Ζούμε στην έκρυθμη και έντονη συγκυρία ενός πολέμου στην Ευρώπη. Είναι ημέρες που σημαδεύουν ανεξίτηλα τις ζωές και τις μνήμες των ανθρώπων.

Για το Πρώτο Μέρος το νομοσχεδίου, για την αντιμετώπιση της βίας κλπ. αναφέρθηκα εκτενώς χθες, για τις αντιρρήσεις μας που αφορούν και την κατεύθυνση αλλά και την ανεπάρκεια, αποσπασματικότητα και αναποτελεσματικότητα των προτεινόμενων ρυθμίσεων.

Φτάσαμε στην τελευταία συνεδρίαση της Επιτροπής μας για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, με την δεύτερη ανάγνωση, ενόψει της αυριανής συνεδρίασης τος Ολομέλειας.

Η διαδικασία στην Επιτροπή δεν έφερε – μέχρι τώρα τουλάχιστον – ουσιαστικές αλλαγές στην αρχική μορφή του νομοσχεδίου, τόσο στη γενική εικόνα του, όσο και στις μεμονωμένες διατάξεις του.

Η αντιμετώπιση της οπαδικής βίας αποτελούσε, κατά κάποιο τρόπο, το κύριο θέμα, το κύριο αντικείμενο, της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης (Σαιν Ντενί 2016) που η Κύρωσή της συζητήθηκε – και ψηφίστηκε – σήμερα το πρωί , στην Ολομέλεια. Αφού έχουμε λοιπόν κοινό θέμα, θα έχουμε, υποχρεωτικά, και κοινές αναφορές :

Τί έπρεπε να γίνει για να αφυπνισθεί η Ελληνική Πολιτεία, η Ελληνική Κυβέρνηση ; Έπρεπε να χαθεί εντελώς άδικα ένας άνθρωπος, στυγνά δολοφονημένος. Έπρεπε να ξεσηκωθεί η σοκαρισμένη ελληνική κοινωνία. Ένας θάνατος που είχε με βεβαιότητα προαναγγελθεί, με την διαρκή και ανέλεγκτη ανάπτυξη των πρακτικών του χουλιγκανισμού.