το εμπόριο και την οικονομική συνεργασία».  Εύλογα λοιπόν δημιουργείται το ερώτημα: Εντέλει, δεν πρόκειται για τυπικές συμβάσεις συμμαχικής /αμυντικής συνεργασίας ;  Είναι εμπορικές συμφωνίες της χώρας μας με τις ΗΠΑ, τις οποίες – απλώς – συνάπτει το ΥΠΕΘΑ ;

Ερχόμαστε σήμερα να συζητήσουμε τις δύο συμφωνίες της Ελλάδας, με την Ιταλία και την Αίγυπτο, για το κρίσιμο ζήτημα των θαλασσίων ζωνών και ΑΟΖ, αντίστοιχα.
Όπως έχουμε ήδη επισημάνει, δυστυχώς, δεν συζητάμε για ελληνικές κινήσεις που εντάσσονται σε κάποια ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική, σε έναν εθνικό σχεδιασμό εξωτερικής πολιτικής.
Και τονίζω το δυστυχώς. Δυστυχώς, γιατί παγιώνεται μία κατάσταση, όπου η ελληνική εξωτερική πολιτική ασκείται μέσω κινήσεων, που αποτελούν -απλώς- αντανακλαστικές (για να μην πούμε και σπασμωδικές) αντιδράσεις στις κινήσεις άλλων – και εν προκειμένω της Τουρκίας.
Και οι δύο αυτές συμφωνίες δεν θα είχαν υπογραφεί εάν δεν είχε προηγηθεί το διαβόητο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο.

Συζητούμε σήμερα ένα νομοσχέδιο που, λόγω τυπικής αρμοδιότητας, το εισηγείται η Υπουργός Παιδείας.
Από άποψη ουσίας, και λόγω του περιεχομένου του, θα έπρεπε να οργανώσετε την κοινοβουλευτική διαδικασία έτσι ώστε να το εισάγει το Υπουργείο Ανάπτυξης – το Εμπορίου, που λέγαμε παλιότερα.
Το περιεχόμενο του νομοσχεδίου, κατά το μέρος που αφορά στην Ιδιωτική εκπαίδευση, καθορίζεται από μία και μόνο σκοπιμότητα : την άνευ όρων ενίσχυση της επιχειρηματικότητας των ιδιοκτητών ιδιωτικών σχολείων.