Κάθε φορά που συζητάμε στο Κοινοβούλιο για τον Αθλητισμό, προσπαθώ να εκφράσω την προσωπική μου αγωνία για την πορεία του αθλητισμού και το μέλλον του στη χώρα μας.

Δυστυχώς, η κατάσταση, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, δεν επιτρέπει αισιοδοξία.

Όλοι γνωρίζουμε ότι μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 έχουμε μία διαρκώς καθοδική πορεία. Ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Οι Ολυμπιακές υποδομές έμειναν, σε μεγάλο μέρος, ανεκμετάλλευτες. Δυστυχώς, δεν αποτέλεσαν τις βάσεις για μία πραγματική αθλητική ανάπτυξη στη χώρα μας. Για να μην πούμε για αυτές που ρημάζουν…

Οι διαχρονικές ευθύνες, όλων των κυβερνήσεων, είναι δεδομένες. Το αποτέλεσμα είναι ότι έχουμε μία κατάσταση – σχεδόν – παρακμής.

Είναι αλήθεια ότι η κατάσταση επιδεινώθηκε και από την οικονομική κατάρρευση αλλά και από την επιβολή των μνημονιακών περιορισμών.

Αντικείμενο της σημερινής συνεδρίασης αποτελεί η εξέταση των δύο συμφωνιών της Ελλάδας,  με Ιταλία και Αίγυπτο αντίστοιχα,   για το κρίσιμο ζήτημα των θαλασσίων ζωνών και των ΑΟΖ αντίστοιχα.

Δυστυχώς δεν συζητάμε για ελληνικές κινήσεις που εντάσσονται σε κάποια εθνική στρατηγική, σε έναν εθνικό σχεδιασμό εξωτερικής πολιτικής.

H συμφωνία της κυβέρνησης με την Αίγυπτο, όπως και αυτή με την Ιταλία, ανήκει στο ίδιο πλαίσιο των αντανακλαστικών αντιδράσεων που υλοποιούνται λόγω έλλειψης εθνικής στρατηγικής και σχεδιασμού.

Το περιεχόμενό τους δεν εξασφαλίζει την προστασία των ελληνικών δικαιωμάτων με βάση το δίκαιο της Θάλασσας. Αντίθετα, δημιουργούνται κρίσιμα κενά, τα οποία θα λειτουργήσουν καταλυτικά σε βάρος μας, στις αναγκαίες περαιτέρω διαπραγματεύσεις, στις οποίες θα εμπλακούν, δυστυχώς και με δική μας ευθύνη, και τρίτοι επιδιαιτητές, καθόλου αμερόληπτοι. Ακόμη χειρότερα, την ίδια,  αρνητική, επίδραση θα έχουν και σε περίπτωση προσφυγής στη Χάγη.